Όχι πια "νιανιά", τρώω κανονικά (με τα χέρια μου)!
Η Αθηνά δεν τρελαίνεται τελικά για τις χορτόσουπες και τις κρεατόσουπες. Έχω δοκιμάσει 200 διαφορετικούς τρόπους και όλοι πιάνουν για λίγο και μετά τζίφος.
Από τότε που ήταν 7 μηνών (και είχε ήδη 2 δοντάκια) της δίνουμε να τρώει μόνη της: μπισκοτάκια, μπανάνα, κολοκυθάκι, τυράκι, κριτσίνι (χωρίς σουσαμάκι), κοτοπουλάκι.
Γενικά είναι παιδί που δεν τρελαίνεται για το «νιανιά», μπορεί να φάει από μικρή μπουκιές κανονικές. Έτσι εδώ και αρκετό καιρό την αφήνουμε να τρώει μόνη της.
Στο εξωτερικό είναι πολύ συνηθισμένο να περνούν τα μωρά από το στάδιο του γάλακτος στις στερεές τροφές με το να τρώνε φαγητό όχι αλεσμένο, αλλά σε κομμάτια. Υπάρχουν μωράκια ακόμα και 6 μηνών που αρπάζουν το μπροκολάκι και το μασουλάνε. Ούτε μούλτι, ούτε κουτάλια. Όλα με το χέρι κομμένα σε μέγεθος finger food. Αυτό ονομάζεται led weaning
Έτσι τρώει πια και η μικρή μας. Της βάζουμε μπροστά της σε ένα πιάτο λαχανικά, κρεατάκι ψιλοκομμένο, ακόμα και ρυζάκι ή μακαρονάκια και με τα χεράκια της αρχίζει να τρώει όπως θέλει και όσο θέλει. Έτσι της αρέσει και είναι ο μόνος τρόπος να φάει π.χ. μοσχαράκι.
Της έχω δώσει και τα βρεφικά της μαχαιροπήρουνα να αρχίζει να εξοικιώνεται, προς το παρόν παίζει μαζί τους, αλλά κάποια στιγμή θα αρχίσει να τα χρησιμοποιεί.
Τώρα θα μου πείτε «Είναι εύκολο αυτό το πράγμα;«
Αν είσαι άνθρωπος που δεν σε νοιάζει να λερωθούν τα πάντα (πιστέψτε με το φαγητό πάει παντού!) και ούτε αγχώνεσαι για το πόσο θα φάει το παιδί, μπορείς να το δοκιμάσεις. Λένε ότι το led weaning βοηθάει τα μωρά να γνωρίσουν καλύτερα το φαγητό, να αποφασίσουν τι τους αρέσει και τι όχι και τελικά να το διασκεδάσουν κιόλας. Α, τα φέρνει φυσικά και στο οικογενειακό τραπέζι. «Γιατί εσείς να τρώτε φαγητό και εγώ μια αλεσμένη χαζομάρα, ε;«
Πιστέψτε με, αν δεν είχα το ζόρι με το βάρος της (που ευτυχώς το ξεπέρασα), θα είχα δοκιμάσει να το κάνω αποκλειστικά πολύ νωρίτερα, αντί να κάνω το αεροπλανάκι με το κουτάλι μπας και φάει 2 κουταλιές παραπάνω.
Μερικοί γονείς φοβούνται ότι το μωρό μπορεί να πνιγεί, αλλά πρέπει επιτέλους να καταλάβουμε ότι ακόμα και το να «στραβοκαταπιεί» ένα μωρό, όχι μόνο είναι στο πρόγραμμα, αλλά το βοηθάει να κατανοήσει καλύτερα το πώς θα μασήσει το φαγητό του. Άλλωστε δεν νομίζω να αφήνει κανείς το παιδί του να τρώει μόνο του και να πάει π.χ. για μπάνιο.
Ο γονιός είναι πάντα από κοντά να προσφέρει νεράκι ανάμεσα στις μπουκιές ή ακόμα και να δίνει λίγο γιαουρτάκι για να κατανοήσει το νινί πώς λειτουργεί και το κουτάλι.
Είναι μια διαδικασία της απόλυτης ελευθερίας και έχει πραγματική πλάκα να βλέπεις το μωρό να δοκιμάζει με τα χεράκια του το φαγητό. Ok, ίσως το καθάρισμα που ακολουθεί να μην έχει τόση πλάκα, αλλά παιδιά είναι… θα λερωθούν, χαχα!
Α! Επίσης είναι μια σχετικά χρονοβόρα διαδικασία. Επειδή το παιδί τρώει μόνο του, μπορεί να χρειαστεί αρκετή ώρα για να χορτάσει. Σίγουρα διαρκεί πολύ περισσότερο απ’ ότι το τάισμα με το κουτάλι.
Νομίζω πως ο καλύτερος τρόπος για να το τεστάρετε μόνοι σας είναι να δώσετε μπανάνα που είναι μαλακή και λιώνει εύκολα στο στοματάκι. 😀
Να και μερικά βίντεο (θα τραβήξουμε και εμείς!):
Το έκανα και στους δυο γιούδες χωρίς να το έχω ακούσει ούτε διαβάςει γι'αυτο.... Κοίτα να δείς!! Και νομίζω τότε απολαμβάνουν πραγματικά το φαί τους πάρα με τα κατοχικά μας συνδρομα να μπουκώνουμε τα παιδιά και να μετράμε γρμ... Εσείς ζυγίζετε το φαΐ σας όταν τρώτε? Γιατί να το κάνουμε για τα παιδία μας?
Και η δική μου κόρη δεν έφαγε ποτέ αλεσμένα. Τα φτιάχναμε και καταλήγαμε να τα τρώμε εγώ με τον μπαμπά της για να την πείσουμε -και καλά!-να φάει... Και βέβαια δεν μας άρεσαν. Οπότε σκεφτήκαμε ότι ούτε στο μωρό αρέσουν. Από εφτά- οχτώ μηνών έτρωγε τα πάντα κομματάκια και λίγο πιεσμένα με το πηρούνι. Κάποιες φορές τα έτρωγε μόνη της, άλλες την ταίζαμε, αναλόγως που βρισκόμασταν ή πόσο χρόνο είχαμε.Ψωμί και μπισκοτάκια μαλακά μόνη της, όταν καταλάβαινε ότι δεν μπορεί να καταπιεί απλά τα έφτυνε. Επίσης μεταφέραμε λίγο την ώρα του φαγητού της, ώστε να τρώει μαζί μας το μεσημέρι, αυτό ήταν και το καλύτερο γιατί ζήλευε και έτρωγε τα πάντα. Τώρα είναι δύο και χειρίζεται πολύ καλά και το κουτάλι και το πηρούνι.Όμως μερικές φορές θέλει να φάει με τα χέρια ειδικά τα μακαρόνια και την αφήνουμε, γιατί αυτά μπορείς να τα κάνεις μόνο όταν είσαι παιδί...
εμενα μου αρεσε πολυ ολη η πραξη..εαν το γνωριζα απο την αρχη θα το εκανα κ εγω,,ο γιος μου δεν εχει φαει ποτε μανγο η γλυκοπατατα ακομα κ καροτο βρασμενο ετσι για να ξεχωριζει τη γευση.τωρα ειναι σχεδον 3 κ ειναι πολ επιλεκτικος..κ το τελειο ειναι στο πρωτο μωρο που η μαμα αφηνη τη μπανανα κατω κ το μωρο ..τιποτα...με το που το δαγκωνει η μαμα ..βουρρρρρρ το χερακι!!!χαχαχαχαχαχα πολυ γελασααααα
>Δεν ξέρω αλλά δεν μου αρέσει καθόλου σαν εικόνα αυτό που βλέπω! Έχω τρία παιδιά, το τρίτο τώρα ξεκινά στέρεα (με τον κλασικό τρόπο) και τα δύο μεγαλύτερα μια χαρά έτρωγαν και απολάμβαναν το φαγητό τους με το κουτάλι.
Άλλωστε ούτε εμένα μου αρέσει να τρώω με τα χέρια, γιατί να αρέσει στα παιδιά μου???