Στο σπίτι με τον Ταρζάν!
Προχθές έδωσα στην κόρη μου με συνοπτικές και διόλου αντικειμενικές διαδικασίες το βραβείο του καλύτερου μωρού σε αυτοκίνητο.
Η μαμά Ελίνα μου άφησε σχόλιο πόσο τυχερή είμαι, γιατί η κόρη της δεν κάθεται σε χλωρό κλαρί, σκαρφαλώνει, τραβάει καρέκλες, πέφτει και κάνει και άλλα που κάνουν τους γονείς της να τρομάζουν.
Ε λοιπόν… Το ότι η κόρη μας είναι γενικά ήσυχη, δεν σημαίνει ότι δεν μετατρέπεται σε Ταρζάν πολλές μα πολλές φορές μέσα στη μέρα…
Είναι λογικό για ένα παιδί μετά τον χρόνο να ταρζανίζει… απλά το καθένα το κάνει στο δικό του στιλ.
 |
| -Ωραία κουρτίνα, γιαγιάκα Για να την κατεβάσω! |
Ας πούμε η Αθηνά δεν είναι από τα παιδιά που θα ρίξουν τα πάντα κάτω όταν βρεθούν μπροστά σε ένα τραπέζι. Όχι. Απλά αν της καρφωθεί να πάρει κάτι συγκεκριμένο, ε, θα το πάρει… Όσο και να την τραβάς μακριά, εκείνη θα επιστρέφει. Και στο Σινικό Τείχος να την στείλω, αυτή θα συρθεί πίσω για να πάρει αυτό που θέλει.
Ας πούμε σήμερα έβαλε στόχο τις καραμέλες-ζελεδάκια που είχε η γιαγιά Γεωργία σε ένα ασημένιο μπολ στο σαλόνι της. Ε ρε φίλε, χρυσή την κάναμε να τις αφήσει. ΟΧΙ! Εκειιιιιί, εκειιιιιιί, να αρπάξει μία να φάει. Επειδή δεν είμαι της λογικής να εξαφανίζουμε τα πάντα από το σπίτι -πλην των επικίνδυνων- αλλά με υπομονή να διδάξουμε στο παιδί τι επιτρέπεται και τι όχι, κάθισα εκεί μέχρι να την μεταπείσω να ασχοληθεί με κάτι άλλο. (Εντάξει, το παραδέχομαι, της έδωσα και μια μικρή δαγκωνίτσα ζελεδάκι, γιατί ήταν έτοιμη να το φάει ολόκληρο με το περιτύλιγμα)
Η αγαπημένη της ταρζανιά είναι να σκαρφαλώνει… Γλέντια τρελά! Πού να περπατήσει και μόνη της… Τότε θα ξεχάσουμε όλοι την Αθηνούλα που ξέραμε. Ξαπλώνουμε μαζί στο κρεβάτι ντεμέκ να κοιμηθεί το μεσημέρι και εκεί που πάει η άτιμη να γλαρώσει, τσουπ αρπάζεται από το κεφαλάρι και μου κάνει πιρουέτες… Και δώστου χαμόγελο και βουτιές στο κρεβάτι και ξανά όρθια για πιρουέτες.
Να πω και για το καλάθι των αχρήστων; Που λίγο να την χάσεις από το βλέμμα σου, χώνεται μέσα και αρχίζει να ξεδιαλέγει τα περιεχόμενα σαν ρακοσυλλέκτης; Ή μήπως για την τελευταία της συνήθεια να θέλει να κάνει μπάνιο όρθια μέσα στο μπανάκι της με το ένα πόδι να ακουμπάει στο χείλος της μπανιέρας;
Να συνεχίσω; Ξέρετε τι έκανε πριν; Έφαγε μια κροκέτα για τις γάτες. Ναι. Άφησε την μπανάνα της στην άκρη και πήρε μια κροκέτα από το πιάτο των γατιών και δεν την άφηνε με τίποτα. Κόντεψα να πάρω τανάλια για να ανοίξω το στόμα της -που την βρίσκουν τόση δύναμη;;- και να ψαρέψω τη μισή κροκέτα. Οι κροκέτες έξω στο μπαλκόνι από εδώ και στο εξής, μην μας γίνει και συνήθεια.
Όπως καταλαβαίνετε, ακόμα και τα… αγγελούδια μετατρέπονται σε μικρούς ταραξίες κάποια στιγμή. Και είναι λογικό: τα παιδιά σε αυτή την ηλικία θέλουν να συρθούν, να σκαρφαλώσουν, να πέσουν, να σηκωθούν, να τρέξουν, να γκρεμίσουν, να ανοίξουν, να κλείσουν. Πόσο μαγικός μπορεί να μοιάζει στα μάτια τους ο μικρός σπιτικός μας κόσμος που εμείς τον έχουμε φάει με το κουτάλι και δεν μας εντυπωσιάζει πια;
Έχει τη γλύκα του και αυτό και ας είμαστε συνέχεια σήκω σήκω κάτσε κάτσε. Α και κομματάκι ζαλισμένοι, γιατί όλες οι ταρζανιές συνοδεύονται από τις αντίστοιχες ιαχές.
Όταν το βράδυ πέφτει για ύπνο, πιάνω τον εαυτό μου να κάνει ένα «Ουυυυυφ!» ανακούφισης. Και τι αστείο… μου λείπει ύστερα από λίγη ώρα η μικρή μαιμού με τις μαιμουδιές της!
Είναι τόσο τέλειο να είσαι μαμά!!
Φιλιά
Ολίβια
Υ.Γ. Η κόρη μας, πάντως, εξακολουθεί να είναι ένα εξαιρετικά ήσυχο και καλόβολο παιδί! Αλλά έχει και η ησυχία τα όριά της! 😀
τα ζουμε καθημερινα με τον ταρζαν μας πραγματικα...
>ax olivia idikia mou einai 10 minon k mou kanei tetoies tarzanies k xeiroteres...sto trapezi den afinei tipota...simera moy anoikse k to prwto ntoulapi ths kouzinas!! ma ti perierga pou einai ayta ta mwra!! diladi ti tha kanei otan xronisei?? otan arxizei na perpataei....den thelw na to skeftomai!!! xaxa pantws mporei na me kourazei kamia fora alla den mporw na stamathsw na thn parakoloutho k na thn kamararono...k sa mou exei kanei mesa se 10 lepta to spiti ano kato!!!!
katia
>ΟΤΙ ΚΙ ΑΝ ΠΩ ΕΙΝΑΙ ΛΙΓΟ...ΠΟΛΥ ΛΙΓΟ....Η ΔΙΚΙΑ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΛΙΓΟ ΠΡΙΝ ΤΑ 4.ΕΝΑ ΠΛΑΣΜΑ ΧΑΡΑ ΘΕΟΥ...ΔΕΝ ΓΚΡΙΝΙΑΖΕΙ..ΔΕΝ ΚΛΑΙΕΙ...ΣΥΜΒΙΒΑΖΕΤΑΙ ΜΕ ΤΑ ΠΑΝΤΑ....ΑΛΛΑ...ΕΙΝΑΙ ΑΣΤΑΜΑΤΗΤΗ...Μ ΕΧΕΙ ΞΕΤΙΝΑΞΕΙ...ΤΡΕΜΩ...ΜΕΧΡΙ ΤΩΡΑ ΜΕΤΡΑΜΕ ΕΝΑ ΣΠΑΣΜΕΝΟ ΔΟΝΤΙ ,ΠΟΥ ΕΥΤΥΧΩΣ ΘΑ ΠΕΣΕΙ ΓΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΝΕΟΓΗΛΟ, ΚΑΙ ΜΙΑ ΣΠΑΣΜΕΝΗ ΚΛΕΙΔΑ...ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΟΥ ΦΥΛΑΓΕ ΤΑ...ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΑΝΤΑ ΑΡΚΕΤΟΙ ΕΜΕΙΣ...
ΜΑΡΙΝΑ
>Συμφωνώ μαζί σου και γενικά μου αρέσει η οπτική σου.
Νομίζω όμως ότι αυτό:
‘δεν είμαι της λογικής να εξαφανίζουμε τα πάντα από το σπίτι -πλην των επικίνδυνων- αλλά με υπομονή να διδάξουμε στο παιδί τι επιτρέπεται και τι όχι’
Το λες λίγο εκ του ασφαλούς (με τη καλύτερη διάθεση πάντα).
Και το δικό μου ταρζανακι είναι 14 μηνών και καλόβολο παιδί (ήσυχο δεν το λες).
Θέλει να αρπάζει οτιδήποτε βλέπει μπροστά της και το κάνει με μια ταχύτητα που δεν την προβαίνεις.
Αν είχα όλα μου τα πράγματα στις κανονικές τους θέσεις και όχι στα ψηλότερα ράφια της βιβλιοθήκης το αποτέλεσμα θα ήταν να πρέπει να της λέω συνεχώς όχι αυτό, όχι εκείνο, αστο κάτω αυτό και σίγουρα θα είχαμε ατυχήματα γιατί όπως σου είπα δεν την προβαίνω.
Το ότι δεν θα είχε κανένα αποτέλεσμα στο εγγυώμαι βλέποντας το να συμβαίνει σε κάποια πράγματα για τα οποία το θεωρώ σημαντικό να τις λέω όχι για λογούς ασφαλείας, όπως το να μην βάζει το χέρι στη πρίζα ακόμα και αν τις έχω καλιμενες.
Ε, λοιπόν δεν είναι αυτό ο ρόλος που θέλω να παίζω με το παιδί μου ούτε θεωρώ ότι το να τσακωνόμαστε όλη τη μέρα πάνω από τα DVD έχει κάτι να της προσφέρει εκτός του να την εκνευρίζει και να την αποσπά από άλλα πιο δημιουργικά παιχνίδια.
Το τραπεζάκι του σαλονιού μου μπορεί να μείνει ένα χρόνο χωρίς τασάκια, μετά το ξανασυζητάμε
Στέφη
>ΚΟρίτσια ο δικός μου είναι 1 χρονών και περπατάει από τους 10 μήνες. Φανταστείτε πόσες εξερευνήσεις έχει ήδη κάνει. Μόλις ανοίξει τα ματάκια του από τον ύπνο του, σηκώνεται και ξεκινάει το κυνήγι!!! Με ακούει που του φωνάζω "Μη!!!!" με κοιτάει, γελάει και δεν σταματάει. Τον μαλώνω αλλά πολλές φορές δεν εχει αποτέλεσμα. Χθες άναψε τα μάτια τις κουζίνας και αρχισε να τρέχει το ζουζούνι. Οι ξυλιές είναι λύση? Πείτε μου καμιά μέθοδο πειθαρχίας γιατί ανησυχώ μήπως χάσω το έλεγχο...
φιλιά!
Ρούλα
>Η αγαπημένη μας ταρζανιά εμάς είναι το τραπεζάκι του σαλονιού! ανεβαίνει και φωνάζει ¨κι άλλο¨! και τρέχει ο μπαμπάς της να την προφτάσει! στο τέλος βέβαια τη γεμίζουμε φιλάκια...
>Εγώ το πήρα απόφαση. Μόνο ζωηρά παιδιά ξέρω να κάνω. Και τα δυό μου... "μπουμπούκια". Ξέρεις από αυτά, που για τους τρίτους είναι γλύκα με όλες τις τσαχπινιές που κάνουν, αλλά στους γονείς βγαίνει το λάδι. Ένα από τα άπειρα καθημερινά κατορθώματα του γιού μου: Έχει βουρτσίσει τα δόντια του με τη βούρτσα του... πιγκάλ! Ναι, που έχουμε για τη λεκάνη και βάζουμε και χλωρίνη. Καλό παιδί, ε;
Αχ, τα λατρεύω τα παιδάκια μου!!! Γκρινιάζω, αλλά τρελαίνομαι με τις σκανταλιές τους.
Ρούλα
>Ολιβια εγω κ παλι εξακολουθω να πιστευω οτι εισαι τυχερη και οτι η αθηνουλα ειναι ενα πολυ ησυχο αστερακι!!! ισως επειδη εχω κ πολυ ανεβασμενο τον πηχη με τον χουλιγκανο μου!!
>Ολιβιακι τα ιδια εκανε κ η δικια μου...κ τωρα κανει ακομα χειροτερα ανεβαινει ακομα κ στο τραπεζι...η δε νεα λατρεια της τα σκαλοπατια..οπου δει σκαλοπατι τρεχει να ανεβοκατεβει!!!χα χα!αυτο με το ψαχουλεμα ομως εχει πλακα εμενα με βοηθαει να την ταισω οταν δεν εχει πολυ ορεξη...παιρνω ενα τσαντακι βαζω μεσα μερικα παιχνιδια της κ της το δινω κ εκεινη το ψαχουλευει κ κατα συνεπεια επειδη ειναι απασχολημενη ξεχνιεται κ τρωει!Αθηνακι πολλα φιλακια απο την Κατερινουλα μου που σε περιμενει στη Χαλκιδα!
>ΠΟΣΟ ΣΕ ΝΟΙΩΘΩ...ΚΑΙ ΝΑ ΣΚΕΦΤΕΙΣ ΠΩΣ ΕΜΕΝΑ ΚΑΝΕΙ ΕΤΣΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΩΡΑ ΠΟΥ ΘΑ ΞΥΠΝΗΣΕΙ ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΩΡΑ ΠΟΥ ΘΑ ΞΑΝΑΚΟΙΜΗΘΕΙ..!!! ΑΦΟΥ ΠΟΛΛΕΣ ΦΟΡΕΣ ΑΝΑΡΩΤΙΕΜΑΙ ΤΙ ΠΑΙΡΝΕΙ???
ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΩΡΕΣ ΠΟΥ ΔΥΣΑΝΑΣΧΕΤΩ ΚΑΙ ΚΟΥΡΑΖΟΜΑΙ, ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΩΡΕΣ ΠΟΥ ΛΕΩ ΗΜΑΡΤΟΝ ΘΕΕ ΜΟΥ..ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ ΝΑ ΕΧΕΙ ΤΟΣΗ ΕΝΕΡΓΕΙΑ??ΚΑΙ ΕΙΜΑΙ ΑΠΟ ΤΙΣ ΜΑΝΕΣ ΠΟΥ ΔΟΥΛΕΥΟΥΝ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΧΩ ΜΑΖΙ ΜΟΥ 24 ΩΡΕΣ...ΔΗΛΑΔΗ ΜΗΔΕΝ ΩΡΑ ΗΡΕΜΙΑΣ!!!!!
ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΩΡΕΣ ΠΟΥ ΠΙΑΝΩ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΟΥ ΝΑ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΔΡΑΠΕΤΕΥΣΕΙ ΛΕΓΟΝΤΑΣ ΨΕΜΑΤΑ ΠΩΣ ΠΑΩ ΓΙΑ ΠΙΠΙ ΓΙΑ ΝΑ ΗΣΥΧΑΣΩ ΓΙΑ ΜΕΡΙΚΑ ΔΕΥΤΕΡΟΛΕΠΤΑ...!!! ΝΙΩΘΩ ΕΝΟΧΗ ΟΜΩΣ, ΝΙΩΘΩ ΟΤΙ ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΚΑΛΗ ΜΑΝΑ, ΝΙΩΘΩ ΟΤΙ ΚΑΝΩ ΛΑΘΟΣ ΠΟΥ ΑΓΑΝΑΚΤΩ. ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΑΝ ΤΑ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΝΙΩΘΩ ΤΑ ΝΙΩΘΟΥΝ ΚΑΙ ΑΛΛΕΣ ΜΑΝΟΥΛΕΣ ΑΛΛΑ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΞΕΡΩ ΣΙΓΟΥΡΑ ΕΙΝΑΙ ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΔΥΣΚΟΛΟ ΤΟ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΜΑΝΑ. ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΝΑ ΤΟ ΛΕΣ ΑΛΛΑ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΕΚΕΙ..ΣΕ ΟΛΑ.
ΔΕΝ ΤΟ ΑΛΛΑΖΩ ΟΜΩΣ ΜΕ ΤΙΠΟΤΑ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ.
ΔΕΝ ΤΟ ΑΛΛΑΖΩ ΓΙΑΤΙ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑ ΒΡΙΣΚΩ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΟΥ ΣΙΓΑ ΣΙΓΑ.
ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΑ ΠΟΝΗΡΑ ΤΗΣ ΒΛΕΠΩ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΜΟΥ. ΕΙΝΑΙ ΥΠΕΡΟΧΑ ΑΥΤΑ ΤΑ ΜΙΚΡΑ ΤΑΡΖΑΝΑΚΙΑ ΑΝ ΚΑΙ Η ΔΙΚΙΑ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ Ο ΤΑΡΖΑΝ ΚΑΙ ΟΛΟΙ ΟΙ ΦΙΛΟΙ ΤΟΥ ΜΑΖΙ!!!!
agapiti mou kalliopi kai emeis mia ap ta idia exw ena tarzanaki agoraki 17 mhnwn ektos tou oti skarfalwnei kai xoropidaei oli mera ama den tou kaneis to xatiri kamia fora tsirizei !pote ton afinw mono tou na iremisei opws mas eipe o paidiatros alla otan 8a eimai kai gw kourasmeni 8a arxisw na fonazw kai egw kai ta tsirizw me apotelesma na ginetai to spiti texas!!!!!!!!!!meta apo ligh wra omws pou einai kai pali iremos 8elw apla na ton faw kai epanar8wnw!!!!!den eisai i moni manoula pou kapoia stigmi xespaei!!giati min ksexniesai den eisai mono mana eisai kai gunaika kai noikokura kai i ''douleia''tis miteras einai i pio duskoli ap oles!!upomoni kai kouragio mexri na ginoun tria kai na arxisoun na isyxazoun!!!!!
>ΣΑΝ ΝΑ ΤΑ ΕΧΩ ΓΡΑΨΕΙ ΕΓΩ ΑΥΤΑ ΓΙΑ ΤΟ ΓΙΟ ΜΟΥ ΚΑΙ ΠΟΛΛΑ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ!!!!!!