Ο γιατρος μου μου εδινε ΠΗΤ 9/2/2009, χειμωνας. Προσευχομουνα να μη γεννησω στις 14/2 γιατι αντιπαθω(αντιπαθουσα) αυτη τη μερα και 17/2 γιατι τοτε γεννηθηκε η πεθερα μου!!!! Ο καιρος περνουσε ήσυχα, δεν ηθελα να μαθω το φυλο του παιδιου και ετσι ολα τα ρουχαλακια ηταν εκρου, πορτοκαλι και κανα δυο μπλε (κρυφη επιθυμια)!!!!!

Έφτασε ο φεβρουαριος ειχα περασει απο την ΠΗΤ και ο γιατρος μου ειπε να περιμενουμε γιατι ο τραχηλος ηταν πολυ σκληρος. Μου σηνεστησε να περπαταω, γυρισα ολη την Αλεξανδρεια με τη μαμα μου!!!! Στισ 13/2 αποφασιζουμε να μπω την επομενη με προκληση στις 14/2 ω ναι!!!!! Έλεγα μπορει κ να γεννησω στις 15!!!

Ετοιμαστηκα το βραδυ ψυχολογικα, η βαλιτσα μου ηταν ετοιμη, ειχαμε δωσει ραντεβου με το γιατρο 7:30 το πρωι στη Γενικη Κλινικη Θεσσαλονικης. Ολο το βραδυ ημουν ανησυχη νομιζοντας οτι εχω αγχος, κατα τις 4 το ξημερωμα σηκωνομαι και βλεπω στο εσωρουχο μου κατι νερακια. Δεν δινω σημασια, επιστρεφω στο κρεβατι μου. Στις 5 ξανα επανω με εντονους πονους στη μεση, ντυνομαι, ετοιμαζομαι, σηκωνω τη μαμα μου και τον Βill για να ετοιμαστουν και αυτοι και ξαφνικα κατι νιωθω. Παω τουαλετα και ροη το αιμα, μου κοβονται τα ποδια. «Το μωρο μου!«, σκεφτομαι, παιρνω το γιατρο τηλεφωνο και μου λεει «Γρηγορα στην κλινικη!» «Το υποθετο του;», λεω. «Πλακα μου κανεις;; Γεννας Σοφια!!!!!!» Πώς γενναω αφου θα μπαιναμε με προκληση;;;

Η διαδρομη μεχρι τη Θεσσαλονικη μου φανηκε ατελειωτη. Ευτυχως ολα μα ολα τα φαναρια ηταν πρασινα!!!!! Φτανουμε, ειμαι χαλαρη, αρκετα μπορω να πω, με ετοιμαζουνε ξυρισμα, κλυσμα τα κλασσικα, παίρνουν τα στοιχεια μου και πιανουμε κουβεντουλα με τη βοηθο της μαιας του στυλ που σπουδασα «Α! κοζανη; ειναι ο αντρας της αδερφης μου» κλπ κλπ. Τοσο στον κοσμο μου!

Η ωρα ειχε παει 8 και τεταρτο, με ρωτανε αν θελω επισκληρίδιο και απανταω «Οχι θελω να το ζησω!» Οι πονοι ειχαν αρχισει και γινοντουσαν δυνατοι,  με κοβανε στη μεση, δεν ενιωθα τα ποδια μου. «Τι τραβαω, Θεε μου!», ξεφωνησα. Ο Bill παντα διπλα μου. Tου λεγα «Mονο να μη μιλας, δεν θελω να ακουω τιποτα! Eιμαι συγκεντρωμενη στον πονο μου!«

Θυμομουνα τη μαμα μου να λεει οτι οταν με γεννησε ειχε γινει κοκκινη στο προσωπο απο το σπρωξιμο και ελεγα μακαρι να μη γινω ετσι!!! Η διαστολη μου ηταν στο 2. «Καλα«, μου λεει ο γιατρος μου «εχουμε ακομα αρκετο χρονο μπροστα μας!» Η ωρα 9 και τεταρτο και ζηταω να μου κανουν επισκληρίδιο, διωχνουν τον Bill που παει να παρει καφε και του λενε με την ησυχια σου!

Με γυρνανε στο πλαι και μου κανουν την ενεση. Εγω συνεχιζω να ποναω αφανταστα. Μου λεγανε «εδω νιωθεις, εκει νιωθεις;» και γω ναι να νιωθω ακομη! Ο γιατρος μου να είναι διπλα μου και να μου λεει σε λιγη ωρα ολα θα τελειωσουν και να μου πιανει το χερι.

9:25 κοιταει τον καρδιοτοκογραφο και μου λεει «γεννας!!!!» Τιιιιιιιιιιιιιι;;; Πως γενναω;;; Δεν με επιασε η επισκληρίδιος ακομη! Διαστολη 10, κατεβαίνει το κρεβατι και ανεβαζουν τα ποδια (δεν χρειαστηκε να μετακινηθω)

«Σπρωξε», να λεει ο γιατρος, «Θελω τον Bill να φωναζω εγω». «Tι ειναι το Bill;», μου λεει ο γιατρος. «Kαλε ο Bασιλης!», του λεω. «Γρηγορα τον αντρα της!», φωναζουν. Ο αλλος κουναμενος σιναμενος ερχοταν με τον καφε στο χερι, μπαινει μεσα και ερχεται στο κεφαλι μου «Σπρωξε», μου λεγανε, εσπρωχνε ο Bill το κεφαλι μου!!!!

Eιχε παει 9:30, δεν χρειαστηκε πολυ σπρωξιμο, ακομη το θυμαμαι. Tρια σπωξιματα επι τρεις φορες και ναι «Αγορι!», μου λεει ο γιατρος «Να σας ζησει!». Με φιλαει ο Bill μου και βλεπω ενα πλασματακι σαν να ειναι πολλα λουκανικα μαζι κρεμασμενα να κλαιει, τον βαζουν στην αγκαλια μου και ειναι η μικρογραφια του Bill. Kατι ματια… δεν θα ξεχασω αυτο το βλεμμα!!!!

«Eσυ ησουν τοσο καιρο που με ταραζες στην κλωτσια; Ένα πλασματακι 51εκ. και 3040γρ και γεννηθηκες και τη μερα που αντιπαθουσε η μαμα;»

Μετα τον εβγαλε ο Bill εξω για να τον δειξει στη μαμα μου. H μαμα μου παθαινει ταχυκαρδια και σιγα σιγα ανακοινωνονται τα νεα σε ολη την ελλαδα: στον αδερφο μου στην Κρητη που πετουσε για Καρδιτσα, στον μπαμπα μου στην Καρδιτσα που θα ερχοντουσαν Θεσσαλονικη σε πεθερα, πεθερο, κουνιαδο και στους φιλους μας!

Και ναι το καλο ειναι τωρα: επειδη η επισκληρίδιος δεν με επιασε την ωρα που επρεπε, εκατσα 2 ολοκληρες ωρες επιπλεον για να μου περασει η αναισθησια!!!! Αν ειναι δυνατον… Εμ εφαγα την ενεση, εμ καταλαβα ολους τους πονους, εμ δεν μπορουσα να σηκωθω για να παω να δω το μωρο!!!!!!

Πηγα στο δωματιο και μου τον φερανε. Αχ τι πλασματακι!! Θα μπορουσα να το γνωρισω αναμεσα σε χιλιαδες μωρα!!!!!!

Η γεννα μου ηταν τοσο καλη ουτε ο γιατρος μου δεν το πιστευε για πρωτοτοκη!!!!

Ηθικο διδαγμα: οταν με το καλο ξαναμεινω εγκυος, δεν θα κανω επισκληρίδιο!!!!

Να ευχαριστησω πολυ το γιατρο μου κο Χατζηπετρου που ηταν εκει και με βοηθησε στο να ερθει στη ζωη το παιδι μου!!!!!!

Φιλια σε ολους και με το καλο οι ετοιμογενες!!!!!