Εσύ μεγαλώνεις, εγώ… συνειδητοποιώ!
Τώρα που πλησιάζουν τα Χριστούγεννα με έχει πιάσει μια γλυκειά μελαγχολία.
Είναι τα πρώτα μου Χριστούγεννα ως μαμά (πέρσι τέτοια εποχή έμπαινα στην 30η βδομάδα της εγκυμοσύνης μου) και για πρώτη φορά οι γιορτές των παιδικών μου χρόνων, τότε που έτρεχα με λαχτάρα να ανοίξω τα δώρα κάτω από το δέντρο μου φαίνονται τοοοοόσο μακρινές.
Τον Ιούνιο κλείνω δέκα χρόνια που τελείωσα το σχολείο. Σε αντίθεση με συμμαθητές μου που ίσως αναρωτιούνται «Μα πώς πέρασε ο καιρός;«, εγώ κατάλαβα οοοοόλη του τη διάρκεια. Θυμάμαι κάθε ένα από αυτά τα χρόνια, όλα γεμάτα, έχω τόσες αναμνήσεις, έκανα τόσα πολλά, γνώρισα τόσους ανθρώπους, δοκίμασα εμπειρίες, σπούδασα, εργάστηκα, ταξίδεψα, ερωτεύτηκα, απογοητεύτηκα, διάλεξα, άλλαξα, γέλασα και έκλαψα.
Το μόνο που δεν κατάλαβα είναι το πόσο γρήγορα πέρασε το 2010. Βλέπαμε χθες με τον Μάνο τα πρώτα βίντεο της κόρης μας, τότε που ήταν ένα ζαρωμένο βρεφάκι (που εμείς το βλέπαμε φυσικά σαν πανέμορφο νεραιδάκι) και αδυνατούσαμε να πιστέψουμε ότι πέρασαν κοντά δέκα μήνες, δηλαδή ένας χρόνος και ότι πλέον ζούμε με ένα… παιδάκι.
«Κοίτα, κοίτα, κοίτα πώς ήταν!!«, τσιμπιόμασταν μεταξύ μας
Πότε πέρασαν όλοι αυτοί οι μήνες; Πότε την πήγαμε για πρώτη φορά βόλτα, πότε την πήγαμε στη θάλασσα, πότε βαφτίστηκε και να που τώρα θα περπατήσει και σε δύο μήνες θα σβήσει το πρώτο της κεράκι.
Νομίζω πως μόνο σε σύγκριση με ένα μικρό πλάσμα όπως το παιδί σου, καταλαβαίνεις πραγματικά την ταχύτητα του χρόνου… Και όσο όμορφο και να είναι αυτό, ε μια μελαγχολία σε πιάνει.
Ώρες ώρες εύχομαι να μπορούσα να κρατήσω τον χρόνο από την μια άκρη του, ίσα να ξεχειλώσει λίγο και να μοιάζει πως κυλάει με αργότερους ρυθμούς…
>Μπραβο ρε ανωνυμε απο πανω! Η πιο υγιης αντιμετωπιση!
>Εγω δεν μελαγχολω που περναει ο χρονος! Ουτε θα ηθελα να κυλαει πιο αργα...Ισα που χαιρομαι τοσο οσο μεγαλωνει κ γινεται παιδακι..Ανυπομονω να τον δω κ στο σχολειο κ αργοτερα (να ειμαστε καλα) μεγαλο παληκαρι...Δεν με στεναχωρει..Απολαυσα τις στιγμες του σαν βρεφακι, τωρα κοντευει τα 2 κ απολαμβανω τις στιγμες του σαν νηπιο...κ ανυπομονω για αργοτερα..οσο μεγαλωνει, τον γνωριζω καλυτερα, βλεπω τον χαρακτηρα του κ δενομαι κ περισσοτερο...
>Ρε κορίτσια με τσακησατε!!!!
οχι οτι δεν τα σκεφτομαι και κυριως δεν τα νοιωθω κι εγς εδς και 28 μηνες αλλα με καταρακωσατε! κι αυτο γιατι νοιωθω σαν τη μικρη μου!!!! περισσοτερο παιζω εγω παρα εκεινη!!!!!!! χαχαχαχαχαχαχαχαχαχα. Ειναι ολα τοσο περιεργα!!!! δεν εχς ξεχασει ουτε στιγμη της δικης μου παιδικης ηλικιας και μου φαινομαι μικρομέγαλο!!!!!! Καθε δευτερολεπτο που περναω με τη μικρή μου ειναι μοναδικο και ταυτοχρονα τοσο φοβηστικο που με τσακιζει... Νοιωθω ωρες ωρες οτι δεν ειναι τιποτα αρκετο απο αυτα που κανω για εκεινη!!! Ετσι ειναι η αγαπη αραγε???? Το μονο που ξερω ειναι οτι θα παιθαινα για εκεινη!!!!!!!!!! Ευχαριστω που με κανατε να αναλογιστω και να θυμηθω!!!!!!!!!!!!! (ειμαι στο γραφείο)
>καλημερα μανουλες,καλημερα ολιβια.η μικρουλα μου γεννηθηκε πρωτοχρονια στης 2 το μεσημερακι[2008].φυσιολ.τοκετ. καθε μερα με συγκινει και περισσοτερο.ιδιαιτερα οταν κοντευει η μερα της γεννησης της η συγκινηση ειναι μεγαλυτερη...μας ευλογησε ο θεος κ γιναμε μανουλες,..σοφοτερες..φιλακια σε ολες,και καλη χρονια
>'Εχοντας περάσει εξαιρετικά ευτυχισμένα καί αρμονικά παιδικά χρόνια,τώρα που είμαι έγκυος,άρχισα να ξεφυλλίζω ξανά τα άλμπουμ με τις φωτογραφίες εκείνων των χρόνων αναπολώντας εκείνες τις στιγμές,προσπαθόντας να καταλάβω πώς ένοιωθαν οι γονείς μου τότε.Τότε που ήμουν ένα βρέφος.Τότε που καί οι γονείς μου ήταν νέοι.Καί ονειρεύονταν μ'εμένα,για μένα.Μπορώ να πώ πως τώρα καταλαβαίνω περισσότερο τις αγωνίες της μαμάς μου-φανταστείτε να γεννήσω κιόλας-καί την αγαπώ περισσότερο.Γιατί ήταν στη θέση μου καί τώρα συγκινείται βλέποντας τις φωτογραφίες μου κάτω απ'το πρώτο χριστουγεννιάτικο δέντρο μου.'Αχ,μεγάλωσες....καί τώρα θα έχεις το δικό σου παιδί.Πώς περνάνε τα ρημάδια τα χρόνια!',μου λέει καί μεταφέρομαι αυτόματα στο μέλλον,το μακρινό μέλλον όπου κι εγώ παρατηρώ την κόρη μου μεγάλη κοπέλα.Καί συγκινούμαι παρακολουθόντας τη ζωή της καί αναρωτιέμαι πού πήγε αυτό το ρόζ βρέφος.....Το θέμα,κορίτσια,είναι να είμαστε γερές,να μεγαλώσουμε τα παιδιά μας.Να καταφέρουμε να τα καμαρώσουμε στο μέλλον,καθώς θα ξετυλίγουν το μίτο της δικής τους ζωής.'Ετσι είναι η ζωή.Κάθε δευτερόλεπτο που περνά,φεύγει μακριά καί δέ γυρίζει πίσω.Το θέμα είναι να ευχαριστιόμστε κάθε στιγμή,κάθε λεπτό αυτής της ευλογημένης διαδικασίας...της δημιουργίας ενός ανθρώπου.Καί εγώ έχω αρχίσει από τώρα....απολαμβάνοντας την γλυκιά περίοδο της εγκυμοσύνης μου.Καί προετοιμάζομαι να ρουφήξω ΟΛΕΣ εκείνες τις στιγμές που θα επακολουθήσουν.....Να είστε καλά όλες!
>ΠΟΣΟ ΓΡΗΓΟΡΑ ΠΕΡΝΑΕΙ ΠΛΕΟΝ Ο ΚΑΙΡΟΣ...ΜΕ ΤΙΣ ΓΛΥΚΕΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΠΙΟ ΔΥΣΚΟΛΕΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΙΣ ΠΟΥ ΒΙΩΝΟΥΜΕ ΟΛΟΙ ΜΑΣ!!!ΠΟΣΟ ΟΜΟΡΦΟ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΒΛΕΠΕΙΣ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ ΑΥΤΑ ΤΑ ΜΑΤΑΚΙΑ ΝΑ ΣΕ ΚΟΙΤΑΝΕ ΜΕ ΤΟΣΗ ΘΕΛΗΣΗ ΓΙΑ ΚΑΘΕ ΝΕΑ ΑΝΑΚΑΛΥΨΗ ΚΑΙ ΤΟΣΗ ΑΘΩΑ ΑΓΑΠΗ...ΤΟΣΟ ΕΝΘΟΥΣΙΑΣΜΟ ΓΙΑ ΤΑ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΑ ΠΑΙΔΑΚΙΑ ΜΑΣ ΠΟΥ ΜΑΘΕΝΟΥΝ ΚΑΙ ΚΑΤΙ ΝΕΟ ΣΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟΣΟ ΣΥΝΑΡΠΑΣΤΙΚΑ ΣΕ ΥΠΕΡΤΑΤΟ ΒΑΘΜΟ ΚΑΙ ΑΝΑΠΟΛΕΙΣ ΚΑΙ ΤΑ ΔΙΚΑ ΣΟΥ ΠΑΙΔΙΚΑ ΧΡΟΝΙΑ ΚΑΙ ΤΟΤΕ ΣΥΝΗΔΗΤΟΠΙΕΙΣ ΟΤΙ ΕΧΕΙΣ ΜΕΓΑΛΩΣΕΙ ΑΛΛΑ ΣΥΝΧΡΟΝΩΣ ΟΛΗ ΑΥΤΗ Η ΜΑΓΙΑ ΣΕ ΓΕΜΙΖΕΙ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΣΟΥ ΜΕ ΠΕΡΗΦΑΝΕΙΑ,ΑΓΑΠΗ,ΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑ,ΕΥΤΥΧΙΑ,ΠΟΛΛΑ ΠΟΛΛΑ ΠΛΥΜΗΡΙΣΜΕΝΑ ΟΜΟΡΦΑ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ....ΚΑΙ ΟΛΟ ΑΥΤΟ ΤΕΛΙΚΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΜΕΓΑΛΕΙΟ ΤΟΥ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΓΟΝΙΟΣ!!!!!!!!ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΤΟ ΠΙΟ ΟΜΟΡΦΟ ΠΡΑΓΜΑ ΓΙΑ ΤΗ ΖΩΗ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ!!!!!!!!!
>ποσο δικιο εχεις!ενα σωρο τετοιες σκεψεις κανω συνεχεια,πηγαμε χθες σε μια φιλη να δουμε το μωρο 2.5μηνων,ηταν τοσο μικρο κ σκεφτηκα πως περασε ο καιρος,πως φυγανε 22μηνες απο τη γεννηση του δικου μου γιου?κ αραγε τη να σκεφτεται η μαμα μου που περασανε 26χρονια απο τοτε που με εφερε στη ζωη!
αν γινοταν θα ηθελα να κλεισω σε ενα κουτακι το χρονο κ να γυρναω πισω κ να βλεπω εκεινα τα μικρα ποδαρακια κ τα ματακια που σε κοιτανε κ σε εχουν τοση αναγκη!!!!
περνανε τα χρονια κ τα καταλαβαινουμε μονο μεσω των παιδιων!
την καλημερα μου!
>Δεν ξέρω τι να γράψω... πραγματικά... Πως περνάει έτσι ο καιρός... Τόσες σκέψεις μαζεμένες και δε βρίσκω τα λόγια... έχω μωρό...εδώ και 6 μήνες... πότε πέρασαν... όλα τα χρόνια έτσι 8α περνάνε?? Δε 8ελω... πιο αργά γίνεται??
>έτσι είναι αυτά, κορίτσια, μαμάδες, συντρόφισσες... εγώ είμαι μαμά εδώ και δύο χρόνια, και τώρα το κοριτσάκι μου είναι παιδάκι που περπατάει, μιλάει, κάνει τσαχπινιές, θυμώνει και έχει τη δική του προσωπικότητα... κάθε μέρα που περνούσε μετά τη γέννα της, έλεγα στον εαυτό μου 'τα μάτια σου δεκατέσσερα, αυτη η μέρα θα περάσει και δε θα ξαναγυρίσει, μη χάσεις ουτε λεπτό" και κάθισα στο σπίτι μου και μεγαλώνω το παιδάκι μου και δεν αλλάζω ούτε μια μέρα με κάτι άλλο... ναι, θα μας περάσουν για τρελλές, αλλά δε με νοιάζει. εγώ ακόμη κλαίω με το παραμικρό, ακόμη έχω τα κιλά της εγκυμοσύνης, ακόμη μαθαίνω να είμαι μαμά και να τα κάνω όλα ταυτόχρονα με την ίδια σοβαρότητα και το ίδιο πάθος, όπως την πρώτη μέρα... και είμαι πολύ πολύ περήφανη που τα καταφέρνω, ίσως ειναι το μόνο πράγμα στη ζωή μου για το οποίο είμαι τόσο περήφανη... να μην ξυπνήσω ποτέ, αυτό παρακαλάω... η πιο δύσκολη κι η πιο σημαντική δουλειά στον κόσμο, είναι να είσαι μανούλα!!! (αχ, ας μου έρθει κι άλλο ένα μωράκι να το μεγαλώσω κι αυτό...)
Ολίβια, είναι καταπληκτικό να βλέπεις τις μέρες, τις εβδομάδες, τους μήνες και τα χρόνια να περνούν και πάντα να νιώθεις όπως εκείνη την πρώτη στιγμή, που, έχοντας δει το μωράκι σας, κοιταχτήκατε με τον μπαμπά του και δακρύσατε λέγοντας: "δεν είναι τέλεια?" και δεν σας ένοιαζε που σας κοιτούσαν μέσα στα χειρουργεία, μεγάλοι άνθρωποι, ΓΟΝΕΙΣ πια, να κλαίτε σα μικρά παιδιά...
>Ναι μεγαλώνουμε γρήγορα, η ζωή περνά και φεύγει, είμαστε ένα τίποτα μπροστά στην αιωνιότητα...όλα αυτά είναι αλήθεια μεν αλλά βρε παιδιά ΜΗΝ ΤΟ ΣΚΕΦΤΕΣΤΕ! Δεν έχει κανένα νόημα να κάνουμε τέτοιες σκέψεις.Καλύτερα δεν ειναι να προσπαθούμε απλώς να απολαμβάνουμε την όποια ζωή μας αναλογεί?Προσωπικά δε σκέφτομαι ποτέ μακροπρόθεσμα, κοιτάω μόνο το άμεσο μέλλον.
>AAAAAAXXX!!! kai pou na eixes na guriseis sth douleia kai na hxeres oti tha exanes ton perissotero xrono apo auton pou pernaei outws h allws tooooso grhgora...gurnaw se 3 mhnes kai skeftomai hdh pws tha mporouse na ginei ena thauma na mh fugw pote apo konta tou...
>Μαζί σας μανούλες. Και για μας ο χρόνος κυλάει νεράκι. Πέρσι τέτοιες μέρες γιορτινές, γιορταζαμε το γεγονός της εγκυμοσύνης και λέγαμε όλο χαρά "Πωπω!!!! Του χρόνου τέτοιες μέρες θα έχουμε μαζί μας το μπεμπάκι μας".
Και να, σήμερα η μπέμπα μου κλείνει 5 μήνες ζωής και βιώνουμε μαζί της πρωτόγνωρα συναισθήματα. Συγκίνηση? Μεγάλη...
Ταυτόχρονα όμως και λίγο άγχος, γιατί γρήγορα θα πρέπει να επιστρέψω στη δουλειά και φοβάμαι πως θα λείπω σε όλες τις καλύτερές της στιγμές.... :(
Ελένη
>ΕΜΕΙΣ ΣΕ ΜΙΑ ΒΔΟΜΑΔΑ ΑΝΗΜΕΡΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ ΓΙΝΟΜΑΣΤΕ ΕΝΟΣ ΕΤΟΥΣ, ΚΑΙ ΝΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙ ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΕΣ ΠΩΣ ΠΕΡΑΣΕ ΕΝΑΣ ΧΡΟΝΟΣ.ΠΕΡΣΙ ΤΕΤΟΙΕΣ ΜΕΡΕΣ ΧΑΙΔΕΥΑ ΤΗΝ ΚΟΛΙΑ ΜΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΜΙΛΑΓΑ.τΑ ΔΙΔΥΜΑΚΙΑ ΜΟΥ, ΓΕΝΝΗΘΗΚΑΝ ΠΡΟΩΡΑ.ΕΤΟΙΜΑΖΟΜΑΣΤΑΝ ΝΑ ΠΑΜΕ ΝΑ ΦΑΜΕ ΓΑΛΟΠΟΥΛΑ.ΒΛΕΠΩ ΤΙΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΜΑΣ ΚΑΙ ΤΑ ΚΕΦΑΛΑΚΙΑ ΤΟΥΣ ΗΤΑΝ ΟΣΟ Η ΠΑΛΑΜΗ ΤΟΥ ΕΝΟΣ ΧΕΡΙΟΥ.ΤΩΡΑ ΠΕΡΠΑΤΑΝΕ, ΜΙΛΑΝΕ, ΛΕΝΕ ΓΕΙΑ, ΚΟΙΤΑ, ΜΑΜΑ, ΜΠΑΜΠΑ.ΠΩΣ ΠΕΡΑΣΕ ΕΝΑΣ ΧΡΟΝΟΣ ΟΥΤΕ ΠΟΥ ΚΑΤΑΛΑΒΑΜΕ.ΕΛΙΤΑ
>ΑΧ ΟΛΙΒΙΑ......ΑΚΡΙΒΩΣ ΤΙΣ ΙΔΙΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΕΧΩ!!!!
ΧΤΕΣ ΣΥΖΗΤΟΥΣΑ ΜΕ ΤΗΝ ΚΟΛΛΗΤΗ ΜΟΥ ΓΙΑ ΑΥΤΟ.. Ο ΔΙΚΟΣ ΤΗΣ 25 ΜΗΝΩΝ Κ Ο ΔΙΚΟΣ ΜΟΥ ΣΗΜΕΡΑ ΓΙΝΕΤΕ 7 ΜΗΝΩΝ!!!!!
ΠΩΣ ΚΥΛΑΕΙ Ο ΧΡΟΝΟΣ...ΠΩΣ ΑΛΑΖΟΥΝ ΤΑ ΜΩΡΑ ΜΑΣ...ΠΩΣ ΜΕΓΑΛΩΝΟΥΝ!
ΣΚΕΦΤΗΚΑ ΟΛΑ ΑΥΤΑ Κ ΜΕ ΕΠΙΑΣΕ ΤΡΕΛΛΗ ΜΕΛΑΓΧΟΛΙΑ!
ΕΙΜΑΙ ΟΛΗ ΜΕΡΑ ΚΟΛΛΗΜΕΝΗ Σ ΑΥΤΟΝ...ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΝΟΜΙΖΩ ΟΤΙ ΧΑΝΩ ΠΟΛΥΤΙΜΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ ΜΑΖΙ ΤΟΥ! ΚΑΘΕ ΒΡΑΔΥ ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ ΤΙ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΑ ΝΑ ΕΧΩ ΚΑΝΕΙ ΓΙΑ ΤΟ ΜΩΡΟ ΜΟΥ ΣΤΗ ΜΕΡΑ ΠΟΥ ΠΕΡΑΣΕ!
ΚΑΙ ΚΑΘΕ ΒΡΑΔΥ ΚΑΤΑΛΗΓΩ ΟΤΙ ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΡΚΕΤΟ.......
ΕΛΕΝΑ
>Ασε Ολίβια, σχεδόν 3 μήνες απο τότε που έχουμε τη φουσκίτσα μας αγκαλίτσα κ δεν το πιστεύω ότι έχουν περάσει! Περισυ τα χριστούγεννα δεν υπήρχε καν κ φέτος είναι ενα μικρό νινάκι που χαζεύει με τα λαμπάκια του δέντρου. Περνάει πολύ γρήγορα ο άτιμος ο χρόνος!
>Είμαι μαμά μόλις εδώ και 21 μέρες, αλλά συνειδητοποιώντας τις αλλαγές και τα επιτεύγματα του γιου μου, που κατορθώνει μέρα με τη μέρα, με πιάνει και μένα μια γλυκιά μελαγχολία... Συνειδητοποιώ ότι η εποχή της αθωότητας τελείωσε, ότι δεν είμαι πια παιδί, αν και μου φαίνεται μόλις χτες που τελείωσα κι εγώ το σχολείο, που ήμουν στην αγκαλιά της μάνας μου για χάδια και όντως, ο χρόνος είναι αμείλικτος... Κυλάει σαν νερό... Το θέμα είναι πως αύριο κιόλας θα βλέπω κι εγώ το γιο μου να γίνεται πατέρας και θα αναπολώ τα παιδικά του χρόνια, με δάκρυα στα μάτια...
Ναι αυτός είναι ο γλυκόπικρος κύκλος της ζωής... Γι' αυτό Ολίβιά μου, καταλαβαίνω ακριβώς πώς νιώθεις. Αν μια γυναίκα δεν έχει γίνει μάνα, θα νομίζει ότι είμαστε τρελές...
Ελένη, μαία και προσφάτως μαμά.
>Αχ...., εγώ προσωπικά κάθε μέρα το παθαίνω αυτό, την βλέπω και τρελαίνομαι.
Σκέφτομαι τι ήταν πέρσυ και πως είναι τώρα.Πέρσι τα χριστούγεννα θυμάμαι της είχα αγοράσει ενα φορμάκι και το έβαλα κάτω από το δέντρο ,φέτος πήγαμε μαζί για ψώνια και με το χεράκι της ακούμπησε και διάλεξε το δώρο της .Κάθε μέρα είναι ξεχωριστή και μαγική ταυτόχρονα.ΤΗ ΛΑΤΡΕΥΩ!!!!!!!!