Γιατί φωνάζεις, κυρία μαμά;
Υπάρχει μια κατηγορία γονιών που φωνάζουν χωρίς… λόγο. Το είχα παρατηρήσει πριν καν γίνω μαμά και μετά λύπης το παρατηρώ σχεδόν κάθε μέρα.
Φωνάζουν δυνατά, κοφτά και επιτακτικά, κουφαίνοντας τους γύρω τους, οι οποίοι γυρνούν να δουν τι μπορεί να προκάλεσε το θυμό τους, περιμένοντας να αντικρύσουν ένα μικρό τερατίνι να κάνει ζαβολιές. Και όμως, συνήθως τα παιδιά δεν κάνουν στην ουσία κάτι τραγικό, ούτε κλαίνει, ούτε χτυπιούνται, ούτε καταστρέφουν. Και ο γονιός συνεχίζει να φωνάζει με ύφος, λες και θέλει να ακούσουν όλοι πόσο «σωστός» γονιός είναι και πώς μπορεί να επιβληθεί.
Στην ουσία είναι λες και φωνάζει μόνος του. Δεν ξέρω αν κατάφερα να περιγράψω τι ακριβώς εννοώ. Πιστεύω ότι πρόκειται για ξεσπάσματα που πηγάζουν από άλλους λόγους. Ας πούμε, το αφεντικό σου έκανε μείωση μισθού. Με το που πάει ο Θανασάκης να κάνει ένα τσικ πιο εκεί απ’ ότι του επιτρέπεις, μπήγεις τις φωνές και πληρώνει αυτός τα σπασμένα. Ή ας πούμε έχεις μαλώσει με τον άντρα σου και η μπάλα παίρνει τις κόρες σου, οι οποίες αποφάσισαν να δουν την Πάτυ την ώρα που θέλεις να μιλήσεις στο τηλέφωνο με την κολλητή σου.
Μα… φρόνιμα ήταν!
Η εικόνα της ωρυόμενης μαμάς ήταν απλά άσχημη.
Απλό είναι: 1, 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 9, 10!
Για την περίπτωση των πραγματικά ζόρικων παιδιών, δεν έχω εμπειρία για να μιλήσω… Πάντως απ’ όσα έχω δει με τα ίδια μου τα μάτια, οι υπερβολικές φωνές των γονιών μόνο αντίθετο αποτέλεσμα μπορούν να φέρουν…
Εγώ έχω αρκετή υπομονή αλλά ο άντρας μου όχι. Όταν θυμώσει καλύτερα να μην βρεθείς μπροστά του. Το παιδί είναι 2,5 ετών και το θεωρεί πολύ μεγάλο πλέον και όχι μώρο. Έχει θυμό μέσα του γιατί πιστεύει ότι εγώ και η μητέρα μου(που κρατάει το παιδί αρκετά για να πάμε για δουλειά) το έχουμε καταστρέψει. Έχει γίνει λέει κ@λοπαίδο και πρέπει αυτός να επιβληθεί της κατάστασης. Βλέπω το παιδί μου να τρέμει από φόβο και δεν ξέρω τι να κάνω. Το παίρνω αγκαλιά και προσπαθώ να το ηρεμήσω αλλά αυτό τον θυμώνει ακόμα περισσότερο. Φοβάμαι για το μέλλον μήπως φτάσει να τον χτυπήσει κιόλας. Φοβάμαι μήπως μιλήσει άσχημα στη μητέρα μου ή μήπως αποφασίσει να μην μας κρατάει πλέον αυτή το παιδί και επιλέξει την πεθερά μου. Το ξέρω ότι θα μου πείτε "και εσύ τι κάνεις;", δεν ακούγομαι καν, πιστέψε με. Δεν μπορώ να του επιβληθώ με τίποτα. Γίνεται ό,τι θέλει εκείνος. Σ' έμενα φαίρεται με όμορφο τρόπο και σπάνια έχει θυμώσει τόσο πολύ μαζί μου(3-4 φορές) στα 9 χρόνια που ήμαστε μαζί(και όλες ήταν πριν την γέννηση του μωρού μας). Ξέρω ότι το άρθρο είναι παλιό και ότι μπορεί κανείς να μην διαβάσει το σχόλιό μου αλλά έπρεπε να τα βγάλω από μέσα μου.
Σε διάβασα εγώ Γωγώ. Το λάθος σας είναι ότι δεν έχετε μια κοινή γραμμή. Οι γονείς πρέπει να έχουν μια κοινή γραμμή ως προς το μεγάλωμα των παιδιών τους (το οποίο συμπεριλαμβάνει τα πάντα). Δεν μπορεί ο ένας να είναι ο "καλός" αστυνομικός κ ο άλλος να είναι ο "κακός" αστυνομικός. Δεν γίνεται ο ένας να μαλώνει κ ο άλλος να νταντεύει/κανακεύει. Θα μπερδευτεί το παιδί, θα δημιουργήσει άσχημα συναισθήματα για τον "κακό" αστυνομικό κ θα βλέπει ως σωτήρα τον τον "καλό" αστυνομικό. Πρέπει μια ημέρα που θα είστε κ οι 2 σας ήρεμοι να καθήσετε κ να συζητήσετε μεταξύ σας. Ρώτα τον τι πιστεύει αυτός ότι εσύ κ η μητέρα σου κάνετε λάθος κ πως πιστεύει ο ίδιος ότι πρέπει να μεγαλώνετε το παιδί σας κ πως να το πειθαρχείτε. Στην συνέχεια κάνε κ εσύ το ίδιο. Αφού τελειώσει αυτή η συζήτηση καλό θα ήταν ο καθένας μόνος του να κάτσει να σκεφτεί τι του είπε ο άλλος, να δει σε τι συμφωνεί κ σε τι διαφωνεί με τον άλλον, τα δικά του λάθη, που μπορεί ο άλλος να έχει δίκιο κ που όχι κ αφού μέσα σας ξακαθαρίσετε κάποια πράματα (κ κυρίως βρείτε τα κοινά σας σημεία) ξανά μιλήστε κ προσπαθήστε μαζί να χαράξετε μια κοινή γραμμή. Νομίζω ότι αν λειτουργήσετε κάπως έτσι θα μπορέσετε να βγάλετε μια άκρη, να σταματήσετε να μαλώνετε μεταξύ σας κ κυρίως να μεγαλώσετε το παιδί σας όμορφα κ ωραία!!!
Πραγματικά διαβάζω τα σχόλια και αναρωτιέμαι, πόσο ψύχραιμες πρέπει να είστε σαν μαμάδες και ειλικρινά περιμένω συμβουλές πάνω σε αυτό,διότι εγώ παλεύω με την ψυχραιμία μου και την υπομονή μου οι οποίες πολλές φορές είναι σαν να μην υπάρχουν.Έχω δύο παιδάκια 3 και 1,5 έτους.Έχω πιάσει πολλές φορές τον εαυτό μου να φωνάζει άσχημα στο μεγάλο μου παιδί και συνήθως για μη σοβαρούς λόγους.Αμέσως μετά μετανιώνω και ζητώ συγνώμη, για να ξαναγίνει λίγες μέρες αργότερα.Αισθάνομαι πολύ άσχημα για αυτό, και ένας λόγος που το δημοσιεύω είναι...δεν ξέρω γιατί, απλά έχω την ανάγκη να το πω. Το μέτρημα ανάποδα δεν παίζει σε καμία περίπτωση.Ειδικά όταν έχω μια συνεχόμενη και χωρίς λόγο γκρίνια μέσα στα αυτιά μου ολιμέρής, η υπομονή πάει περίπατο. Πράγματι τα παιδιά μας γίνονται κοινωνοί άσχημων συμπεριφορών από τους γονείς τους, και η ειρωνία είναι πως εμείς οι ίδιοι έχουμε την απαίτηση από αυτά, να έχουν μια καλή συμπεριφορά.