Πήγα για πρόκληση τοκετού και είχα διαστολή…. 10!!!
H ιστορία της Σταυρούλας
(Η Σταυρούλα γέννησε φυσιολογικά χωρίς επισκληρίδιο)
Διαβάζοντας τις ιστορίες τοκετού αποφάσισα να μοιραστώ και εγώ την δική μου ιστορία. Είμαι η Σταυρούλα και γέννησα στις 16 Ιουλίου 2010 στο Αττικό νοσοκομείο την κορούλα μου με φυσιολογικό τοκετό χωρίς επισκληρίδιο.
Έμεινα έγκυος 15 μέρες μετά το γάμο μου και η εγκυμοσύνη μου ήταν πολύ καλή αν εξαιρέσουμε το πρώτο τρίμηνο που είχα τις γνωστές ναυτίες και δεν είχα όρεξη για τίποτα. Ο γιατρός μου είχε δώσει ΠΗΤ 15/7/10 και δεν έπεσε και πολύ έξω.
Η ιστορία της γέννας μου ξεκινάει στις 11 Ιουλίου ημέρα Κυριακή. Ήμουν στο σπίτι με τον άντρα μου και βλέπαμε ταινία. Σηκώθηκα για να βάλω να πιώ νερό και ένοιωσα κάτι λίγο να φεύγει από κάτω, σαν να είχα ακράτεια. Δεν είχαν σπάσει τα νερά. Ήταν πολύ λίγο αυτό που έφυγε, το είπα στον άντρα μου και είπαμε να το παρακολουθήσουμε για μερικές ώρες και αν συνεχιστεί να καλέσουμε τον γιατρό μου.
Περάσανε οι ώρες και συνέχιζε να φεύγει λίγο λίγο υγρό και έτσι καλέσαμε τον γιατρό μου και τον ενημερώσαμε. Με καθησύχασε ότι δεν γεννάω ακόμη και μου ζήτησε να τον καλέσω αν σπάσουν τα νερά ή πονάω ανά 5 λεπτά ή αν δω αίμα.
Είχε βραδιάσει και εγώ συνέχισα να χάνω λίγα υγρά και σε συνεννόηση και πάλι με το γιατρό μου πήγαμε μέχρι το Αττικό για να δούμε τι συμβαίνει. Με εξέτασαν και μου είπαν ότι ακόμη δεν είχα διαστολή και πιθανότατα έπαθα μερική ρήξη και γυρίσαμε στο σπίτι.
Την επόμενη μέρα από το πρωί είχα πονάκια πολύ υποφερτά και δεν είπα σε κανένα τίποτα. Το βράδυ τα πονάκια αυτά έγιναν πιο έντονα, αλλά δεν είχαν σταθεροποιηθεί στο πεντάλεπτο. Όλη τη νύχτα την πέρασα μετρώντας ανά πόση ώρα πονάω.. 7 λεπτά. 20 λεπτά.. 18 λεπτά. 12 λεπτά… Άκρη δεν έβγαζα!!!
Όταν ξημέρωσε πήραμε τηλέφωνο το γιατρό και πήγαμε πάλι στο Αττικό για να με δεί . Μου είπε να μην αγχώνομαι, με εξέτασε και μου είπε πως είμαι πολύ καλά και αν δεν γεννήσω μέχρι και την Παρασκευή 16 Ιουλίου, να πάω από το νοσοκομείο στις 7 το πρωί για να μου κάνουν πρόκληση τοκετού. Φεύγοντας από το νοσοκομείο οι πόνοι ήταν πολύ πιο αραιοί.
Την Τετάρτη ήμουν μια χαρά, καθόλου πόνος! Την Πέμπτη όμως από το πρωί ένοιωθα δυνατούς πόνους που για να ανακουφιστώ έπρεπε να πέσω στα τέσσερα. Δεν είχαν σταθεροποιηθεί όμως στο πεντάλεπτο και ντρεπόμουν να πάρω πάλι το γιατρό τηλέφωνο. Όλη η μέρα πέρασε έτσι. Το βράδυ οι πόνοι ήταν μεγαλύτερης διάρκειας αλλά εγώ εκεί με το χρονόμετρο στο χέρι να λέω ότι δεν έχουν σταθεροποιηθεί στο πεντάλεπτο και να υποφέρω!!!!
Στις 3:30 το πρωί με έπιασε ένας πολύυυυ δυνατός πόνος και φώναζα τον άντρα μου να ετοιμαστεί και να πάμε στο νοσοκομείο. Δεν το άντεχα. Μετά από μερικά λεπτά μου πέρασε, έκανα ένα μπάνιο και βγήκα στο μπαλκόνι να ηρεμήσω. Είπα στον άντρα μου να ξανακοιμηθεί και να πάμε κανονικά στο νοσοκομείο στις 7 το πρωί.
Και φτάνοντας λοιπόν η ώρα για να φύγουμε αλλάζει όλη μου η διάθεση. Ήμουν μες την τρελή χαρά, τραγουδούσα μέσα στο αυτοκίνητο και ανυπομονούσα να δω το κοριτσάκι μας!! Στις 7 το πρωί με πήραν μέσα για να μου πάρουν το ιστορικό.
Βάζει χέρι ο γιατρός που ήταν εκεί και παθαίνει σοκ. Λέει σε μια μαία που ήταν εκεί να με δει και αυτή και το σοκ ήταν μεγαλύτερο: είχα διαστολή 10!!!!!!!!!!!!! ΓΕΝΝΟΥΣΑΑΑ!!! Δεν μου έκαναν ούτε κλύσμα, ούτε μου πήραν αίμα. Τίποτα! Με πήγαν κατευθείαν μέσα στο θάλαμο που γεννάνε.
Ο γιατρός που με εξέτασε μου έλεγε συνέχεια ότι είμαι πάρα πολύ τυχερή κοπέλα και μου τραγουδούσε το «you are just to good to be true«. Δεν πονούσα. Είχα τρομερή διάθεση. Ήρθε ο γυναικολόγος μου με είδε και γελούσαν όλοι όσοι ήταν στο δωμάτιο που πήγα για πρόκληση τοκετού!
Ξεκινήσαμε τα σπρωξίματα. Εγώ να μην μπορώ να συνεργαστώ μαζί τους με τίποτα. Δεν πονούσα, απλά δεν άντεχα να με πασπατεύουν από κάτω να μου πιέζουν την κοιλιά και ταυτόχρονα να προσπαθώ να κρατήσω την αναπνοή μου και να σπρώξω! Μου φωνάζανε να μην σταματάω και να σπρώχνω.
Στις 5 προσπάθειες τα κατάφερα και ένοιωσα να βγαίνει το παιδί… άλλη μια σπρωξιά και άκουσα το κλάμα της.. Υπέροχο συναίσθημα!!!! Ξαφνικά αγαπούσα όλο τον κόσμο!! Ακόμη και τον γιατρό που μισούσα όσο μου πίεζε την κοιλιά και μου φώναζε!!! Έπιασα το χέρι του, το φίλησα και τον ευχαρίστησα.
Η μικρούλα μου γεννήθηκε στις 8.10 το πρωί και ήταν 3450 κιλά και 52cm!!!
Η ζωή μου από τότε έχει αλλάξει οριστικά και βιώνω την ομορφότερη εμπειρία της ζωής μου. το μεγάλωμα της μονάκριβης μου κόρης!!!
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
Ειμαι 38 εβδομάδα,Αχ και εγω τον πόνο φοβάμαι μα θελω να πάω εντελώς φυσιολογικ!αμην παναγια μου να έρθει και εμένα ετσι εύκολα!!?
Με το καλό....
Μην φοβάσαι κοριτσάρα! Θα τα καταφέρεις μια χαρά! Όλα θα πάνε καλά. Το σώμα μας είναι προορισμένο να αντέξει! Άσε που μετά δεν θα θυμάσαι τίποτα!