Μακάρι όλες οι γυναίκες να γεννούν τόσο εύκολα!
Η ιστορία της Μαρίας
(H Mαρία γέννησε φυσιολογικά χωρίς επισκληρίδιο)
«ΣΕ ΚΑΘΕ ΓΕΝΝΑ ΔΥΟ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΓΕΝΝΙΟΥΝΤΑΙ: ΕΝΑ ΜΩΡΟ ΚΑΙ ΜΙΑ ΜΗΤΕΡΑ«
Έχοντας κλείσει τα 33 μου χρόνια και μόλις ένα μήνα μετά τον πολιτικό μας γάμο τον Οκτώβριο του 2008, με τον σύζυγο μου αποφασίσαμε να σταματήσουμε να παίρνουμε προφυλάξεις για να μπορέσουμε να φέρουμε στον κόσμο τον καρπό της αγάπης μας. Δειλιάζαμε και οι δυο για αυτή μας την απόφαση, δεν νιώθαμε έτοιμοι και φοβόμασταν, αλλά υπερίσχυσε η λογική. Τα χρόνια περνούν και θέλαμε να μπορούμε να τρέχουμε και να παίζουμε με το παιδί μας, επιπλέον ο πατέρας του πάσχει από σοβαρό πρόβλημα υγείας και θέλαμε να του χαρίσουμε ένα εγγονάκι για να του ανεβάσουμε το ηθικό.
Η αλήθεια είναι ότι δεν περίμενα να μείνω αμέσως έγκυος, έβλεπα φίλες μου να ταλαιπωρούνται χρόνια και επιπλέον έχω πολυκυστικές ωοθήκες, οπότε είχα προετοιμαστεί για τα χειρότερα.
Όμως κάποιος εκεί πάνω είχε άλλα σχέδια. Είχα δυο μήνες να δω περίοδο και όλα τα τεστ εγκυμοσύνης ήταν αρνητικά. Σιγά σιγά άρχισα να φοβάμαι ότι όντως είχα πρόβλημα και να ανησυχώ ότι ίσως δεν μπορώ να μείνω έγκυος και θα πρέπει να κάνω θεραπεία ή στην εσχάτη των περιπτώσεων εξωσωματική. Πανικοβλήθηκα, ήθελα όλα να είναι φυσιολογικά. Ήθελα το μωρό μας να δημιουργηθεί από την ένωση μας και όχι σε κάποιο εργαστήριο.
Αρχές Ιανουαρίου 2009 πήγα να δώσω αίμα στην Βούλα, σαν εθελόντρια αιμοδότης που είμαι. Για πρώτη φορά με ρωτάνε αν υπήρχε πιθανότητα να είμαι έγκυος. Δείλιασα λίγο, αλλά απάντησα αρνητικά αφού πριν δυο μέρες είχα κάνει το τέταρτο αρνητικό τεστ. Μετά όταν πήγα να μου σφραγίσουν την κάρτα αιμοδοσίας η προισταμένη είχε αγοράσει γούρια για τον καινούριο χρόνο και έδωσε σε ΄μενα ένα ρόδι, ενώ στο σύζυγο μου ένα πελαργό που κουβάλαγε ένα μωρό. Σημαδιακό? Όπως αποδείχτηκε ναι.
Ξεκίνησα να παίρνω χάπια για να μου έρθει η περίοδος και μετά να ξαναμιλήσω με το γυναικολόγο μου. Τα πήρα για 7 ημέρες, αλλά όταν τα σταμάτησα δεν αδιαθέτησα στην προβλεπόμενη διορία των δέκα ημερών. Λες? Το βράδυ της δέκατης ημέρας δεν με έπαιρνε ο ύπνος και ναι στις 2:00 σηκώθηκα και έκανα το τεστ. Ήταν θετικό!!! Εκείνο το βράδυ δεν κοιμήθηκα, από την χαρά μου.
Οι 9 μήνες της εγκυμοσύνης μου κύλησαν, χωρίς ιδιαίτερα προβλήματα και είχα πίστη ότι όταν έρθει εκείνη η πολυπόθητη ημέρα όλα θα πήγαιναν καλά και περίμενα…
Παρασκευή 4 Σεπτεμβρίου 2009, είχα το προγραμματισμένο μου ραντεβού με το γυναικολόγο (ΠΗΤ 18 Σεπτεμβρίου). Πήγα μόνη μου, γιατί ο άντρας μου κράταγε μέρες για μετά. Όλα φυσιολογικά, αλλά εγώ έλπιζα να μην εξαντλήσω όλο το περιθώριο κι έτσι δεν κρατήθηκα και ρώτησα το γιατρό μου πότε υπολογίζει να γεννήσω. «Μισό λεπτό» μου λέει και με εξετάζει με το χέρι. Με κοιτάζει και με ρωτάει: «Δεν έχεις καταλάβει τίποτα?» και προσθέτει,
«Έχεις ξεκινήσει διαστολή. Είναι στο 2. Δεν σου κλείνω ραντεβού για την επόμενη βδομάδα. Αν δε γεννήσεις μέσα στο Σαββατοκύριακο θα μου τηλεφωνήσεις τη Δευτέρα. Δε σε στέλνω στο νοσοκομείο. Θα πας στο σπίτι θα ξαπλώσεις και αν δεν σταματήσει το αίμα (από το χέρι που μου έβαλε) ή συμβεί οτιδήποτε θα πας στο νοσοκομείο»
Αγχώθηκα. Ως απομηχανής Θεός μόλις βγήκα από το ιατρείο ένα ταξί. Είναι να μην πιστεύω ότι υπάρχει Θεός και ότι γίνονται μικρά καθημερινά θαύματα? Αρκεί να είμαστε ανοιχτοί για να τα δούμε. Μόλις μπήκα στο ταξί τηλεφώνησα στη μητέρα μου. «Πάρε το πρώτο πλοίο και έλα!» Βλέπετε δεν μένουν εδώ οι δικοί μου.
23:30 το βράδυ και ενώ ο άντρας μου κοιμόταν άρχισαν μικρά πονάκια. Τώρα τί κάνω? Παρόμοια πονάκια είχα και άλλες φορές, δεν ήταν τίποτα σπουδαίο. Άρχισα να χρονομετρώ. Μόλις έφτασαν στο 5λεπτο έκανα ντους, τσέκαρα την τσάντα του νοσοκομείου και δειλά δειλά άρχισα να σκουντάω τον άντρα μου, «Βασίλη ξύπνα να πάμε στο νοσοκομείο, θυμάσαι τί μου είπε ο γιατρός? Πάμε και το πολύ πολύ να μας διώξουν«.
Στο δρόμο με έπιασαν δυνατότεροι πόνοι. «Είδες ο μπέμπης σε άκουσε και έρχεται βράδυ, όπως ήθελες για να μην έχει κίνηση«. Τώρα ήμουν σίγουρη ότι η ώρα είχε έρθει και πίστευα ότι όλα θα πήγαιναν καλά και θα γεννούσα φυσιολογικά, χωρίς επισκληρίδιο όπως οι μανάδες μας. Εξάλλου πέντε γέννες έχει κάνει η μητέρα μου δεν θα τα κατάφερνα εγώ με μία?
Στο νοσοκομείο μου πήραν το ιστορικό και με οδήγησαν σε ένα δωμάτιο για να αλλάξω. Εκεί για πρώτη φορά πανικοβλήθηκα. Αρχικά γιατί μόλις πήγα στην τουαλέτα είδα αίμα και μετά γιατί όταν ήρθε η νοσοκόμα και μου έβαλε χέρι, έφυγε σα σίφουνας πριν ρωτήσω για το μωρό, αν ήταν καλά. Επέστρεψε μετά από λίγο με μια δεύτερη νοσοκόμα, η οποία έβαλε και αυτή χέρι. Εγώ παρακολουθούσα αποσβολωμένη, κρεμάμενη από τα χείλη της. Όταν αυτά άνοιξαν ανακοίνωσαν ότι η διαστολή μου είναι στο 7 και σε λίγο θα έρθει ο γιατρός μου.
Ούτε κλίσμα, ούτε τίποτα δεν πρόλαβαν να κάνουν. Με μετέφεραν στο δωμάτιο ωδινών και μέχρι να με ετοιμάσουν ήρθε και ο γιατρός μου αστειευόμενος «…και μου είπε η γυναίκα μου να μην πέσω για ύπνο«. Του είπα ότι ο άντρας μου θέλει να μπει μέσα και σε λίγα λεπτά τον έφερε.
Σε όλη τη διάρκεια ο γιατρός μου ήταν εκεί δίνοντας μου οδηγίες. Πότε να σπρώχνω, πώς να αναπνέω, πώς να ακουμπώ το πηγούνι μου στο στέρνο όταν σπρώχνω κτλ. Δεν είχα κάνει μαθήματα ανώδυνου τοκετού, αλλά δε χρειάστηκαν. Ο γιατρός μου ήταν εκεί και του είχα απόλυτη εμπιστοσύνη. Ειδικά όταν η νοσοκόμα ρώτησε για επισκληρίδιο, ο γιατρός μου με πρόλαβε «δεν τη βλέπεις? Αντέχει, δεν το χρειάζεται«. Έβγαλαν τον άντρα μου για λίγο έξω για να μου σπάσουν τα νερά και μετά εκεί μαζί μας.
Αυτές οι αναπνοές είναι πολύ εξαντλητικές, νόμιζα ότι δεν θα τελειώσουν ποτέ. Ο μικρός είχε τοποθετημένο το κεφαλάκι του λίγο λανθασμένα και ο γιατρός πίεζε σε διάφορα σημεία την κοιλιά μου. Όταν μου ανακοίνωσε ότι φάνηκαν τα μαλλάκια του, ανακουφίστηκα. Με μετέφεραν στο χειρουργείο και σε συνολικά 2 ώρες είχα φέρει στον κόσμο το μωρό μας. Τον είδα να βγαίνει, άκουσα το κλάμα του και όταν τον πήρα αγκαλιά τον επεξεργαζόμουν συνεχώς.
Ανυπομονούσα για τη στιγμή που θα τον κρατούσα ξανά στην αγκαλιά μου και θα τον θήλαζα. Η γέννα ήταν εύκολη και μακάρι όλες οι γυναίκες να έχουν εύκολες εγκυμοσύνες και γέννες.
Για όσες φοβάστε τον φυσιολογικό τοκετό δεν υπάρχει λόγος. Σκεφτείτε ότι μόλις με ανέβασαν στο δωμάτιο έδιωξα τον άντρα μου για να πάει να ξεκουραστεί και έμεινα μόνη, χωρίς ζαλάδες, χωρίς ανάγκη να έχω κάποιον εκεί για να με νταντεύει. Είναι ωραίο πράγμα να είσαι ανεξάρτητη και χωρίς ενέσεις που επιβαρύνουν τον οργανισμό σου. Να σας πω την αλήθεια και μόνο στην ιδέα ότι υπάρχει έστω και μία πιθανότητα στο εκατομμύριο να μείνω ανάπηρη θα τα άντεχα όλα. Βέβαια ήμουν τυχερή και οι πόνοι ήταν ανεκτοί. Χωρίς φωνές, χωρίς δράματα.
Εξάλλου ποτέ στη ζωή μου δεν ήμουν φυγόπονη.
Τα δύσκολα ήταν μετά τη γέννα, χωρίς βοήθεια. Άγρυπνη με ένα μπέμπη που δεν του άρεσε ο ύπνος, αλλά η παρέα και τα παιχνίδια.
Σήμερα 13 μηνών ο Κωνσταντίνος, δεν έχω καταλάβει πότε πέρασε ο καιρός. Μόνο η κούραση να μην υπήρχε και κάποια περιττά κιλά και θα ήμουν πανευτυχής.
Υπομονή, δύναμη και κουράγιο σε όλες τις νυν και μέλλουσες μαμάδες.
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
>την αποψη τησ ειπε η κοπελα για την εξοσοματικη δεν θα την στισουμε και στα 5 μετρα να την πυροβολισουμε!ημαρτον!και γω δεν συμφονω με αυτο που πε αλλα ενταξει πειτε ενα να σου ζησει και τελος.
>να σου ζησει κοριτσακι το αγορακι σου ειναι κουκλος!
ομως θελω κ εγω να σου εκφρασω την ενοχληση μου για αυτο που εγραψες περι εργαστηριακης συλληψης σε οτι αφορα την εξωσωματικη. παρολο που εγω δεν κατεφυγα σε αυτη τη μεθοδο με ενοχλει ο τροπος που αναφερεσαι στο θεμα. λιγη ευαισθησια νομιζει ειναι αρμοζουσα κ ειδικα εφοσον εισαι κ εσυ μανουλα.
φιλικα σου παραθετω το σχολιο μου και
τις καλυτερες ευχες μου για το γιοκα σου.
>Ζαχαρούλα Κ.
Να σου ζήσει το μωράκι σου. Έκανα καισαρική επειδή το μωράκι μου είχε υσχιακή προβολή. Ένα έχω να σας πώ για την επισκληρίδιο. Με τρύπησαν 9 φορές για να το καταφέρουν (είχε πολύ μεγάλη σκολύωση)και κάθε φορά το σωλινάκι τερμάτιζε και κάπου αλού............. Μη φοβάστε τίποτα. Μπορεί να ζορίστηκα εκείνη τη στιγμή αλλά είμαι μια χαρά.
Τέλος "μάνα" είναι αυτή που κρατάει ένα μωρό με αγάπη στην αγκαλιά της και ζεί για μια και μόνο ανάσα του.
>Η αρχική αίσθηση 'ανικανότητας',αντικαθίσταται γρήγορα από την αίσθηση ότι είσαι άτρωτη,ότι μπορείς να καταφέρεις τα πάντα.Αρχικά,επειδή αποδέχεσαι το πρόβλημα καί το πολεμάς.Στη συνέχεια επειδή καταπολεμάς το αίσθημα αυτοπροστασίας καί τρυπιέσαι καθημερινά.Μετά,επειδή υπερνικάς όλα τα εμπόδια που βρήσκονται στο δρόμο σου.Επειδή έχεις υπομονή καί επιμονή καί νοιώθεις ότι μπορείς να κινήσεις καί βουνά ολόκληρα.Καί όλο αυτό,σε οδηγεί στην επιτυχία καί την ευτυχία.Να είναι καλά όλες οι μανούλες του κόσμου,όλα τα παιδάκια.'Ολες οι μανούλες,ΚΑΙ αυτές που γεννάνε με οποιοδήποτε τρόπο καί άν κατάφεραν να συλλάβουν τα μωρά τους αλλά ΚΑΙ αυτές που υιοθετούν παιδάκια.Αυτές είναι μία ομάδα που δέν πρέπει να λησμονάμε.Γιατί τί πιό μεγαλειώδες από το να αγαπήσεις ένα ξένο παιδί καί να το κάνεις δικό σου????ΜΑΝΑ λοιπόν,με όποιον τρόπο,μέ κάθε τίμημα!!!!!
>Κορίτσια είμαι και εγώ μια μανούλα που απέκτησε το θαύμα της με την βοήθεια της εξωσωματικής (θα το καταλάβατε πιθανώς και απο τιν δική μου "ενόχληση"). Θέλω να εξομολογηθώ πως και εγώ όταν μου είπε ο γιατρός μου ότι είναι καλύτερα να προχωρήσουμε σε εξωσωματική έπαθα ένα σοκ! Δεν το ήθελα! Καταρχήν ένιωσα ότι είμαι "ανίκανη" να κάνω το πιο φυσιολογικό πράγμα στον κόσμο.. Μετά το πρώτο σοκ, και αφού μίλησα με την ξαδερφούλα μου (που ήδη είχε έναν παίδαρο με την βοήθεια της εξωσωματικής), ηρέμησα και το αποδέχτηκα. Στην πορεία, ένιωσα η πιο "ικανή" γυναίκα του κόσμου, αφού κατάφερα να κάνω ενέσεις μόνη μου στον εαυτό μου, να περάσω από όλη την διαδικασία της εξωσωματικής, που είναι περισσότερο ψυχικά επίπονη...
Τώρα πλέον είμαι σίγουρη, ότι όλες οι γυναίκες είμαστε "ικανές" να περάσουμε ότι χρειαστεί για να αποκτήσουμε το παιδάκι μας! Τι σημασία έχει ο τρόπος? Εγώ κοιτάω το σπλάχνο μου και έχω ξεχάσει τον τρόπο που έγινε η συλλήψη της.. το μόνο που μου την θυμίζει είναι η φωτογραφία που έχω κρατήσει και είναι ακόμα 4 κυτταράκια... τίποτα άλλο!!!
Φιλιά σε όλες τις μανούλες του κόσμου!
>Βλέπουμε,πως οι γυναίκες που έχουν ταλαιπωρηθεί για να αποκτήσουν παιδί,αυτές που έχουν περάσει διά πυρός καί σιδήρου,όλες εμείς που έχουμε σταυρωθεί κυριολεκτικά καί μεταφορικά στο σταυρό της μητρότητας καί έχουμε πολλάκις κοιτάξει στον ουρανό εκλιπαρόντας για το θαύμα,μέσω αυτής της διαδικασίας διευρύνουμε τους ορίζοντές μας καί μαθαίνουμε πολλά.Αποκτούμε γνώση μέσω της εμπειρίας μας καί δέν κρίνουμε τους άλλους.Δεχόμαστε κάθε τρόπο καί κάθε μέσο.Δέν καταδικάζουμε.Δέν κρίνουμε.Δέν κατακρίνουμε.Δέν απαξιώνουμε.Σεβόμαστε.Δεχόμαστε.Αγαπάμε.......
>Τζένη μου,πολύ χαίρομαι που σε κάλυψα,έτσι είναι όπως τα λές.Κι εγώ ευχαριστώ το Θεό που ζώ στο 2010 καί κατάφερα μετά από πολλές προσπάθειες να μείνω έγκυος καί να περιμένω το μωρό μου!
Από κεκτημένη ταχύτητα αυτοσυστήθηκα ώς ανώνυμη,μά έχω όνομα.
Παναγιώτα Κ.
Φιλιά μανούλες!
>Νομίζω πως η προλαλησασα ανωνυμη μανούλα με κάλυψε πλήρως στο θέμα εξωσωματική.Ο μοναδικός τρόπος για να γίνω μητέρα ήταν η εξωσωματικη.Ευχαριστώ το Θεό που με αξίωσε να ζήσω στα χρόνια που η εξωσωματική ειναι πραγματικότητα και εφαρμόζεται.Αν ζούσα 50 χρόνια πριν θα πέθαινα χωρίς να ζήσω την μητρότητα.Διαβάζοντας τα λόγια σου η αλήθεια είναι πως πικράθηκα.Ίσως μέσα από αυτά τα λόγια σου να μην ηθελες να πέρασεις κατι κακό για τις μεθόδους αυτές αλλά αν κι εσύ βρισκόσουν στη θέση μας και τα διάβαζες δεν θα αισθανόσουν κάπως;Παρ'όλα αυτά σου ευχομαι από την καρδιά μου να σου ζησει ο γιόκας σου και να είναι πάντα γερός!
>Να σου ζήσει ο μικρούλης σου!Κι εγώ ετοιμάζομαι να γεννήσω τον Απρίλιο.Καί δύο μικρά σχολιάκια με όλη την αγάπη μίας μέλλουσας μανούλας σε μία ήδη μανούλα.'Ολα τα παιδάκια,είτε προκύπτουν από φυσιολογική ένωση,είτε από εξωσωματική γονιποποίηση,είναι το αποτέλεσμα της αγάπης των γονιών τους.Εύκολο είναι να περάσεις μία νύχτα πάθους με τον άντρα σου καί να καταλήξεις μανούλα,αλλά όταν μεσολαβούν χρόνια,δάκρια,πόνος για να αποκτήσεις ένα παιδί καί το ζευγάρι είναι ακόμα ενωμένο καί δυνατό, σημαίνει αυτομάτως πως έρωτας σάν αυτών των ζευγαριών δέν υπάρχει.Καί πραγματικά,αυτά τα μωρά είναι αποτέλεσμα του πιό δυαντού έρωτα.'Αλλωστε,όπως λένε οι ειδικοί,τα δικά μας παιδιά πολύ πιθανόν να καταφεύγουν ΜΟΝΟ στην τεχνιτή γονιμοποίηση,διότι σε 30 χρόνια από τώρα,τα πράγματα θα είναι πολύ δύσκολα.Οπότε,καλό θα ήταν να προετοιμάζουμε τους εαυτούς μας,ώστε να στηρίξουμε τα παιδιά μας καί τους συντρόφους τους όταν (καί άν) έρθει αυτή η ώρα.Η εξωσωματική είναι μία πραγματικότητα,απ'την οποία προκύπτουν,έξυπνα,ζωηρά,χαρισματικά παιδιά,διοτί οι γονείς τους ήταν πολύ συνειδητοποιημένοι καί πόνεσαν για να τα φέρουν στη ζωή.Καί κάτι ακόμα.Η επισκληρίδιος χρησιμοποιείται πλέον όλο καί περισσότερο,καί είναι ασφαλής παυσίπονη μέθοδος.Να μή φοβίζουμε,λοιπόν,υποψήφιες μανούλες,των οποίων ο γιατρός το συστήνει ανεπιφύλακτα.Κάτι παραπάνω ξέρουν οι ειδικοί.....'Ολες οι μάνες είναι ηρωίδες.Προσωπική μου άποψη,όμως,είναι ότι έστω καί έναν κόκκο ζάχαρης παραπάνω,είναι μία γυναίκα που κατάφερε παρά τις αντίξοες συνθήκες,τον πόνο,τις ενέσεις,τις συνεχείς απογοητεύσεις να αποκτήσει παιδί με εξωσωματική,επειδή είχε πείσμα,περίσσευμα αγάπης,υπομονή καί επιμονή.
Φιλιά σε όλες τις μανούλες του κόσμου!!!!!
>Να σας ζήσει ο μικρούλης!Να τον καμαρώσετε όπως επιθυμείτε! Μακάρι να γεννούσα φυσιολογικά αλλά ένα πρόβλημα στο μάτι μου δεν το επιτρέπει! Έτσι πάω για δεύτερη καισαρική με επισκληρίδιο... Μπροστά στο μεγαλείο του να γίνω μανούλα δεν σκέφτηκα λεπτό αρνητικά! Ο Θεός είναι Μεγάλος!!!!
>Πολυ γλυκειά ιστορία, να σου ζήσει το μωρακι σου! Πάντως δεν υπάρχει ούτε μια στο εκατομμύριο να μείνεις ανάπηρη από επισκληρίδειο... Κάθε μαμά επιλέγει αυτό που της ταιριάζει!
>Να σου ζήσει και πάνω από όλα να είναι γερός και δυνατός!! Πολύ όμορφη η ιστορία σου και "ανώδυνη". Θα μου επιτρέψεις όμως να σου πω ότι υπάρχουν πάρα πολλές κοπέλες που διαβάζοντας το σχόλιο σου για την εξωσωματική πικράθηκαν (και μία από αυτές είμαι και εγώ). Προσωπικά ποτέ δεν με απασχόλησε το αν θα γεννήσω φυσιολογικά ή με καισαρική, αν θα θηλάσω ή όχι. Το μόνο που ευχόμουν και συνεχίζω να εύχομαι είναι να έρχονται στον κόσμο γερά παιδιά από normal γονείς.
>Να σου ζησει το αντρακι σου! με αφορμη αυτο που ειπες οτι δεν ησουν ποτε φυγοπονη, απλα να πω οτι δεν εχει σχεση το αν εισαι φυγοπονος η οχι, αλλά μεγαλη σημασια παιζει να μπορεσεις να χαρεις την στιγμη, οπως και αν ερθει αυτη!!! αλλωστε η επισκληριδιος αναισθησια ειναι ασφαλης αν στην κανει ο γιατρος σωστα... δεν υπαρχει κινδυνος να μεινεις αναπηρη νομιζω πια στις μερες μας!! και συμφωνω και με το μαρακι, τα παιια της εξωσωματικης ειναι καρποι ερωτα, αλλά και πολύ μεγαλης αγαπης και προσμονης και μηνων προσπαθειων...
>Να σου ζήσει το αντράκι σου, είναι ένα κουκλί!!
Θέλω όμως να πω κάτι με αφορμή το σχόλιο της εξωσωματικής. Όλα τα μωράκια που γεννιούνται, ακόμα και τα παιδάκια της εξωσωματικής, είναι ένωση των δύο γονέων τους και της αγάπης τους και ας γίνεται με τεχνικό τρόπο. Εξάλλου μόνο η "συνάντηση" γίνεται τεχνικά, όλα τα υπόλοιπα τα κανονίζει η φύση! Έτσι λοιπόν επιτρέψτε μου να θεωρώ και τα παιδάκια της εξωσωματικής "καρπούς έρωτα"!.
>Καταρχην να σου ζησει ο μικρούλης σου, ειναι 3 μηνες μικρότερος απο τον δικο μου.
Κι εγώ αυτο λεω μακαρι ολες να γεννουσαμε ετσι ευκολα. Οπως και η νυφη μου, 2 γεννες και με το που τις αρχιζαν οι συσπάσεις δεν προλαβαινε που λεει ο λογος να φτάσει στο νοσοκομειο. Γεννησε πολύ ευκολα και γρήγορα.
Εγώ απο την αλλη, εσπασαν τα νερά και 12 ωρες περιμενα να μεγαλώσει η διασστολή απο το 4. Αλλα τιποτα, και τελικά με χειρουργήσανε.
Κι εγώ υπέρ του φυσιολογικού τοκετου ειμαι...ευχομαι σε ολες τις μελλουσες μαμαδες καλες γεννες!!