Μαμά-αλχημιστής
Πολύς ντόρος γίνεται τώρα τελευταία με τις… μαμάδες! Μου στέλνουν διάφορα κορίτσια e-mail με links από blogs που «θάβουν» το… φαινόμενο μαμά -άλλοι τις αποκαλούν κατίνες, άλλοι τις περιγράφουν ως υστερικές, παχουλές κυρίες με ταπεράκια με κεφτέδες στο χέρι (πόσο κλισέ!)- και μου ζητούν να πάρω θέση.
Να πάρω θέση σε τι και απέναντι σε ποιον; Σε κάποιον που δεν είναι μάνα και χλευάζει τις μαμάδες; Τα έχουμε ξαναπεί… «Θα γίνεις μάνα και θα καταλάβεις«, «Εδώ που είσαι ήμουνα και εδώ που είμαι θα ‘ρθεις«, μπλα μπλα μπλα. Και έχω ξαναγράψει ότι εν μέρει τους καταλαβαίνω, γιατί και εγώ στις ξέγνοιαστες εποχές μου δεν μπορούσα να αντιληφθώ τι θα πει «είμαι μαμά» και γιατί είναι τοοοοοοόσο σημαντικό να μιλάς με άλλες μαμάδες και να αναλύεις φρουτόκρεμες, πάνες βρακάκια και γαστροοισοφαγικές παλινδρομήσεις.
>Παιδιά η ευθυνη να προσφερεις .... την υγεια σε εναν οργανισμο μεσω της διατροφης του (πρέπει να βαλεις τις βασεις) ειναι ΤΕΡΑΣΤΙΑ.
Αυτό αντιλαμβανόμαστε μόλις κανουμε παιδια.
Γενικά το μεγαλωμα ενος παιδιου ειναι μεγαλη ευθυνη για ενα γονιο και θα έπρεπε να δινουνε μεγαλύτερη αξια σε αυτο.
>δεν έχω να πω τίποτα παραπάνω. Με κάλυψε η my little prince Nickolas
>δεν θεωρώ τον εαυτό μου "κατίνα' επειδή λατρεύω το παιδί μου και αυτό γιατί στο μυαλό μου η λέξη κατίνα με παραπέμπει σε γυναίκες (ανεξάρτητα από το αν είναι μάνες ή όχι) που κάθονται με τις ώρες και κουτσομπολεύουν και σχολιάζουν και δεν έχουν ενδιαφέροντα.
οπότε με την δική μου λογική δεν είμαι κατινα.
ειμαι μια ΜΑΝΑ, ερωτευμένη τόσο με τον γιο της που δίνω και την ζωή μου άμα χρειαστέι για αυτόν
ειμαι μια ΜΑΝΑ,
που ήμουν fun των μπουζουκιών και των ξενυχτιών, 7 το πρωι εφευγα από τα νυχτομαγαζα για πρωινο και σερι στην δουλεια. Και φυσικά δεν μετανιώνω για αυτά. Δεν είμαι στερημένη, Και έτσι απολαμβάνω με υπερβολική χαρά την απλή καθημερινότητα του ΝΙκόλα.
Δεν με ενοχλεί που δεν βγαίνω κάθε μέρα. Που δεν ξενυχτάω έξω αλλά μέσα στο σπίτι. Δεν με ενοχλεί που έχω έναν μόνιμο άντρα και όχι γκόμενους.
Έχοντας ζήσει πολλά, όχι τα πάντα, δεν με νοιάζει που έχω περιορίσει τα δικά μου "χαζο-θέλω" για τα πρωταρχικά θέλω του Νικόλα.
Και τα αποκαλώ χαζά, γιατί δεν ήταν "θέλω" επιβίωσης. ήταν απλά "θέλω" που ομόρφαιναν την τότε ζωή μου. Δεν άλλαξα... απλά προχώρησα, μεγάλωσα, ωρίμασα.
Αν στα 32 μου, έκανα ότι έκανα στα 16, στα 22, στα 27 (τυχαίες πάντα οι ηλικίες) τότε μια ζωή χωρίς να προχωρήσω σε κάτι καινούργιο τι νόημα θα είχε?
Συγνώμη για την πάρλα μου
>δεν είχα πολύ χρόνο να διαβάσω τα σχόλια όλα, αλλά επειδή έχω χρησιμοποιήσει όντας μάνα κιόλας την ατάκα με το τάπερ και τα κεφτεδάκια, θελω να το θέσω κι εδώ, για να το δείτε και από αλλη οπτική...
έχω δεχτεί κριτική γιατί δεν είμαι το συνηθισμένο πρότυπο μάνας, αυτό με τα κεφτεδάκια ντε, ότι κάνω και κακό στο παιδί μου γιατί δεν πάω με την παραδοσιακή εικόνα...
όχι, δεν είναι όλες οι μαμάδες έτσι, και αυτό δε σημαίνει ότι είναι κακές μαμάδες.
με ενοχλεί που υπάρχουν τόσα στερεότυπα γι'αυτό το ρόλο, που καταλήγουν και στα όρια του ρατσισμού όταν δεν ακολουθούνται...
και όπως λέει η γενιά μου
ξεκολλήστε τον εγκέφαλό σας...
>λοιπον..ποσο ευκολο ειναι να αποκτας παιδια (τριδυμα) και μετα απο λιγο καιρο να ξαναρχιζεις τη δουλεια και να κανεις τα παντα επι τρια?αδιανοητο για μια γυναικα που αρκετα χρονια "εβαφε τα νυχια, εβγαινε,πηγαινε γυμναστηριο, κλπ"τρια πλασματακια φερνουν τη ζωη σου τουμπα αλλα χαλαλι, η αγκαλια τους χωραει και τους τρεις και ειναι μαγικη η στιγμη!και θα μας πουνε και κατινες?μονο να γελασω μπορω, δεν ξερουν τι χανουν..