Φοβάται ωρέ η μάνα;
Κάποια βράδια πέφτω να κοιμηθώ και σκέφτομαι ένα σωρό αγχωτικά πράγματα. Με πιάνει κάτι σαν φόβος: φοβάμαι τα κινητά, φοβάμαι και τα μπισκότα, φοβάμαι μέχρι και τον αέρα που αναπνέουμε.
Ένα χρόνο τώρα έχουμε υιοθετήσει ως γονείς μια μέση στάση: δεν είμαστε με την καμία υποχόνδριοι μέχρι τρέλας, αλλά ούτε και εντελώς μα εντελώς κουλ. Δηλαδή ναι, δίνουμε στην Αθηνά μπισκοτάκι να φάει, αλλά δεν της δίνουμε… χοτ ντογκ. Την βγάζουμε βόλτα με κρύο, αλλά όχι και με βροχή (τι; Στο εξωτερικό δεν μασάνε!). Την βγάζουμε φωτογραφία με το κινητό μας, αλλά δεν της το δίνουμε να «παίξει». Δεν διαβάζουμε αναλυτικά τη σύσταση του κάθετι που αγοράζουμε, αλλά δεν πάμε και εντελώς στα τυφλά.
Στις αρχές το «Έλα μωρέ και εμείς που φάγαμε/ κάναμε/ ράναμε όταν ήμασταν παιδιά, τι πάθαμε;» με έπειθε. Αλλά όσο μεγαλώνει η μικρή και μαζί της μεγαλώνω και εγώ, αναρωτιέμαι… Μήπως ακόμα δεν ξέρουμε τι πάθαμε;
Βλέπω και μαμάδες να αναρτούν συνεχώς στο Facebook άρθρα για μεταλλαγμένα, δηλητηριώδεις ουσίες, φάρμακα που ανακαλούνται, πέφτω και εγώ ούτως ή άλλως πάνω τους όλη μέρα και δεν μπορώ, με τρώει κάτι μέσα μου… Πού είναι η αλήθεια και πού το ψέμα; Ποια είναι υπερβολικά και ποια βασίζονται σε αποδείξεις; (εδώ κολλάει και το παλιότερο κείμενο που σας είχα γράψει σχετικά με τις θεωρίες).
Και ενώ συνεχίζω να παίρνω αποφάσεις εξ ενστίκτου, είναι αυτά τα παλιοβράδια που με τρώει το μαύρο άγχος. Ξέρω ότι πολλοί άνθρωποι αλλάζουν αφού γίνονται γονείς. Κάποιοι βγάζουν τρομερές φοβίες, άλλοι πάλι απλά αρχίζουν να σκέφτονται και πράγματα που δεν είχαν… σκεφτεί ποτέ να σκεφτούν!
Δεν είναι ότι φοβάμαι μην τυχόν κρυώσει ή χτυπήσει η μικρή. Αυτά άλλωστε, θες δεν θες, υποσυνείδητα τα σκέφτεσαι και εύχεσαι να τα αποφύγεις (αν και κομματάκι απίθανο).
Φοβάμαι όλους αυτούς τους καθημερινούς παράγοντες που έχουν γίνει κομμάτια της ζωής μας και την μακροπρόθεσμη επίδρασή τους. Ναι, ρε παιδί μου, έχω κάποια στιγμή φοβηθεί ακόμα και όλη αυτή την μπίχλα που βγάζουν οι εξατμίσεις των αυτοκινήτων καθημερινά σε -σχεδόν- κάθε γωνιά της γης…
Eυτυχώς που δεν τα σκέφτομαι όλη μέρα, αλλά μόνο εκείνα τα τυχαία βράδια… Όπως το χθεσινό που ήταν σίγουρα λόγω των γενεθλίων της μικρούλας μας!
Και θέλω να σας ρωτήσω:
σας χτύπησε και εσάς κάποια στιγμή
η «έγινα γονιός και με έπιασε ένα άγχος»-φοβία;
ΦΟΒΙΕΣ ΝΑ ΘΕΣ!ΦΟΒΑΜΕ ΤΑ ΖΩΑ(ΣΚΥΛΟΣ ΝΑ ΜΗΝ ΤΟΝ ΔΑΓΚΟΣΕΙ,ΓΑΤΑ ΝΑ ΜΗΝ ΤΟΝ ΓΡΑΤΖΟΥΝΙΣΕΙ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ,ΚΟΤΑ ΝΑ ΜΗΝ ΤΟΝ ΤΣΙΜΠΙΣΕΙ ΚΑΙ ΟΤΙ ΑΛΟ ΦΑΝΤΑΖΕΣΤΕ!)ΚΑΙ ΜΕΝΟΥΜΕ ΚΑΙ ΣΕ ΧΩΡΙΟ !!!ΜΠΕΝΕΙ ΣΤΟΝ ΚΟΙΠΟ,ΠΕΡΝΕΙ ΤΗΝ ΤΣΑΠΑ ΤΟΥ ΜΠΑΜΠΑ ΜΑΣ,ΠΑΝΙΚΟΣ ΕΓΩ ΜΗΝ ΠΕΣΕΙ ΚΑΙ ΧΤΙΠΙΣΕΙ.ΒΛΕΠΩ ΠΟΛΥ ΣΥΧΝΑ ΕΦΙΑΛΤΕΣ ΟΤΙ ΤΟΝ ΧΤΥΠΑΕΙ ΑΥΤΟΚΙΝΙΤΟ,ΟΤΙ ΤΟΝ ΔΑΓΚΟΝΕΙ ΣΚΥΛΟΣ ΚΑΙ Ο ΓΙΟΣ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ 2,5 ΧΡΟΝΩΝ ΚΑΙ ΛΑΤΡΕΥΕΙ ΤΑ ΖΩΑ,ΤΑ ΛΑΤΡΕΥΕΙ!ΚΑΙ ΓΩ ΤΑ ΑΓΑΠΑΩ ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΑΦΟΥ ΟΤΑΝ ΓΚΡΙΝΙΑΖΩ (ΠΑΛΥ ΣΤΗΝ ΓΑΤΑ ΠΑΕΙ ΠΑΛΥ ΕΠΙΑΣΑΙ ΤΟΝ ΣΚΥΛΟ )ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ ΜΟΥ ΜΟΥ ΛΕΝΕ ΟΤΙ ΜΥΑΖΕΙ ΣΕ ΜΕΝΑ ΑΛΛΑ ΑΠΟ ΤΟΤΕ ΠΟΥ ΕΚΑΝΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΑ ΒΛΕΠΩ ΣΑΝ ΜΙΑ ΕΣΤΙΑ ΜΙΚΡΟΒΙΩΝ ΠΟΥ ΔΑΓΚΟΝΟΥΝ ΚΑΙ ΓΡΑΤΖΟΥΝΑΝΕ!ΠΟΛΥ ΑΝΧΟΣ!
ΑΧ ΟΛΙΒΙΑ ΠΟΛΛΑ ΒΡΑΔΙΑ ΜΕ ΠΟΙΑΝΕΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΑΝΧΟΤΗΚΟ ΣΤΟ ΠΟΥ ΜΕΓΑΛΩΝΕΙ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ ΣΕ ΤΙ ΚΟΣΜΟ Κ ΤΗ ΒΡΟΜΙΑ...ΕΜΕΙΣ ΕΥΤΗΧΩΣ ΜΕΓΑΛΩΣΑΜΕ ΣΕ ΔΙΑΦΩΡΕΤΙΚΕΣ ΕΠΟΧΕΣ ΠΙΟ ΚΑΘΑΡΕΣ ΟΧΙ ΤΟΣΟ ΤΗΣ ΚΑΚΙΑΣ Κ ΤΗΣ ΒΡΟΜΙΑΣ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΑ ΠΡΟΣΤΑΤΥΟΥΜΕ ΑΠΟ ΠΑΝΤΟΥ Κ ΚΑΘΕ ΛΟΓΙΣ ΚΟΣΜΟ...ΕΥΧΩΜΑΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΗΡΕΜΗ Η ΖΩΟΥΛΑ ΤΟΥΣ Κ ΧΩΡΙΣ ΠΟΛΟΥΣ ΚΙΝΔΗΝΟΥΣ... ΦΙΛΑΚΙΑ ΟΛΙΒΙΑ!!!
Ασε Ολίβια.Εγώ από όταν γέννησα ψωνίζουμε μόνο βιολογικά. Στο πρώτο παιδί ήμουν τρελαμένη, να πλένει τα χέρια του, να αλλάζει ρούχα μετα την παιδική χαρά ή τον παιδότοπο. Μόνο για τα γλυκά ήμουν χαλαρή γιατί ο γιατρός μου με είχε χαλαρώσει. Στο δεύτερο παιδί μου χαλαρωσα και κατάλαβα ότι δεν τα γεννάμε για να τα κλείσουμε στη γυάλα. Σε αυτό τον κόσμο γεννήθηκαν σε αυτόν θα ζήσουν και εμείς θα κάνουμε το καλύτερο γι αυτά. Φιλάκια
>Σαν μάνα, αλλά και πριν τη μητρότητα, φοβάμαι αυτά που δεν κατανοώ ή που δεν γνωρίζω αρκετά. Όσα γνωρίζω & κατανοώ δεν τα φοβάμαι συνήθως, τ αντιμετωπίζω. Με τη μητρότητα απλά μεγάλωσε η ανάγκη μου να κατανοήσω περισσότερα για θέματα που πριν δεν με ειχαν απασχολήσει τόσο. Και μεγάλωσε κι η δύναμη μου απέναντι στο φόβο. Έτσι, για το τι θα φάνε, που θα μεγαλώσουν, πως θα πορευτούν & που μπορεί να μπλέξουν τα παιδιά μου, δεν φοβάμαι, μια και η "δουλειά μου" είναι από τώρα να τους δώσω τις βάσεις ωστε να παίρνουν τις υγειείς αποφάσεις για τη ζωή τους. Ούτε για τις φυσικές καταστροφές, μια κι είναι τόσο απρόβλεπτες, ώστε δεν έχει νόημα ο όποιος φόβος. Φοβάμαι όμως τη ζημιά που μπορούν να κάνουν στα παιδιά μου άλλοι παράγοντες, που δεν ορίζω κι ούτε θα καταφέρω ποτέ να τα προετοιμάσω αρκετά γιαυτούς: η καταστροφή του οικοσυστήματος, το εκπαιδευτικό σύστημα, ο κοινωνικός ρατσισμός, η μη-αποδοχή της διαφορετικότητας, η ανθρώπινη κακία, η ανθρώπινη βλακεία, η ανθρώπινη απληστία... Μα επειδή ό,τι φοβόμαστε το καλούμε κοντά μας, διώχνω απ το κεφάλι μου ακόμα κι αυτούς τους φόβους & στη θέση τους φαντασιώνω τα παιδιά μου & τα παιδιά όλου του κόσμου, αυριανούς ενήλικες, να τ αλλάζουν όλα και να ζουν σ έναν ειρηνικό & συνειδητό κόσμο, απαλλαγμένο απ αυτά ;-)
>o dikos mou fovos pali,apo thn periodo ths egkumoshnhs mou akoma,einai na mh mpei kapoios sto spiti k mou parei to paidi....pote ma pote den koimomouna me fwtaki k kiniomoun sta skotadia sto spiti mias k hksera pou einai to ka8e ti.oso pernousan omws oi mhnes k eftane k o kairos gia na gennhsw fovomoun olo k pio polu....twra pou exw to paidi,k otan eimai monh mou sto spiti k me parea(antras - mama mou) fovamai mhpws ekei pou 8a me parei o upnos den akousw thn porta k mpei kapoios mesa k mou parei to paidi k kanei k kako se mas....exw katanthsei paranoikh me auto to 8ema.....pros to paron ton profusw oso kalutera mporw ton mikro mou...