Σου χάρισα ζωή, μαζί με τον μπαμπά σου. Να ‘φτανε μόνο αυτό… να σε μεγάλωνα στο σώμα μου, να έβγαινες, να έπαιρνες ανάσα και να ήμασταν εντάξει…
Μα τώρα πρέπει άλλα πόσα να σου χαρίσω… Τη σοφία της μαμάς… Ώρες ώρες νιώθω ακόμα πολύ μικρή για να σου δώσω το οτιδήποτε σημαντικό. Σου λέω παραμύθια και τα απολαμβάνω και εγώ σαν παιδί, μένω στην εικόνα των τριών γουρουνιών και προσπερνώ πατ κιουτ το ηθικό δίδαγμα.
Πρέπει να σου χαρίσω τη δυνατότητα να είσαι υγιής. Να σε προσέχω και να σε φροντίζω.
Πρέπει να σου δώσω τροφή. Να μαγειρεύω, να ανακατεύω, να ψήνω και να διακοσμώ πιάτα και ας μου τα αφήνεις μισά για να γυρίσεις στο παιχνίδι.
Πρέπει να σου μάθω πράγματα. Ώρες ώρες δεν ξέρω πώς ακριβώς να σου μάθω τις λέξεις και τα χρώματα, αν πρέπει να αυτοσχεδιάσω ή να πάρω ένα εγχειρίδιο να το ακολουθήσω βήμα βήμα. Να ακούσω τις θεωρίες ή την καρδιά μου;
Πρέπει να σου χαρίζω αγκαλιές, φιλιά και στοργή. Ευτυχώς το ευκολότερο που μου ζήτησαν ποτέ να κάνω.
Πρέπει να σου χαρίσω τις συνθήκες για να απολαύσεις όσο περισσότερο γίνεται τα παιδικά σου χρόνια. Να σε κάνω να χαμογελάς, να γελάς, να ελπίζεις, να ονειρεύεσαι, να απολαμβάνεις.
Μα Αθηνάκι… γύρω μου είναι όλοι πια σκεπτικοί και σκοτεινοί και όσο και να προσπαθώ να φοράω όλη μέρα τα χρώματα του ουράνιου τόξου, κάπου στο τέλος της μέρας θα βλέπεις καμιά φορά ότι γκριζάρω.
Πού να πάμε, πού; Κάπου που να μπορείς να τρέχεις και να γελάς και όλοι οι άνθρωποι γύρω σου να κάνουν το ίδιο.
Υπάρχει όμως τέτοιο μέρος;
Μήπως είναι κάπου κοντά στα σπιτάκια από τα τρία γουρουνάκια ή στο δάσος που περπατά η Κοκκινοσκουφίτσα και κόβει λουλουδάκια για τη γιαγιά;
Πού να βρω έναν κόσμο ιδανικό για να σε μεγαλώσω, μωρό μου;
Πού θα πάει θα τον βρω! Ή μπορεί και να τον φτιάξω!
Και ας μου λες με το βλέμμα σου ότι σου αρκούν απλά οι αγκαλιές μας…
Είμαι η μαμά της Αθηνάς, του Αρχέλαου και του Άγγελου. Λατρεύω τη ζωή με τα πάνω και τα κάτω της. Όπως άλλωστε λατρεύω το να είμαι μαμά! Σπούδασα Ιατρική, ασχολήθηκα από νωρίς με τη μουσική, το γράψιμο και ένα σωρό άλλα πράγματα ώσπου με κέρδισε τελικά το internet που συνδυάζει τα πάντα! Ευχαριστώ που διαβάζετε το Είμαι Μαμά! Κατά κάποιο τρόπο, παιδάκι μου είναι και αυτό! :)
Μην ξεχνάς ότι τόσο κοντά στα σπιτάκια από τα τρία γουρουνάκια όσο και στο δάσος που περπατά η Κοκκινοσκουφίτσα, παραμόνευε κι ένας "κακός λύκος"... Αυτή είναι η σοφία των παραμυθιών, δείχνουν στα παιδιά ότι δεν είναι όλα τέλεια, ροζ, ιδανικά αλλά παραμονεύουν κακοί λύκοι, φθονερές μητριές και ύπουλες μάγισσες. Το ζητούμενο είναι να υπάρχει μια οικογένεια χτισμένη πάνω στην αγάπη και την κατανόηση, ώστε ακόμα και όταν έρχονται τα μικρούλια μας σε επαφή με την γκρίζα πραγματικότητα, να μπορούν ύστερα να χαθούν στην αγκαλιά της μαμάς και του μπαμπά, όπου "ζουν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα". Μην αγχώνεσαι, όλες μιας πιάνει αυτό, να θέλουμε έναν κόσμο ιδανικό και αποστειρωμένο για τα παιδιά μας, Για σκέψου όμως τη δική σου παιδική ηλικία: ήταν όλα αγνά και ροζ; Κάποια όντως ήταν, άλλα τα έβλεπες εσύ έτσι. Όμως και η σκληρή πλευρά της ζωής σε εφοδίασε με πολύτιμες εμπειρίες για τη μετέπειτα ζωή σου, έτσι δεν είναι; Το ίδιο θα γίνει και για την Αθηνά και για τον Αρχέλαο. Εσύ προσπάθησε απλώς να είσαι δίπλα τους διακριτικά ώστε να μην νιώθουν μόνα τους στο παραμύθι της ζωής τους...
Εχμ, κυριες μου, φοβαμαι οτι αυτο τον κοσμο δε τον βρισει κανεις καπου ετοιμοπαραδατο, αλλα τον χτιζει πετραδακι πετραδακι μαζι με το βλασταρι του. Ακομα πιο δυσκολο. Αλλα εμεις οι μαναδες ειμαστε ισως η μονη κατηγορια που εχει το υλικο στα χερια της για να αλλαξει οντως τον κοσμο. Εχουμε τους αυριανους πολιτες του.
Αχ! Ετσι ειναι.... Αυτα τα αγγελουδια που μολις ηρθαν απο τον παραδεισο πώς θα τα μεγαλωσουμε σε αυτον τον κοσμο???
Αν τον βρεις αυτον τον κοσμο...πες και σε μας...θα ψαχνω κι εγω μαζι σου. Οι βαλιτσες μας ειναι ετοιμες... μενει μονο να τον βρουμε... αν και η αληθεια ειναι οτι δεν θα τον βρουμε ετοιμο....μαλλον πρεπει να τον φτιαξουμε!!!
Κι εγώ δάκρυσα με τις σκέψεις σου. Πιστεύω πολύ ότι ο ιδανικός κόσμος για να μεγαλώσει ένα παιδί είναι το σπίτι του και η αγάπη των γονιών του. Όταν κάποιες στιγμές όλα στο σπίτι μας φαίνονται καλά, ανησυχούμε για τα προβλήματα που είναι έξω, μην ξεχνάμε όμως πως τίποτα δεν είναι δεδομένο, όλα αλλάζουν και γυρίζουν όπως λένε. Αν τα παιδιά μας ξέρουν ότι στο σπίτι τους θα βρουν πάντα ένα χαμόγελο και μια αγκαλιά, ο κόσμος θα τους φαίνεται ίσως ιδανικός! Διαφορετικά όσο υπέροχο και να είναι το περιβάλλον γύρω δεν θα έχει καμία σημασία.
με κανες και δάκρυσα,χωρίς να γράφεις κάτι που δεν έχω ήδη σκεφτεί για την κορούλα μου...απλά έχουν μαζευτεί πια τοσα πολλά που οι λέξεις σου με συγκίνησαν απίστευτα. μακάρι μαζί ή μόνη της η καθεμία να μπορέσει να φτιάξει αυτον τον ιδανικό κόσμο για το παιδί της!μακάρι!!
τέλειο άρθρο!!!!! Κατάθεση μανουλοψυχής.... τα λόγια είναι περιττά...
Έγραψες πάλι!!!!!!!!!!! Μπράβο σου Ολίβια που μπορείς και γράφεις τόσο όμορφα και που μας εκφράζεις απόλυτα!!!
Δ ε νομιζω να υπαρχει μανουλα που να μην εχει τους ιδιους προβληματισμους.Νομιζω μας εκφραζεις ολες.Εγω πλεον θυμωνω,θυμωνω πολυ γιατι οταν βρουμε κατι ωραιο δεν εχουμε την παιδεια να το κρατησουμε,το καταστρεφουμε,το λερωνουμε εμεις οι ιδιοι που τα σπιτια μας θελουμε να τα εχουμε πεντακαθαρα και να καμαρωνουμε.....θα μπορουσα να πω κι αλλα αλλα συχγυστηκα παλι..!
κι εγω αυτα σκεφτομαι καθε μερα και καθε που μελαγχολω και συναντιουνται τα βλεματα μας τοτε παιρνω παλι φορα και βαζω στοιχιμα οτι και αν γινει οταν μεγαλωσεις θα σκεφτεσαι πως τα πιο ομορφα χρονια σου ηταν τα παιδικα σου...
ΕΙΝΑΙ ΤΕΛΕΙΟ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΣΟΥ. ΜΙΑ ΜΙΚΡΗ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗ ΘΑ ΚΑΝΩ. ΔΕΝ ΣΥΜΠΑΘΩ ΤΗΝ ΛΕΞΗ "ΠΡΕΠΕΙ", ΘΑ ΤΗΝ ΑΝΤΙΚΑΘΙΣΤΟΥΣΑ ΜΕ ΤΗΝ ΛΕΞΗ "ΘΕΛΩ"!!!! ΚΑΤΑ Τ'ΑΛΛΑ, ΑΠΛΑ ΥΠΕΡΟΧΟ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΣΟΥ ΚΑΙ ΑΛΗΘΙΝΟ!!!!
Το ποιό τρυφερό μήνυμα!!!!Είναι σαν να διαβάζεις τις σκέψεις κάθε μανούλας!!!
Υπέροχες σκέψεις... γεμάτα όνειρα...Μια απορία όμως... Μα πώς θα μπορέσει να εκτιμήσει το μεγαλείο της απόλαυσης μιας καθημερινής στιγμής, αν δεν βλέπει που και που και το γκρίζο δίπλα της; Νομίζω πως όλα χρειάζονται... απλά αυτό που θέλουμε όλοι είναι να προσπαθούμε οι όμορφες αυτές εικόνες να υπερέχουν από τις γκρίζες! ... ή τουλάχιστον αυτό λέω στον εαυτό μου για να παρηγορηθώ... ;)
Πολυ ωραιο ποστ βρε Ολιβια! αυτες οι σκεψεις με βασανιζουν κι εμενα πολλες φορες κατα τη διαρκεια της ημερας, οταν απολαμβανω την αθωωοτητα του μωρου μου, της ψελλιζω κι εγω κατι τετοιους προβληματισμους......... Η Αθηνουλα εχει γινει ολοκληρος κοριτσαρος, εχει μια εκφραστικη ωριμοτητα το βλεμμα της, φτου φτου να τη χαιρεστε!
οπως τα λες!απλα οταν τον βρεις ,αυτον τον ιδανικο κοσμο...θυμησου κ μας ! γιατι μονον ετοιμο μπορουμε να τον βρουμε,δεν νομιζω οτι μπορουμε να τον φτιαξουμε...ετσι οπως εχει η ολη κατασταση...
Αααααααααααχ......... Λες και διαβάζεις τις σκέψεις μου... Τα ίδια σκέφτομαι κι εγώ για το Φίλιππο...