Ταξιδάκι αναψυχής στο… μαιευτήριο!
Η ιστορία της Ελένης
(Η Ελένη γέννησε φυσιολογικά με επισκληρίδιο)
Μετά από πολύ σκέψη αποφάσισα να σας πώ και την δικιά μου ιστορία! Στις 18 Ιουλίου 2009 ήρθε στον κόσμο το πιο όμορφο πλάσμα της ζωής μου, η Αλεξάνδρα μας!!! Από την αρχή δεν μπορώ να πω πως είχα και την καλύτερη εγκυμοσύνη. Στους δύο μήνες είχα αίμα και ο γιατρος μου, μου έδωσε κάποια φαρμακα για να σταματήσουν οι συσπάσεις. 2 βδομάδες ήμουν ξάπλα στο κρεβατι. Όταν ξαναπήγαμε στον γιατρο για να δουμε το μωρο όλα ήταν τέλεια..
Ακουσαμε και την καρδουλα και όλα κυλουσαν ομαλα… όταν μπήκα στον τρίτο μηνα πηγαμε για την μηνιαία επισκεψη και εκει μάθαμε πως εχουμε κοριτσακι.. Δεν μπορειτε να φανταστειτε την χαρα μου και αν μπορουσα να χοροπηδησω μεχρι το ταβανι απο την χαρα μου θα το έίχα κανει!!!! Φευγοντας απο το ιατρειο παίρνουμε τους γονεις μας να τους πουμε τα ευχαριστα (Καλά η μανα μου εβαλε κατευθειαν τα κλαματα απο τη χαρα της)… και στην αλλη ακρη του τηλεφωνου ηταν η πεθερα μου και της ελεγε ο αντρας μου για το φύλο του παιδιου, και τι απαντησε;
Την ακουω να λεει «Ε, δεν πειραζει και τα κοριτσακια καλα ειναι…!» Τι λες μωρη @#@!@#$%^^$@@… (με το μπαρδον), τι δεν πειραζει; Το παιδι ειναι υγιεστατο και συ λες δεν πειραζει που ειναι κοριτσακι; Δεν το ξερα να το παραγγειλω και να κανω οτι θες εσυ… Τελος παντων συνεχιζω… (συγχιστηκα παλι)
Οι μηνες και οι βδομαδες κυλουσαν υπεροχα, βολτες εγω για καφε εγω, ε τι να κανω δεν μπορουσα να κατσω σπιτι… Πλησιαζε και το Πασχα και ετρεχα στα μαγαζια για δωρα και τετοια… Ξημερώματα Μ. Πέμπτης (βρισκόμουν στην 26 βδομαδα) ενιωθα την κοιλια μου να σκληραινει και να με ποναει, οπως οταν ειχα δυνατους πόνους περιοδου..
Για καλη μου τυχη εκεινο το βραδυ ειχα μεινει στη μανα μου. Οι πονοι γινονταν ολο και πιο εντονοι… η μανα μου επεμενε να παρω το γιατρο τηλεφωνο και γω της ελεγα τι να τον παρουμε τον ανθρωπο να τον ενοχλησουμε, μια χαρα ειμαι, απλα ποναω λιγο γιατι κουραστηκα.. Ευτυχως που η μανα μου με εγραψε πατριωτικα και πηρε εκεινη τον γυναικολογο και του ειπε πως ποναω ενω δεν θα επρεπε (α ρε το ενστικτο της μανας).
Μου δινει το τηλεφωνο για να μιλησω στο γιατρο. Μια παρενθεση πως ημουν αυπνη ολο το βραδυ και ήταν 7:30 το πρωι.. Με ρωταει ο γιατρος μου που ποναω και πως.. Του εξηγω… Εκεινος Αθηνα και εγω Χαλκιδα (εχει σημασια)….
Μου λεει «Που μένεις;«
«Στο σπιτι της μανας μου«, του απανταω
«Ναι«, μου λεει, «που βρισκεσαι αυτη τη στιγμη;«
«Στο μπανιο!«, απανταω
«Ρε Ελένη,» μου λεει, «που μένεις πουλακι μου;»
Κοκαλωσα… για ποσο ηλιθια θα με περασε!
«Στη Χαλκιδα!«, του λεω
«Ωραια σε 30 λεπτα να εισαι στο ιατρειο μου και ξεκιναω και γω απο Αθηνα!«
Πραγματι σε μιση ωρα ειχε φτασει Χαλκιδα.. Με εξετασε και μου ειπε πως πρεπει να κανουμε εισαγωγη και να ακολουθησουμε την καταλληλη φαρμακευτκη αγωγη για να σταματησουν οι συσπασεις και να μην γεννησω προωρα… Φοβήθηκα πολυ, νομιζα πως θα εχανα την κουκλα μου..
Μπηκα στο νοσοκομειο και εκει με περιμενε η μαια.. Μου εβαλε ορο και μου εκανε ενεση κορτιζονης για να αναπτυχθουν οι πνευμονες της μικρης. Ευτυχως ολα πηγαν καλα! Οι συσπασεις σταματησαν και Μ. Σαβατο μου εδωσαν εξητηριο..
Να μην τα πολυλογω (τοση ωρα τι κανω;;), η Π.Η.Τ ήταν 26/07/2009. Κλασικα με ειχαν πρηξει με τις θεωριες τους πως «Αααα μεχρι τις 26 ιουλιου θα εχεις γεννησει!» Ελα δεν το πιστευω, ουτε γιατρος να ησασταν!!!
Ο καιρος περνουσε και ειχα μπει στην τελικη ευθεια. Πλεον οι επισκεψεις στο γιατρο ειχαν γινει μια φορα την εβδομαδα. Παρασκευη λοιπον πηγαμε στο γιατρο να δουμε αν εχει μικρυνει ο τραχηλος και αν εχει κατεβει η μικρη μας. «Κοντα ειμαστε Λενιω» μου ειπε, «το βραδυ μην φας και πολυ βαρια«
Αυτο ήταν!! Ειπα στον αντρα μου, «Ετοιμασου το βραδυ για ταξιδακι αναψυχης μεχρι το ΜΗΤΕΡΑ!«. Μπορω να πω πως φοβομουν αλλα ο ενθουσιασμος μου που θα αντικρυζα επιτελους τη μικρη που κοντευε να μου σπαζει τα πλευρα απο τις κλωτσιες ηταν παραπανω απο τον φοβο.
Πηραμε τηλέφωνο την αδερφη μου και τον γαμπρο μου να ερθουν απο το σπιτι να παραγγειλουμε σουβλακια να φαμε. Δεν προλαβα να φαω ουτε το μισο.. ειχαν ξεκινησει οι πονοι στη μεση και οι συσπασεις ανα 10 λεπτο. Μεσα σε ουτε μιση ωρα οι συσπασεις ειχαν γινει του λεπτου με διαρκεια 40 δευτερολεπτων. Τα ειχα δει ολα απο τον πονο.
Κατα τις 2:30 πηραμε τηλεφωνο τη μαια και μου ειπε να κανω ενα χλιαρο μπανιο και να ξεκινησουμε. Στη διαδρομη βλαστημαγα τα υπουργεια για τους κωλοδρομους!!! Λακουβα και κακο. Φτασαμε επιτελους στο μαιευτηριο και εκει με παραλαβανε. Μου εκαναν τις απαραιτητες εξετασεις και κλασικα το κλυσμα που απο τους πονους δεν μπορουσα ουτε να κατσω. Στον αερα κυριολεκτικα.
Η ωρα ειχε παει 4 και επιτελους μου κανανε επισκληριδιο. Ηρθε και ο γιατρος και μου λεει «Εχουμε ακομα καιρο. Το απογευμα σε κοβω να γεννας» Τιιιιι;;; Και τι θα κανω τοσες ωρες Παναγια μου;
Στις 5:30 μου σπασανε τα νερα… ειχε αρχισει να περνα και η επιδραση και εκει ξεκινησαν αλλα οργανα. ΠΟΝΟΣ!!!!!!!! Μου κανανε και 2η δοση και ηρεμησα. Ξαφνικα βλεπω τη μαια και το γιατρο να τρεχουνε.. Τι εγινε ρε παιδια;
«Ετοιμαστε το χειρουργειο, χανουμε τους χτυπους!«
Αυτο ηταν… εκει καταλαβα γιατι λενε μου κοβονται τα ποδια… Προσευχηθηκα στη Παναγια να βγει γερο το παιδι μου. Δεν ηθελα σε καμια περιπτωση καισαρικη γιατι ηθελα και τον αντρα μου στο χειρουργειο. Μετα απο 5 λεπτα, μου φανηκε αιωνας, ερχεται ο γιατρος μου και μου λεει «Εχει κατεβει και δεν προλαβαινουμε, ΣΠΡΩΞΕΕΕ!!!» Εσπρωχνα με ολη μου τη δυναμη… και μετα απο 4 ωθησεις και την μαια να σπρωχνει την κοιλια μου ειδα ενα μελανιασμενο πλασματακι μεσα στα αιματα με το λωρο τυλιγμενο γυρω απο το λαιμουδακι του… 7:11 το πρωι ακουσα το πιο γλυκο κλαμα που εχω ακουσει ποτε… Γυρναω προς την μαια και της λεω τωρα μπορω να κλαψω….
Ενα θερμο ευχαριστω στον γιατρο μου Γιωργο Μπαγετακο που αν δεν ηταν αυτος δεν θα ειχαμε την μικρη μας τωρα και στην μαια μου Αντωνελλα που δεν εφυγε λεπτο απο το πλευρο μου!!!
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
>ME SYGINHSES POLY KRATHSA OLH THN YPOLOIPH ISTORIA SOY DEN ASXOLOYME ME TO KOMMATI THS KATINAS PETHERAS NA XAIRESE TO MWRO SOY !!!!!!!
>Να σου ζήσει η κόρη Ελένη, εμείς νύφες θέλουμε καθότι αγορομαμάδες :p
Εμένα, κάποιοι που μάθαιναν ότι το πρώτο είναι αγόρι παίνευαν τον άντρα μου, ενώ όταν μάθαιναν ότι και το δεύτερο είναι αγόρι είχαν την ίδια αντίδραση με την πεθερά σου "Ε, δεν πειράζει, μη στεναχωριέσαι, δυο αγοράκια, θα κάνουν και παρέα..."
Δηλαδή να καταλάβω, αυτοι στεναχωριόντουσαν όταν κάνανε κορίτσια ή δύο του ιδίου φύλου??????
Νενα
>Να σου ζήσει η μικρούλα και εγώ οταν έμαθα οτι θα έχω κορίτσι τρελάθηκα απο την χαρά μου και έτρεξα η ίδια αυτοπροσώπος να της το πώ(τρομάρα μου απείλησα και τον άντρα μου μη τυχόν και το μαρτυρήσει επειδή ήθελα να το πώ εγώ) και έφαγα μια κρυάδα όλη δικιά μου ήταν.Της λέω "ΕΙΝΑΙ ΚΟΡΙΤΣΙ" με ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά και μου απαντάει "ε δεν πειράζει κορίτσι μου στο επόμενο" ?!?!?!?!?!?!!?!?!?!?!?!??!
>Να ειστε παντα καλα μαμα, κορη και μπαμπας....
Οσο για την πεθερα.... ειναι στον ανθρωπο. Εγω γιο εκανα αλλα η πεθερα που ηθελε κοριτσι λογω του οτι ειχε 2 γιους, οταν της το ανακοινωσα μου ειπε μεσα στη στενοχωρια "ΓΙΑΤΙ ΜΑΙΡΗ;"..... Απιστευτο; Δεν της μιλαγα κανα 2 μηνες και γενικα ποτε δεν καταφερα να την εμπιστευτω απολυτα με το παιδι. Το πρωτο μου παιδι, το πρωτο της εγγονι και ηταν αυτη αντιδραση; Ακομα "προσπαθει και παρακαλαει", οι σχεσεις μας εχουν καλυτερευσει, αλλα πλεον εχω μαθει νομιζω να προστατευω τον εαυτο μου. Π.χ. τωρα που ειμαι παλι εγκυος, της εχω ηδη πει οτι θα μαθει το φυλλο του παιδιου στο μαιευτηριο....και ουαι κι αλιμονο αν δω "αντιδρασεις".....
Μη μασας λοιπον, εσυ κι η οικογενεια σου να ειστε καλα.
>να σας ζησει η κουκλιτσα σας!!!να τη δειτε οπως επιθυμειτε!!!