«Ακούς κάτι;»
Η ιστορία της Αθηνάς
(Η Αθηνά γέννησε με καισαρική και επισκληρίδιο)
Λοιπόν είπα και εγώ να μοιραστώ μαζί σας την γέννηση της Νεφέλης μου.
Ας τα πάρουμε από την αρχή. Πριν από την Νεφέλη μου είχαμε μία παλίνδρομη κύηση. Στην 8η εβδομάδα σε προκαθορισμένο ραντεβού για να δούμε πως εξελίσσεται η εγκυμοσύνη, είχε έρθει και ο Μάνος για να ακούσει για πρώτη φορά την καρδούλα -εγώ την είχα ήδη ακούσει- και μας λέει ο γιατρός «Αθηνούλα μου, παλίνδρομη…» (όποτε το σκέφτομαι ή το συζητάω πάντα συγκινούμαι)
Έτσι μετά από 6 μήνες κάνω ένα βραδάκι το τεστ και ναι, θετικό. Γιουχου, το τηλέφωνο μας πήρε φωτιά. Παίρνω τηλέφωνο και τον γιατρό μου κατευθείαν, γιατί βρήκαμε ότι έχω θρομβοφιλία και έπρεπε αμέσως να ακολουθήσω αγωγή με φάρμακα και ενέσεις. Ήμουν στην 4η εβδομάδα.
Για να μην τα πολυλογώ μέχρι τον 4ο–5ο μήνα όλο και κάτι είχα σαν αφορμή για να πηγαίνω να κάνω υπέρηχο. Έπαθα στον 3ο μήνα και μια ωραιότατη αποκόλληση, έπαθα στην δουλειά μου πανικό πολλά γέλια τώρα που τα ξαναθυμάμαι. Άλλα δεν είχα, μόνο κάτι ψηλοεμμονές μην τυχόν γίνει κάτι και δεν το καταλάβω.
Έτσι πέρασε όλη μου η εγκυμοσύνη, με τις ενεσούλες μου κάθε μέρα και τα φάρμακα.
Φτάνουμε που λέτε στην 38η εβδομάδα. Σάββατο ήταν 6 Φεβρουαρίου, είχα μαγειρέψει ψαράκι -το συνηθίζουμε το Σάββατο- αλλά εγώ δεν έφαγα, γιατί ένιωθα ένα φούσκωμα και έφτιαξα τοστ.
Το απογευματάκι η μπέμπα ήταν ιδιαίτερα ζωηρή. Κατά τις 10:00 το βραδάκι λέω δεν πάω να κάνω ένα ντούζ. Ένιωθα ακόμα το φούσκωμα, μια δυσφορία να το πω. Στο μπάνιο ξαφνικά νιώθω κάτι ζεστό και τι να δω; Ποτάμι το αίμα!
Λέω, «Αθηνά μην πανικοβληθείς!«, φωνάζω τον Μάνο να μου φέρει τον φάκελό μου που είχα μέσα το τηλέφωνο της Μαίας μου, αλλά ο Μάνος που να επικοινωνήσει, με την θέα και μόνο του αίματος έτοιμος ήταν να λιποθυμήσει.
Βγαίνω και εγώ σιγά σιγά από το μπάνιο, ντύνομαι και τηλεφωνώ στην Μαία – Μαρία (Καλή της ώρα). Εν τω μεταξύ το αίμα να τρέχει. Μιλάμε στο τηλέφωνο και μου λέει «Σε πόση ώρα θα είσαι το ΙΑΣΩ;«
«Σε μισή!«, της λέω, ωραία παίρνω και τον γιατρό.
Ξεκινάμε που λέτε, όπου φύγει, φύγει. (αφήσαμε το σπίτι ανοιχτό από φώτα, την βαλίτσα στην πόρτα δεν την πήραμε, τον σάκο για τα βλαστοκύτταρα -θα τα έκανα δωρεά- δεν τον πήραμε, ο Μάνος άλλαζε νερό στο ενυδριάκι… πώς ζήσανε τα ψάρια δεν ξέρω), όπως καταλαβαίνεται πάλι καλά που φτάσαμε στο ΙΑΣΩ.
Φτάνουμε και με πάνε στο δωματιάκι και τα σχετικά και έρχεται και η Μαία και μου λέει «Πάμε για καισαρική, γιατί έπαθες αποκόλληση πλακούντα!«. «Τι είναι αυτό;;;«, λέω.
Να σας πώ την αλήθεια στην κατάσταση που ήμουν όταν φτάσαμε δεν κατάλαβα. Μετά από λίγο που με πήγαν σε ένα άλλο δωματιάκι και με έβαλαν στον καρδιοτοκογράφο ξαναρώτησα την Μαία και μου εξήγησε. «Οk«, λέω, «Αθηνά, δεν πειράζει… Tο παιδί πρώτα!«
Eγώ είχα κάνει και μαθήματα ανώδυνου τοκετού ήμουν προετοιμασμένη, αλλά το κορίτσι είχε άλλα σχέδια… Έρχεται εν τω μεταξύ και ο γιατρός μου (σαν άγγελος εμφανίστηκε, είμαι λίγο υπερβολική αλλά τον ξέρω 10 χρόνια περίπου και τον συμπαθώ πάρα πολύ) και μου λέει «Αθηνούλα έτοιμη;»
Τι να πω; Όχι και να φύγω; Φτάνει η ώρα σε λίγο που με πάνε στο χειρουργείο, ήταν 01:00 το πρωί όταν μου έκαναν επισκληρίδιο -μια γλυκύτακη κυρία (πλάκα κάνω)- αλλά δεν κατάλαβα τίποτα, όταν λέμε τίποτα, τίποτα. Εν τω μεταξύ η Μαία- Μαρία συνέχεια μαζί μου, μου κράταγε τα χέρια, γιατί με είχε πιάσει μια ταχυκαρδία και ήμουν με οξυγόνο.
Σε λίγο έρχεται ο γιατρός μου και μου λέει ξεκινάμε. Ξαφνικά στα 5 λεπτά μου λέει «Ακούς κάτι;;;» (να σημειωθεί ότι δεν ένιωσα τίποτα).
«Σαν τι;;«, ρωτάω και παθαίνω σοκ μόλις άκουσα το κλάμα της μπέμπας 01:50 και μου λέει η Μαρία «Να σου ζήσει η κόρη!» (δεν ήξερα τι ήταν! Ξέχασα να σας το πω, όλοι μου έλεγαν αγόρι λόγω κοιλιάς και το είχα πιστέψει!!)
Μου την έβαλαν στο στήθος και την φίλησα και μου έφυγε και ένα δάκρυ (παύση για να συγκινηθώ). Εν τω μεταξύ η μπέμπα ακάθεκτη να κλαίει όλη την ώρα! Ε μετά εμένα με ετοίμασαν για να με δούν οι δικοί μου όπως και την μπέμπα μας.
Έτσι στις 7 Φεβρουαρίου 2010 γέννησα την Νεφέλη μας και από τότε όλη η ζωή μας έχει αλλάξει!!
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
ΣΤΑ ΜΕΓΑΛΑ ΜΟΥ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΔΕΝ ΚΑΘΟΤΑΝ ΝΑ ΔΟΥΜΕ ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΕΙΧΑΝ ΠΟΔΙΑ ΕΡΜΗΤΙΚΑ ΚΛΕΙΣΤΑ. ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΑΓΟΡΙ ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΣΤΙΚΕ ΝΑ ΜΟΥ ΤΟ ΠΟΥΝ ΤΟΝ ΕΙΔΑ ΟΤΑΝ ΕΚΟΒΑΝ ΤΟ ΛΩΡΟ.ΣΤΗΝ ΚΟΡΗ ΜΟΥ ΤΗΝ ΜΕΣΣΑΙΑ Ο ΠΑΙΔΙΑΤΡΟΣ ΕΚΑΝΕ ΠΛΑΚΑ ΚΟΡΙΤΣΙ 3500 ΚΙΛΑ ΝΑ ΤΗΝ ΑΦΗΣΩ;;;ΣΤΟ 3 ΕΚΑΝΑ ΑΜΝΙΟΠΑΡΑΚΕΝΤΗΣΗ ΚΑΙ ΤΟ ΕΜΑΘΑ ΑΛΛΑ ΠΕΣ ΑΠΟ ΕΝΣΤΙΚΤΟ ΗΞΕΡΑ ΟΤΙ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΚΟΡΙΤΣΙ.ΑΛΛΑ ΣΤΑ ΜΕΓΑΛΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΤΟ ΕΜΕΘΑ ΔΕΝ ΜΕ ΠΕΙΡΑΖΕ ΕΙΧΑ ΑΓΩΝΙΑ ΑΛΛΑ ΟΚ.Η ΜΕΣΣΑΙΑ ΑΔΙΚΗΘΗΚΕ ΓΙΑΤΙ ΨΩΝΙΣΑ ΣΥΝΤΗΡΗΤΙΚΑ.ΑΛΛΑ ΜΕΤΑ ΤΗΝΓΕΝΝΑ ΤΟ ΕΔΩΣΑ ΚΑΙ ΚΑΤΑΛΑΒΕ.
ΕΓΩ ΝΑΙ ΑΝΤΕΞΕ ΣΤΟ ΠΡΩΤΟ ΜΟΥ ΠΑΙΔΙ ΚΑΙ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΠΩ ΟΤΙ ΜΕΣΑ ΣΕ ΕΚΕΙΝΗ ΤΗΝ ΑΝΑΜΠΟΥΜΠΟΥΛΑ ΟΤΑΝ ΒΓΑΙΝΕΙ ΤΟ ΜΩΡΟ ΚΑΙ ΛΕΝΕ ΝΑ ΣΟΥ ΖΗΣΕΙ ...ΘΥΜΑΜΑΙ ΕΜΕΝΑ ΝΑ ΡΩΤΑΩ ΡΕ ΠΑΙΔΙΑ ΤΙ ΕΙΝΑΙ;;; ΩΡΑΙΟ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ ΚΑΙ ΤΟ ΝΑ ΜΗΝ ΤΟ ΞΕΡΕΙΣ ΓΙΑΤΙ ΕΧΕΙΣ ΜΙΑ ΑΓΩΝΙΑ ΓΛΥΚΙΑ ΠΑΡΑΠΑΝΩ..
>Να ζήσεις Υδροχοϊνα Νεφέλη!!! Ήσουν λιγάκι βιαστική... Να είσαι γερή!!!
>Athina ti agwnia eixa poy diabasa tin istoria soy egw genisa 12-02-2010 agoraki me kaisariki epistkliridio kai eixa apokolisi apo ton 4 kai den kserame an tha to kratisw ti dinami exoyme kai mporoyme naantimetvpisoyme ta panta e;na eiste kala kai na xaireste tin Nefeli sas