Δεν αγάπησα το παιδί μου από σποράκι, το αγάπησα στην πορεία!
Η ιστορία της Σίσσυς
(Η Σίσσυ γέννησε με καισαρική και ολική νάρκωση στο Έλενα)
Δύο Δεκεμβρίου 2007 και είμαι στην πέμπτη μέρα καθυστέρησης. «Τι μου συμβαίνει»; σκέφτομαι και με ζώνουν τα φίδια. Βλέπετε ποτέ δεν έχω καθυστέρηση.
Παίρνω τηλέφωνο την κολλητή μου, της λέω «πάρε ένα τεστ και αύριο μετά τη δουλειά θα έρθω από το σπίτι σου να το κάνω», μου λέει «Σπίτι δεν έχεις; Α πας να το κάνεις με τον άντρα σου»!
Δεν έχω σπίτι όμως! Μένουμε με τον άντρα μου στους γονείς μου. Μόλις έχουμε μετακομίσει από επαρχιακή πόλη στην Αθήνα και το σπίτι που αγοράσαμε δε θα είναι διαθέσιμο για τους επόμενους τρεις μήνες. Τι πρόβλημα και μ’ αυτό το σπίτι…
Το βράδυ έχω άγχος. «Κάνε Θεέ μου να μην είμαι»… Η ώρα στο γραφείο αβάσταχτη. Επιτέλους περνάει η μέρα και κατευθύνομαι στο σπίτι της κολλητής.
Μου δείχνει το τεστ με λούζει κρύος ιδρώτας. Με στέλνει στο μπάνιο, αρχίζω να αγχώνομαι. Βγαίνω, με περιμένει έξω από την πόρτα και μου παίρνει το τεστ. Τα λεπτά μου φαίνονται αιώνες, την κοιτάω στα μάτια, που ξαφνικά δακρύζουν. «Δε μπορώ να το πιστέψω» μου λέει «θα γίνω νονά»! Με πιάνουν τα γέλια, «έλα στάματα την πλάκα» λέω, «δες και μόνη σου» και μου βάζει το τεστ στα χέρια. Θετικό! Παθαίνω σοκ!
Κάθομαι στην καρέκλα και κλαίω με λυγμούς. «Γιατί να μου συμβαίνει εμένα αυτό; Πάει τελείωσε η ζωή μου»! Σκέφτομαι δυνατά. «Τι θα κάνω τώρα; Δε θέλω! Θα αυτοκτονήσω». Η κολλητή μου με κοιτάει αποσβολωμένη. Με βρίζει, δεν ξέρει τι να πει.
Παίρνω τηλέφωνο τον άντρα μου κλαίγοντας και τον κατηγορώ. Του μιλάω άσχημα. Έρχεται στο σπίτι της κολλητής μου να με πάρει. Τον βλέπω ευτυχισμένο, δε μπορεί να το κρύψει, θέλω να εξαφανιστεί. Το τι ακολούθησε στο πατρικό μου δεν περιγράφεται…
Και οι επόμενοι μήνες περνάνε κάπως μεταξύ νεύρων, αφαγίας, καούρων και άσχημης ψυχολογίας με αποκορύφωμα το θάνατο του μπαμπά μου κατά τον 5ο μήνα της εγκυμοσύνης μου. Μέχρι εκείνη τη στιγμή δε μπορούσα να σκεφτώ τίποτα άλλο πέρα από νοσοκομεία, χημειοθεραπείες και νοσήλεια.
Νομίζω ότι η πρώτη φορά που πραγματικά συνειδητοποίησα ότι είμαι έγκυος, ήταν στον υπέρηχο του β’ επιπέδου. Οι μήνες περνάνε και ενώ δεν έχω αναρωτηθεί τίποτα γι’ αυτήν την εγκυμοσύνη, «ξαφνικά» στον 8ο μήνα ανακαλύπτει ο γυναικολόγος μου ότι έχω από 8 βαθμούς μυωπία στα μάτια και μου μιλάει για καισαρική.
Πάλι γκαντεμιά! «όλα σε μένα;», σκέφτομαι. Η μαμά μου και ο άντρας μου δε με ακολουθούν στη σκέψη να γεννήσω φυσιολογικά, καθώς οι δεύτερες και οι τρίτες και οι τέταρτες γνώμες δικαιώνουν την άποψη του γυναικολόγου μου.
Παρασκευή 4 Ιουλίου πηγαίνουμε στο γιατρό για τον τελευταίο υπέρηχο, με προτρέπει να σταματήσω τη δουλειά και κλείνουμε ραντεβού για προγραμματισμένη καισαρική στις 31 Ιουλίου.
Ο καιρός πλησιάζει. Το βράδυ, πριν από τη μεγάλη μέρα κάνω το σχετικό πλύσιμο, ξύρισμα, καλλωπισμό, απομονώνομαι στο δωμάτιο μου. Φυσικά και δεν κοιμάμαι το βράδι. Περιμένω να πάει 7:00 να σηκωθούμε. Νομίζω ότι νιώθω όπως τότε που πήγαινα να δώσω Πανελλήνιες εξετάσεις. «Πάμε και ό,τι γίνει»
Περνάμε από το πατρικό μου και επιβιβάζουμε τη μαμά με την αδερφή μου. Στον αέρα πιάνω συναισθήματα. Άγχος, αγωνία, προσδοκία, συγκρατημένη αισιοδοξία.
Φτάνουμε στο μαιευτήριο Έλενα Βενιζέλου, κανονίζουμε με τον άντρα μου τα διαδικαστικά. Τους χαιρετάω προσωρινά και πάω για τις πρώτες εξετάσεις. Μου φοράνε αυτό το απαίσιο άσπρο φορεματάκι και ακολουθούμε το πρωτόκολλο (ευτυχώς το ξύρισμα το γλίτωσα)
Ξαναβλέπω τους δικούς μου για λίγο και μετά με παίρνουν μέσα. Έρχεται ο γιατρός μου με ρωτάει αν είμαι εντάξει πώς νιώθω και όλα τα σχετικά. Δίνει εντολή στις νοσοκόμες να μου βάλουν καθετήρα και τότε αρχίζει το βάσανο. Με ενοχλούσε αφάνταστα πολύ, θυμήθηκα την καισαρική και με έπιασαν τα νεύρα μου, δε μπορούσα να κοιμηθώ και έκλαιγα.
Ο χρόνος κυλά, ο γιατρός άφαντος, γιατί ξεγεννάει και άλλες παράλληλα κι εγώ στο δωμάτιο μόνη μου να μετράω προβατάκια για να μη σκέφτομαι. Από τις 8:00 περιμένω…
Κάποια στιγμή κατά τις 11:00 έρχεται επιτέλους ο γιατρός να με ελέγξει, μου εξηγεί ότι καθυστερούμε, γιατί περιμένουμε να βγουν όλες οι εξετάσεις μου.
Λέμε αστειάκια και του μεταφέρω την αγωνία της αδερφής μου για τον ωροσκόπο τη μικρής. Ο γιατρός που δήθεν πιστεύει στην τύχη λέει ότι θα το αφήσουμε σ’ αυτή και ότι δε θα παρέμβουμε στα μελλούμενα και τη μοίρα του παιδιού! Γελάμε ξαναφεύγει και μ’ αφήνει στη μοναξιά μου.
Πολλές οι ώρες αναμονής. Σκέφτομαι τους απ’ έξω και βρίζω. Αυτοί χαβαλεδιάζουν και εγώ πονάω! (Από τον καθετήρα καλέ)
Στις 11:45 ξαναέρχεται ο γιατρός και με παίρνουν στο χειρουργείο. Έχουμε συνεννοηθεί από πριν ότι θα κάνω ολική νάρκωση, καθότι ο γιατρός είναι κατά της επισκληριδίου και εγώ δεν την έχω δει και με καλό μάτι.
Αρχίζουν να με ετοιμάζουν, βλέπω τους πάντες με μάσκες ο γιατρός αρχίζει να ρίχνει το αντισηπτικό στην κοιλιά μου. Δε βλέπω πίσω από το παραβάν και ανησυχώ. «Γιατρέ δεν έχω κοιμηθεί ακόμα» του λέω, μου εξηγεί ότι η προετοιμασία πρέπει να γίνει, γιατί από τη στιγμή που θα με ναρκώσουν, όλα θα πρέπει να γίνουν πολύ γρήγορα.
Η τελευταία μου σκέψη; «Θεέ μου κάνε να γεννηθεί το παιδί υγιές. Δε με νοιάζει αν θα ξυπνήσω, αρκεί να γεννηθεί καλά»
Στις 12:00 με κοιμίζουν. Ώρα γέννησης 12:10 Κορίτσι 3050 βάρος, 52 εκ ύψος. Ναι η μικρή έχει έρθει στον κόσμο μόνο που εγώ δεν το ξέρω ακόμα. Μέχρι τις 12:30 που ξύπνησα δηλαδή. Με πηγαίνουν σε ένα δωμάτιο και μπαίνει μέσα ο άντρας μου και η μαμά μου. Δεν τους έχω ξαναδεί έτσι.
Ο άντρας μου τα έχει χαμένα. Ρωτάω αν το παιδί είναι καλάκαι μου απαντάει «είναι μία κούκλα»! Ξαναρωτά αν είναι καλά, αν είναι γερό και παίρνω την ίδια απάντηση. Δε με ενδιαφέρει αυτό! Αγχώνομαι και καθώς ο νοσοκόμος με απομακρύνει φωνάζω: «Είναι γερό;;;»
«Ναι είναι!» και η αγωνία μου τελειώνει. «Σε ευχαριστώ Θεε μου, σε ευχαριστώ!»
Από τις 12:30 που επανήλθα με πήγαν στο δωμάτιο στις 13:45. Δεν είχα δει τη μικρή, αλλά λόγω της νάρκωσης δε νομίζω ότι το σκεφτόμουν και πολύ.
Με πηγαίνουν επιτέλους στο δωμάτιο και ξαφνικά μπαίνουν μέσα όλοι οι φίλοι μου, οι φίλοι του άντρα μου, τα αδέρφια μας οι γονείς μας. Παθαίνω σοκ. Όλοι μου λένε ότι η μικρή είναι μια κούκλα. Αρχίζω να εκνευρίζομαι. Μα είναι δυνατόν να την κουβαλάω για 9 μήνες και να τη δω τελευταία;
Και τότε έρχεται η μαία με ένα κουβαράκι στα χέρια της. Το ξεδιπλώνει και μου δείχνει ένα μωρό. Και ξαφνικά από εκείνη τη στιγμή νιώθω σα να έχω βγει από το σώμα μου και να παρακολουθώ τη ζωή κάποιας άλλης.
Δε ξέρω τι μου συμβαίνει, δε ξέρω τι νιώθω και ό,τι κάνω το κάνω μηχανικά. Φεύγουν επιτέλους όλοι και μένω με τη μαμά μου και το μωρό. Αρχίζουν οι πόνοι της εγχείρησης. Δεν το πολυσκέφτομαι. Παίρνω το μωρό αγκαλιά και το βάζω στο στήθος. Συστηνόμαστε. Το ταξίδι μας αρχίσει…
Τη μέρα που έμαθα για την εγκυμοσύνη μου, λίγο μετά το πρώτο σοκ, σκουπίζω από τα μάτια μου τα δάκρυα και λέω στη μέλλουσα νονά: «Όταν μεγαλώσει το παιδάκι μου, σε παρακαλώ μην του πεις ότι δεν το ήθελα».
Δε ξέρω γιατί τα έγραψα όλα αυτά. Δεν είναι μια τυπική ευτυχισμένη ιστορία σαν τις άλλες.
Υπήρξα από τις μαμάδες εκείνες που δεν αγάπησαν το παιδί τους από σποράκι, αλλά από εκείνες που το αγάπησαν στην πορεία, γνωρίζοντας το, που πήραν το χρόνο τους για να αντιληφθούν τι τους συμβαίνει και να προσαρμοστούν στα νέα δεδομένα.
Η μικρή Χαρά Μελίνα είναι σήμερα δύο χρονών και πραγματικά δε μπορώ πλέον να θυμηθώ πώς ήταν η ζωή μου πριν απ’ αυτήν, ούτε να διανοηθώ πώς θα ήταν η ζωή μου χωρίς αυτήν.
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΤΡΕΙΣ ΑΠΟΒΟΛΕΣ,ΜΙΑ ΕΞΩΜΗΤΡΙΑ ΚΥΗΣΗ ΠΟΥ ΕΥΤΥΧΩΣ ΔΕΝ ΚΟΣΤΙΣΕ ΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ ΑΛΛΑ ΤΗ ΜΙΑ ΣΑΛΠΙΓΓΑ ΚΑΙ ΤΗ ΜΙΑ ΩΟΘΥΚΗ ΜΟΥ ,ΔΥΟ ΕΞΩΣΩΜΑΤΙΚΕΣ ΑΝΕΠΙΤΥΧΕΙΣ ΚΑΙ ΔΙΑΦΟΡΑ ΑΛΛΑ,ΣΤΑ 36 ΜΟΥ ΠΛΕΟΝ ΕΙΧΑ ΠΕΙΣΕΙ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΟΥ ΠΩΣ ΟΧΙ ΑΠΛΑ ΔΕΝ ΗΘΕΛΑ ΠΑΙΔΙ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΣΤΗΝ ΙΔΕΑ ΜΙΑΣ ΕΓΚΥΜΟΣΥΝΗΣ ΕΧΑΝΑ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΚΑΤΩ ΑΠ΄ΤΑ ΠΟΔΙΑ ΜΟΥ....!!!!ΟΤΑΝ ΕΜΕΙΝΑ ΕΓΚΥΟΣ ΛΟΙΠΟΝ ΕΚΛΑΙΓΑ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΤΡΕΙΣ ΠΡΩΤΟΥΣ ΜΗΝΕΣ.ΤΑ ΕΒΑΛΑ ΜΕ ΤΟΝ ΑΝΤΡΑ ΜΟΥ, ΜΕ ΕΜΕΝΑ,ΜΕ ΤΟΝ ΘΕΟ...!!!ΤΟ ΣΠΛΑΧΝΟ ΜΟΥ ΑΥΤΗ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ ΕΙΝΑΙ 21ΜΗΝΩΝ ΚΑΙ ΕΓΩ ΟΧΙ ΑΠΛΑ ΔΙΝΩ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΜΟΥ,ΤΗ ΖΩΗΜΟΥ,ΤΗΝ ΑΝΑΣΑ ΜΟΥ ΓΙ'ΑΥΤΟ ΤΟ ΑΝΤΡΑΚΙ ΑΛΛΑ ΛΙΩΝΩ ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ ΛΙΓΟ-ΛΙΓΟ ΓΙΑ ΝΑ ΤΟΝ ΒΛΕΠΩ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΝΑ ΜΟΥ ΧΑΜΟΓΕΛΑΕΙΙ......!!!!!!!ΜΑΝΑ ΚΟΡΙΤΣΙ ΜΟΥ....Μ Α Ν Α ΓΙΝΕΣΑΙ ΜΕΡΑ ΜΕ ΤΗ ΜΕΡΑ....!!!!!ΤΡΟΜΕΡΟ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ ΠΟΥ ΕΥΧΟΜΑΙ ΟΣΕΣ ΤΟ ΕΠΙΘΥΜΟΥΝ ΝΑ ΤΟ ΖΗΣΟΥΝ.....ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΑΝ ΕΡΘΕΙ, ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΑΝ ΘΕΛΕΙ ΛΙΓΟ ΤΟ ΧΡΟΝΟ ΤΟΥ ΓΙΑ ΝΑ ΤΟ ΝΙΩΣΕΙΣ!!!!!
νομίζω πως παίζει μεγάλο ρόλο σε τι φάση θα σε βρεί μια εγκυμοσύνη..και εγώ ανύπαντρη,εγκεφαλικό κόντεψα να πάθω οταν έμαθα πως ήμουν έγκυος..και ο τότε φίλος μου-νυν άντρας μου-να είναι μες την τρελλή χαρά..και δεν μου έφτανε η πρώτη φορά,και στο δεύτερο παιδί το ίδιο..στην μεγάλη μου κόρη μου πήρε χρόνο να προσαρμοστώ,οχι στην ιδεα της εγκυμοσύνης(αυτό δεν το κατάφερα ποτέ,8 μηνών είμουν σε μια ερημιά πάνω στη βάρκα και ψάρευα χταπόδια..)αλλά στην ιδεα οτι είμαι πλέον μαμά..Στον μικρό μου πιο συνειδητοποιημένη στην εγκυμοσύνη..
Καταρχήν θέλω να πω πως κι εγω έχω 10 βαθμούς μυωπία, αλλά γέννησα φυσιολογικά την 1η φορά γιατί έκανα βυθοσκόπηση και ήταν καθαρή... Anyway, στο άκουσμα της εγκυμοσύνης μου έπαθα πανικό κι εγώ, το ήθελα το μωρό αλλά ο φοβος μου ήταν τόοοοσο μεγάλος που δεν μπορούσα να το χαρώ. Αλλά και όταν γέννησα ο φόβος μεγάλωσε κι άλλο.... φοβίες, αισθήματα ανεπάρκειας, κατάθλιψη κλπ κλπ μεγεθύνθηκαν και χρειάστηκα κι εγω κάποιο διάστημα προσαρμογής. Μετά μου άρεσε τόοοοσο που ήμουν μαμά που στο καπάκι γέννησα κι άλλο :-). Οι κόρες μου έχουν 14 μήνες διαφορά και τις ΛΑΤΡΕΥΩ!!!!!!!!!!!!
Αχ κοριτσάκι μου πες μου μία μανούλα που από την πρωτη στιγμή αγάπησε το βλασταράκι της. Νομίζω πως και αυτή η σχέση όπως και όλες χρειάζεται χρόνο για να αναπτυχθεί. Σίγουρα έχεις από την πρώτη ημέρα το "αίσθημα της μάνας", να το φροντίσεις αυτό το πλασματάκι που βγήκε από εσένα, όμως μέχρι εκεί. Η αγάπη χτίζεται, αν μπορούμε να το πούμε αυτό, μέσα από την καθημερινότητα. Η αγάπη έρχεται μέσα από τα ξενύχτια, το πρώτο του χαμόγελο έστω και ακούσιο, την πρώτη του ανταπόκριση στο χάδι σου, την πρώτη του ματιά ίσια στα μάτια σου και συνεχίζεται με το πρώτη του αρρώστια, το πρώτο του γέλιο από κάτι που του είπες, τα πρώτα του βήματα το πρώτο μαμα και εγώ σ' αγαπάω...τον πρώτο σας "τσακωμό" κ.λπ. Πόση αγάπη όμως μετά ε; Δεν είναι περίεργο που για πρώτη φορά στη ζωή μας βάζουμε έναν άνθρωπο πραγματικά πάνω από τον ευαυτό μας; Ο γιόκας μου είναι τώρα 3,5 χρονών, και όπως η δική σου ιστορία έτσι και η δική μου κάπως έτσι ξεκίνησε και ξέρεις πως εξελίχθηκε ε; Lol!Είμαι εντελώς και παντελώς τρελαμένη με τον ΓΙΟΚΑ μου ΤΟΝ ΑΓΑΠΑΩ όσο τίποτε άλλο σε αυτόν το κόσμο και ναι δεν ντρέπομαι να το πω "ούτε και εγώ τον αγάπησα από την πρώτη ματιά" Φιλιά πολλα!
υπεροχη η ιστορια σου!κι εγω ειμαι απο τις μανουλες που μπορει να χαρηκα πααααρα πολυ οταν εμαθα για την εγκυμοσυνη μου αλλα οταν γεννησα δεν το ηθελα με τιποτα το παιδακι μου!!!!!!!δεν μπορουσα να χωνεψω οτι απο'κει και περα θα επρεπε να ειχα την εννοια ενος παιδιου!!!!!!τωρα ομως δεν την αλλαζω με τιποτα!μου πηρε λιγο παραπανω χρονο να την αγαπησω αλλα το καλο πραγμα αργει να γινει!!!!ετσι δε ειναι???????ΤΗΝ ΛΑΤΡΕΥΩ!!!!!!! ΝΑ ΣΟΥ ΖΗΣΕΙ Η ΚΟΥΚΛΙΤΣΑ ΣΟΥ ΚΙ ΕΥΧΟΜΑΙ ΠΑΝΤΑ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΤΟΣΟ ΑΛΗΘΙΝΗ ΣΤΗ ΖΩΗ ΣΟΥ!!!!!!!!!
Έτσι ακριβώς όπως τα λέτε είναι! Κ η δική μου εγκυμοσύνη εκτός προγραμματισμού ήταν ( συζούσαμε αλλά άνεργη εγώ..).Πήγα στο γιατρό σίγουρη ότι είχα πρόβλημα με την περίοδο μου,βλέπω την κουκκίδα στον υπέρηχο και μου λέει ο γιατρός χαμογελώντας "Ναι, έχουμε εγκυμοσύνη".. Η πίεση μου έφτασε για πρώτη φορά 15!!! Τώρα που βλέπω τη μικρή μου να κοιμάται σαν αγγελούδι και με το σημαδάκι στο μπουτάκι της από το πρώτο μας εμβόλιο σκέφτομαι πόσο ευτυχισμένη είμαι και δεν θα το άλλαζα με τίποτα!! Κι ας έρθουν κ άλλα χαράτσια και ας πτωχεύσουμε!Χε!χε!
ειμαι κι εγω μια απο τις μαμαδες που δεν ηθελα το τριτο μου παιδακι... δεν μπορουσα να φανταστω να ξαναζω ολη αυτη τη διαδικασια (αν και οι προηγουμενες 2 ηταν υπεροχες εμπειριες) απλα ηθελα να αρχισω να κανω πραγματα για μενα και η εγκυμοσυνη σαφως θα με πηγαινε πισω (εγωιστικο ε;) τωρα ομως που κραταω στην αγκαλια μου το αστερι μου σκεφτομαι ποσο ανοητα κι επιπολαια σκεφτομουν....
ΕΧΩ ΤΑΥΤΙΣΤΕΙ ΑΠΟΛΥΤΑ ΜΕ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΣΟΥ...ΕΧΩ 4 ΜΕΡΕΣ ΚΑΘΥΣΤΕΡΗΣΗ Κ ΞΕΡΩ ΟΤΙ ΕΙΜΑΙ ΕΓΚΥΟΣ...ΕΧΩ ΠΑΝΙΚΟΒΛΗΘΕΙ..ΔΕΝ ΕΧΩ ΚΑΝΕΝΑ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ...ΝΟΜΙΖΩ ΟΤΙ ΔΕΝ ΘΑ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΩ Κ ΟΤΙ ΔΕΝ ΘΑ ΤΟ ΑΓΑΠΗΣΩ ΠΟΤΕ...ΝΤΡΕΠΟΜΑΙ Κ ΦΟΒΑΜΑΙ ΠΟΥ ΤΟ ΛΕΩ....ΑΛΛΑ ΕΙΝΑΙ Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΜΟΥ...ΕΧΩ ΑΓΧΟΣ 24ΩΡΕΣ ΤΟ 24ΩΡΟ Κ ΝΟΜΙΖΩ ΟΤΙ ΕΙΜΑΙ ΜΟΝΗ...ΟΛΟΙ ΓΥΡΩ ΜΟΥ ΧΑΙΡΟΝΤΑΙ Κ ΑΝΥΠΟΜΩΝΟΥΝ Κ ΕΓΩ ΝΟΜΙΖΩ ΟΤΙ ΘΑ ΠΑΘΩ ΚΑΤΙ ΚΑΚΟ...!!!ΜΟΥ ΔΩΣΑΤΕ ΛΙΓΟ ΚΟΥΡΑΓΙΟ ΣΗΜΕΡΑ..ΑΣ ΕΛΠΙΣΟΥΜΕ ΝΑ ΑΛΛΑΞΟΥΝ Κ ΤΑ ΔΙΚΑ ΜΟΥ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ!!!
Εύχομαι (αν και είμαι σίγουρη) τα αισθήματα σου να αλλάξουν σύντομα και να χαρείς μια υπέροχη και τελειόμηνη εγκυμοσύνη! Κοιτάζοντας πίσω, τώρα που η μικρή μου είναι τριών ετών, κάθεται δίπλα μου και έχι άποψη για ΟΛΑ, θα ήθελα να ήμουν πιο ψύχραιμη με την εγκυμοσύνη και να την ζούσα όσο γίνεται πιο ουσιαστικά. Παρόλα αυτά πάντα συγκινούμαι όταν τα θυμάμαι...!
Δεν συγκρινεται γλυκια μου το αισθημα της μητροτητας. Με το καλο να εχεις μια καλη εγκυμοσυνη κι οταν το κρατησεις στα χερακια σου θα το αγαπησεις πιο πολυ κι απο σενα!
καλημερα κ κουραγιο..κ εγω οπως εσεις .....εννοο δεν το ηθελα κ εγω οαν ηρθε..κ μαλλωνα με τον αντρα μου που με αναγκασε να μπω σε τετοιες διαδηκασιες (φουσκωμα νευρα πολυ ωρεξη για φαγητο..25 παραπανισια κιλα. κ.τ.λ. ) πλεον δε μπορω να ζησω χωρις αυτον (το γιο μου) κ ας με εκνευριζει ωρες ωρες με τις σκανδιαλες του..αφου σκετομαι κ για δευτερο παιδι γιατι εγω ηθελα πολυ ενα κορτσι!! δωστε το χρονο που χρειαζεται στον εαυτο σας κ θα δειτε πως ολλα θα πανε οχι απλα καλα αλλα..υπεροχα! ετσι οπως πρεπει να ειναι!!!! κ μετα απο καιρο θα μοιραζεστε αυτες τις εμπειριες σας με τις νεες ανχωμενες μελοντικες μανουλες φλες σας!!! φιλια πολλα... τελικα ενα παιδι ειναι το δικο μας μικρο θαυμα!!!
>Είμαι και γω από τις μαμάδες που δεν το ήθελα...Δεν ήμουν παντρεμένη,απλώς συζούσα και η σκέψη του παιδιού δεν υπήρχε ούτε καν στο πίσω μέρος του μυαλού μου...Όμως συνέβει..Και πραγματικά χαίρομαι που συνέβει και έχω ένα αγγελουδάκι 22 μηνών!!!!!Τότε όμως που το έμαθα(από τεστ εγκυμοσύνης από φαρμακείο), αποφασίσαμε με τον άντρα μου να μην το κρατήσουμε..Είχαμε κλείσει ακόμα και ραντεβού για....ούτε να το πω δεν μπορώ...Δυο μέρες πριν όμως είπα στον άντρα μου ότι τέτοιο βάρος δεν μπορώ να το σηκώσω και αφού μας έτυχε θα το κρατήσουμε.Είμαι πολύ χαρούμενη που δεν το έκανα!Δεν μπορώ να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς αυτό...Άλλοστε δεν άλλαξαν και πολλά...Σίγουρα η κούραση είναι τεράστια,και η εμπειρία από τον τοκετό όχι και η καλύτερη,αφού ξεκινήσαμε για φυσιολογικό και μετά από επιπλοκές καταλήξαμε στο μαχαίρι...(Ακόμα θυμάμαι το γιατρό να σηκώνει το χέρι κρατώντας το νυστέρι και να λέει ότι είναι έτοιμος να κόψει,λες και μίλαγε για κανά σφαχτό,και γω να φωνάζω να περιμένει γιατί δεν με είχε πιάσει ακόμα η νάρκωση...).Όλα αυτά όμως έμειναν πίσω και τώρα απολαμβάνω τις βόλτες μου παρέα με το μικρό!Και τον άντρα μου,φυσικά!Πάω κανονικά στη δουλειά μου,πάω για καφέ...παντού!Έχει σημασία αν αντί για την πιο in καφετέρεια πιω τον καφέ μου σε παιδότοπο?!?!?!?
>ειναι σαν να διαβαζω εμενα.μονο που εγω γεννησα φυσιολογικα αλλα ακομη κ την ωρα του τοκετου ειχα αγχος μηπως πληρωσει τις αμαρτιες μου το παιδακι μου. οταν κινδυνεψε κ αναγκαστηκε ο γιατρος να χρησιμοποιησει βεντουζα σκεφτομουν αυτο ηταν. ηρθε η ωρα να τιμωρηθεις.τον λατρευω. μου πηρε καιρο να το συνηδητοποιησω...μεχρι να γινει απο νεογεννητο βρεφος κ απο βρεφος νήπιο ειχα ενα αγχος πως ο θεος θα με τιμωρησει γι αυτα που ενιωθα τοτε.υποσυνηδητα ακομη το εχω και οτι κ αν κανω δεν μπορω να κανω αυτες τις τυψεις που νιωθω μεσα μου να σωπασουν. παντα με τρωει αυτο το ''δεν εξιζω εγω τοση μεγαλη ευλογια...μηπως δεν ειμαι αρκετα καλη μανα για το παιδακι μου?'' ευχομαι να με συγχωρεσει ο θεος κ να τον εχει παντα καλα. να τα χαιρομαστε
>Σισσακι μου γλυκο!!!Δεν εχει σημασια το πως ξεκιναει μια ιστορια η ζωη δεν ειναι παντοτε στρωμενη για ολους ουτε ολοι ειμαστε ετοιμοι για ολα η τουλαχιστον τις περισοτερες φορες ετσι νομιζουμε χα χα χα....ειναι μια υπεροχη ιστορια με μια αγαπη που κρυβεται μεχρι που σκαει σαν ηφαιστειο!!!Η ουσια ειναι οτι λατρευες το πλασματακι σου αλλα δεν το ηξερες χα χα χα...ολα γινανε ολα καλα να χαιρεσαι την γλυκουλα κορουλα σου οπου ηρθε στην ζωη για να σου πει μαμα μην φοβασαι ολα τα μπορεις για οολα εισαι δυνατη και να στην ομορφυνει!Σε φιλω Σισσακι γλυκο με το πιο ομορφο χαμογελο ever!!!To κοριτσακι σου το κανεις πολυ ευτυχισμενο ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΣΙΓΟΥΡΗ γιατι εισαι ανθρωπος εξω καρδια και ξερεις να δινεις και να αγαπας!!!Και μην ξαναπεις οτι δεν το ηθελες...απλα ειπαμε καθε ιστορια δεν ξεκιναει παντα το ιδιο γιατι τιποτα δεν ειναι το ιδιο!:-))))....ευχομαι οτι επιθυμεις και για την οικογενεια σου ΥΓΕΙΑ ΑΓΑΠΗ Κ ΕΥΛΟΓΙΑ!
Να χαιρεσαι και τον αντρουλη σου!
>να τη χαιρεσαι...χθες το βραδυ σκεφτομουν πριν διαβαζω την ιστορια σου πως αν ποτε αποφασισω και γραψω τη δικη μου δε θα μοιαζει με τις αλλες, δε θα χει "αγαπες και λουλουδια" για το μωρο που θα ρθει. Και αρχισα να νιωθω ενοχες γιατι τωρα ισως να μην ειχα αυτο που εχω...η αληθεια ειναι πως δεν ηθελα ποτέ παιδακια... και τωρα εχω 2! φοβομουν την εγκυμοσυνη τον πονο κλπ...μολις εμαθα πως ειμαι εγκυος επαθα πανικο. εκανα να το πω στον αντρα μου 3 μερες... καταλαβαινω και το πριν και το μετα το μωρο σου! δεν εισαι η μονη :)
vickyandanna
>Να σου ζήσει και να είναι πάντα γερή και ευτυχισμένη!!! και εσύ να είσαι εκεί με όλη την σοφία του κόσμου πια να την καμαρώνεις να κερδίζει την ζωή όπως κέρδισε και εσένα...
>σε νιωθω απολυτα..εγω αν και επεδιωκα την εγκυμοσυνη οταν μου συνεβει επαθα σοκ..αλλο να το λες και αλλο να σου ρχεται!
και τους 9 μηνες ημουν αποστασιοποιημενη..
προφανως ειναι ενας μηχανισμος αμυνας σε περιπτωση που κατι δεν παει καλα να μην εχεις δεθει..
και στη δικη μου ιστορια το ειχα αναφερει..την αγαπησα με τον καιρο..μερα με τη μερα..
αυτη η ατακα "Αυτά είναι καθαρές υποκρισίες, που πηγάζουν από την ανάγκη του ανθρώπου να δικαιώνει τις επιλογές του" μου αρεσε πολυ..το βλεπω συχνα στους γυρω μου..ειναι αληθεια..εχω πιασει και τον εαυτο μου να το κανει ασυναισθητα και ντραπηκα!!
καθως συμφωνω σε πολλα και με την ανωνυμη..
εχω δει γυναικες να παρατανε τα παντα στη ζωη τους και να πεφτουν με τα μουτρα στα παιδια τους...ποσο λαθος να ξεχνας τον εαυτο σου..θα ερθει καποτε η στιγμη που θα γυρισεις και θα πεις στο παιδι σου "εγω θυσιασα τα παντα για σενα..δεν εζησα" και θα ειναι οτι χειροτερο μπορεις να πεις..μεγαλη παγιδα..
απο την ωρα που γεννησα γνωρισα και τις σουπερ μαμαδες που ηταν ικανες για ολα..
εγω ποτε δεν διστασα να δηλωσω οτι και κουραζομαι,και θελω χρονο για μενα, και δεν μπορω να τα κανω ολα και θελω συχνα βοηθεια..
το βλεμμα τους ηταν η απαντηση μου αλλα δε με ενοιαξε ποτε..γιατι απλα ελεγα την αληθεια χωρις να προσπαθω να πεισω τον εαυτο μου οτι ειμαι σουπερ μαμα και τις βαζω ολες κατω..
Νινα
>Νομίζω πως αυτό
"Η μικρή Χαρά Μελίνα είναι σήμερα δύο χρονών και πραγματικά δε μπορώ πλέον να θυμηθώ πώς ήταν η ζωή μου πριν απ’ αυτήν, ούτε να διανοηθώ πώς θα ήταν η ζωή μου χωρίς αυτήν"
τα λέει όλα!
Να την χαίρεσαι Σίσυ! και την κούκλα σου και τον άντρα σου που πρέπει να σε λατρεύει! Όχι άδικα!
>Maria Orfanidou AKRIVWS opws ta les einai ! To oti kanoume paidia de simainei oti pavoume na eimaste gynaikes, files, sizigoi, epaggelmaties, ta prolavainoume ola kanontas thisies! Exw ena agoraki 15 minwn kai eimai apo tis manoules pou apo tin prwth mera agaphsa to sporaki mou kai me to kairo to agapaw akoma pio polu - simera ki olas prwth fora o gios mou me agaliase sfixta sto laimo kai mou edwse filakia sto stoma! DE TO ALLAZW me tipota afto to sunaisthima pou eniwsa simera kai anupomwnw na ksimerwsh gia na geftw ksana kai ksana tis agalies tou :)....
>Να σου ζήσει η κοράκλα σου. Είμαι και γω από τις μαμάδες που λάτρεψα το μωρό μου στην πορία και όχι από την αρχή. Αν και σαν σποράκι το περιμενα με χαρά.
@Ανωνυμος. Είναι μια φάση στη ζωή σου που πρέπει να τη ζήσεις για να την καταλάβεις. Και γω δεν μπορούσα να διανοηθώ ότι θα με γεμίζουν οι πάνες, ο θηλασμός και οι φρουτόκρεμες. Μπαίνεις όμως σένα τριπάκι χωρίς να το καταλάβεις και το γουστάρεις και από πάνω.
Όσο είναι μικρό το παιδί είναι λογικό να μην έχεις ελευθερία κινήσεων και να γυρνάνε όλα γύρω από αυτό. Τώρα που μεγάλωσε λίγο ο γιος μου βγαίνω περισσότερο απλά θα επιλέξω να δω τους φίλους μου νωρίς όχι αργά το βράδυ που πρέπει να είμαι σπίτι. Στη σκέψη και μόνο ότι ο μικρός θα ξυπνήσει και θα κλαίει, να βράσω και το ποτό και τα μπαράκια μετά. Αναπροσαρμόζεις τη ζωη σου και τα ενδιαφεροντα σου και οι ταχύτητες είναι μεγαλύτερες. Αν θες όμως τα προλαβαίνεις όλα.
>Να σου ζήσει το νινί σου. Είμαι από τις μητέρες που αν και από την αρχή αγάπησαν το σποράκι τους, όταν γεννήθηκε δεν μπορούσα να πω ότι είναι όλο μου το είναι. Με τους μήνες με κέρδισε και δεθήκαμε και τώρα εννοείται ότι δεν τον αλλάζω με τίποτα.
@Ανώνυμος, σίγουρα υπάρχουν δυσκολίες που περνάς όταν κάνεις παιδί και δεν είναι όλα ιδανικά. Απλά πως να στο πω! Αυτή η μητέρα φύση σε κάνει να θυμάσαι τα θετικά. Τις δυσκολίες τις έχεις στο πίσω μέρος του μυαλού σου και σχεδόν τις ξεχνάς.
Σίγουρα όλα περνάνε σε δεύτερη μοίρα, όχι όμως γιατί σε αναγκάζει κανείς, αλλά γιατί έτσι σου βγαίνει. πχ. δεν θα βγω για ποτό μέχρι αργά γιατί ξέρω ότι θα ξυπνήσει και θα με ψάχνει κλαίγοντας. Ε αυτή η σκηνή με κάνει να λιώνω. Να πάει στην ευχή και το ποτό και όλα. Βλέπω τους φίλους μου αλλά όχι μετά τις 11 το βράδυ. Προσάρμοσα τη ζωή μου στα δεδομένα του και πάλι τη συνεχίζω απλά με άλλους ρυθμούς. Τρέχω παραπάνω για να τα προλάβω όλα αλλά τα προλαβαίνω. Κατάλαβα ότι οι αντοχές μου αυξήθηκαν.
Δεν είναι κακό που για ένα διαστημα σε απασχολεί ο θηλασμός, μετά το σχολείο, μετά τα φροντιστήρια. Μα αφού το παιδί είναι μέρος της ζωής σου δε γίνεται να μην σου τρώει το μεγαλύτερο μέρος των σκέψεών σου. Πριν λίγο καιρό με απασχολούσαν οι φρουτόκρεμες, τώρα τα μη αλεσμένα. Αυτό το διάστημα η μεταβατική περίοδος στη δουλειά μου. Ό,τι ζω με απασχολεί αναγκαστικά.
Είμαι και νέα και μορφωμένη και ένα διάστημα με απασχολούσαν μόνο αυτά που λες. Είναι σαν να είσαι σε ένα big brother. Σιγά σιγά που το παιδί αποκτάει την ανεξαρτησία του έχεις περισσότερο χρόνο να ασχοληθεις με άλλα πράματα. Πιστεύω όμως ότι όσο είναι μικρό καλά είναι τα δικά μας θέλω να τα βάζουμε λίγο στην άκρη.
Είναι κάτι που θα το καταλάβεις όταν κάνεις δικό σου παιδί. Και γω πριν κάνω δεν μπορούσα να διανοηθώ ότι θα ασχολούμαι όλη μέρα με ένα παιδί και θα μαρέσει και από πάνω. :-)))
>ΤΕΛΕΙΑ Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΣΟΥ ΕΠΑΘΑ ΠΛΑΚΑ.ΤΕΤΟΙΟ ΚΛΑΜΑ!!!ΜΑΛΛΟΝ ΒΡΙΣΚΩ ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΓΙΑ ΕΚΤΟΝΩΣΗ!!!ΤΟ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΜΕΤΡΑΕΙ ΟΜΩΣ.ΟΛΕΣ ΠΙΣΤΕΥΩ ΚΑΠΟΙΑ ΣΤΙΓΜΗ ΑΝΑΡΩΤΗΘΗΚΑΜΕ ΠΟΥ ΘΑ ΕΙΜΑΣΤΑΝ Η ΤΙ ΘΑ ΚΑΝΑΜΕ ΑΝ ΔΕΝ ΕΙΧΑΜΕ ΤΑ ΑΓΓΕΛΟΥΔΙΑ ΜΑΣ.ΣΙΓΟΥΡΑ ΑΛΛΑΖΕΙ ΚΑΙ Η ΖΩΗ ΜΑΣ ΚΑΙ ΟΙ ΠΡΟΤΕΡΑΙΟΤΗΤΕΣ ΜΑΣ!!ΟΣΟ ΓΙΑ ΤΗΝ/ΤΟΝ ΑΝΩΝΥΜΟ ΘΑ ΣΟΥ ΠΩ ΑΥΤΟ:ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ ΗΜΟΥΝΑ ΚΙ ΕΔΩ ΠΟΥ ΕΙΜΑΙ
[ΕΥΧΟΜΑΙ] ΝΑ ΕΡΘΕΙΣ!!!!ΜΟΝΟ ΤΟΤΕ ΘΑ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙΣ!ΦΙΛΙΑ ΣΕ ΟΛΕΣ!
!
>πολυ συγκινητικη ιστορια!!να χαιρεσαι την κορουλα σου!!!σισσυ οσο για τον ανωνυμο με καλυψες πληρως!!!
>Ιφιγένεια με το 7 μάλλον είχα τσακωθεί εκείνη τη μέρα που έγραφα την εμπειρία μου, γιατί βλέπω τώρα οτι όπου έπρεπε να γράψω 7 έχω γράψει 8! (Βλεπε βαθμούς μυωπίας κλπ)
Διαβάζοντας σαν αναγνώστης όμως την εμπειρία αντιλαμβάνομαι το εξής:
Ενω η γυναίκα αυτή παθαίνει σοκ στο άκουσμα της εγκυμοσύνης και της περνούν όλες αυτές οι αρνητικές σκέψεις απο το μυαλό, λίγο μετά παρακαλάει την κολλητή της να μην αποκαλύψει ποτέ αυτή της την αντίδραση στο παιδάκι της.
Υποσυνείδητα εκείνη τη στιγμή βάζει τον εαυτό της σε δεύτερη μοίρα. Παραμερίζει τα δικά της συναισθήματα για να προστατεύσει το παιδί της από αυτά στο μέλλον.
Τυχαίο; Δε νομίζω!
Να απαντήσω και στον ανώνυμο:
Να είσαι σίγουρη/ος οτι στην πλειοψηφία τους οι μαμάδες που μπαίνουν εδώ έχουν ζωή ΚΑΙ παιδί/ια.
Το μπλογκ αυτό έχει κοινό παρανομαστή το παιδί και τη μητρότητα. Οπότε όλη η θεματολογία κινείται γύρω από αυτόν τον παρανομαστη. Φαντάζομαι πως αν καποια μαμά ήθελε να συζητήσει π.χ. για την οικονομική πολιτική της κυβέρνησης θα έμπαινε και στο ανάλογο μπολγκ.
Απο τη μεριά μου έχω παρατηρήσει οτι συνήθως συμβαίνει το αντίθετο. Δηλαδή ο οικογενειακός και κοινωνικός περίγυρος μιας γυναίκας που γίνεται μητέρα, αρχίζει και τη βλέπει διαφορετικά. Περιμένει απ' αυτή να αλλάξει και να συζητάει μόνο για φρουτόκρεμές και αλοιφές εγκαυματος αν θέλει να τη χαρακτηρίζουν σοβαρή.
Τα πράγματα όμως δεν είναι έτσι. Συνεχίζεις να είσαι το ίδιο άτομο, απλώς έχεις και παιδί.
Ίσως να αλλάζουν οι προτεραιότητές σου, αλλά αυτό δε σημαίνει οτι είσαι πλέον κάποια άλλη.
Τέλος να προσθεσω οτι μόλις κάνεις παιδί η κούραση, τα ξενύχτια, ο συνδυασμός δουλειάς και παιδιού γίνονται καθημερινότητα. Η αγάπη, η αφοσίωση και η ευθύνη που έχεις απέναντι στο παιδί σου τα εκμηδενίζουν όλα και μάλιστα χωρίς καν να προσπαθήσεις. Είναι πραγματικά εντυπωσιακό!
Προσωπικό παράδειγμα η σχέση έρωτος που έχω με τον ύπνο. Δεν τον χαρίζω σε κανέναν, δεν τον χαλάω για τίποτα. Αν όμως η μικρή βαριανασάνει (όχι να βήξει ή να γκρινιάξει, αν βαριανασάνει) στο διπλανό δωμάτιο το μάτι μου έχει ανοίξει αυτόματα.
>2 Δεκεμβρίου του 2007 βρε αγαπημένο μου οργιάκι... Όχι του 2008. Χιχι!
Να χαίρεσαι το καμάρι μας! Να είστε πάντα καλά και κρατα το μυστικο σου (ότι δεν την ήθελες εξαρχής) για απάντηση σε καμιά εφηβική ατάκα πάνω στα νεύρα και μέσα στην αντίδραση... Μάνα παράτα μας! Δε σε θέλω, φύγε από εδώ! Πες εσύ... Δεν πειράζει, κάποτε δε σε ήθελα ούτε εγώ!
Φιλιά από Ιφιγένεια και Μαράκι!
>2 Δεκεμβρίου του 2007 βρε αγαπημένο μου οργιάκι... Όχι του 2008. Χιχι!
Να χαίρεσαι το καμάρι μας! Να είστε πάντα καλά και κρατα το μυστικο σου (ότι δεν την ήθελες εξαρχής) για απάντηση σε καμιά εφηβική ατάκα πάνω στα νεύρα και μέσα στην αντίδραση... Μάνα παράτα μας! Δε σε θέλω, φύγε από εδώ! Πες εσύ... Δεν πειράζει, κάποτε δε σε ήθελα ούτε εγώ!
Φιλιά από Ιφιγένεια και Μαράκι!
>συγκινηθηκα πολυ.τιποτα δεν ειναι δεδομενο ουτε η χαρα ουτε η λυπη,ουτε οι ανθρωποι μπαινουν σε καλουπια.ουτε πρεπει να αισθανομαστε τυψεις αν τα συναισθηματα δεν αρμοζουν με τις αναλογες καταστασεις,αλλα ολα αυτα τα καταλαβαινουμε απο τις εμπειριες που αποκτουμε μονο.να σου ζησει...
>Είναι η μοναδική ρεαλιστική ιστορία που έχω διαβάσει εδώ-και επ' ευκαιρία, ας σχολιάσω και κάτι. Προς αποφυγή παραεξηγήσεων, χωρίς καμιά απολύτως κακία ή διάθεση για καβγά.
Όλο το μπλογκ και γενικά όσες μητέρες συμμετέχουν εδώ μου δίνουν την αίσθηση ότι η μοναδική ασχολία της ζωής τους είναι το παιδί τους και ό,τι έχει σχέση με αυτό. Όλα τα υπόλοιπα-φίλοι, δουλειά, σύντροφος και γενικά ό,τι δεν έχει άμεση σχέση με το παιδί περνάνε σε δεύτερη μοίρα, για να μην πω ότι εξαφανίζονται. Και αναρωτιέμαι-είναι δυνατόν όλα να είναι ΤΟΣΟ τέλεια;
Αναγνωρίζω (δεν θα πω καταλαβαίνω, γιατί δικό μου παιδί δεν έχω) την αγάπη για το παιδί και την ανθρώπινη τάση να μιλάμε για ό,τι αγαπάμε. Αλλά ειλικρινά, δε νομίζω ότι ο πόνος της γέννας, τα ξενύχτια, η κούραση, το να πρέπει να συνδυάζεις δουλειά και παιδί, η έλλειψη βοήθειας, οι αλλαγές στο σώμα σου και πάει λέγοντας εξαφανίζονται ως δια μαγείας. Και δε θέλω να πιστέψω ότι νέες, μορφωμένες και εξυπνες γυναίκες αφήνουν όλα τα ενδιαφέροντά τους στην άκρη και ασχολούνται μόνο με τη φρουτόκρεμα και το θηλασμό. Γι' αυτό και μου άρεσε τόσο η συγκεκριμένη ανάρτηση. Λίγος ρεαλισμός δεν βλάπτει-και είναι ό,τι πιο ρατσιστικό να νιώθει μια μάνα "υπό" επειδή φρίκαρε όταν έμαθε για την εγκυμοσύνη της ή επειδή δεν τη νοιάζει τι χρώμα μπομπονιέρες θα έχει στη βάφτιση του μωρού της.
Ξαναλέω ότι τα παραπάνω δεν λέγονται με καμιά απολύτως κακία. Απλά μια απορία εκφράζω, και όποια θέλει, ας απαντήσει. Να είστε καλά όλες και να χαίρεστε τα παιδάκια σας!
ΕΧΕΙΣ ΑΠΟΛΥΤΟ ΔΙΚΙΟ..!ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΚΑΙ ΕΓΩ ΑΝΑΡΩΤΙΕΜΑΙ ΩΡΕΣ -ΩΡΕΣ ΜΗΠΩΣ ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΚΑΛΗ ΜΑΝΑ?ΝΟΜΙΖΩ ΟΤΙ ΚΑΠΩΣ ΕΤΣΙ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ . ΗΘΕΛΑ ΠΟΛΥ ΝΑ ΚΑΝΩ ΠΑΙΔΑΚΙ ΚΑΙ ΟΜΩΣ ΠΟΥ ΠΕΙΡΕ ΛΙΓΟ ΧΡΟΝΟ ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΤΟ ΓΝΩΡΙΣΩ ΚΑΙ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΩ ΤΙ ΜΟΥ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ....ΗΤΑΝ ΟΝΤΩΣ ΜΙΑ ΠΟΛΥ ΡΕΑΛΙΣΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ!ΝΑ ΣΟΥ ΖΗΣΕΙ...
Οπως τα λες ειναι, ομως για σενα....γιατι δεν εχεις ακομη παιδι (ισως να εχεις τωρα βεβαια, ενα χρονο μετα, οποτε ειμαι σιγουρη οτι αν ξαναδιαβασεις οσα γραφεις θα μουτζωνεσαι!) Αν δεν εχεις παιδι δεν υπαρχει περιπτωση να καταλαβεις καποια γυναικα που εχει. Δεν σταματαει η ζωη μας, αλλα γυριζει γυρω απο αυτο κυριως...και μετα ολα τα αλλα. Αν δεν εχεις ακομα ενα τετοιο (χαχα) σου ευχομαι να αποκτησεις και να δεις οτι τα λεγομενα σου δεν εχουν καμια υποσταση.
Λογικό δεν το βρίσκεις απο τη στιγμη που η σελιδα λέγεται "είμαι μαμα"? Γιατί ψάχνετε αφορμες για κατηγορω??
Είναι ακριβώς όπως τα λες! Η κόρη μου είναι 3,5 μηνών , την αγαπάω αλλά ακόμη προσπαθώ να βρω τον εαυτό μου. Θεωρώ ότι είναι από τα πράγματα που σε κάποιες συμβαίνουν αυτόματα και σε κάποιες παίρνει χρόνο. Για αυτό η mikaela και η κάθε mikaela θα έπρεπε να έχει μιλήσει με 5-10 μάνες και να μη βγάζει συμπεράσματα μόνο από το πως νιώθει εκείνη.
>@ athinageladari, δεν υπάρχει προκαθορισμένη αντίδραση μπροστά σε ένα θετικό τεστ εγκυμοσύνης. Έχει να κάνει με τις καταστάσεις, το timing, το αν το επιδιώκεις ή όχι, αν είσαι ερωτευμένος ή όχι, αν έχεις δουλειά ή όχι... Θα μπορούσα να σου γράψω άπειρα αν.
Το "Αυτά είναι καθαρές υποκρισίες, που πηγάζουν από την ανάγκη του ανθρώπου να δικαιώνει τις επιλογές του" με βρίσκει απόλυτα αντίθετη, όμως.
>Πολύ αληθινή η ιστορία σου. Ας μη γελιόμαστε, η ζωή έτσι ακριβώς είναι, και όχι όλο χαρές και συννεφάκια "Α! θετικό τεστ! τι χαρά τι χαρα!". Αυτά είναι καθαρές υποκρισίες, που πηγάζουν από την ανάγκη του ανθρώπου να δικαιώνει τις επιλογές του. Δεν είναι εύκολο να δεχτείς και να αγαπήσεις απ'αρχής ένα σποράκι τη στιγμή που δεν είσαι προετοιμασμένος να το δεχτείς στη ζωή σου.
Συγχαρητήρια και πάλι! να χαίρεσαι το μωρό σου!
>πολυ συγκινητικη η ιστορια σου!να χαιρεσαι την κουκλα σου!
>αντε παλι με πηραν τα ζουμια!!! Να μας ζησει η νυφουλα μου που ο μπαμπας ειχε δικιο απο την αρχη ειναι μια κουκλαααα