Η εγκυμοσύνη μου ήταν στην αρχή λίγο δύσκολη με πολλούς εμετούς, ναυτίες, καούρες και αυπνίες!!! Στη συνέχεια αφού έφυγαν όλα αυτά η καμπύλη ζαχάρου ήταν στο ΦΟΥΛ!!! Έτσι λοιπόν θα γεννούσα όπως και να’χει το αργότερο μέχρι την 38η εβδομάδα με πρόκληση…

Πάμε στη γιατρό να μας δει. Ο μπεμπούλης μου είναι περίπου 3100γρ. αλλά το πιθανότερο είναι να είναι μεγαλύτερος, καθώς στο σημείο που ήταν το κεφαλάκι του δεν μπορούσαμε να έχουμε τη σωστή εικόνα και μέτρηση… Από ότι μου είπε το μωράκι μου ήταν ακόμα ψηλά και συνεννοούμαστε να μιλήσουμε την Παρασκευή για να κλείσουμε το ραντεβού για την πρόκληση…

Είμαι στην 37 εβδομάδα και 1 ημέρας.

Ξύπνησα με πολύ ωραία διάθεση!!! Σηκώθηκα από το κρεβάτι πρωί πρωί με τον αντρούλη μου… Εκείνος έφυγε για τη δουλειά και αποφασίζω να τον…ακολουθήσω για να χαιρετήσω και τους συναδέλφους μου που είχα και πολύ καιρό να τους δώ!!! Κάνω λοιπόν ένα μπανάκι, ντύνομαι, στολίζομαι και φεύγω για τη δουλειά!!!

Το απογευματάκι πήγαμε για καφεδάκι (χυμούλι δηλαδή εγώ) με τα κορίτσια από τη δουλειά, έρχεται αργότερα και ο άντρας μου και το πάμε μέχρι τις 12 το βράδυ. Στο μεταξύ είχα μιλήσει και με την γυναικολόγο μου και κλείσαμε το ραντεβού για την πρόκληση του τοκετού για την Τρίτη 18/5/2010.

Αποφασίζουμε να γυρίσουμε σπίτι αγοράζοντας και ένα κοτοπουλάκι να …τσακίσουμε!!!

Τελικά μας παίρνει ο ύπνος στον καναπέ και τους δύο και ξημερώματα Σαββάτου 15/5/2010 στη 1:30 ξυπνάω… Πάω να σηκωθώ για να πάω να ξαπλώσω στο κρεβάτι και νιώθω λίγα υγρά να μου φεύγουν… Σκέφτομαι: «Μπορεί από το ζόρι μου για να σηκωθώ να μου έφυγαν λίγα τσισάκια… Άλλωστε έχω ακούσει να συμβαίνει…» Πάω να ξανασηκωθώ… το ίδιο…

Ξυπνάω αμέσως τον άντρα μου για να του πώ τι συμβαίνει και ξαφνικά γίνομαι μούσκεμα!!!

Σκέφτομαι: «Δεν μπορεί τόσο πολύ να μου φύγανε… Παναγία μου!!!! Πρέπει να σπάσανε τα νερά!!!«

Παίρνω αμέσως τηλέφωνο στη κλινική (Γενική κλινική Θεσσαλονίκης) και την γιατρό μου!!! Στο μεταξύ αρχίζουν και οι συσπάσεις!!! Τόσο δυνατές που δεν μπορούσα να κουνηθώ!!!

Παίρνουμε βαλίτσες και βουρρρρ για την κλινική!!! Στο αυτοκίνητο υπέφερα πολύ!!! Κάθε λακουβίτσα μου προκαλούσε σύσπαση!!!

Φτάνουμε στην κλινική γύρω στις 2:30 ξημερώματα Σαββάτου!!! Με συνδέουν στον καρδιοτοκογράφο και με εξετάζουν κολπικά για να δουν που βρίσκεται το μωρό!!! Είναι ακόμα πολύ ψηλά και μου λένε ότι θα αργήσω πολύ να γεννήσω.

Οι συσπάσεις είναι συνέχεις από 85% και πάνω!!! Προσπαθώ να είμαι ψύχραιμη αν και πονάω πάρα πάρα πολύ και προσπαθώ να μη βάλω τις φωνές… Ευτυχώς ο αντρούλης μου δεν έφυγε στιγμή από το πλευρό μου!!!! Μου κρατούσε συνέχεια το χέρι…

Μου λένε ότι πρέπει να πονέσω για να μπορέσει να κατεβεί ο μπέμπης πιο χαμηλά!!! Στις 4 το πρωί ζητάω επισκληρίδιο γιατί δεν αντέχω να υπομένω άλλο τους πόνους. Μου λένε σε μισή ωρίτσα για να ξεχνιέμαι κι εγώ μετράω τα λεπτά ένα-ένα… Τελικά μου έκαναν επισκληρίδιο στις 8:30 το πρωί!!! (Κορίτσια είναι σωτηρία η επισκληρίδιος!!!)

Στις 10:00 και αφού με έχουν εξετάσει κολπικά πολλές πολλές φορές καταφθάνει και η γιατρός μου!!! Πιάνουμε την κουβεντούλα, γελάμε και λέμε χαζομάρες για να ξεχνιέμαι…

Οι ώρες κυλάνε αργά αλλά ευτυχώς πλέον δεν υποφέρω… Ο άντρας μου έχει αρχίσει να φοβάται… Το έβλεπα στα μάτια του… Του είπα: «Μη φοβάσαι όλα θα πάνε καλά!!! Να το χωνέψω δεν γίνεται «

Φτάνει 2:30 το μεσημέρι και μου λένε ότι πλέον είμαστε στην τελική ευθεία!!! Η μαία μου πίεζε με δύναμη το στέρνο και την κοιλιά κι εγώ προσπαθούσα να σπρώξω για να κατεβάσουμε πιο χαμηλά το μωράκι μου!!!

Στις 3:00 αναλαμβάνει δουλειά και η γιατρός μου μαζί με άλλες (δεν θυμάμαι ακριβώς) 4-5 νοσηλεύτριες και μαίες ενώ ταυτοχρόνως καταφτάνει και ο νεογνολόγος!!!

Τρεις δυνατές σπρωξιές χρειάστηκαν και ξαφνικά νιώθω κάτι να γλιστράει από μέσα μου και την κοιλιά μου να φτερουγίζει και να γίνεται ίσια!!! Σαν ένα μπαλόνι που ξεφούσκωσε!!! Κοιτάω τη γιατρό μου και την βλέπω να κρατάει το μωράκι μου και να κόβει τον ομφάλιο λώρο! Το μωράκι μου κλαίει άμεσα!!!

Τότε αρχίζω και κλαίω!!! ΚΛΑΙΩ ΚΛΑΙΩ ΚΛΑΙΩ από συγκίνηση. Δεν μπορώ να σταματήσω… Κλαίω με λυγμούς δυνατά σαν μωρό κι εγώ και παρακολουθώ το μωράκι μου που το εξετάζουν!!! Ο άντρας μου με κοιτάει σα χαμένος γεμάτος συγκίνηση… Κοιτάει μια εμένα και μια το μωράκι μας. Η φωνούλα και το κλάμα του ηχεί στα αυτιά μας σαν κελάιδισμα!!!

Μου το φέρνουν στην αγκαλιά μου για μερικά δευτερόλεπτα… Είναι ένας κούκλος!!! Κι εγώ συνεχίζω και κλαίω… Κλαίω με λυγμούς!!! Το παίρνουν για να το πάνε να το φροντίσουν και ο άντρας μου τρέχει από πίσω τους σαν τρελός!!! Εγώ είχα και συνέχεια… Με είχαν κόψει πολύ και έπρεπε να γίνουν ράμματα (και ήταν καλό να μην είναι εκεί ο άντρας μου, δεν ήμουν και το καλύτερο θέαμα… καταλαβαίνετε).

Εγώ συνεχίζω να κλαίω και να τρέμω… Έρχεται ο άντρας μου και μου λέει 3730γρ ο παίδαρος!!! Κι εγώ κλαίω!!!

Η γιατρός μου μου λέει ότι όταν με είχε δει την Τρίτη θεωρούσε 80% ότι θα κάνουμε τελικά καισαρική!!! Το μωρό ήταν πολύ ψηλά παρόλο που είχα δυνατές συσπάσεις (είχα σταματήσει τα yutopar εδώ και 1 εβδομάδα και είχα γενικότερα πολύ δυνατές συσπάσεις), και ήταν αρκετά μεγάλο για το… μέγεθός μου… Μου είπε ότι είμαι ήρωας που άντεξα τόσο υπομονετικά τις συσπάσεις στην κλινική… Σπάνια λέει βλέπει γυναίκες να αντέχουν σε τόοοσο πόνο…

Μετά από 45 λεπτά τελειώσαμε με τα ράμματα και περιμένω να με μεταφέρουν στο δωμάτιο… Είχα και τις πρώτες μου επισκέψεις από τους γονείς μου και τα πεθερικά μου, τα αδέλφια μας κλπ…

Μου φέρανε το μωράκι μου στις 9 το βράδυ… Δεν μπορούσαμε να ξεκολλήσουμε… Κι εγώ κι ο άντρας μου είμαστε ερωτευμένοι…

Ήταν μια εμπειρία απίστευτα υπέροχη!!! Θα μπορούσα να την ξαναζήσω 100 φορές!!! Το πρώτο που είπα στον άντρα μου ήταν: «Θέλω να κάνουμε ακόμα ένα παιδάκι…«

Εύχομαι σε όλες τις γυναίκες να ζήσουν μια εμπειρία σαν αυτή, να ζήσουν τη γέννηση του παιδιού τους!!! Σε όλες τις εγκυούλες καλή λευτεριά!!! Με το καλό να υποδεχτείτε τα μωράκια σας.

Σε όσες θέλουν να γίνουν μανούλες εύχομαι με το καλό να φουσκώσει και η δική σας κοιλίτσα!!!

Ευχαριστώ όλα τα κορίτσια του ΠΑΝΜΑΪΚΟΥ που μου στάθηκαν σαν φίλες, σαν αδερφές!!! Ευχαριστώ τη γιατρό μου που μου έδινε κουράγιο καθώς και όλο το νοσηλευτικό προσωπικό της κλινικής που μου φέρθηκαν ΑΨΟΓΑ!!!

Πάνω από όλα όμως θέλω να ευχαριστήσω τον άντρα μου, Αλέξανδρο, που στάθηκε βράχος δίπλα μου σε όλη μου την εγκυμοσύνη και τη γέννα αλλά κυρίως που μου χάρισε αυτό το θαυματάκι!!! Αλέξανδρε, σ’ αγαπάω μέσα από τα βάθη της καρδιάς μου… Μαζί καταφέραμε να φέρουμε έναν άγγελο πάνω στη γη…