Οι ωραιότερες ώρες της μέχρι τότε ζωής μου!
Η ιστορία της Αλεξάνδρας
(Η Αλεξάνδρα γέννησε φυσιολογικά με επισκληρίδιο)
Γεια σας και από μένα!!! Με λένε Αλεξάνδρα και είμαι 27 χρονών. Έχω ένα κοριτσάκι 6 μηνών! Θα τη βαπτίσουμε Άννα – Σοφία.
Όταν παντρεύτηκα είπα ότι θα ξεκινούσα αμέσως προσπάθειες για να κάνω ένα παιδάκι… Πράγματι μετά από ένα μήνα ήμουν έγκυος!!!
Τις πρώτες μέρες έβλεπα συνέχεια λίγο αίμα… Ο γιατρός δυστυχώς με έκανε να ανησυχήσω χωρίς λόγο… Πήγα για υπέρηχο 5 εβδομάδων και μου είπε «Eπειδή δεν ακούω την καρδιά, έλα σε 5 μέρες και να είσαι νηστική και να μην έχεις πιει τίποτα γιατί μπορεί να κάνουμε απόξεση!» ΕΦΙΑΛΤΙΚΕΣ ΜΕΡΕΣ!!!! Τελικά όλα καλά! Αλλά ο γιατρός «ψυχρός εκτελεστής». Δεν έδωσα και πολλή σημασία από τη χαρά μου… Τελικά για άλλους λόγους άλλαξα γυναικολόγο στον πέμπτο μήνα!
Στην β’ επιπέδου ανακαλύπτουμε ότι η μπέμπα μας έχει πυελικούς νεφρούς και μάλλον είναι και πεταλοειδής… Δυστυχώς μας πρότειναν αμνιοπαρακέντηση για την πιθανότητα το μπεμπάκι να έχει σύνδρομο Turner… Μπορώ να πω ότι ήταν από τις χειρότερες περιόδους στη ζωή μου… όλη αυτή η αναμονή… Τέλος καλό, όλα καλά! Το μπεμπάκι μας υγιέστατο!
Πιθανή ημερομηνία τοκετού 8/4/2010… Από τη μέρα που μπήκα στο μήνα μου ανυπομονούσα πότε θα δω το μωράκι μου. Τελικά Δευτέρα του Πάσχα 5/4/2010 άρχισα από το απόγευμα να έχω ενοχλήσεις… Δεν περίμενα όμως με τίποτα ότι θα γεννήσω… Νόμιζα ότι θα πονάω όπως έβλεπα στις ταινίες…
Τελικά προς το βραδάκι οι ενοχλήσεις έγιναν όλο και πιο έντονες. Η μαμά μου μετά από τέσσερις γέννες μου έλεγε «Γεννάς!« Εγώ πίστευα ότι θα πάω στο μαιευτήριο και θα με διώξουν… Αρχίσαμε να μετράμε 20 λεπτά.. 18 λεπτά… 13 λεπτά… 8 λεπτά… και έσπασαν τα νερά…
Πήγαμε στο Λητώ 12 και 20 το βράδυ με διαστολή 3. Εκτός ότι οι πόνοι είχαν γίνει πιο συχνοί και με μεγαλύτερη διάρκεια, δεν θα έλεγα ότι υπέφερα. Όταν με πήγαν στο δωμάτιο τοκετού οι πόνοι ήταν όλο και πιο ενοχλητικοί.
Γρήγορα είχα διαστολή 5–6. Δεν είχα αίσθηση πως περνάει ο χρόνος, το μόνο που ένιωθα ήταν απίστευτη ευτυχία… Όταν πια είχα διαστολή 9 μου έκαναν επισκληρίδιο. Νόμιζα ότι δεν θα νιώθω τίποτα, αλλά δεν ήταν έτσι…
Ήταν μέσα και ο αντρούλης μου. Στις εξωθήσεις από τη μία εκείνος από την άλλη η μαία και μπροστά ο γιατρός μας… Μόλις πια κάναμε και την τελευταία εξώθηση και βγήκε το κεφαλάκι της μπέμπας πήγαμε στο χειρουργείο.
5 και 10 κράταγα το μωρό μου στην αγκαλίτσα μου… Ο άντρας μου άρχισε να κλαίει… Εγώ εκείνη την ώρα ένιωθα σοκαρισμένη… όλο αυτό που είχα ζήσει ήταν υπέροχο… Ο γιατρός μας αγκάλιασε και μας φίλησε! Ένιωθα τόσο οικεία!
Μπορεί σε κάποιους να φανούν πολλές οι ώρες, όμως εμένα δεν μου φάνηκε καθόλου… Ήταν οι ωραιότερες ώρες της ζωής μου μέχρι τότε…
Πραγματικά εύχομαι σε όλες τις κοπέλες να έχουν τη γέννα μου και ακόμη καλύτερη…!!!
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
>Ευχαριστώ πάρα πολύ!!!!Κι εσείς να χαίρεστε τα παιδάκια σας!!!!
>Πολυ ωραια και συγκινητικη η ιστορια σου ..!!!Ευχομαι να ειναι παντα καλα και υγειες το μωρακι σου και εσεις μαζι για να το χαιρεστε!!!
>Να ειναι παντα γερο το μωρακι σου. Γεννησα και εγω 6/4/2010 στις 10,30 το πρωι στο μητερα. Στην 2η εγκυμοσυνη μου τραβηξα αρκετα και εγω αιμα και εισαγωγη στο μητερα με υπερεμεση κυησης.Εφτασα να γεννησω με συν 4 κιλαμονο αφου ειχα χασει9 κιλα πρωτα. Στον 6 μηνα μου ειπαν οτι το παιδι ειχε προβλημα καρδια οτι η αρτηρια αντι να πηγαινει δεξια περναγε μπροστα απο την καρδια. Πηγα μεχρι και σε παιδοκαρδιολογο για εμβρυα και ευτυχως ολα καλα. Ειναι γερη . Ευχομαι και σε σενα να ειναι παντα καλα.