Aπό τον καιρό της κοιλιάς…
Το πρώτο τρίμηνο της εγκυμοσύνης μου πέρασα λίγο δύσκολα. Όχι λόγω των εμετών και της ανακατωσούρας. Και ευτυχώς ήμουν από τις τυχερές που δεν είχαν να αντιμετωπίσουν κάποια αποκόλληση. Όχι, φτου φτου, από αυτή την άποψη η εγκυμοσύνη μου ήταν άψογη. Απλά…
… τους πρώτους τρεις μήνες η ψυχολογία μου ήταν πολύ περίεργη. Εκεί που ήμουν μέσα στην τρελή χαρά, ξαφνικά έπεφτα απίστευτα πολύ, τόσο πολύ που κλεινόμουν σε ένα δωμάτιο και έκλαιγα. Κοιτούσα το ταβάνι και έκλαιγα. Δεν υπήρχε συγκεκριμένη αιτία. Δεν ήταν ότι δεν ήθελα το μωρό, κάθε άλλο, το λαχταρούσα από μήνες, δεν ήταν ότι δεν ήταν η σωστή εποχή, ότι δεν το ήθελε το περιβάλλον μου, όχι, τίποτα από αυτά. Και όμως, αισθανόμουν κομμάτια. Ήταν όλα θέμα… ορμονών. Κάτι που παθαίνουν πολλές γυναίκες στην εγκυμοσύνη τους.
Μου τα θύμισε σήμερα μια γλυκιά εγκυούλα που σε ένα e-mail της μου εκμυστηρεύτηκε ότι περνάει ακριβώς την ίδια φάση. Και θέλω να το φωνάξω σε όλες τις εγκυούλες που αντιμετωπίζουν κάτι τέτοιο: μην αγχώνεστε, δεν είστε οι μόνες, δεν είστε τρελές και ναι, ορμονική μπόρα είναι και θα περάσει.
Γεμάτη τύψεις μήπως το εμβρυάκι μου λαμβάνει τα αρνητικά μου κύματα, της μιλούσα συνέχεια, κάθε μέρα, πρωί μεσημέρι βράδυ, της τραγουδούσα. Από την αρχή και κάθε μέρα, από την εποχή που ήταν ένα μπιζέλι μέχρι τα τελευταία λεπτά πριν γεννήσω. Κάποια βράδια της έστηνα ολόκληρη κουβέντα, της έλεγα πόσο την περιμέναμε, πόσο ωραία θα περνούσαμε όλοι μαζί, της μοίραζα όρκους αιώνιας αγάπης και υποσχέσεις ότι ποτέ, μα ποτέ, μα ποτέ, δεν θα αφήσω τα νεύρα και την κούραση να με κάνουν να ξεσπάσω πάνω της χωρίς αιτία.
Και ως χαζο-εγκυούλα, ώρες ώρες πίστευα ότι με καταλάβαινε και ανταποκρίνονταν, πότε με μια κλωτσιά (πόσο μου έχουν λείψει), πότε με μια σβούρα μέσα στην κοιλιά μου.
>@ Μαρακι, Ε οχι και βουβουζελα το μωρακι! Δεν βρηκατε αλλη χαριτωμενια? Οι βουβουζελες ειναι πολυ ενοχλητικες!!
Μαιρη