Η καισαρική τομή μου, το ωραιότερο τατουάζ!

Με λενε Ιωαννα και ειμαι 24 ετων. Στα 21 μου γνωρισα τον αντρα μου και αποφασισαμε πως θελουμε να ειμαστε για παντα μαζι και να γινουμε γονεις! Και επειδη ο μπαμπας μου δεν υπηρχε περιπτωση να με αφηνε φοιτητρια να παντρευτω και μαλιστα τοσο συντομα (θα παντρευοταν και η αδελφη μου σε λιγους μηνες και ειπα »2 σε 1») σκεφτηκαμε να κανουμε παιδακι κ απλα να τους ενημερωνα για την αποφαση μας να παντρευτουμε Θα σκεφτειτε οτι ηταν ανωριμη και βιαστικη αποφαση, αλλα ειλικρινα δεν το μετανιωσαμε.

Παντρευτηκαμε, λοιπον, στον 7ο μηνα της κυησης (μεχρι να ετοιμασουμε το σπιτι και τα του γαμου) και ειχα ΠΗΤ 21/1/2011. Ο αντρας μου λογω του οτι γεννηθηκε με φυσιολογικό τοκετό καποιες μερες μετα την ΠΗΤ και ειχε ηδη λειτουργησει το εντερακι του, ειχε καταπιει τα κακα του και γεννηθηκε μελανιασμενος και ετοιμοθανατος. Δεν ηθελε να ακουει καν για παραταση της ημερομηνιας…

Ο γιατρος μου με εστειλε για αυχενικη διαφανεια και ο αλλος μου ειπε οτι επειδη ειναι μεγαλο το παιδι (εχω ασταθη κυκλο… 34-40 μερες) θα μου κανει την β’ επιπεδου. Εγω εν τω μεταξυ δεν ειχα καν διαβασει τι ειναι αυτες οι εξετασεις, δεν ειχα ιδεα και εκανα οτι μου ελεγαν. Ετσι, στις 14 εβδ+6 ημερες εκανα την β’ επιπεδου και τα αποτελεσματα..;; Λαθος ημερομηνια β επιπεδου, λαθος αποτελεσματα!!

Θετικο στο συνδρομο down. 21 ετων και χωρις ιστορικο. Κλαματα…

Πηγαμε Αθηνα για την αμνιοπαρακεντηση γιατι εκεινον δεν τον εμπιστευομουν. Τελικα ολα καλα!!!! Ενα υγιεστατο αγορακι μεγαλωνε στην κοιλιτσα μου.

Ο μπομπιρας μου ολο γυριζε θεσουλα, ωσπου στις 39 εβδομαδες ο γιατρος μου μας ειπε οτι ειναι μεγαλο το μωρο και πως τελευταια στιγμη δεν υπαρχει πιθανοτητα να γυρισει παλι. Κανονισαμε για καισαρικη με ραντεβου… Και να τα κλαματα και να οι τυψεις οτι εγω φταιω και οτι ειμαι αχρηστη που οι μανουλες του κοσμου γεννουν φυσιολογικα και εγω δεν θα το ζησω… Αν και απο μικρη… λιποθυμουσα με την ιδεα οτι θα γεννησω φυσιολογικά! Ειχα δει μια εγκυκλοπαιδεια με φωτογραφιες και  ειχα λιποθυμησει. Δεν εχω ξεπερασει ακομη το τι ειδα, μου εχει μεινει το σοκ. Και επειδη υπεφερα πολυ και εκλαιγα απο πονο οταν πηγαινα τουαλετα -οντας δυσκοιλια και με αιμορροειδες- δεν μπορουσα να φανταστω οτι θ’ αντεξω περισσοτερο πονο. Παρ’ ολα αυτα ηθελα να το ζησω!!!!!!!

Πηγα, μου βαλανε τον καρδιοτοκογραφο αλλα δεν βρισκανε παλμους ψηλα που υποτιθεται ηταν το κεφαλακι του… Κοιταζονται και εγω τρομοκρατηθηκα! Και τελικα… προς μεγαλη εκπληξη ολων, ο γιος μου ειχε παλι αλλαξει θεση! Ο γιατρος μου δεν το πιστευε! Περνουσαν οι γιατροι να με δουν και με ρωτουσαν »Εσυ εισαι το ραντεβου για καισαρικη στις 39 εβδομαδες που γυρισε το μωρο παλι;» και ο γιατρος μου ειπε πως ολο το προσωπικο συζηταει την περιπτωση μου! Με «εδιωξε» και μου ειπε να πηγαινω καθε δευτερη μερα για καρδιοτοκογραφο και οτι θα αφησουμε το μωρακι μας να ερθει οποτε θελει… Χαρηκα!!!!!

Πηγαινα καθε 2η μερα οπως ειχαμε πει και την ημερα της ΠΗΤ μου ειπε να με κοιταξει και κολπικα… Ειχα 2 εκατοστα διαστολη.

– Γενναμε μου λεει.

– Αληθεια; Ποτε;

– Τωρα! Ανεβα στην κλινικη να σε ετοιμασουν.

Ουτε πονους ειχα, ουτε ενιωθα κατι το διαφορετικο… Ημουν ξυρισμενη (οσο μπορουσα να δω με την κοιλαρα μου, ειχα παρει 28 κιλα), μου εκαναν κλισμα (το αγχος μου!!!!!!!), εβαλα την ρομπιτσα μου και το μηχανηματακι και περιμενα… Πονοι τιποτα, διαστολη 2 κολλημενη… Μου εβαλαν πονους, ολες τις δοσεις… τιποτα! Ουτε πονοι, οι παλμοι μια χαρα και η διαστολη κολλημενη! (αχ και αυτη η εξεταση…. εχεις το αγχος σου, εχεις και τα δαχτυλα! Ελεος πια! Και αυτο το »ανοιξε τα ποδια σου‘, τι ασχημο…!!!!! Καθε τρεις και λιγο… Και απο ειδικευομενο γιατρο. Αφου ελεγα απο μεσα μου να πουν στον αντρα μου τον τροπο να μου το κανει αυτος τουλαχιστον… χαχαχαχα)

Ειχαν περασει ηδη 8 ωρες. Ανεβαινει επανω ο γιατρος (τον ειδοποιουσαν ολες αυτες τις ωρες) να με δει και να κατεβει για τα ραντεβου του τα απογευματινα… Και ακουω τις μαιες να του λενε »Να σπασουμε νερα;»

Με κοιταει ο γιατρος μου, μου χαμογελαει και λεει »ναι». Τον φωναζω να μεινουμε μονοι και του ειπα πως δε θελω να συνεχισουμε αλλο και πως θα ηθελα καισαρικη. Φωναζει τον αντρα μου να δει αν συμφωνει και εκεινος ειπε »Εγω θελω να κρατησουμε σημερα το παιδακι μας στην αγκαλια μας και να μην ταλαιπωρηθει η γυναικα μου!» Και τοτε μας ειπε οτι δεχεται την αποφαση μας μονο και μονο επειδη εβγαζε τα κιλα 3800, η διαστολη ηταν κολλημενη, ημουν πρωτοτοκη και με τοσες τουμπες που ειχε κανει φοβοταν και για λωρο…

Με βαλανε στο χειρουργειο και οταν ξυπνησα θυμαμαι οτι ρωτουσα αν ειναι καλα το μωρακι μου… Το ρωτουσα συνεχεια! Μου απαντουσαν πως ολα ειναι καλα και ετσι ηταν! Μου τον εφεραν στο στηθος μου!!!! Τι ευτυχια! Εκλαιγα απο χαρα, απο συγκινηση, απο ανακουφιση πως ηταν γερο! Και σηκωθηκα μονη μου μετα απο 2 ωρες για να ανεβω απο το φορειο στο κρεβατι του θαλαμου! Και την επομενη μερα το πρωι εκανα βολτες στους διαδρομους (γεννησα στις 18.05′)

Το μωρακι μου γεννηθηκε 3.770 και 53 ποντους! Δεν μπορω να πω οτι πονεσα με την τομη και οι γιατροι μου ελεγαν οτι δεν εχουν ξαναδει την περιπτωση μου! Μονο που εκλαιγα συνεχεια… ημουν ευσυγκινητη… Καθαριζαν οι γιατροι τον αφαλουλη του κι εγω εβγαινα απο το δωματιο απο το κλαμα και ας μου ελεγαν οτι κλαιει επειδη τον παγωνει το οινοπνευμα και οχι επειδη ποναει.

Η τομη μου πολυ χαμηλα και σχεδον αορατη! Οταν την κοιτω, σκεφτομαι το μωρακι μου… Μου εχει αφησει ενα τατουαζ που θα μεινει εκει για παντα! Λενε οτι οι πονοι της γεννας οσο αφορητοι κι αν ειναι, ξεχνιουνται αμεσως.. Η δικη μου τομη δεν με πονεσε καθολου και ειναι παντα εκει για να θυμαμαι το θαυμα της ζωης!!!! Που καθομαι και συλλογιζομαι τη διαδικασια της συλληψης, της αναπτυξης του μωρου στην κοιλιτσα, της γεννας και δε μπορω να διανοηθω και να καταλαβω ποσο υπεροχα και αριστα μας δημιουργησε ο Θεουλης!!!!

Ο γιος μου ειναι 2,5 ετων και τωρα ειμαι εγκυος στο δευτερο παιδακι μου! Δεν με ενδιαφερει ο τροπος που θα ερθει στον κοσμο το παιδακι μου! Θελω μονο να ειναι γερο!!!! Ειλικρινα, δεν θεωρω τις γυναικες που γεννησαν με καισαρική τομή  (και πριν γεννησω κι εγω) λιγοτερο ικανες απο τις γυναικες που γεννησαν με φυσιολογικό τοκετό! Ολες μας ποναμε και υποφερουμε οταν αρρωσταινουν, ολες μας ξαγρυπναμε, ολες μας χανουμε 20 χρονια απο τη ζωη μας οταν κλαιει με λυγμους και δεν ξερουμε απο τι υποφερει, ολες μας θελουμε το καλυτερο για αυτα, ολες μας οταν βρισκομαστε με κοσμο αναφερουμε συνεχεια το παιδακι μας και τα κατορθωματα του, ολες μας βαζουμε πανω απ’ ολα τα παιδακια μας και θα διναμε και τη ζωη μας γι’ αυτα και ολες μας απο τη στιγμη που γινομαστε μανουλες αγαπαμε ολα τα παιδακια του κοσμου!!!!!!

Μας δενει το μητρικο ενστικτο και η αγαπη μας και οχι ο τροπος που φερνουμε στον κοσμο τα μωρακια μας!!!

Χαρηκα που μοιραστηκα την ιστορια μας μαζι σας… Με εσας που περναω αρκετη ωρα της ημερας μου διαβαζοντας αποριες και ιστοριες σας!!!

Να μας ζησουν τα μωρακια μας!!!!!!!!!

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com