Διδυμο-μπελάδες!

Διδυμο-μπελάδες!

μαμά Φωτεινή

Όταν ήμουν 18 χρονών, έχοντας θέμα με τιν περίοδο, αποφάσισα να πάω πρωτη φορά στον γυναικολόγο της μαμάς μου. Μετά από εξέταση μου ειπε οτι εχω πολυκυστικές ωοθήκες δηλαδή πολλά πολλά σποράκια που το καθενα αργει να ωριμάσει και όταν θελησω να γίνω μανούλα θα χρειαστώ προγραμματισμό. Τότε δεν κατάλαβα τι εννοουσε, με ένοιαζε απλά οτι μπορούσε να γίνει όποτε το θελήσω.

Έτσι στα 30 μου γνώρισα τον άντρα μου και μαζί με αυτόν αρχισε να χτυπάει όχι το βιολογικό ρολόι, αλλά οι βιολογικές καμπάνες!! Ξεκινάω εξετάσεις για να ρυθμίσω τις ορμόνες.. προλακτίνη στα ύψη!! Εξετάσεις επι εξετάσεων μήπως έχω κάτι πιο σοβαρό.Τελικά λόγω άγχους ήταν τόσο ανεβασμένη και με χάπια που πήρα οι ορμονες μου ήταν έτοιμες!! Ξεκινάμε προσπαθειες με τον άντρα μου για παιδί μετρώντας ημέρες, με στικάκια ωορηξίας (όποτε εβλεπα το χαμογελακι στο στικακι βουρ στον πατσα, τον ξεζουμιζα τον κακομοιρη) με υπερηχογραφικούς ελέγχους ωορηξίαας κτλ.

3 μήνες και τίποτα. ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΣΗ.

Τον 4ο μήνα δεν αδιαθετώ στην ώρα μου.. Περιμενω κάποιες μέρες και παιρνω τον γιατρό και μου λεει να κανω αιματολογικές εξετάσεις.

Η 20η Οκτωβρίου του 2010 θα μας μείνει αξέχαστη. Με παίρνει ο γιατρός και τον ακούω «Φωτεινη συγχαρητήρια, θα γίνεις μανουλα!!!!!»

Το τι έγινε στο σπιτι δεν περιγραφεται!!! Πριν κλεισει το τηλεφωνο μου λεει ότι θέλει να με δει στο ιατρείο του το συντομότερο να κάνουμε υπέρηχο, γιατι θέλει να τσεκάρει κάτι γιατι η β χοριακή βγήκε αρκετά υψηλή.

Έτσι στον πρώτο υπέροχο αντιμετωπίσαμε μια απρόσμενα ευχαριστη έκπληξη!! Ακούσαμε 2 καρδούλες αντι για μία!! Λόγω των πολυκιστικών και των ορμονων υπήρχε πιθανότητα να συμβεί αυτό, αλλά δεν το πίστευαμε μέχρι τοτε!!!

‘Ολα κυλούσαν τέλεια η κοιλιά φουσκωνε συνεχως, τα μωράκια μεγαλωναν και ΠΗΤ ήταν 30/06.

31 Μαρτίου ενω ήμουν στη δουλεια ειδα αίμα. Μου λεει ο γιατρός «Έλα να σε δω«

Δυστυχώς λόγω βάρους ( 2 σακοι-υγρα-μωρα) υποχωρησε απότομα ο τραχηλος! Τρελαθηκαμε και μόνο με την υποψία οτι θα χάναμε τα παιδια!!!

ΑΚΙΝΗΣΙΑ.. και όταν λέμε ακινησία εννοουμε στο κρεβάτι με πάνες, πάπια και την μανουλα μου δίπλα μου καθε λεπτό. Ένιωθα τις καρδούλες τους να χτυπάνε και τρελαινομουν από ανυπομονησια να τα αγκαλιασω αλλά τρόμαζα και μονο στην ιδεα οτι θα ερθούν νωρίτερα… Περναγαν οι μέρες και οι αντοχές μου πέφτανε.. Η ψυχολογία στο 0 βλεποντας με  σε μαυρα χαλια (δεν είμαι το πρώτο μπόι και εβλεπα μια μπαλα με μαλλι Bruce lee και ποδια ελεφαντα) με απιστευτες καούρες γιατι λόγω της ακινησίας και των 2 σακων που συνεχως μεγαλώνανε, δεν λειτουργουσε το πεπτικο όπως έπρεπε. Εμετοι συνεχώς και καουρες!!!! Πόνοι πίσω στα νεφρα και πολλές φορες αδυναμία να ανασάνω καθως το ένα κεφαλάκι ήταν στα πλευρά και το άλλο ψηλά στο στήθος.

Κλαμα, κλαμα, κλαμα και τυψεις που δεν άντεχα άλλο. Ο άντρας μου ετοίμαζε το παιδικό δωμάτιο μόνος και μου εδειχνε τις φωτογραφίες απο το δωμάτιο και τα πραγματα.

Καταφέραμε και κλεισαμε 34η βδομαδα  στις 19/05 και τοτε ο γιατρός μας λεει ότι έχω διαστολή και γεννάμε!!!

Ρε κορίτσια θυμαμαι την γέννα και γελάω.. ημουν αλλού!!!! Ήταν το σοκ; Ήταν ότι γινόμουν πρώτη φορά μανούλα; Ήταν ότι ήταν 2; Τι να πω… βγαίνει πρώτος ο λεβέντης μου και ακούω το κλαμα του… 1970 γρ και μετα η ζουζουνα μου…1700 γραμμάρια.. Ακούω το κλαμμα τους και πανικοβάλομαι!!!

Παναγια μου!!! Έχω 2 παιδια!!! Και θα μου κλαινε ταυτοχρονα!! Τι θα κανω;;

Ο γιατρός όλο συγχαρητηρια για τα μωρά που ειναι υγιεστατα αλλα και για μενα…. το οτι δεν είχα φάει κατι βαρύ διευκόλυνε την καισαρική (καλα και αυτος με τοσες καουρες που ειχα περιμενε να εχω κοπανησει 2 πιτογυρα πριν μπω?;;) Ενα ψαράκι είχα φάει και αυτό το έβγαλα όσο μου κανανε την επισκληρίδιο!!

Όλα καλα.. με πάνε στο δωμάτιο και μου λένε ότι τα μωρα ειναι στην θερμοκοιτιδα και θα τα έβλεπα την επομένη.. Κλαμα… και αφορητες τύψεις… Τύψεις που δεν άντεχα άλλο στο κρεβάτι.. Θεωρούσα τον εαυτό μου υπεύθυνο που είναι εκει παρόλο που όλοι μου λέγανε οτι 2μιση μήνες έκανα τα πάντα. Βέβαια βρέθηκαν και κάποιοι καλοθελητες συγγενεις που είπαν ότι τα μωρακια μου επειδή ήταν ελλιποβαρή ήταν… 4 πακέτα μακαρόνια !!!

Την επομένη τα ειδαμε… ευτυχώς εκτός αναπνευστηρα απλά για θέμα βάρους!!! ‘Ενιωσα ανακούφιση άλλά και και πάλι… δεν μπορουσα να τα πάρω αγκαλια να τα μυρίσω..κλαίγανε και έκλαιγα και εγώ πιανοντας τα μόνο με τα γάντια από τις τρυπούλες!

Σε 4 μέρες βγήκαμε αλλά αφήσαμε τις αγάπες μας μεσα. Η επιστροφή σε ένα σπίτι γεματο μπαλόνια, παιδικά κρεβατάκια, παιχνιδια αλλά χωρίς μωρα ήταν ένα σοκ…. για μένα ειδικά… δεν χαρηκα την προετοιμασια του παιδικου δωματιου, δεν τους αγορασα τα πρωτα τους ρουχαλακια… και τωρα… δεν τα εχω μαζι μου… Και πάλι οι «καλοι» συγγενεις για να με ηρεμήσουν με ρώταγαν πώς νιώθω που γύρισα σπίτι χωρις τα μωρα… Πραγματικά… η υπομονή που εξαντλήθηκε… ήμουν έτοιμη για μακελειό και με κράταγε απλά ο άντρας μου.. Το μόνο που έπρεπε να μας νοιάζει, ελεγε και ξαναλεγε, είναι τα μωράκια μας και οι άλλοι ας καταπιούν την χολή τους

Έτσι και έγινε… σε 2 βδομάδeς πήραμε σπίτι το αγόρι μας και σε 3 το κοριτσακι μας.. Κλεισαμε τα μηνογενέθλια σπίτι μας οι 4 μας..

Σήμερα τα αγγελουδάκια μου είναι 8μιση μηνών, περιπου 16 πακετα μακαρονια το καθενα (χιχι να μην ξεχναμε την μοναδα μετρησης που έμαθα), υγιέστατα και ευχαριστώ τον Uεο κάθε μέρα που τα βλέπω να μας χαμογελανε και να γεμιζουν φωνουλες το σπιτι μας…!

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com