Ακολούθησα κρυφά τον γιο μου στην πρώτη του εκδρομή με το προνήπιο!
Λοιπόν….. από την ώρα που μάθαμε ότι είμαι έγκυος, κάναμε πολλά όνειρα γι’ αυτό το παιδί, από το όνομα που θα πάρει, μέχρι σε ποιον θα μοιάζει, τι θα γίνει όταν μεγαλώσει και τα γνωστά που πιστεύω ότι τα κάνουν οι περισσότεροι μέλλοντες γονείς αλλά και παππούδες.
Αν είναι κορίτσι θα πάρει το όνομα της μαμάς μου, εγώ. Ναι, αλλά αν είναι αγόρι θα πάρει το όνομα του μπαμπά μου,ο άντρας μου. Αν είναι κορίτσι θα το κάνω χορεύτρια, τι λες καλέ αγόρι είναι και θα γίνει μεγάλος μπαλαδόρος… τη φωνή του παππού του θα πάρει ότι και να είναι, ο μπαμπάς μου, άλλη ιστορία αποκεί….!!!!
Μη τα πολυλογώ, αποκτήσαμε ένα υγιέστατο αγοράκι, Δόξα τον Θεό! Που σήμερα είναι 4,5 χρονών και τα όνειρα όλων συνεχίζονται γι’ αυτό το παιδί!
Τον Σεπτέμβρη που μας πέρασε πηγαίνει το παιδί μας προνήπιο, επειδή είχαμε την άνεση λόγω της δουλειάς του μπαμπά μας, δεν τον πήγαμε παιδικούς και τα σχετικά και σχεδόν μεγάλωσαν οι δυο τους μαζί. Εγώ δουλεύω και κανονίζαμε έτσι ώστε το παιδί να είναι πάντα με μας. Βέβαια όταν (σπάνια) χρειαζόταν, είχαμε και τις γιαγιάδες.
Στο προνήπιο λοιπόν όλα καλά, εκτός από το άγχος το δικό μας «Πού το αφήνουμε το παιδάκι μας;;; Στον έξω κόσμοοοοοοο!»
Και έρχεται εκείνη η μέρα… Τον παίρνουμε από το σχολείο και όπως κάθε μέρα, ανοίγουμε την τσαντούλα του…. Και βλέπουμε ένα χαρτάκι: «Επιτρέπω στον γιο μου να λάβει μέρος στην εκδρομή που θα γίνει την τάδε ημέρα σε ένα ελαιοτριβείο της περιοχής μας»
Μείναμε ακίνητοι να κοιταζόμαστε. Ο μικρός να μας λέει «Αυτό το χαρτί να το υπογράψεις μπαμπά! Είναι για την εκδρομή μας, θα πάμε με ΛΕΩΦΟΡΕΙΟ!»
Ντααααααν δεύτερη κεραμίδα!!!
Το παιδί μας θα πάει πρώτη φορά εκδρομή και μάλιστα με λεωφορείο ΜΟΝΟ ΤΟΥ;;;
Σοκ! Εκείνο το βράδυ δεν λέγαμε τίποτα άλλο, παρά μόνο αυτό κουβεντιάζαμε και ο άντρας μου που θεωρείται πολύ «απελευθερωμένος» γονιός…
«Τι λες Σωτηράκη» να του λέω «για να σε δω τώρα που με λες υπερβολική που κλαίω στην ιδέα ότι ο γιος μου θα παει φαντάρος»
«ΝΑΙ» μου λέει «έχεις δίκιο!»
Πού θα πάει το παιδί, πώς θα κατέβει από το λεωφορείο, μη σκοντάψει εκεί στα μηχανήματα και πόσα άλλα χαζαααααά. Από την άλλη να λέμε δεν είναι σωστό να μην πάει, θα το συζητάνε την επόμενη μέρα στο σχολείο και ο δικός μας θα αισθάνεται άσχημα.
Με τα πολλά πολλά υπέγραψε ο μπαμπάς…
Μέχρι να έρθει εκείνη η μέρα όλο αυτό σκεφτόμασταν… Μέχρι και στη δασκάλα πήγαμε και της είπαμε ότι εκείνη την μέρα είμαστε ελεύθεροι από δουλειές «Μήπως θέλετε να έρθει ο σύζυγός μου να σας βοηθήσει με τα παιδιά να τα κατεβάσετε από το λεωφορείο;»
«Όχι» μου λέει η κυρία «έχουμε περιπολικό της αστυνομίας να μας συνοδέψει και να σταματήσει την κυκλοφορία για να κατέβουμε μην ανησυχείτε, η απόσταση είναι 3,5 χιλιόμετρα»
Έτυχε και να γνωρίζουμε τον κύριο που είχε το ελαιοτριβείο και εννοείται ότι τον πήραμε και εκείνον τηλέφωνο να προσέχει το παιδί μας και εννοείται ότι πήραμε το λεωφορείο από πίσω… Τα καλό είναι ότι είδαμε και άλλους γονείς με τα αυτοκίνητα τους, δεν είμαστε οι μόνοι τελικά, είδαμε και άλλους χειρότερους.. Να κρύβονται με γυαλιά και καπέλα ή να έχουν πάρει άλλα αυτοκίνητα για να μην τους δουν οι δασκάλες!
Τραγικές καταστάσεις τι να πω… Ότι και να πω, ντρέπομαι! Αφού μπήκαν μέσα τα παιδάκια μια χαρά όλα, κοιταζόμαστε και λέμε «Πάμε να φύγουμε, γιατί ξεφτιλιστήκαμε!»
Και φύγαμε. Γιατί ήταν πολύ άσχημο αυτό που κάναμε. Δυστυχώς θέλουμε να ελέγχουμε τα παιδιά μας και αυτούς που περιτριγυρίζουν τα παιδιά μας, εμείς δεν εμπιστευτήκαμε ούτε τη δασκάλα του. Με αυτό που κάναμε την ακυρώσαμε. Όταν μου τον φυλάει τη μισή μέρα, όμως, είναι καλή, ε;
Από τότε είπαμε ότι δεν θα ξανασκεφτούμε έτσι για το παιδί μας και θα το αφήσουμε ελεύθερο να κάνει τις επιλογές του και στο κάτω κάτω νομίζω ότι εμείς έχουμε ευθύνη για την ανατροφή του και για το τι άνθρωπος θα βγει στην κοινωνία, να είμαστε δίπλα του με αγάπη και κατανόηση και συζήτηση.
Και ποιος δεν κάνει λάθη;
Αααα και είπα ότι δεν θα κλάψω, όταν πάει φαντάρος, ούτε θα βάλω μέσον να τον έχω κοντά και όταν θα πάει 5μερη δεν θα κρυφτώ μέσα στο καράβι, τρένο, αεροπλάνο, ούτε θα κλείσω στο ξενοδοχείο που θα πάνε! Ίσως στο διπλανό…!
μαμά Κ.
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
Έχω τέσσερα παιδιά,όλα πήγαν παιδικό από ενός έτους και σε όλες τις βαθμίδες του σχολείου.Και έπεσαν και χτύπησαν και γόνατα μάτωσαν και κεφάλια άνοιξαν και μάλωσαν και έκλαψαν και όρθωσαν το ανάστημά τους όταν έπρεπε.Ο κόσμος είναι σκληρός και το σχολείο είναι ένας μικρόκοσμος και απεικόνιση της κοινωνίας μας.Εάν αγχώνεστε για αυτές τις λεπτομέρειες, στο Δημοτικό θα πάθετε σοκ! Δεν μιλάω καν για αργότερα.Πρέπει να τα βγάλουν μόνα τους πέρα. Τα παιδιά θέλουν τόνωση της αυτοπεποίθησής τους και παρότρυνση να τολμήσουν, να κάνουν αυτό που πιστεύουν εκείνα σωστό, ό,τι δουλειά κάνουν οι γονείς είναι στο σπίτι. Δείξτε τους τον τρόπο για να κολυμπήσουν μόνα τους, η καταπίεση ή η υπερπροστατευτικότητα φέρνουν αντίθετα αποτελέσματα, τα παιδιά θέλουν να ασχολείσαι τόσο μαζί τους ώστε να νιώθουν ότι τα αγαπάς και τα στηρίζεις αλλά δεν τους στερείς σε καμιά περίπτωση την ελευθερία τους, είναι κάτι σαν τα πουλάκια που γυρίζουν μόνα τους στη φωλιά, δεν τα φυλακίζεις, είναι ελεύθερα να πετάξουν. Συνήθως όλες οι συμπεριφορές αυτές εξαφανίζονται στο δεύτερο παιδί. Από τα λάθη μαθαίνουν και γονείς και παιδιά, πρέπει να είναι όμως τα δικά τους λάθη, όχι τα δικά μας! Η 'ενηλικίωσή' τους έρχεται φυσιολογικά, μέρα με τη μέρα!
Πω πω! Το πολυ θετικο της ιστοριας ειναι οτι καταλαβατε πως κανατε λαθος οποτε δε θα συνεχισετε ετσι! Ενα αλλο που θα ηθελα να σχολιασω εγω ειναι αυτο το οτι κανω ονειρα για το παιδι μου, θα παρει αυτο το ονομα, θα γινει ποδοσφαιριστης, θα μαθει μουσικη, θα, θα, θα! Ας βοηθαμε τα παιδια να χτισουν μια υγιη και ανεξαρτητη προσωπικοτητα κι ολα τα υπολοιπα ας ειναι οι επιλογες του παιδιου μας που θα μας εκπληξουν ευχαριστα οποιες κι αν ειναι αυτες. Γιατι θα ειναι αποτελεσμα της διαπαιδαγωγησης του. Το παιδι κανει τα δικα του ονειρα, δε χρειαζεται εναν ενηλικα να καθοριζει το μελλον του.