Κατάφερα κι έγινα μανούλα!

H ιστορία της Αγγελικής

Διαβάζοντας τόσο καιρό όλες τις ιστορίες και παίρνοντας δύναμη από όλες τις ελληνίδες μαμάδες, κατάφερα επιτέλους κι εγώ να αποκτήσω τη μικρή μου νεράιδα.

Ολα άρχισαν στις 25/1/11 σε μια επίσκεψη ρουτίνας σε ένα γυναικολόγο. Φεύγοντας μου είπε «Bλέπω κάτι. Τώρα ή κύστη είναι ή έμβρυο«

Εγώ τρελάθηκα από τη χαρά μου και προσευχόμουν να είναι το δεύτερο, ο άντρας πιο συγκρατημένος μιας και έχει ήδη ένα παιδί από προηγούμενο γάμο. Την πρώτη μέρα καθυστέρησης (με σταθερό πάντα κύκλο) κρατώ ένα θετικό τεστ – η χαρά απερίγραπτη! Αμέσως ανακοινώσαμε την πολυπόθητη για μένα εγκυμοσύνη. Δυστυχώς το μωράκι δεν μεγάλωνε όσο έπρεπε και με συνοπτικές διαδικασίες από τη μερια του γιατρού έγινε απόξεση στις 11/2/11.

Τα συναισθήματα ανάμεικτα δεν πρόλαβα να σκεφτώ, να αντιδράσω, ήμουν μόνο παγωμένη και λειτουργούσα μηχανικά για τους επόμενους μήνες (μόνο έλεγα τυχαίο γεγονός από μέσα μου, την επόμενη φορά θα είμαι πιο τυχερή).

Περνώντας ο καιρός και αλλάζοντας γιατρό φτάνουμε στη δεύτερη εγκυμοσύνη το Σεπτέμβριο. Όλα καλά η χοριακή στα ύψη, ήμουν σίγουρη πως όλα θα πάνε καλά. Δυστυχώς στην πέμπτη εβδομάδα παρουσιάστηκε αιμοραγια την οποία προσπαθησα να καταπολεμήσω με προγεστερόνη, ξάπλα και συχνές επισκέψεις στο γιατρό. Δεν τα κατάφερε όμως το μικρό μου ούτε αυτή τη φορά και απέβαλα την 7η βδομάδα.

Η ψυχή μου πενθούσε, ήμουν θυμωμένη, προσπαθούσα να διαχειριστώ όλο αυτό που συνέβαινε και δεν μπορούσα (είχα και τον κοινωνικό περίγυρο να αντιμετωπίσω κριτικές, άσχημη συμπεριφορά και την καλή μου πεθερά  που δεν έχανε ευκαιρία να με προσβάλλει και να μου ρίχνει όλο το ηθικό).

Αποφάσισα να τα αφήσω όλα  πίσω, ήμουν σίγουρη πως θα τα καταφέρω -συμπαραστάτες οι γονείς μου κι εσείς. Όταν οι γύρω μου έλεγαν πως δεν θα τα καταφέρω, εγώ προσπαθούσα ακόμη μια φορά! Συζητάμε με το γιατρό μου για εξετάσεις αν και οι δυο περιπώσεις ήταν διαφορετικές (παλλινδρομη και αποβολή) και κάνω το πακέτο για  θρομβοφιλία (χωρίς κανένα ιστορικό στην οικογένειά μου).

Mέχρι να βγούν τα αποτελέσματα εγώ ξανά εγκυος! Δεκέμβρης και ξεκινάω ηπαρίνη προληπτικα και μαθαίνω τελικά πως έχω μια σπάνια προδιάθεση, ετεροζυγωτία σε ένα παράγοντα. Χάνω τη γη κάτω από τα πόδια μου! Επισκέπτομαι τη γνωστή αιματολόγο και φεύγω με βαριά καρδιά μιας και με αντιμετώπισε πολυ άσχημα (δε θέλω καθόλου να θυμάμαι τι μου είπε γιατί θυμώνω τόσο…). O γιατρός μου όμως εκεί δίνοντας μου κουράγιο.

Συνεχίζω τις αντιπηκτικές, προγεστερόνη και ξάπλα όμως έχω αιμοραγία πάλι και οι τιμες της χοριακής παιζουν τρελά… υποψιάζομαι εξωμήτρια κύηση και ο γιατρός μου το επιβεβαιώνει. Μετά γολγοθάς… αντιμετωπίστηκε με ενεση μεθοτρεξάτης κυτταροτοξική με απρόβλεπτες συνέπειες… Εγώ εκεί… Ξανά εξετάσεις, σαλπιγγογραφίες κτλ.

Αλλάζω αιματολόγο για να είμαι ετοιμη την επόμενη φορά. Ναι, ήμουν σίγουρη ότι θα τα καταφέρω… Μέχρι το Μάρτιο με ταλαιπώρησε όλο αυτό και στις 5/5/12 κρατω στα χέρια μου αλλο ενα θετικο τεστ (σε 14 μήνες 4 φορές εγκυος).

Ξεκινάω αντιπηκτικές 2 την ημέρα και εξετάσεις καθε 15 μερες για τη δόση. Πηγαίνω για πρώτη φορά στο γιατρο και επιτέλους ακούω για πρώτη φορά την καρδια του παιδιού μου. Ξέσπασα σε κλάματα λέγοντας στο γιατρό ότι μου έβαλε να ακουσω της προηγούμενης κοπέλας το παιδί! Δεν το πιστευα!

Απο κει ξεκίνησε η υπέροχη εγκυμόσυνη μου καμιά ενόχληση, δεν θα καταλάβαινα ότι είμαι εγκυος αν δεν έκανα τόσες εξετάσεις.

Η πολυπόθητη ΠΗΤ 10/1/13, ήξερα όμως ότι θα γεννούσα τα Χριστούγεννα. Εκανα και μαθήματα ανώδυνου τοκετού παρόλο που η αιματολόγος ήταν κάθετη στο να γεννήσω φυσιολογικά σε αντιθεση με το γιατρό μου.

Ξημερώματα 27/12 σπάνε τα νερά κι εγώ ψύχραιμη πάω στο ΙΑΣΩ στις 5 αφού πρώτα έκανα το μπάνιο μου -ήμουν τόσο σίγουρη ότι όλα θα πάνε καλά!

Στις 12.20 μετά από 7 ώρες γέννησα φυσιολογικά  με επισκληρίδιο (η οποία δεν με έπιασε ποτέ) τη νεράιδα μου και ακούγοντας το κλάμα της που αντήχησε σαν καμπάνα στα αυτιά μου!!

ΉΘΕΛΑ ΝΑ ΤΟ ΦΩΝΆΞΩ ΣΕ ΟΛΟ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΠΩΣ ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ.

Μέσα στα μάτια της ταξιδεύω σε όλο τον κόσμο, ζω μόνο για αυτήν, την περίμενα τόσο, την κοιτάζω και η καρδιά μου παει να σπάσει. Κάθε μέρα ευχαριστώ το Θεό, την Παναγία, το γέροντα Παίσιο και τον άγιο Στυλιανό που την έφεραν κοντά μου και την κρατάνε γερή και δυνατή!

Αυτή είναι η δική μου ιστορία! Προσπάθησα να μη  μακρυγορήσω με λεπτομέρειες πολλές… αυτό που θέλω να τονίσω είναι ότι η θέληση και το πείσμα μου έκανε το όνειρό μου αληθινό!!

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com