Στο τσακ θα γεννούσα στον διάδρομο των χειρουργίων!

Η δικη μου ιστορια τοκετου αρχιζει καπως ετσι…

30/07/2009!!!! Διαθεση πολυ περιεργη…. απροσδιοριστη… παιρνω τηλεφωνο στην δουλεια και τους ειδοποιω οτι θα αργησω χωρις καμια δικαιολογια!

Αισθανομαι περιεργα και δεν ειμαι σιγουρη αν θελω να το μοιραστω με καποιον…! Σιγουρα δεν ηταν το αγχος για τον γαμο μου στις 26/09/2009… Ηταν ολα κανονισμενα! Απλα προβες νυφικου εκανα..

Φτιαχνω καφε ελληνικο και δεν αναβω τσιγαρο… Τι περιεργο…! Δεν ηθελα να καπνισω και τελικα δεν ηθελα να πιω και καφε! Ντυνομαι και φευγω για την δουλεια….

Λιγο πριν ανεβω τα σκαλια που οδηγουν στο γραφειο μου, κοιταω πισω μου το φαρμακειο και χωρις να σκεφτω τιποτα αλλο τρεχω και αγοραζω ενα τεστ εγκυμοσυνης…!

Ανεβαινω στο γραφειο κατευθειαν στο wc!!!!! Ναι ειναι θετικο! Θετικο;;; Και τωρα;;; Εκανα αλλα δυο για ειμαι 100% σιγουρη!! Πηρα τον γιατρο μου και εκλεισα ραντεβου!!!

Ποιον αλλον πρεπει να παρω; Τι να πω; Τα ειχα χαμενα! Ο πρωτος ανθρωπος που πηρα ηταν η αδερφουλα μου η οποια ηταν εγκυος 8 μηνων! Ειχα αποφασισει να της κανω το καλυτερο δωρο γενεθλιων!!! Και φυσικα μετα τη μαμα μου!!! Αφου ειχα ενημερωσει τις δυο γυναικες της ζωης μου και καλυτερες φιλες μου, μιας και μπαμπα δεν εχουμε…. πηρα τον αντρα μου!!!…….

«Ποσο ετοιμος εισαι να γινεις πατερας;»

«Πλακα κανεις; Δεν το εχω σκεφτει καν!»

«Ok! Εχουμε και καιρο μπροστα μας και οι δυο να το συνειδητοποιήσουμε!!!»

«Ερχομαι σπιτι!!!!!!!»

Πηγαμε στον γιατρο μαζι και μαθαμε οτι ημουν 2,5 μηνων! Επαθα ενα σοκ γιατι περιοδο ειχα κανονικα μεχρι και τον 4ο μηνα!!! Ακριβως οπως και η μαμα μου σε εμενα!!!

Γυρνωντας σπιτι ημασταν φυσικα και οι δυο μες την καλη χαρα παρα παρα παρα πολυ ευτυχισμενοι!!!! Τα κινητα χτυπουσαν διαρκως!!!

Ειχα μια πολυ καλη εγκυμοσυνη, προσεχα σε λογικα πλαισια, πηγαινα παντου!!!! Μου αρεσει πολυ το περπατημα και το πληρωσα ακριβα στον 7ο μηνα!!! Πονουσα πολυ, παρα πολυ!!!! Μεχρι που ειδα αιμα και πηγαμε στον γιατρο…! Προωρες συσπασεις μητρας!!! Ξεκουραση πολυ και στο κρεβατι ξαπλα!!!

Δεν εφερα καμια αντιρρηση! Αγαπουσα τοοοσοοοο πολυ αυτο που ειχα μεσα μου!!! Και λεω αυτο γιατι στο τελος του 7ου μαθαμε οτι ειναι αγορι!!!! Απο την κοιλια μου ζωηρουλης!!!

Λογω πιεσης στα ματια ηξερα οτι δεν θα μπορουσα να ζησω το μεγαλειο του φυσιολογικου τοκετου…! Ηταν το μονο που με στενοχωρουσε πολυ!!!

Οταν μπηκα στον μηνα μου απο εκει που ημουν μια χαρα χαρουμενη, αρχισα λιγακι να φοβαμαι την καισαρικη… και το λιγακι εγινε πολυυυ!!! Δεν ειχα ξανα κανει ποτε στη ζωη μου χειρουργειο και με αγχωνε η ολη διαδικασια!!!

22/03/2010 πηγα στον γιατρο και κλεισαμε ραντεβου για τισ 26/03! ….και καλα….!

23/03/2010 08:45!!! Πεταγομαι απο το κρεβατι…

«Ξυπνα Βαγγελη, κατουρηθηκα!!! Θα σε κανω χαλια!!!»
 
«Ασε με Ελεαννακι μου, σε παρακαλω!!! Θα σηκωθω σε ενα δεκαλεπτο για δουλεια»

Καθομαι ορθια για λιγο και κατευθυνομαι προς το μπανιο. Συνειδητοποιω οτι ειμαι στον μηνα μου και τρεχω να παρω τον γιατρο!

Η απαντηση ηταν «Ελεαννα μου σε μιση ωρα σε περιμενω στο ΙΑΣΩ, σου εσπασαν τα νερα,  δεν κατουρηθηκες!»

Ξανα παω στην κρεβατοκαμαρα «Βαγγελη, μου εσπασαν τα νερα!!!!!» Με το «μου εσπασαν» ο αντρας μου ηταν ορθιος σχεδον ντυμενος και επαιρνε την μαμα μου!!!

Εγω παλι εκανα μπανιο, ξυριστικα, βαφτηκα, ισιωσα τα μαλλια μου….!!! Κυρια! Ο Βαγγελης εξω απο το μπανιο σε κατασταση εκτακτου αναγκης!!! Τελικα 10:30 εφτασα στο ΙΑΣΩ.

Οταν ανοιξε η πορτα να με παρουν για να με ετοιμασουν, κοιταξα πισω μου και η αληθεια ειναι οτι ετρεχαν δακρια απο τα ματια μου! Φοβομουνα τοσο πολυ!!! Ενιωθα μονη μου!!!

Ειχα πονακια αρκετα και τα πονακια εγιναν πονοι ανυποφοροι!!! Μεσα σε παρα πολυ λιγη ωρα…!!! Η μαια μου η Εφη στο πλευρο μου, προσπαθουσε να μου αποσπα την προσοχη.

Ο γιατρος μου δεν εβρισκε διαθεσιμο χειρουργειο!!!! Ημασταν «σφινα» ελεγαν οι αλλοι γιατροι,  δεν ειχαμε προκαθορισμενο ραντεβου!!!!

Ηρθε μεσα για λιγο ο Βαγγελης, αλλα τον παρακαλεσα να βγει μετα απο μιση ωρα… Απο τον πονο δεν μπορουσα να μιλησω, μονο τα ματια μου ετρεχαν συνεχεια δακρια και ιδρωνα! Δεν ηθελα να με βλεπει να ποναω!

1:00 το μεσημερι ειμαι στον διαδρομο τον χειρουργειων με την μαια να μου χαιδευει τα μαλλια και τον γιατρο μου σε κατασταση πανικου! Ημουνα πολυ κουρασμενη απο τον πονο,  νομιζα οτι δεν θα προλαβω να δω το αγορακι μου!! Ειχα κλεισει τα ματια μου και προσπαθουσα να προσευχηθω και θυμαμαι οτι ουτε αυτο δεν μπορουσα να κανω!

1:45 φωναζω με οση δυναμη ειχα στον γιατρο μου «Σφιγγομαι τωρα!!! Δεν αντεχω νιωθω το μωρο»!!! Πραγματικα ενιωθα το παιδι μου!!!

Τον επιασε πανικος και με τα πολλα 2:00 με εβαλαν στο χειρουργειο! Ξαπλωμενη και μουδιασμενη απο την επισκληριδιο αρχισα να μην αισθανομαι καλα!!! Επεφτε πολυ γρηγορα η πιεση μου!!

Φοβομουνα υπερβολικα!!!! Εβλεπα τον γιατρο μου να πασπατευει την κοιλια μου και μου φαινοταν τοσο παραξενο που δεν πονουσα…!

2:10 ακουω τον γιατρο μου.. «Ελεαννακι κοιτα δεξια σου!» και πριν προλαβω να γυρισω.. συμπληρωνει.. «Να σου ζησει ο παιδαρος!!»

Η πρωτη μου αντιδραση ηταν να βαλω τα κλαματα!!!! Και να ευχαριστησω τον Θεο που με επελεξε να γινω μανουλα!

Ανεβαινοντας στο στολισμενο γεματο μπαλονια και αρκουδακια δωματιο, με περιμεναν οοοοολοι οι αγαπημενοι μου ανθρωποι!!! Και πρωτα απο ολους ο αντρας μου!!!

Οι μερες κυλουσαν ευχαριστα στο ΙΑΣΩ (αν και πονουσα αρκετα), παντα ειχα παρεα και το βραδυ ειχα το αγορακι μου να περιεργαζομαι! Τον ειχα αγαπησει πολυ παρα πολυ!!! Ημουν ηδη ερωτευμενη μαζι του!!!

23/03/2010 εγινα μαμα και εγω και καμαρωνω πολυ για αυτο!!!

Συνοπτικα:

η αδερφουλα μου (19 xρονων) γεννησε 25/08/2009 την υπεροχη βαπτισιμια μου και ετσι τα δυο ξαδερφακια, σημερα η Νεφελη 1 χρονου και 5 μηνών και ο Κωνσταντινος 10 μηνων μεγαλωνουν μαζι!!!!!

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com