Κάταγμα στην κλείδα (και η πρώτη μας επίσκεψη στο Παίδων)

Το κλάμα της με ξύπνησε από ένα βαθύ όνειρο. Δεν την είχα ξανακούσει να κλαίει τόσο γοερά. Μέχρι να συνειδητοποιήσω πού βρίσκομαι και τι γίνεται, έμεινα για λίγα κλάσματα του δευτερολέπτου κοκαλωμένη και στη συνέχεια προσπάθησα να σηκωθώ, ξεχνώντας ότι έχω και μια κοιλιά 9 μηνών να κουμαντάρω. Κολλημένη και χαμένη, ούρλιαξα το όνομα του Μάνου (ο οποίος σήμερα, αφού είχαν τελειώσει όλα μου είπε ότι φώναξα τόσο σπαρακτικά που σίγουρα με άκουσαν δύο τετράγωνα πιο εκεί)

Ο Μάνος που ξενυχτούσε γράφοντας, εκσφενδονίστηκε στο δωμάτιο και σε λίγο η Αθηνά ήταν στην αγκαλιά μας. Κλαμμένη και τρομαγμένη. Τι είχε γίνει; Πολύ απλά: είχε πέσει από το κρεβάτι.

Συνηθισμένη στις τούμπες και τα πεσίματα, ηρέμησα γρήγορα. Μόνο που η Αθηνά δεν ηρεμούσε. Έκλαιγε πολύ. Πάνω που πήγαινε να χαλαρώσει, κάτι την τσίτωνε ξανά. Εξετάσαμε κάθε εκατοστό του κορμιού της. Δεν είχε μελανιά, ούτε καρούμπαλο, ούτε κάποιο κόψιμο. Μας έδειχνε ένα σημείο κοντά στο λαιμό της. Της δώσαμε νερό. Άρχισε να ηρεμεί. 

Τηλεφωνήσαμε την παιδίατρό μας, η οποία μας είπε να την παρακολουθήσουμε μήπως τελικά ηρεμήσει. Αν δεν, τότε καλό θα ήταν να πηγαίναμε για ακτινογραφία μήπως και είχε σπάσει κάποιο πλευρό. Αμφιταλαντευτήκαμε για λίγη ώρα: να πάμε ή να μην πάμε; Τελικά ηρέμησε στην αγκαλιά μου και αποκοιμήθηκε. Μέχρι τη μία το μεσημέρι!

Ο ύπνος της ήταν ανήσυχος, ξύπνησε 2-3 φορές κλαμμένη, αλλά γρήγορα ξανακοιμόταν. 

Όταν ξύπνησε «οριστικά», μου ζήτησε να δει Hello Kitty (η λατρεία της) και να φάει αβγό. Ήταν γενικά κεφάτη και χαμογελαστή. Όμως κάποιες κινήσεις την έκαναν να δυσανασχετεί.

– Πού πονάς, καρδιά μου;

– Εδώ

Το χεράκι της έδειξε πάλι στο πλάι του λαιμού και τότε με το Μάνο σαν να είδαμε ότι όντως ήταν λίγο πρησμένη η κλείδα της (οι κλείδες είναι τα 2 κοκκαλάκια που ενώνουν τους ώμους μας με το στέρνο, δεξιά και αριστερά του λαιμού)

Boυρ για το Παίδων λοιπόν. Η πρώτη φορά που το επισκεπτόμασταν. Δεν ξέραμε καν πώς να πάμε (το GPS να είναι καλά). Μπαίνοντας μέσα και βλέποντας τόσα παιδιά και όλα αυτά τα παιδικά αυτοκόλλητα και τις ζωγραφιές στους τοίχους, βούρκωσα… Η Αθηνά περπατούσε σαν να μη συνέβαινε τίποτα, μόνο όταν της έπιανες το δεξί χέρι, έκλαιγε για λίγα δευτερόλεπτα ή όταν την παίρναμε αγκαλιά. Κατά τ’ άλλα, χάριζε παντού το χαμόγελό της… Ακόμα απορώ πώς τα έβγαζε -και τα βγάζει- πέρα με τον πόνο… 

Ο ορθοπεδικός της ζήτησε να τον χαιρετήσει με το πονεμένο χέρι και είδε πόσο ζοριζόταν. 

– Μάλλον κάταγμα στην κλείδα. Θα πάτε για μια ακτινογραφία

Ε η ακτινογραφία πια έκανε μπαμ. Η κλείδα της ήταν σπασμένη. Λόγω του ότι δεν μπορείς να κάνεις και πολλά με μία σπασμένη κλείδα λόγω της θέσης της, τα πράγματα κυλούν… συντηρητικά. Δέσιμο για ένα μήνα για να περιορίζονται όσο γίνεται οι κινήσεις και αναμονή να «δέσει» μόνη της…

Τώρα αρκετές ώρες αργότερα, η Αθηνά δείχνει να έχει συνηθίσει τη νέα της κατάσταση. Προσπαθούμε να μην την πονάμε πολύ και ξεχνιόμαστε βλέποντας Hello Kitty και Xάιντι στο Youtube. Επίσης σήμερα φάγαμε και σοκολάτα -το αξίζει… Α! Και χθες για τη γιορτή μας, ο φίλος της ο Άγγελος τής έκανε δώρο το ζαχαροπλαστείο της Hello Kitty και έτσι πνίγουμε τον πόνο μας παίζοντας με αυτό.

Ακόμα μου φαίνεται τρελό το πόσο θαρραλέα αντιμετωπίζει ένα τόσο μικρό πλάσμα τον πόνο που τραβάει. Πόσα χαμόγελα μπορεί να μας χάρισε πάλι σήμερα… ΑΠΕΙΡΑ… 

Η πρώτη μας εμπειρία με το Παίδων -το φόβο και τον τρόμο κάθε γονιού- ήταν πολύ καλή. Τελειώσαμε πολύ γρήγορα και η συμπεριφορά όλων όσων συναντήσαμε ήταν ευγενέστατη και εξυπηρετικότατη. Εύχομαι να μην μας ξαναχρειαστεί ΠΟΤΕ. Και μακάρι να μη χρειαστεί σε κανένα παιδάκι…

Το πρώτο μας κάταγμα λοιπόν… Από ένα πέσιμο από το κρεβάτι… Ουφ!

Περαστικά, Αθηνάκι μου! Σε ευχαριστούμε που με το χαμόγελό και το θάρρος σου μάς έδωσες άλλο ένα μάθημα! Θα θυμόμαστε αυτή τη μέρα όταν είναι να γκρινιάξουμε για κάτι πολύ πιο ελαφρύ από το σπάσιμο μιας κλείδας! O μπαμπάς και η μαμά τα χρειάστηκαν ομολογουμένως… Εσύ από την άλλη… τι να πω… παλικάρι!