Η ακρίδα!
Φοβάμαι τις ακρίδες. Τις φοβάμαι πολύ!
Φυσικά και είναι βλακεία να φοβάται κανείς τις ακρίδες, αφού οι καημένες είναι παντελώς άκακες.
Στη σκέψη, όμως, μιας ακρίδας να χοροπηδάει πάνω μου, λιποθυμώ. Είναι το ευαίσθητο σημείο μου.
Πριν μερικές μέρες, ήμασταν στη Χαλκιδική με την Αθηνά. Ο Μάνος έλειπε στην Αθήνα για δουλειές. Έτσι όπως ξαπλώναμε με την Αθηνά στο διπλό κρεβάτι, ακούω ένα «Σμπουιουνγκ!» από τη μεριά του παραθύρου. Γυρίζω το βλέμμα μου και τι να δω; Μια ακριδάρα ΝΑ να ανεβοκατεβαίνει πάνω κάτω στη σίτα από την ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ μεριά!
Φαντάστηκα την ακρίδα να δίνει ένα σάλτο στο κεφάλι της κόρης μου και άρχισα να χοροπηδώ στα μουγκά με απόγνωση, προσπαθώντας να μην ξυπνήσω το μωρό.
Έκανα να την πλησιάσω, αλλά επιτόπου το μετάνιωσα. Ήταν τεράστια, καφετιά, με μια πελώρια κεφάλα (χαχα). Ακόμα απορώ πώς στο καλό κατόρθωσε και μπήκε μέσα από τη σίτα!
Τελικά, τι έκανα, ξέρετε;;;
Φώναξα τη…
…ΜΑΜΑ ΜΟΥ!!!!
Η μαμά μου, η οποία φοβάται τις ακρίδες δέκα φορές περισσότερο απ’ ότι τις φοβάμαι εγώ, ήρθε και με αποφασιστικότητα γενναίου ιππότη -χα!- έβγαλε την ακρίδα έξω από το παράθυρο. Μετά κόντεψε να λιποθυμήσει, άσχετα που δεν το παραδέχτηκε.
Αυθόρμητα εκείνη τη στιγμή, σκέφτηκα την αξία της ηρωίδας μάνας. Ηρωίδα στα μάτια των παιδιών. Άγρυπνος φρουρός πλάι στο παιδί όταν είναι άρρωστο, ικανή να τα βάλει με ακρίδες, κλέφτες, σκύλους, αυτοκίνητα, εξωγήινους για να σώσει το παιδί της, πρόθυμη να στερηθεί τα πάντα για να πάρει στο παιδί της αυτό που ονειρεύεται, εργαζόμενη, νοικοκυρά, σύζυγος, μητέρα μανούλα μαμά.
Μια τόσο δα ακρίδα είναι το ένα δισεκατομμυριοστό μπροστά σε όλα αυτά που είναι πρόθυμη και ικανή να αντιμετωπίσει μια μαμά για το παιδί της. Και ας φοβάται και η ίδια και ας κουράζεται και ας γίνεται σούπερ γούμαν για να τα προλάβει όλα.
Ότι είναι η μαμά μου για μένα, είμαι -θα γίνω- και εγώ για την Αθηνά. Μεγαλώνοντας θα καλεστώ να κάνω όλα αυτά που έκανε η μαμά μου για μένα και τα είχα τόσο μα τόσο δεδομένα. Η μαμά μου έδιωχνε το κακό ζουζούνι, η μαμά μου έδινε λεφτά όταν έμενα άφραγκη, η μαμά μου με παρηγορούσε όταν έκλαιγα, η μαμά πεταγόταν σαν ελατήριο και έτρεχε να με βοηθήσει όποτε και όπου την χρειαζόμουν.
Η αυτοθυσία είναι κάτι που γεννιέται μέσα από την αγάπη για τον άλλον. Μπορεί να είναι ο αδερφός, ο σύντροφος, ακόμα και ο σκύλος σου.
Αλλά είμαι σίγουρη ότι μόνο η αγάπη για το παιδί σου μπορεί να σου δώσει τις ικανότητες του υπερήρωα!
Θα καταφέρω άραγε ποτέ να γίνω τόσο καλή μανούλα όσο η μαμά μου; Και αντίστοιχα όσο καλή ήταν και είναι η γιαγιά μου για τη μαμά μου;
Και όλα αυτά για μια ακρίδα…
(Σας είπα ότι αποφάσισα να μην τις φοβάμαι πια; Χιχι)
Φιλιά
Ολίβια
Λιώνω, όταν διαβάζω παλιά άρθρα, που είναι τόσο μα τόσο αληθινά!!!! Κι εγώ φωνάζω τη μαμά μου, αλλά από τότε, που έκανα παιδιά δεν ξαναθέλησα να κοιμηθώ μαζί της..... (άργησα, αλλά το έκοψα!!), παρά μόνο με τις τσούπρες μου!!!! Νιώθω ότι έχω γίνει σκληρή και άτρωτη, αλλά κατά βάθος αυτό με πειράζει κ δεν ξέρω γιατί...ίσως η συνειδητοποίηση του ότι μεγαλώνω/μεγάλωσα/ωρίμασα με πειράζει κατά βάθος...θέλω να μείνω για πάντα παιδί,μπορώ;;;;;;
>ΣΥΜΦΩΝΩ ΑΠΟΛΥΤΑ ΜΕ ΟΟΟΣΑ ΛΕΣ ΚΑΙ ΝΙΩΘΩ ΑΚΡΙΒΩΣ ΤΑ ΙΔΙΑ!!! :) ΞΕΡΕΙΣ ΟΜΩΣ ΠΟΙΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΜΟΥ? ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ ΛΕΩ ΚΙ ΕΓΩ ΠΩΣ "ΔΕΝ ΘΑ ΦΟΒΗΘΩ ΞΑΝΑ ΚΑΤΣΑΡΙΔΑ" ΚΑΙ ΟΠΟΤΕ ΤΙΣ ΒΛΕΠΩ...ΤΡΕΧΩ ΠΙΟ ΓΡΗΓΟΡΑ ΑΠ'ΑΥΤΕΣ..!!!! :P
>egv ali exv uema με τις κατσαριδες και τις ακριδες
περυσι που μπηκε μια κατσαριδα και η μικρη κοιμοταν στην κουνια
βγηκα στο μπαλκονι ουρλιαζωντας και ηρθε ο γαμπρος μου και την σκοτωσε
εαν εκλαιγε η μικρη δεν ξερω εαν θα εμπαινα με την κατσαριδα να πεταει
>Τελικά πολύς κόσμος φοβάται τις ακρίδες!
Κι εγώ δεν τις μπορώ. Μια μέρα ξεκινάω με το μηχανάκι να πάω κάπου κι όπως σταματάω στο φανάρι και κάνω να βάλω το πόδι στην άσφαλτο για να σταθώ βλέπω πάνω στο άσπρο λινό μου ατσαλάκωτο ακόμα παντελόνι ΤΟ ΤΕΡΑΣ! Για να μη γίνω ρόμπα ουρλιάζοντας μες τη λεωφόρο, κατεβαίνω ήρεμα ήρεμα από το μηχανάκι και μη θέλοντας να έρθω σε επαφή με το αηδιαστικό πλάσμα, βγάζω τα κλειδιά από τη μίζα, και με το κουκλάκι-μπρελοκάκι της δίνω μία και φεύγει! Ευτυχώς φόραγα κράνος (πάντα φοράω) και δε φοβήθηκα μην έρθει στα μαλλιά μου! Η πιο "στενή επαφή" που είχα, ήταν να κάτσει στον ώμο μου, πάλι πάνω στο μηχανάκι... Ο μπαμπάς μου τις πιάνει, η μαμά μου δεν τις φοβάται, οπότε δε νομίζω ότι οι φοβίες που αποκτά ένα παιδί έχουν να κάνουν με τους γονείς, αλλά με τα βιώματά του. Ξέρετε ότι βάσει της Αποκάλυψης οι ακρίδες θα καταστρέψουν όλα τα σπαρτά και θα "κυριαρχήσουν" στη γη? (κάτι τέτοιο). Είναι ύπουλες σας λέω!!!
Επίσης μπράβο στη μαμά-εξολοθρευτή!! Εγώ ούτε μία στο εκατομμύριο...
>Αχ Ολιβιάκι είσαι φοβερή. Το ακόμα πιο φοβερό είναι πως όταν οι μανούλες αρχίζουν να μιλούν, διαπιστώνεις πως όλες σκεφτόμαστε με τον ίδιο τρόπο και μας απασχολούν οι ίδιοι φόβοι (ακόμα και αν αυτοί είναι ζουζούνια!!!!!!). Το φοβερότερο από όλα είναι πως ενώ εγώ τρέμω οποιοδήποτε έντομο - ζουζούνι μεγαλύτερο του κουνουπιού, τα παιδάκια μου, ο Βαγγέλης 6,5 ετών και η Αθηνά (!!!)3,5 ετών τα ΛΆΤΡΕΥΟΥΝ. Από την ημέρα που έχουμε έρθει στο εξοχικό πιάνουν και μου φέρνουν με τα χέρια τους ΕΝΘΟΥΣΙΑΣΜΕΝΑ ακρίδες, σαμιαμίδια, αράχνες (ευτυχώς δεν έχουμε ποντίκια !!!). Και ενώ εγώ θέλω να το βάλω στα πόδια, πρέπει όχι μόνο να είμαι ψύχραιμη για να μην νομίζουν τα παιδιά πως η μαμά τους τρελάθηκε ξαφνικά, αλλά και να δείχνω τον ίδιο ενθουσιαμό με εκείνα. Μέχρι και φωτογραφίες βγάζουμε και μην σου πω πως ένα σαμιαμίδι στην βεράντα το φωνάζουμε "Δημητράκη" και το ταϊζουμε κουνούπια!!!!! Αχ Ελληνίδα Μάνα!!!!!!
>πο πο!!! Ολιβια! Αν φοβαμαι κατι τοοοσο πολυ.. ειναι οι ΑΚΡΙΔΕΣ! μπρρ και μονο που γραφω την λεξη φτανει για να σηκωθει η τριχα μου... Εμενα το "τραυμα" ξεκινησε απο τοτε που μαθαινα ποδηλατο μικρη... ημουν 7 χρονων περιπου.. και μολις ειχα μαθει να οδηγαω ποδηλατο με 2 ροδες... ετσι λοιπον που κατεβαινα μια κατηφορα στη γειτονια μου..και το "παιζα" και cool τρομαρα μου..γιατι με χάζευαν τα άλλα παιδακια.. βλεπω μια ακριδα στη μεση του δρομου να λιάζεται..λεω κ εγω..ε! θα την προσπερασω..σιγα!.. και την ωρα που περναω απο διπλα της.. πεταει και καθεται πανω στο κεφαλι μου! ενιωσα τα ποδια της να καρφωνουν στην κυριολεξια το δερμα του κεφαλιου μου... εγω να οδηγαω πλεον με ενα χερι και με το αλλο να χτυπαω την ακριδα η οποια τωρα εχει μπερδεψει στα μακριά καστανά μαλλάκια μου... Ε ρε σοκ και φωνές!!! ..φυσικα το αποτελεσμα ηταν να πεσω με φόρα μεσα σε μια αλάνα πανω σε ενα θάμνο ..που μάντεψε... ηταν γεμάτος ακριδες!!! δεν κανω πλακα!!! .. Ε .. δεν θελει και πολυ ο ανθρωπος! ..Τωρα οποτε δω ακρίδα.. Τρεχω.. αλλα μιλαμε τρεξιμο..οχι αστεια.. λες και μου χουν βαλει νεφτι.. (ξερεις εσυ).. Φυσικα με κοροιδευουν ολοι! Ελα μωρε.. "λενε" τι θα σου κανει μια ακριδα?... Το θέμα δεν ειναι τι μπορει να σου κάνει... Είναι οτι δεν θέλω να τις βλεπω ουτε ζωγραφιστές!.. Και δεν θέλω να συμφιλιωθω ποτε μα ποτε με αυτα τα πονηρά, αηδιαστικά πλάσματα..που περνάνε τον κοσμάκι για λεωφορεία και πανε και κάθονται πανω τους για μια free βόλτα... Έχε χάρη που τρέφονται τα πουλάκια με αυτες..και χρησιμέυουν και κάπου.. αλλιως θα ευχομουν να εξαφανιζοντουσταν ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ! "Εβγαλα τα εσωψυχα μου!" Σε ευχαριστω! χααχααχ
>Ax na deis Olivia ego ti epatha to Pasxa kai akoma ponao gia mia katarameni akrida / karkaletso pou tin leme emeis........imoun me tin megali mou kori ston kipo kai zografizame petres kai me ena tsoup mia akrida konta mas kai sigkerimena piso apo to paidi .....mou leei i adelfi mousiga min erthei pano sou koroideutika kserontas oti fovame kai i akrida les kai tin akouse tsoup pano mou perno kai ego mia trexala kai stoub parti kato tin mama me apotelesma thlasi tenonta sto aristero xeri eutixos....alla pono den sas leo mexri prin kanena mina me ponage poli......Evi K.
>Όλα καλά κι ωραία τελικά, αλλά η ακριδούλα τι σας έφταιξε βρε Γιούλη και τη σκοτώσατε?? Μπορεί να ήταν κι αυτή μαμά :(
>Ολίβια μήπως μας παρακολουθείς;;;
Χτες το βράδυ μπήκε μια τεράστια ακρίδα σπίτι μας και τρελάθηκα από το φόβο μου, κράταγα την κοιλιά μου και έτρεχα..τελικά τη σκότωσε ο άντρας μου αλλά αυτό που σκεφτόμουν μετά ήταν τι θα κάνω όταν γεννηθούν τα μωρά μας και θα είμαι μόνη;;;;;;;
>Άκου και το κόλπο. Πάνε από πίσω της αργά αργά και πιάστης τα πόδια ταυτόχρονα. Την ακινητοποιείς!!! Λιποθύμησες?
Έτσι τις έπιανε η μαμά μου και μου τις έφερνε και έτσι τις πιάνω εγώ τώρα και τις πάω στον Νίκο να τις δει. Τελικά μήπως και οι φοβίες μας είναι οι ίδιες με των γονιών μας?
Αυτο που θυμαμαι να κάνω και μετα απορούσα ήταν όταν πέρισυ κοιμόμουν και ένα κουνούπι μας περιτριγύριζε. Σκέπασα το μωρό και έβγαλα το χέρι μου να τσιμπήσει εμένα. Σιγά μην το έκανα αυτό για κανέναν άλλον!!!!Και πόσα έρχονται ακόμα...
>αχ Ολίβια, πέρσι που ο ΝΙκόλας ήταν 7 μηνών, χρειάστηκα κάτι απο την αποθήκη. Τον είχα αγκαλιά. Μόλις είχαμε παει στο εξοχικό και δεν είχα προλάβει να τσεκάρω τίποτα. Πετάγεται ένας ποντικός σαν γάτα. Με τον Νικόλα αγκαλιά, απλά τον έκλεισα μέσα στην αποθήκη.... και έφυγα σαν κυρία...
Μετά αφού παρέδωσα τον Νικόλα στην γιαγια, πήγα να τον εξολοθρεύσω. Παναγία μου! Τελίκα όντως με το μωρό αποκτάς ή πρέπει να αποκτάς και θάρρος....
Πάντως και εγω τις ακρίδες τις τρέμω
Μαρία
>Kαταρχην φιλεναδα να σου πω για το θεμα της ακριδας οτι εγω φοβαμαι και σιχαινομαι ολα τα ζουζουνια και ζωηφια που κυκλοφορουν ελευθερα και ανενοχλητα στην φυση . Αμα ακουσεις καμια να τσιριζει υστερικα ειμαι εγω. Οσο για το αν θα γινεις μια καλη μανουλα σαν την δικια σου εχω να σου πω οτι και μονο που το σκεφτεσαι και το αναρωτιεσαι θα γινεις σιγουρα γιατι θα ψαχνεις πολλους τροπους για να εισαι παντα διπλα στο παιδι σου . Σε καταλαβαινω απολυτα και εγω εχω αυτες τις ανησυχιες για την Ελενα και την Βιβιαννα . Και οσο θυμαμαι οτι νευριαζα παλιοτερα με την ατακα της μανας μου οτι Δεν εισαι μανα εσυ και δεν μπορεις να με καταλαβεις ή θα γινεις μανα και θα δεις μου ερχεται να μουντζωνω τον ευαυτο μου που της θυμωνα κιολας.