Η ζωή ΔΕΝ τελειώνει με το χωρισμό

Αυτή είναι δική μου ιστορία, έγραψα το κείμενο πριν 2 χρόνια περίπου. Τώρα που τα πράγματα στη ζωή μου πηγαίνουν προς το καλύτερο χαίρομαι να τη μοιραστώ μαζί σας για να πάρουν δύναμη και άλλες γυναίκες και να πιστέψουν ότι η ζωή δεν τελειώνει με τον χωρισμό!!!

Άνοιξα τα μάτια μου και αναρωτήθηκα αν όλα αυτά ήταν ένα κακό όνειρο, κοίταξα γύρω μου… όχι δεν ήταν. Είμαι στον καναπέ και προφανώς δε μπορώ να γυρίσω πίσω το χρόνο. Ακούω το γιο  μου να ξυπνάει στο διπλανό δωμάτιο και τρέμω την ημέρα που ξημερώνει. Το μικρό πλασματάκι μέσα μου επίμονα ζητάει εξηγήσεις για τα πρισμένα μου μάτια και τους έντονους χτύπους της καρδιάς μου. Πρέπει να σηκωθώ και να φύγω στο γραφείο πριν ξυπνήσει ο άντρας μου για να μην ακούσει ο μικρός πάλι τον καυγά!

Ένα γρήγορο ντους, ντύνομαι με ότι πλέον μου κάνει, ο 5ος μήνας μπήκε για τα καλά. Φιλάω και καλημερίζω τον μικρούλη μου και φεύγω βιαστικά…. δεν αντέχω, η αναπνοή μου είναι διακεκομμένη και η αδρεναλίνη στα ύψη…. δε θέλω να τον αντικρίσω καθόλου. Στο αυτοκίνητο το cd μου υπενθυμίζει τον πόνο  μου ακόμα πιο πολύ και δε μπορώ να συγκρατήσω πλέον τα δάκρυα! Εδώ μπορώ να κλάψω όσο δυνατά μπορώ, δε μ’ ακούει κανείς. Έχω πάρει την απόφαση μου, ναι, αν και κάθε βράδυ κάνω προσευχή να αλλάξουν τα πράγματα με έναν μαγικό τρόπο.

Πρέπει να φύγω από αυτή την πόλη, την όποια αγάπησα και πόνεσα τόσο πολύ. Όπου έζησα τα καλύτερα μου χρόνια, ξαναγεννήθηκα και τώρα πεθαίνω…. πρέπει να φύγω γιατί δε μπορώ να χειριστώ την κατάσταση και η ψυχική μου υγεία κλονίζεται μέρα με τη μέρα! Στο γραφείο ξεχνιέμαι λίγο, όμως η ώρα της επιστροφής στο σπίτι βαραίνει την πλάτη μου. Περνάω από τα πεθερικά μου να πάρω το γιο μου, κάνουν ότι δε ξέρουν τίποτα. Ο πεθερός μου σε προχωρημένο στάδιο του καρκίνου του πνεύμονα, δυσκολεύομαι να τον αντικρίζω… Το μυαλό τόσο μπερδεμένο και τόσο γεμάτο που δεν αντέχεται αυτή η ένταση, πρέπει κάτι να γίνει, διαφορετικά αισθάνομαι πως θα σκάσω.

Μία επίσκεψη στο γιατρό για το φύλο του μωρού με κάνει να αισθανθώ λίγη ευφορία, όμως για λίγο. Πόσο ακόμα θα αντέξω, πρέπει να αντέξω, πρέπει να γεννήσω αυτό το μωρό και να του δώσω χαρά και αγάπη…. μόνο η θλίψη με αγκαλιάζει.

Ο πεθερός μου έφυγε, επιτέλους ξεκουράστηκε γιατί υπέφερε πολύ. Στη κηδεία του σαν μια ξένη στάθηκα, τα πόδια μου δε με κρατούσαν, τόσο μίσος που αντίκριζα. Το μωρό κλότσαγε, δε σταματούσε σαν να μου έλεγε σταμάτα να κλαις. Το σώμα μου σε αυτόματο πιλότο!

Ένας μήνας και κάτι, την ώρα που έφτιαχνα να πιω καφέ στο γραφείο… αυτό το τηλεφώνημα δε θα το ξεχάσω ποτέ, ακόμα ακούω τον αδελφό μου να λέει “ο μπαμπάς έφυγε, αδελφή, ακούς έφυγε”, μετά απλώς έπεσα, θόλωσα δεν υπήρχα. Έφυγα για Θεσσαλονίκη αμέσως, οι συνάδελφοι φρόντισαν τα πάντα. Ο γιος μου μαζί μου. Δε μπορούσα να τον αποχωριστώ, μου έδινε λίγη δύναμη να μην λιποψυχήσω. Όλα ήταν σαν ένα κακό ψέμα, μέσα στη θολούρα ευτυχώς δε μπορούσα να καταλάβω και πολλά πράγματα. Μόνο το μωρό μέσα μου μου υπενθύμιζε συνεχώς ότι πρέπει να είμαι δυνατή για να αντέξω και αυτό το χτύπημα.

Όταν γύρισα μετρούσα απλώς το χρόνο, μία μέρα, μία ώρα το κάθε δευτερόλεπτο ήταν επώδυνο εκεί, μέσα στους ανθρώπους που σου τρώγανε σάρκα και ψυχή. Μέσα στο ίδιο σπίτι, δυο ξένοι άνθρωποι που δεν αντέχουν να αντικρίσουν ένας τον άλλον, κρυβόμουν μονίμως στο μικρό μου δωμάτιο και μετρούσα…… και έκλαιγα, τα μάτια μου ήταν ένας χείμαρρος, ένα παράπονο… απλώς συνέχιζα να μετράω….. αδιέξοδος.

Την ημέρα του δικαστηρίου ήμουν ήρεμη, το πρωί κατέφτασα με τη μητέρα μου και μία φίλη. Τι να έλεγα, ποιός φταίει που το όνειρό μου έγινε εφιάλτης, ποιός πρέπει να λογοδοτήσει. Μέσα στην αίθουσα έπρεπε να τον κοιτάξω, με έπιασε ανατριχίλα, αυτόν τον άνθρωπο κάποτε αγάπησα και θέλησα να κάνω τα παιδιά μου μαζί του, τι πήγε στραβά; Μήνες ψυχοθεραπείας με οικογενειακό σύμβουλο δεν είχαν αποτέλεσμα, τώρα πια ξέρω γιατί, μιλούσαμε μόνοι μας, ο καθένας ξεχωριστά, ποτέ δεν ακούσαμε ο ένας τον άλλον, δε σεβαστήκαμε την άλλη γνώμη, δεν αγαπήσαμε πραγματικά! Μέσα από κουβέντες, λέξεις χωρίς νόημα και βάθος να κατηγορούμε ένας τον άλλον για τα θανάσιμα αμαρτήματα. Αντί να αγαπάμε – να μισούμε, ο εγωισμός και η ανόητη υπερηφάνεια να ισοπεδώνουν τα πάντα. Η σύγκρουση δυο αταίριαστων στοιχείων ήταν σαν μάχη τιτάνων, σκοτώναμε τα πάντα στο πέρασμά μας. Η μετέπειτα προσπάθεια χανόταν στον ωκεανό μνησικακίας…. Κάθε βράδυ έκανα προσευχή, όμως μετά το θάνατο του πατέρα μου απλώς χάθηκα, μόνο τα παιδιά με κρατούσαν σε εγρήγορση, μπήκε ο αυτόματος πιλότος. Αυτός ακόμα οδηγεί την καθημερινότητα μου, κάποιες φορές που ξυπνάω, όπως αυτή που αποφάσισα να τα μοιραστώ, πονάω και πνίγομαι στον πόνο μου.

Επιτέλους ήρθε η μέρα της μετακόμισης, νόμιζα δε θα ερχόταν ποτέ, έσφιξα τα δόντια μου και βούτηξα στο χρόνο. Η κοιλιά μου είχε μεγαλώσει και μου υπενθύμιζε συνεχώς ότι μπήκα στην τελική ευθεία. Έπρεπε να προσέχω. Όλα έγιναν γρήγορα, τα είχα οργανώσει αρκετά καλά, ο μικρούλης μου να με ρωτάει και η καρδιά μου να φτερουγίζει από φόβο….. τι θα του πω όταν αντιληφθεί τι έγινε, η αποχώρηση από τον μπαμπά θα είναι επώδυνη! Εύχομαι να κάνω το σωστό, σκεφτόμουν!!!

Όταν γέννησα το κοριτσάκι μου, είχα ανάμικτα συναισθήματα, χαράς και θλίψης. Αισθανόμουν μόνη και εγκαταλελειμμένη και ταυτόχρονα περήφανη και χαρούμενη που τα κατάφερα. Η μικρή μου κορούλα μου έδωσε δύναμη και κουράγιο να συνεχίσω, τα βράδια όμως όταν έμενα μόνη το βάρος που κουβαλούσα επέστρεφε και πνιγόμουν πάλι μέσα σε τύψεις και δάκρυα.

Τώρα μετά από ένα χρόνο είμαι σχεδόν σίγουρη ότι έκανα το σωστό, τα παιδιά πρέπει να μεγαλώνουν μέσα από αγάπη, είναι τόσο επώδυνο για την παιδική ψυχή να αντικρίζει την κακία και το μίσος των γoνιών, όσο και να το κρύβουν. Προσπαθώ να είμαι συνεργάσιμη με τον πρώην σύζυγο για το καλό των παιδιών αν και τις περισσότερες φόρες συναντώ μια ανόητη αντίδραση. Οι κατηγορίες πέφτουν βροχή και οι απειλές είναι πλέον κώδικας επικοινωνίας. Του στέρησα λέει τα παιδιά, τα έκανα ορφανά, τι λέξεις μπορεί να σκαρφιστεί το ανθρώπινο μυαλό για να φέρει πόνο και καταστροφή;

Εγώ όμως θα προχωράω, με σταθερά και μικρά βήματα για να μπορώ να φροντίζω τη μικρή μου οικογένεια. Να δίνω όση αγάπη έχω στα μικρά μου αστεράκια, να κλαίω και να γελάω μαζί τους, να είμαι κοντά σε κάθε τους ανάγκη.

Ελένη

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com