Τα πικρόχολα!
Θυμάστε που σας είχα γράψει παλιότερα για τους «συμβουλάτορες«;
Αυτούς τους συγγενείς, γνωστούς, άγνωστους, φίλους ή εχθρούς που εμφανίζονται με το που μένεις έγκυος και ακόμα πιο πολύ με το που γεννάς και σε βομβαρδίζουν με «καλοπροαίρετες» συμβουλές που μπορούν να σου κάνουν τα νεύρα κρόσια;
Ε προσθέστε άλλη μια κατηγορία: τους πικρόχολους. Πικρόχολοι είναι όλοι όσοι σου σκοτώνουν τη χαρά σου με μία φράση κλειδί. Σας έχω ξαναπεί ότι πιο ήσυχο παιδί από την Αθηνά δεν θα μπορούσα να ονειρευτώ. Είναι ένα πραγματικό αγγελούδι.
Από τη μέρα που γεννήθηκε, λοιπόν, όπου και αν πάμε, όλοι εντυπωσιάζονται από το πόσο χαρούμενο και ήσυχο μωράκι είναι. Σπάνια κλαίει. Μετά τον αρχικό εντυπωσιασμό και αφού ρωτήσουν αν είναι πάντα τόσο καλή, έρχεται το πόρισμα:
«Αααα και της ξαδέρφης μου της Ευτέρπης ο γιος έτσι ήσυχος ήταν και τώρα δεν τους αφήνει να κοιμηθούν τα βράδια«
ή
«Και η Μερόπη μου ήταν ένα αγγελούδι… Ούτε που καταλαβαίναμε ότι είχαμε μωρό… Και τώρα; Μας έχει γκρεμίσει το σπίτι!«
ή
«Αααα, είναι που δεν περπατάει ακόμα. Μόλις περπατήσει, θα δείξει τον αληθινό της χαρακτήρα«
Ναι, ok! Το ότι η Αθηνά είναι τώρα ήσυχη και καλόβολη δεν σημαίνει απαραίτητα ότι θα είναι για πάντα. Αυτό το ξέρω. Αλλά ρε παιδί μου, γιατί πρέπει να το πεις; Γιατί πρέπει να μου τσαλακώσεις το καμάρι; Γιατί πρέπει σώνει και ντε το ήσυχο μωρό μου να κρύβει ένα μελλοντικό διαβολάκι μέσα του;
Για κάποιον απροσδιόριστο λόγο, ο καθένας θέλει πάντα να πει το δικό του σε θέματα που αφορούν το παιδί, αδιαφορώντας για το πώς θα το πάρει ο άλλος. Αυτό δεν έχει να κάνει μόνο με θέματα χαρακτήρα του παιδιού, αλλά και θέματα όπως η διατροφή («Αχ, εμένα όταν του έδωσα πεπόνι, κόντεψε να πεθάνει!«), η πιπίλα («Η Λούλα μου έβαλε σιδεράκια επειδή είχε πιπίλα«), η εμφάνιση («Έτσι πολλά μαλλάκια είχε και ο Ρούλης μου και τώρα είναι φαλακρός«) και γενικότερα οτιδήποτε γύρω από το παιδί -του άλλου.
Προσπαθώ να είμαι ψύχραιμη και ευγενική και να τα αντιμετωπίζω με χαμόγελο, αλλά κάποια μέρα όλο και κάποιος θα με πετύχει στις μαύρες μου και θα ακούσει κανένα μπινελίκι.
Ουφ, τα ‘πα και ξελάφρωσα. Είμαι η μαμά ενός εν δυνάμει διαβολακίου και είμαι καλά!
Ολίβια
Δεν βλεπω που ειναι το πικροχολο σχολιο σε οσα ανεφερες. Κουβεντα γινετε ας μην τα περνουμε ολα τοσο προσωπικα
ενταξει βρε κοριτσια οι πιο πολλες μαμαδες θελουν να εκφρασουν τα δικα τους βιωματα, και μενα η δικια μου ηταν πολυ ησυχο σαν μωρο αλλα η αληθεια ειναι οτι απο την ωρα που περπατησε τρεχω και δεν φτανω, να μην σας πω για τον αγωνα που κανω να με ακουει λιγο ειναι βεβαια μολις 18 μηνων αλλα απο τωρα δειχνει οτι εχει λιγο δυσκολο χαρακτηρα, γκρινιαζει αρκετα μεσα στην ημερα και για να μην το κανει θελει να ασχολειται καποιος συνεχεια μαζι της, οποτε καταλαβαινετε οτι αν εχω καποια δουλεια τι γινεται. Νομιζω παντως για να μπω στο θεμα οτι αυτου του ειδους τα σχολια δεν ειναι παντα πικροχολα, εχω ακουσει και γω πολλα τετοια οταν την επερνα μαζι μου παντου και ηταν σαν να μην υπηρχε μωρο, δεν τα πηρα ποτε ως πικροχολα, βεβαια στην δικια μου περιπτωση βγηκαν αληθινα...... το μονο που με νευριαζει παντα ειναι οταν μου λενε πχ α.. δεν τα λεει τα τσισα της? εμενα η δικια μου τα λεει πρεπει να της το μαθεις. Πιστευω πως αυτου του ειδους τα σχολια εχουν μια δοση κακιας μεσα τους οταν προσπαθει καποιος να σου αποδειξει πως το δικο του παιδι ειναι καλυτερο απο το δικο σου!!
Αχχχ Ολιβια τι μου θυμησες τωρα που διαβασα το κειμενο αυτο...ο Χρηστος μου (Η Φρατζολι κατα μαμα χαχαχα) Ηταν απο μικρουλικο ησυχο και ακουγα τα ιδια ακριβως!! Ελα ομως που τωρα το παληκαρι μου θα κλεισει τα 10(!!! ποτε περασε ο καιρος??? το δικο μου παιδι 10??? αφου προχτες γεννησα....) και ειναι ακομα ενα απο τα πιο καλα και ησυχα παιδια!!! Και θα παιξει και θα φωνξει αλλα με το που θα του μιλησεις γινετε αγγελουδι!!! να ταν η ζηλια ψωρα....