Φοβάται ωρέ η μάνα;
Κάποια βράδια πέφτω να κοιμηθώ και σκέφτομαι ένα σωρό αγχωτικά πράγματα. Με πιάνει κάτι σαν φόβος: φοβάμαι τα κινητά, φοβάμαι και τα μπισκότα, φοβάμαι μέχρι και τον αέρα που αναπνέουμε.
Ένα χρόνο τώρα έχουμε υιοθετήσει ως γονείς μια μέση στάση: δεν είμαστε με την καμία υποχόνδριοι μέχρι τρέλας, αλλά ούτε και εντελώς μα εντελώς κουλ. Δηλαδή ναι, δίνουμε στην Αθηνά μπισκοτάκι να φάει, αλλά δεν της δίνουμε… χοτ ντογκ. Την βγάζουμε βόλτα με κρύο, αλλά όχι και με βροχή (τι; Στο εξωτερικό δεν μασάνε!). Την βγάζουμε φωτογραφία με το κινητό μας, αλλά δεν της το δίνουμε να «παίξει». Δεν διαβάζουμε αναλυτικά τη σύσταση του κάθετι που αγοράζουμε, αλλά δεν πάμε και εντελώς στα τυφλά.
Στις αρχές το «Έλα μωρέ και εμείς που φάγαμε/ κάναμε/ ράναμε όταν ήμασταν παιδιά, τι πάθαμε;» με έπειθε. Αλλά όσο μεγαλώνει η μικρή και μαζί της μεγαλώνω και εγώ, αναρωτιέμαι… Μήπως ακόμα δεν ξέρουμε τι πάθαμε;
Βλέπω και μαμάδες να αναρτούν συνεχώς στο Facebook άρθρα για μεταλλαγμένα, δηλητηριώδεις ουσίες, φάρμακα που ανακαλούνται, πέφτω και εγώ ούτως ή άλλως πάνω τους όλη μέρα και δεν μπορώ, με τρώει κάτι μέσα μου… Πού είναι η αλήθεια και πού το ψέμα; Ποια είναι υπερβολικά και ποια βασίζονται σε αποδείξεις; (εδώ κολλάει και το παλιότερο κείμενο που σας είχα γράψει σχετικά με τις θεωρίες).
Και ενώ συνεχίζω να παίρνω αποφάσεις εξ ενστίκτου, είναι αυτά τα παλιοβράδια που με τρώει το μαύρο άγχος. Ξέρω ότι πολλοί άνθρωποι αλλάζουν αφού γίνονται γονείς. Κάποιοι βγάζουν τρομερές φοβίες, άλλοι πάλι απλά αρχίζουν να σκέφτονται και πράγματα που δεν είχαν… σκεφτεί ποτέ να σκεφτούν!
Δεν είναι ότι φοβάμαι μην τυχόν κρυώσει ή χτυπήσει η μικρή. Αυτά άλλωστε, θες δεν θες, υποσυνείδητα τα σκέφτεσαι και εύχεσαι να τα αποφύγεις (αν και κομματάκι απίθανο).
Φοβάμαι όλους αυτούς τους καθημερινούς παράγοντες που έχουν γίνει κομμάτια της ζωής μας και την μακροπρόθεσμη επίδρασή τους. Ναι, ρε παιδί μου, έχω κάποια στιγμή φοβηθεί ακόμα και όλη αυτή την μπίχλα που βγάζουν οι εξατμίσεις των αυτοκινήτων καθημερινά σε -σχεδόν- κάθε γωνιά της γης…
Eυτυχώς που δεν τα σκέφτομαι όλη μέρα, αλλά μόνο εκείνα τα τυχαία βράδια… Όπως το χθεσινό που ήταν σίγουρα λόγω των γενεθλίων της μικρούλας μας!
Και θέλω να σας ρωτήσω:
σας χτύπησε και εσάς κάποια στιγμή
η «έγινα γονιός και με έπιασε ένα άγχος»-φοβία;
>Ημουν αρκετα φοβιτσιαρα με ολα...απ την στιγμη που γεννησα ομως ολα φυγανε...εχω πιστη και κανω οτι περναει απο το χερι μου για να ελεγχω οσο μπορω καποια πραγματα που για να ειμαι ειλικρινης το μονο που σκεφτομαι σχεδον καθε μερα ειναι οτι δυστηχως λιγα πραγματα μπορω να ελεγξω πραγματικα....μας εχουν στησει χορο και χορευουμε,χορο με φαρμακα,ορμονες σε οτιδηποτε κι αν τρωμε ολα για το κερδος....οτι μπορω λοιπον κοριτσια μου οτι μπορω....
Οτι εχει να κανει με τα υπολοιπα απλα θα ειμαι εκει συμβουλευοντας και προσευχομενη να πηγαινουν ολα καλα....θα κανω οτι εκανε η μανουλα μου....μου ειχε εμπιστοσυνη κι αυτο με εκανε δυνατη με αυτοπεποιθηση και ωριμη να παιρνω παντα την σωστη αποφαση....
>Ολιβια μου και εγω στο γκρουπ!!Απο την μερα που εμεινα εγκυος και μεχρι σημερα που ο μεγαλος μου γιος ειναι 17 μηνων εχω σκεφτει και εχω προβληματιστει με πραγματα που δεν φανταζομουν ποτε!!!Και επειδη με εχετε καλυψει με οσα εχετε γραψει παραπανω εγω το μονο που θελω να πω ειναι ΣΥΓΝΩΜΗ ΜΑΜΑ για οσες φορες σου φωναξα επειδη με κυνηγουσες με την πορτοκαλαδα στο χερι και συγνωμη για τις φορες που σου θυμωσα επειδη περιμενες ξυπνια στο σπιτι να γυρισω απο τη βολτα....και κυριως συγνωμη για την φορα που σου ειπα οτι οταν εγω γινω μαμα δεν θα ειμαι ετσι.....σημερα με βεβαιοτητα μπορω να πω οτι θα ειμαι χειροτερη!!!!
despina1984
>Νομίζω ότι πολλές φοβίες γενικότερα έχει όποιος έχει και πάρα πολύ χρόνο ελεύθερο. Απ ότι καταλαβαίνω δεν εργάζεσαι και ασχολείσαι συνεχώς με τη μικρή. Αυτό σου κάνει κακό. Αν βρείς μια δουλειά έστω και για λίγες ώρες επι καθημερινής βάσης θα νιώσεις καλύτερα, πιστεψέ με. Και το βασικό είναι ότι δημιουργείς και κακή εξαρτώμενη σχέση με το παιδί, οπότε σκέψου το και για το καλό των δυό σας αλλά και ευρέως και της σχέσης σου με τον σύζυγο. Καλή σου μέρα και μπράβο για το μπλόγκ σου. Διαμαντή Μάρω.
>Αν μας πιανει; Ουουουουουουουου....... Η ερωτηση πιο σωστη θα ηταν αν μας αφηνει ποτε! Πόσες φορες εχω προσπαθησει να πεισω τον εαυτο μου να χαλαρωσει, αλλα εις ματην...... Σημερα μιλουσα με τη μητερα μου, μου ελεγε οτι γενικα πρεπει να χαλαρωσω και να μην σκεφτομαι και να μην αγχωνομαι για τα παντα. Και της λεω "Μαμα για τα υπόλοιπα της ζωης μας, αντε, να το κανουμε..... για τα παιδια σου σου φευγει ο φοβος ποτε;" Η απαντηση ήταν "ΟΧΙ"! Το ξερω και το εχω παρει αποφαση. Ειναι μερος της μητροτητας (απο τον ανθρωπο εξαρταται ο βαθμος του φοβου- βαθμο υπευθυνοτητας/ανευθυνοτητας τον ονομαζω εγω).... Παντως, εστω και με αυτες τις φοβιες, δε θα με αλλαζα σε κατι πιο cool. Και νομιζω οτι καμια μας δε θα αλλαζε τον τροπο που σκεφτεται, κινειται και αποφασιζει σε οτι αφορα τα παιδια της. Ας μην ξεχναμε οτι όλες κανουμε το καλυτερο μας για τα παιδια μας!
>les kai ta egrapsa egw htan vre Olivia... :) poso se katalavainw...