Προχθές έδωσα στην κόρη μου με συνοπτικές και διόλου αντικειμενικές διαδικασίες το βραβείο του καλύτερου μωρού σε αυτοκίνητο.

 

Η μαμά Ελίνα μου άφησε σχόλιο πόσο τυχερή είμαι, γιατί η κόρη της δεν κάθεται σε χλωρό κλαρί, σκαρφαλώνει, τραβάει καρέκλες, πέφτει και κάνει και άλλα που κάνουν τους γονείς της να τρομάζουν.

 

Ε λοιπόν… Το ότι η κόρη μας είναι γενικά ήσυχη, δεν σημαίνει ότι δεν μετατρέπεται σε Ταρζάν πολλές μα πολλές φορές μέσα στη μέρα…

 

Είναι λογικό για ένα παιδί μετά τον χρόνο να ταρζανίζει… απλά το καθένα το κάνει στο δικό του στιλ.

 

Ας πούμε η Αθηνά δεν είναι από τα παιδιά που θα ρίξουν τα πάντα κάτω όταν βρεθούν μπροστά σε ένα τραπέζι. Όχι. Απλά αν της καρφωθεί να πάρει κάτι συγκεκριμένο, ε, θα το πάρει… Όσο και να την τραβάς μακριά, εκείνη θα επιστρέφει. Και στο Σινικό Τείχος να την στείλω, αυτή θα συρθεί πίσω για να πάρει αυτό που θέλει.

 

Ας πούμε σήμερα έβαλε στόχο τις καραμέλες-ζελεδάκια που είχε η γιαγιά Γεωργία σε ένα ασημένιο μπολ στο σαλόνι της. Ε ρε φίλε, χρυσή την κάναμε να τις αφήσει. ΟΧΙ! Εκειιιιιί, εκειιιιιιί, να αρπάξει μία να φάει. Επειδή δεν είμαι της λογικής να εξαφανίζουμε τα πάντα από το σπίτι -πλην των επικίνδυνων- αλλά με υπομονή να διδάξουμε στο παιδί τι επιτρέπεται και τι όχι, κάθισα εκεί μέχρι να την μεταπείσω να ασχοληθεί με κάτι άλλο. (Εντάξει, το παραδέχομαι, της έδωσα και μια μικρή δαγκωνίτσα ζελεδάκι, γιατί ήταν έτοιμη να το φάει ολόκληρο με το περιτύλιγμα)

 

Η αγαπημένη της ταρζανιά είναι να σκαρφαλώνει… Γλέντια τρελά! Πού να περπατήσει και μόνη της… Τότε θα ξεχάσουμε όλοι την Αθηνούλα που ξέραμε. Ξαπλώνουμε μαζί στο κρεβάτι ντεμέκ να κοιμηθεί το μεσημέρι και εκεί που πάει η άτιμη να γλαρώσει, τσουπ αρπάζεται από το κεφαλάρι και μου κάνει πιρουέτες… Και δώστου χαμόγελο και βουτιές στο κρεβάτι και ξανά όρθια για πιρουέτες.

 

Να πω και για το καλάθι των αχρήστων; Που λίγο να την χάσεις από το βλέμμα σου, χώνεται μέσα και αρχίζει να ξεδιαλέγει τα περιεχόμενα σαν ρακοσυλλέκτης; Ή μήπως για την τελευταία της συνήθεια να θέλει να κάνει μπάνιο όρθια μέσα στο μπανάκι της με το ένα πόδι να ακουμπάει στο χείλος της μπανιέρας;

 

Να συνεχίσω; Ξέρετε τι έκανε πριν; Έφαγε μια κροκέτα για τις γάτες. Ναι. Άφησε την μπανάνα της στην άκρη και πήρε μια κροκέτα από το πιάτο των γατιών και δεν την άφηνε με τίποτα. Κόντεψα να πάρω τανάλια για να ανοίξω το στόμα της -που την βρίσκουν τόση δύναμη;;- και να ψαρέψω τη μισή κροκέτα. Οι κροκέτες έξω στο μπαλκόνι από εδώ και στο εξής, μην μας γίνει και συνήθεια.

 

Όπως καταλαβαίνετε, ακόμα και τα… αγγελούδια μετατρέπονται σε μικρούς ταραξίες κάποια στιγμή. Και είναι λογικό: τα παιδιά σε αυτή την ηλικία θέλουν να συρθούν, να σκαρφαλώσουν, να πέσουν, να σηκωθούν, να τρέξουν, να γκρεμίσουν, να ανοίξουν, να κλείσουν. Πόσο μαγικός μπορεί να μοιάζει στα μάτια τους ο μικρός σπιτικός μας κόσμος που εμείς τον έχουμε φάει με το κουτάλι και δεν μας εντυπωσιάζει πια;

 

Έχει τη γλύκα του και αυτό και ας είμαστε συνέχεια σήκω σήκω κάτσε κάτσε. Α και κομματάκι ζαλισμένοι, γιατί όλες οι ταρζανιές συνοδεύονται από τις αντίστοιχες ιαχές.

 

Όταν το βράδυ πέφτει για ύπνο, πιάνω τον εαυτό μου να κάνει ένα «Ουυυυυφ!» ανακούφισης. Και τι αστείο… μου λείπει ύστερα από λίγη ώρα η μικρή μαιμού με τις μαιμουδιές της!

 

Είναι τόσο τέλειο να είσαι μαμά!!

 

Ολίβια

Υ.Γ. Η κόρη μας, πάντως, εξακολουθεί να είναι ένα εξαιρετικά ήσυχο και καλόβολο παιδί! Αλλά έχει και η ησυχία τα όριά της! 😀