"Όχι τα μαλλιά της μαμάς!!"
Στο ένα και μοναδικό βιβλίο για μωρά που έχω (μου το έδωσε η Λίλη και είναι το «What to expect the first year«) γράφει ότι γύρω στους 11 μήνες τα περισσότερα μωρά καταλαβαίνουν το «Όχι!«, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι το τηρούν πάντα.
Συμπληρώνω: όχι μόνο δεν το τηρούν, αλλά το διασκεδάζουν κιόλας!
Η Αθηνά συνήθως κοιμάται το μεσημέρι. Μετά το φαγητό και το παιχνίδι, αρχίζει να τραβάει τα αυτιά της που είναι το σύνθημα για να την πάω στο κρεβάτι μας. Με το που την ακουμπάω, μου γυρνάει την πλάτη, αρπάζει και το σεντόνι για «Μουτς μουτς» και ύστερα από λίγα δευτερόλεπτα κοιμάται ωραία και καλά.
Αυτό γίνεται ΣΧΕΔΟΝ κάθε μέρα. Υπάρχουν κάποια μεσημέρια που θέλω και εγώ να ισιώσω λίγο το ταλαίπωρο κορμί μου. Έτσι ξαπλώνω δίπλα της. Και σύμφωνα με τον νόμο του Μέρφυ, τα μεσημέρια που θέλει να ξεκουραστεί λίγο η μαμά είναι τα μεσημέρια που η Αθηνά αποφασίζει ότι τελικά θέλει μόνο 5 λεπτά ύπνου.
Και αρχίζει το μαρτύριο: μου τραβάει τα μαλλιά!
Επειδή εγώ έχω αγορέ μαλλιά και ο μπαμπάς της… λίγα μαλλιά, η Αθηνά δεν είναι από τα μωρά που τραβάνε μαλλιά γενικά. Αν δηλαδή έχεις μακριά μαλλιά και την πάρεις αγκαλιά, δεν πρόκειται να στα τραβήξει. Τραβάει ΜΟΝΟ τα δικά μου, μάλλον γιατί της φαίνεται πολύ… αστείο.
Εκεί λοιπόν που πάει να με πάρει ο ύπνος, νιώθω ένα χεράκι να μου τραβάει με απίστευτη δύναμη ένα τσουλούφι.
«Όχι Αθηνά!«, της λέω και αυτή τραβάει το χέρι μεν, σκασμένη όμως στα γέλια.
Γυρνάω πλευρό και νιώθω ένα σαλιγκάρι να τεντώνεται για να ξαναπιάσει την πονεμένη τούφα και μετά πόνος γεμίζει την κορυφή του κεφαλιού μου.
«ΌΧΙ! Είπα Ο-ΧΙ!«
Τραβάει το χέρι και καρ καρ καρ το γέλιο.
Αυτό συνεχίζεται μέχρι:
α. Να το πάρω απόφαση και να σηκωθώ (συμβαίνει 9 στις 10)
β. Να έρθει ο Μάνος να την πάρει για να παίξουν και η Αθηνά να αποφασίσει ότι τελικά θέλει να κοιμηθεί και έτσι ξαπλώνει δίπλα μου χωρίς τράβηγμα μαλλιού
Όντως μερικά «Όχι!» τα τηρεί. Ας πούμε «Όχι, την ουρά του Schmuda (του γάτου)» ή «Όχι , δεν το παίρνουμε αυτό!» (εκτός αν πρόκειται για το τηλεκοντρόλ, αυτό δεν το αφήνει με τίποτα).
Το «Όχι» σε ότι αφορά τη φυσική ακεραιότητα της μαμάς μάλλον το παίρνει για χαβαλέ.
Το ίδιο και του μπαμπά, βέβαια, που επιμένει να του κλωτσάει για πλάκα τη… μύτη και να το βρίσκει φοβερά αστείο.
Και άντε τώρα να προσπαθήσεις να επιβάλεις το «Όχι» σου χωρίς να γίνεις υπερβολικά αυστηρός… (Κατά βάθος μας αρέσει και το τράβηγμα του μαλλιού και η κλωτσιά στη μύτη…)
>αχ!!το δικο μου ζουζουνι τα κανει ολα!!!ακουει το οχι μονο οταν δινω εντονο τονο στην φωνη μου και εχω και εντονο υφος!!και αυτο οχι παντα!!δεν συμφωνω με τον ανωνυμο που ειπε οτι εκανε το ιδιο στο δαγκωμα του παιδιου!!νομιζω οτι ειναι λιγο σκληρο!!!και δεν ειναι σκληρο!θα μεγαλωσουν και θα καταλαβουν που θα παει!!απλα πρεπει να απολαφσουμε αυτη την ηλικια γιατι δεν προκειται να ξαναρθει!!ειναι μοναδικη!!
>Αχ αυτά τα μαλλιά! Από τότε που γεννήθηκε δεν έχω αφήσει τα μαλλιά μου κάτω. Και πιασμένα που είναι πάλι τα τραβάει. Όσο για το όχι, το ´χει πάρει παιχνίδι. Της έκανα όχι κουνώντας το κεφάλι πέρα δώθε και τώρα το ´χει μάθει και το κάνει συνέχεια. Αθηνά, όχι τα μαλλιά της μαμάς,κουνάει το κεφάλι πέρα δώθε. Όχι τα χέρια μες στο φαγητό, πάλι το κεφάλι. Και φυσικά μας φαίνεται τόσο αστείο που γελάμε αντί να επιμείνουμε στο «όχι» μας. Ευτυχώς είναι μόνο 8 1/2 μηνών οπότε πιστεύω πως έχουμε περιθώριο να το μάθει.
>καλησπερα! οι λεξεις για τα μικρα παιδια δεν εχουν την ιδια σημασια που εχουν για εμας.. το οχι συνοδευεται και απο καποια γκριματσα η ενα τονο στη φωνη μας που το παιδι βρησκει απλα αστειο! τα παιδια ακουν καλυτερα και υπακουν στα προσταγματα των μπαμπαδων επιδη αυτοι δεν μιλουν τοσο χαδιαρικα λενε μια λεξη κοφτα και σοβαρα. επισης καθε δικη μας αντιδραση σημαινει θριαμβος για ενα μικρο παιδι στο στυλ: γιουπι τα καταφερα παλι με προσεξαν και ασχοληθηκαν μαζι μου! οποτε τι κανουμε? απλα κανουμε αυτο που το παιδι δεν περιμενει! οταν μας τραβηξει τα μαλλια απλα του δινουμε ενα φιλακι και μετα το βαζουμε στην κουνια του.. μια δυο φορες θα καταλαβει... επισης υπαρχουν και αλλα πολυ καλα βιβλια οπως: (η δικη μου βοβλος) και το καλο κουραγιο σε ολες τις μαμαδες!!!!!
>o γιος μου απο μωρό μου τραβούσε τα μαλλιά.και οχι μόνο....για να τον παρει ο υπνος επρεπε οπωσδήποτε να μου πιανει ενα τσουλούφι.πολλές φορές εκει που κοιμόμουν ενιωθα ενα χεράκι να τραβάει τις τρίχες μου.τώρα ειναι 4 και ακόμα οταν θελει κάτι ερχεται με αγκαλιάζει και παιζει με ενα τσουλούφι μου.η αλήθεια ειναι οτι πολλλές φορές το εκμεταλεύτηκα οταν ήθελα να τον ηρεμήσω.απλά του εδινα τα μαλλιά μου στο χέρι και ολα δια μαγειας γινόντουσαν γάλήνια....παντως ειναι πολύ σπασιμο εκει που κοιμάσε να σου τραβάν τα μαλλιά.και οχι απλά τα μαλλιά επιανε μόνο μια τριχα και την τραβούσε μεχρι να πεις ημαρτον.βασανηστήριο σκέτο
>οταν με ξεμαλλιαζει και της κανω το ιδιο οχι μονο δεν σταματαει αλλα τραβαει πιο επιμονα.χαμος
>Το απολαμβάνουν λέει!!!! Εμένα αυτό το στάδιο ευτυχώς δεν το κράτησε πολύ. ¨Εχω που έχω 3 τρίχες δεν είναι για μάδημα. Αλλά αυτό το ΟΧΙ το ακούει επιλεκτικά. Εκεί που δεν τον συμφέρει κάνει την παπίου!
Το νέο του φετιχ είναι να κλείνει τέρμα τα παντζούρια μέρα μεσημέρι. Βρε καλό μου βρε χρυσό μου.Εεε έπαψα να το λέω πια και τέλος. Ας έχω το απόλυτο σκότος!!!Οφφφ
>Ο ΑΝΤΩΝΗΣ ΟΤΑΝ ΤΟΥΛΕΣ ΟΧΙ ΒΑΖΕΙ ΤΟ ΧΕΡΙ ΤΟΥ ΠΑΝΩ ΣΤΗ ΝΥΤΗ ΚΑΙ ΓΕΛΑΕΙ....ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΟΧΙ ΤΟΥ....ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΤΟΥΚΟΥΝΑΩ ΤΟ ΔΕΙΚΤΗ ΤΟΥ ΧΕΡΙΟΥ ΓΙΑΤΙ ΕΙΧΑ ΑΚΟΥΣΕΙ ΜΙΑ ΠΑΙΔΟΨΥΧΟΛΙΓΟ ΠΟΥ ΕΛΕΓΕ ΟΤΙ ΤΟ ΠΑΙΡΝΟΥΝΣΑΝ ΑΠΕΙΛΗ....ΤΟΥ ΤΟ ΕΚΑΝΕ ΚΑΝΑ ΔΥΟ ΦΟΡΕΣ Η ΜΑΜΑ ΜΟΥ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΟΤΕ ΒΑΖΕΙ ΤΟ ΧΕΡΑΚΙ ΠΑΝΩ ΣΤΗ ΜΥΤΗ...ΓΥΡΝΑΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΛΛΗ ΚΑΙ ΓΕΛΑΩ
>τι ωραία τα γράφεις ολιβιάκι...
συμφωνώ και γω, απόλαυσε τώρα και το τράβηγμα του μαλλιου και την κλωτσιά στη μύτη, γιατί όταν θα έρθει ο καιρός που θα γυρνά αργά το βράδυ και εσύ θα βλέπεις τηλεμάρκετινγκ, αυτές (και άλλες) θα είναι οι στιγμές που θα αναπολείς και θα παρακαλάς να κρατούσαν λίγο ακόμη....
τώρα για το "όχι", εγώ άρχισα να λέω στα παιδιά μου "όχι" και "μη" λίγο πριν από τα δύο τους χρόνια (από τους 20 μήνες και μετά) που πιστεύω πως μπορούσαν να συνειδητοποιήσουν το λόγο του "όχι" και του "μη" και να μην το εκλαμβάνουν απλά σαν μία απαγόρευση που εκπορεύεται από την εξουσία της μαμάς. Φρόντιζα να έχω βέβαια τις μπρίζες καλυμένες, τα συρτάρια με προστατευτικά και γενικά ένα χώρο ασφαλή στον οποίο το παιδί να μπορεί να απολαμβάνει την ελευθερία του.
για να είμαι βέβαια ειλικρινής, το πέτυχα καλύτερα στο Θανάση στο πρώτο μου παιδί και γιατί ήταν και παραμένει ένα πιο ήσυχο παιδί και γιατί ήμουν και γω πιο ξεκούραστη. Στη Τζωρτζίνα που είναι πιο ζωηρή και ατίθαση και γω με λιγότερες αντοχές ίσως να ξεκίνησα τα όχι και τα μη πιο νωρίς, με αποτέλεσμα το παιδί να με εμπαίζει...
ανεβαίνει π.χ. στην καρέκλα στέκεται όρθια και χτυπάει παλαμάκια και ο Θανάσης φωνάζει, "εξήγησέ της μαμά ότι δεν πρέπει να το κάνει γιατί μία μέρα που δε θα τη βλέπουμε θα πέσει..."
μάλλον έφυγα λίγο από το θέμα ε;;;
άντε φιλιά!
>Ο γιος μου όταν είχε αρχίσει να περπατάει ερχόταν δίπλα μου και μου δάγκωνε τη γάμπα......
αφόρητος πόνος!!!!!!!!!
Όχι αγάπη μου!!!
Μη αγόρι μου!!!
Πονάει η μανούλα!!!
Κλαίει η μανούλα!!!
όλα είχαν το ίδιο αποτέλεσμα.... με δάγκωνε όλο και περισσότερο μέχρι που μια μέρα μου άφησε σημάδι και εκεί αποφάσισα ότι έπρεπε να κάνω κάτι πιο δραστικό....
(ήταν πολύ μικρός για να καταλάβει την έννοια της τιμωρίας.... δράση - αντίδραση.... κάνεις αυτό που ξέρεις ότι δεν πρέπει θα στερηθείς αυτό....)
Μια μητέρα μου συμβούλεψε να κάνω το ίδιο... δηλ. να τον δαγκώσω στο ίδιο σημείο...
μου φάνηκε γελοίο... να δαγκώσω το παιδί μου?!?!?
και όμως.... μια μέρα που με δάγκωσε πάλι δυνατά, τον πιάνω ήρεμα, φέρνω το πόδι του στο στόμα μου (ήταν ήρεμος γιατί νόμιζε ότι θα του έκανα πλάκα και θα γελούσε) και τον δαγκώνω.... (όχι φυσικά δυνατά να πονέσει.... ίσα ίσα να καταλάβει ότι αυτό είναι κακό!!!!!)
Η ΑΠΟΛΥΤΗ ΣΙΓΗ και ένα παραξενεμένο βλέμμα!!!!
γκρίνιαξε λίγο αλλά του εξήγησα ότι ΚΑΙ η μαμά πονούσε όταν με δάγκωνε.... σταμάτησε την γκρίνια και δεν με ξαναδάγκωσε ΠΟΤΕ!!! :):)
Με την κόρη μου δεν είχα τέτοιο πρόβλημα....
απλά για 2-3 χρόνια δεν φορούσα ΠΟΤΕ σκουλαρίκια αφού μια φορά παραλίγο να μου σχίσει το αυτί από το απότομο τράβηγμα......
Στέλλα
>Tα δικα μου τα παιδια, οσο τα λες οχι, τοσο κανουν αυτο που δεν πρεπει ... Δαγκωνει ο ενας τον αλλον, σπρωχνει ο ενας τον αλλον κ.τ.λ. Μεχρι τωρα πρεπει να εγω πει ισα με 837598725398724952498579243759437693476937469 οχι, για αυτα τα πραγματα αλλα εξακολουθουν να τα κανουν ... Η μονη διαφορα με την Αθηνουλα σου, ειναι οτι τα δικα μου δεν γελανε εκτος και αν πω οχι, με τονο που να τους δειξει οτι παιζω ... Αλλα επειδη η υπομονη αρχιζει και εξαντλειται σπανιες ειναι οι φορες που λεω οχι για πλακα ... Αστα, παλι μεγαλο θεμα ανοιξες ...