Η πρώτη φορά
Οι περισσότερες γυναίκες -θεωρητικά- δακρύζουν μόλις βλέπουν το μωρό τους για πρώτη φορά.
Εγώ ήμουν διαφορετική περίπτωση και ας ήμουν πριν σίγουρη ότι μόλις την πρωτοαντίκρυζα θα έμπηγα τα κλάματα. Όταν πρωτοαντίκρυσα το μικρουλίνι μωράκι μας, νομίζω ότι αισθάνθηκα μία μίξη φόβου, έκπληξης και χαράς ταυτόχρονα. Μου την έφεραν πάνω από το κεφάλι μου και το μόνο που πρόσεξα ήταν δυο ΤΕΡΑΣΤΙΑ μάτια να με κοιτούν τόσο έντονα (ok, δεν κοιτούσε εμένα αλλά γενικά ότι είχε μπροστά της, αφού τα νεογέννητα δεν φημίζονται για την όρασή τους) που κατά βάση τρόμαξα.
Σκέφτηκα ότι αυτό το πλασματάκι ήταν πριν λίγα λεπτά μέσα μου και τώρα ήταν έξω και μου φάνηκε πολυυυυύ περίεργο, ενώ ήταν… η πιο φυσική εξέλιξη. Δεν έμοιαζε με το μωρό που είχα φανταστεί (μεταξύ μας αυτό που είχα φανταστεί δεν ήταν η εικόνα ενός νεογέννητου, αλλά ενός μωρού τουλάχιστον 3 μηνών χαχα!), δεν μου θύμιζε αρχικά ούτε εμένα, ούτε τον άντρα μου (χαχα, δεν είδα σωστά!), αλλά ήξερα ότι είναι δικό μας, είναι το μωρό μας και ότι δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικό. Ήταν ένα περίεργο συναίσθημα. Βασικά ήμουν αμήχανη. Δεν ήξερα πώς να αντιδράσω. Ειδικά με τόσο κόσμο στην ίδια αίθουσα και με τα χέρια τίγκα στους ορούς.
Ποσο δικιο εχεις!!την πρωτη μου κορη δεν την ειδα,γιατι γεννησα με ολικη ναρκωση...αλλα στη δευτερη εκλαψα!!!εκλαψα απο ανακουφιση,που τα καταφεραμε!!!πιο πολυ κλαιω τωρα,οταν τις χαζευω,οταν κοιμουνται ετσι γαληνια!!!!
Μόλις με έβαλαν στο χειρουργείο για την καισαρική ανυπομονούσα να τον δω.Να δω πώς είναι το φασολάκι που χτυπούσε στη κοιλιά μου.Και σαν άκουσα το κλάμα του,εγώ που έλεγα ότι δε θα γίνω ρεζίλι με το να κλάψω,άρχισα να κλαίω ΑΣΤΑΜΑΤΗΤΑ χωρίς να μπορώ να το ελέγξω.Η πιο μαγική στιγμή της ζωής μου!
Eπειδη στην εγκυμ μου,εκανα διαβητη κυησεως,γεννησα τεταρτη κ ειδα τον γιο μου την Πεμπτη το απογευμα για 10 λεπτα...Καισαρικη βλεπετε!Τον ειχαν στα προωρα κ τον παρακολουθουσαν μην κανει υπογλυκαιμιες...Ο αντρας μου παρακαλεσε κ μου τον εφεραν για να δω την φατσουλα του!Τον κοιταζα κ σκεφτομουν πως,αποκλειεται να εκανα εγω αυτο το θαυμα!Τον εβρισκα τελειο,ανωτερο μου,χωρις ψεγαδι!Εννοειται οτι συγκινηθηκα κ εκλαψα,ακομα κλαιω οταν τραγουδαμε κ χορευουμε κ ας ειναι τωρα 3 ετων!!!Τον ειχα αγαπησει απο εμβρυο,αλλα οταν με κοιταξε πρωτη φορα με τις ματαρες του,τον λατρεψα!Απλα,δεν περιγραφεται!!!
Ούτε εγώ έκλαψα,έκλαιγαν οι άλλοι για μένα!Ήμουν πόση ώρα στην ανάνηψη,που δεν ήξερα τί γινόταν.Το βράδυ όμως,και την επόμενη μέρα,όταν άπλωσα το δάχτυλό μου στην κούνια της και εκείνη κόλλησε το δικό της στο δικό μου δε φαντάζεσαι τί έπαθα!Έκλαιγα ασταμάτητα!Η μαμά μου με έβλεπε αλλά δεν έλεγε τίποτα,φοβήθηκε το μάτι της!
τρομοκρατημενη ημουν.περιμενα πως θα κλαψει αμεσως,μα δεν το κανε,ετσι κ γω εκλεισα τα ματια μου κ δεν τον ειδα......επισης οταν με τον φερανε μετα απο 5 λεπτα(αιωνιοτητα με φανηκε)με ρωταει ο παιδιατρος αν θελω να τον θηλασω κ η δικη μου απαντηση ηταν....τωρα;;;οποτε με τον πηρε κ τον ξαναδα μετα απο 5 ωρες οπου κ τον θηλασα.ποσο μετανιωνω για αυτες τις στιγμες ;-(