Οι συμβουλές της μαμάς
Όποτε με συμβούλευε η μαμά μου, μου έλεγε και την ατάκα «Μόνο η μαμά θέλει πραγματικά το καλό σου«. Αποδείχτηκε ότι κατά βάση είχε (και έχει) δίκιο. Η μαμά και ο μπαμπάς είναι ίσως οι μοναδικοί άνθρωποι που θέλουν το καλύτερο για το παιδί τους. Θέλουν να είναι ευτυχισμένο, θέλουν να χαμογελάει.
Αυτό που είναι μπερδε-γουέι στο όλο θέμα είναι το ότι ο καθένας βλέπει τα πράγματα από τη δική του σκοπιά και τα δικά του βιώματα: οι γονείς κρίνουν από τους εαυτούς τους και τα όσα έχουν ζήσει και απλόχερα προσφέρουν συμβουλές που πιθανότατα να μη συμβαδίζουν με τη ζωή και το χαρακτήρα του παιδιού τους.
Σκέφτομαι πολλές φορές -κυρίως το βράδυ που χαζεύω το μικρό μας πλασματάκι να κοιμάται- το αν θα μπορέσω να είμαι αντικειμενική, όταν θα έρθει αύριο μεθαύριο να ζητήσει τη συμβουλή μου. Αν θα μπορέσω να εστιάσω στο πρόβλημά της, ή αν παρασυρόμενη από το γεγονός ότι είναι κόρη μου (άρα δεν μπορώ να είμαι τοοοόσο αντικειμενική) και φυσικά τα όσα έχω «πάθει» εγώ μέσα στα χρόνια, της δώσω τελικά συμβουλές που θα την τρομάξουν, θα την δειλιάσουν ή θα την αποπροσανατολίσουν.
>KAT'AΡΧΗΝ ΠΕΡΑΣΤΙΚΑ ΣΟΥ ΟΛΙΒΙΑ,ΚΑΙ ΟΤΙ ΚΙ ΑΝ ΗΤΑΝ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΣΟΥ ΣΥΝΕΒΗ,ΠΕΡΑΣΕ ΚΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΞΑΝΑΡΘΕΙ.
ΟΣΟΝ ΑΦΟΡΑ ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΣΟΥ ΠΕΡΙ ΣΥΜΒΟΥΛΩΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΙ ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΜΕ ΑΠΑΣΧΟΛΕΙ ΚΙ ΕΜΕΝΑ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ.ΑΝ ΚΑΙ Ο ΓΙΟΣ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΜΟΛΙΣ 2,5 ΜΗΝΩΝ ΑΓΧΩΝΟΜΑΙ ΚΙ ΕΓΩ ΑΠΟ ΤΩΡΑ.ΕΛΠΙΖΩ ΝΑ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΩ...........
>http://www.youtube.com/watch?v=sHQ_aTjXObs ίσως σε βοηθήσει... Περαστικά!
>Περαστικά κι από μένα. Συμφωνώ 100% και ταυτίζομαι...
Λία
>Ολίβια σιδερένια!
Τον ίδιο προβληματισμό ειχα κι εγώ στον μεγάλο μου, 16 χρόνια πριν (αλλά και την ίδια σχέση με τη μαμά μου ;-) Στην πορεία όμως φάνηκε πως, αν και δεν ειναι πάντα έυκολο "να είσαι κουλ και ταυτόχρονα στοργικός "συμβουλάτορας";" συνήθως κατάφερνα να μαι και τα δυο και ακόμα πιο συχνά η μία ταυτότητα λειτουργουσε υποστηρικτικά προς την άλλη. Γιατί δεν αναιρεί η μιά την άλλη (καθώς κι εμείς υπήρξαμε παιδιά και έφηβοι & νέοι & ακραίοι ίσως), ίσα-ίσα: Τις καλύτερες (αλλα και πιο "επίφοβες")συζητήσεις με τον γιο μου (σχετικά με φιλους, σχέσεις, κινδυνους, ναρκοτικά, σπουδές, κοπάνες,μόδες,τρέλες,κλπ) τις κάναμε σα δυο καλά φιλαράκια & πάντα στα πιο κουλ μέρη & καταστάσεις (παραλίες, φωτιές, αστροφεγγιές, ταξίδια, σκηνές, κλπ) και φαίνεται πως πάντα απέδιδαν, τουλάχιστο μέχρι τώρα. Πιστεύω το σημαντικό είναι να μην ψευδόμαστε στα παιδιά μας σχετικά με τα λάθη που ίσως κάναμε στην ηλικία τους. Να μην εξοραϊζουμε τα δικά μας λάθη και τους το παίζουμε "σωστοί". Είναι πιο εύκολο & άμεσο να συμβουλέψεις το παιδί μεσα απο προσωπικό παράδειγμα ή ιστορία ή λάθος σου, χωρίς να γίνεις δογματικός και επικριτικός, όντας απλά ειλικρινής. Και βέβαια η αγάπη άνευ όρων και η αποδοχή ειναι ο θεμέλιος λίθος. Καποια πράγματα θα τα μάθουν ετσι κι αλλιώς μέσα απ τα δικά τους λάθη και τοτε είναι ιδανικό να γνωρίζουν πως θαμαστε στο πλευρό τους.
>Καταρχήν λέμε περαστικά!! Ελπίζω Ολίβια όταν έρθει εκείνη η ώρα να μας φωτίσει ο Θεός να δούμε τα πράματα αντικειμενικά. Μέχρι και τα 18 μου είχα μια σχέση μίσους με τη μαμά μου γιατί ένιωθα ότι δε με καταλάβαινε. Αυτά που έλεγε ήταν σωστά αλλά ο τρόπος της απαράδεκτος και ειρωνικός.
Όταν άρχισα να ωριμάζω απλά κατάλαβα ότι είναι ο τρόπος της να πλησιάσει μία έφηβη που την αμφισβητούσε συνεχώς και αμυνόταν μέσα από το ειρωνικό υφάκι που είχε. Μόλις το πιασα αυτό και την αποδέχτηκα σαν άνθρωπο με πάθη και λάθη, κατευθείαν κούλαρε και γίναμε οι καλύτερες φίλες.
Η αγάπη είναι ο κοινός παρονομαστής και όποια λάθη και να κάνουμε πιστεύω τα παιδιά μας θα πιάσουν το νόημα γιατί ξέρουν ότι δε θέλουμε το κακό τους. Ας μάθουν να φιλτράρουν και αυτά που λέει η μαμά και ο μπαμπάς και οι φίλοι και να αποκτήσουν τις δικές τους δυνάμεις να αντιμετωπίζουν τη ζωή. Εμείς θα είμαστε εκεί για να τα καμαρώνουμε..
ΥΓ Αν δεν είχα τους φίλους μου πιστεύω ότι δε ήμουν αυτή που είμαι. Ξέρω ότι θέλουν το καλό μου και ότι και γω θέλω το καλό τους. Εντάξει!Σαν τους γονείς δεν είναι αλλά τους ευγνομωνώ γιατί στα δύσκολα ήταν ΟΛΟΙ εκεί.