γράφει η Penny Phillips για τη HuffPost
Συχνά γράφω για τις διαφορές στις κουλτούρες που συναντά κανείς όταν είναι παιδί μεταναστών, γεννημένων και μεγαλωμένων στη Νέα Υόρκη. Για παράδειγμα, οι αμερικανοί φίλοι σου κάνουν προπόνηση για την ομάδα μπέιζμπολ τα Σάββατα ενώ εσύ συμμετέχεις στην ελληνική παραγωγή του σχολείου που εξιστορεί την ηρωική νίκη επί των Οθωμανών το 1821. Κάθε χρόνο υπάρχει εκείνη η νύχτα που παίρνεις μέσα στα μεσάνυχτα στο κατόπι έναν παπά που βγάζει βόλτα τον επιτάφιο στη γειτονιά σου, παρέα με άλλους 1000 Ορθόδοξους πιστούς. Το πατρικό σου στο Queens είναι πανομοιότυπο με όλα τα σπίτια στο τετράγωνο, με μόνη διαφορά την τεράστια ελληνική σημαία που κυματίζει περήφανη πάνω από την εξώπορτα και το αρνί που γυρίζει ατέρμονα στη σούβλα της μπροστινής αυλής.
Η μεγαλύτερη διαφορά στις κουλτούρες πάντως δεν έχει να κάνει με τις γιορτές ή τις παραδόσεις. Έχει να κάνει με το πώς οι Έλληνες γονείς μαλώνουν τα παιδιά τους.
Δεν υπάρχει λόγος να χρυσώνουμε το χάπι. Οι Έλληνες γονείς πειθαρχούν τα παιδιά τους με τρεις και μόνο τρόπους: τον εκφοβισμό, τις απειλές και τη χρήση υπερβολικών προκαταλήψεων.
Αυτό έγινε πιο ξεκάθαρο από ποτέ όταν πέτυχα τις προάλλες στο σουπερμάρκετ της γειτονιάς ένα 7χρονο σε απόλυτη υστερία στα ταμεία. Ο μικρός αυτός (ας τον πούμε χαϊδευτικά Εωσφόρο) είχε ρίξει κάτω ένα ολόκληρο σταντ με τσίχλες και Tic Tac και πέταξε μια υπερμεγέθη σακούλα με πατατάκια χωρίς γλουτένη σε μια οικογένεια που βρισκόταν πιο πίσω στην ουρά. Η μητέρα του αντέδρασε ως εξής: άφησε αργά το chai latte της στην άκρη και έσκυψε ώστε να συναντηθεί το βλέμμα της με αυτό του Εωσφόρου. Περίμενα πως θα τον αρπάξει από τον λαιμό. Έκανα λάθος. Τον ρώτησε απλά τι του συνέβαινε, μέτρησε αντίστροφα από το 10 (δύο φορές) και μετά του έδωσε ένα iPad.
Ασύλληπτο. Εντυπωσιακό. Θεότρελο.
Πού ήταν οι απειλές της άσκησης ωμής βίας; Πού ήταν έστω η ατάκα «θα φωνάξω τον μπαμπά σου» ή «την αστυνομία»; Τόσοι γονείς χρησιμοποιούσαν την ατάκα με την αστυνομία που μου πήρε χρόνια να συνειδητοποιήσω πως η αστυνομία ήταν στη δούλεψη της πόλης της Νέας Υόρκης και όχι κάποιοι υπάλληλοι των γονιών μου. (Μου πήρε ακόμη περισσότερο για να συνειδητοποιήσω πως ο Πατήρ, ο Υιός και το Άγιο Πνεύμα δεν παρακολουθούσαν σε απευθείας σύνδεση από τον Παράδεισο την κάθε μου κίνηση μέσω κάποιας φορητής οθόνης).
Αν υπάρχει κάτι που οι γονείς λατρεύουν περισσότερο από τις μεγαλειώδεις απειλές της θεϊκής παρέμβασης, αυτό ήταν η χρήση βίαων εκφράσεων. Αν οι γονείς σας γεννήθηκαν στην Ελλάδα και είναι μεγαλύτεροι από 50 ετών, τότε με πιθανότητα 100% σας βεβαιώνω πως μία τέτοια κρίση υστερίας θα είχε μία από τις παρακάτω αντιδράσεις:
«Θα σε σφάξω!»
«Θα σε σκοτώσω!»
«Θα σε πνίξω!»
«Θα σε βάλω στο φούρνο με πατάτες!»
«Θα σου βγάλω τα μαλλιά τρίχα-τρίχα!»
Προτού σπεύσετε να καλέσετε την πρόνοια, θα πρέπει να καταλάβετε πως αυτές οι απειλές αποτελούν απόλυτα φυσιολογικές και κοινωνικά αποδεκτές εκφράσεις της ελληνικής γλώσσας. Για την ακρίβεια, θα έλεγα πως δεν είναι ούτε η απειλή της αστυνομίας ούτε και του ψησίματος στο φούρνο με τις πατάτες που σκιάζουν τα ελληνόπουλα τόσο. Δεν είναι ούτε η κουτάλα ούτε η βρεγμένη σανίδα. Είναι το βλοσυρό βλέμμα της ελληνίδας μάνας – ή όπως θα το λέγαμε στη σύγχρονη εποχή, ο Βόλντεμορτ της τιμωρίας. Αν κατάφερνες να προκαλέσεις αυτό το βλάμμα, ήξερες πως είχες ξεπεράσει τα όρια, είτε αυτό σήμαινε πως γέλασες στην εκκλησία την ώρα της λειτουργίας ή ότι δεν φίλησες τη θεία σου όταν ήρθε στο σπίτι για το γεύμα των ευχαριστιών. Τα μάτια μισοκλείνουν αλλά παράλληλα διογκώνονται και τα λέιζερ που βγαίνουν είναι ταυτόχρονα παγωμένα και καυτά. Η ελληνίδα μάνα σε βγάζει μ’ ένα της βλέμμα νοκάουτ, χωρίς πολλά λόγια.
Τα καλά νέα είναι πως οι γονείς αυτοί όλοι μεταμορφώνονται στους πιο γλυκούς, πιο τρυφερούς και καλόβολους παππούδες που μπορείς να συναντήσεις, εκείνους που υπονομεύουν την εξουσία της μαμάς και του μπαμπά και θα άφηναν τα εγγόνια τους να τη γλιτώσουν ακόμη και από φόνο. Η μεταμόρφωση αυτή είναι απίστευτη. Οι βασικοί ηθίνοντες της ελληνικής τραγωδίας των παιδικών σου χρόνων έχουν ξάφνου μετατραπεί σε Πάπα Φραγκίσκο και Μητέρα Τερέζα.
Όσο για σένα; Θα συνεχίσεις την οικογενειακή παράδοση.
Τα σκήπτρα είναι δικά σου.
Στο "Είμαι Μαμά!" όλοι έχουν λόγο! Θες να μοιραστείς μαζί μας μια εμπειρία σου; Να γράψεις κάποιο κείμενο σχετικό με την ειδικότητά σου; Είδες κάτι ενδιαφέρον που πιστεύεις ότι αξίζει να δημοσιεύσουμε; Επικοινώνησε μαζί μας στο eimaimama@gmail.com
Εγώ πάντως γέλασα σε πολλά σημεία ! Αλλά θα ήθελα να προσθέσω ότι δεν είναι μόνο οι Ελληνίδες μαμάδες έτσι . Γενικότερα οι μεσογειακές μαμάδες έχουν κοινά χαρακτηριστικά. Για τις κυρίες που παρεξηγήθηκαν να πω ότι δεν έχουν καθόλου χιούμορ και η αντίδραση τους τις κανει ακριβώς σαν την ελληνίδα μαμά που περιγράφει η αρθρογράφος : μην της θίξουν την Ελλαδα! (Λατρεύω την Ελλαδα , αλλά αλλά δεν εθελοτυφλώ)
Καλά το πόσο γέλασα δε λέγεται!!! Πόσο αληθινό και συνάμα πόσο γλυκό όλο αυτό. Κάπως έτσι μεγάλωσα με την μαμά μου. Όταν μου έριχνε "το βλέμμα" ήξερα πως το είχα παρακάνει. Φυσικά και έχει μετατραπεί στην πιο γλυκιά και συνάμα πιο εκνευριστική γιαγιά του κόσμου. Νομίζω οτι "το βλέμμα" το έχω κληρονομήσει αυτούσιο.
Ας μην ξεχνάμε ότι πολλές φορές οι Έλληνες του εξωτερικού κρατάνε μέσα τους ζωντανή την Ελλάδα από την οποία έφυγαν και την μεταλαμπαδεύουν από γενιά σε γενιά. Αυτό πολλές φορές έχει ως αποτέλεσμα η Ελλάδα που ζούμε εμείς σήμερα και η Ελλάδα που έχουν μέσα τους αυτοί οι άνθρωποι να είναι εντελώς διαφορετική.
Εγώ πάλι γέλασα με τον χιουμοριστικό τρόπο της. Πιστεύω δε ότι πίσω από την υπερβολή και τη στερεοτυπική περιγραφή υπάρχει μια δόση αλήθειας.
Kai omos.......
Πώς την λένε είπαμε...Τούλα Πορτοκάλος;
Ωραία που τα λες υπερβολικά υπερβολικά... Καταρχάς δεν είναι όλες οι Ελληνίδες έτσι ούτε καν η γιαγιά μου! Έπειτα δε νομίζω ότι σε άλλες κουλτούρες δε συναντάς παρόμοιες συμπεριφορές... Και τέλος θεωρείς καλύτερο από το "μάλωμα" σε λογικά πλαίσια να δίνουμε στα παιδιά ipad για να ηρεμήσουν; Δεν ξέρω πόση βρεγμένη σανίδα έχεις φάει αλλά βγάζεις πολλή υπερβολή και κόμπλεξ!
Αν κυρία που έγραψε το άρθρο αστειευόταν, προσωπικά πιστεύω πως δεν εχει χιούμορ! Αν πάλι μιλούσε σοβαρά, πρωτα απο ολα την λυπάμαι γιατι φαινεται πως εχει περάσει πολυ δύσκολη παιδική ηλικία. Στη συνεχεια θα ελεγα πως μάλλον με προσβάλλει σαν ελληνίδα μητέρα η γενίκευση αυτη. Ο τρόπος διαπαιδαγώγησης στις ημέρες μας δεν ειναι ο ίδιος με εκείνο των προηγούμενων γενεών. Θελω να πιστεύω ότι όσοι γνωρίζω δεν ειναι η εξαίρεση, αλλά ο ίδιος ο κανόνας! Γονείς που εχουν διαβάσει για την παιδική ψυχολογία και ανάπτυξη, γονείς πιο ήρεμοι και ακομπλεξάριστοι με το τι θα πει ο κόσμος για την συμπεριφορά των παιδιων. Γονεις που προσπαθούν να μεγαλώσουν ευτυχισμένα παιδια και οχι να τα φιμώσουν και να τα καταπιέσουν. Άρα δεν απειλούν και δεν εκβιάζουν τα παιδια τους! Οσο για τις επιλογές του να μην πηγαίνουν τα Σαββατοκύριακα στα αθλήματα αλλά να κάνουν δραστηριότητες με το Ελληνικό σχολειο και την Ορθόδοξη εκκλησια, πραγματικά πιστεύω πως ειναι εντελώς υποκειμενική άποψη. Ξερω πολλές οικογένειες που δεν θα πάνε στην εκκλησια προκειμένου να πάνε σε κάποιον αγώνα. Άρα και εδω νομίζω πως η αρθρογράφος ειναι μάλλον επηρεασμένη απο την προσωπική την εμπειρία που κάθε αλλο παρα αντικειμενική θα την ελεγα. Εφόσον ειναι και η ιδια ελληνίδα, γιατι δεν αναφέρει πως μεγαλώνει τα δικά της παιδάκια; Με τον τροπο που περιγράφει; Α! Ξέχασα! Το πιο πιθανόν ειναι ότι η κυρία αυτη δεν εχει παιδια (ακομα!). Άρα δεν εχει προσωπική εμπειρία διαπαιδαγώγησης, σωστα; Φιλικά, μια ελληνίδα μαμα της ομογένειας!