Μαμάδες και μπαμπάδες στο δρόμο!
Aνήμερα της γιορτής της μητέρας, 8 Μαίου 2011, μαμάδες και μπαμπάδες με καρότσια, μέλη των Atenistas και φίλοι με αναπηρικά αμαξίδια, κάναμε μια βόλτα στο κέντρο της Αθήνας για να δείξουμε σε άτομα του Δήμου Αθηναίων λίγα από τα αμέτρητα εμπόδια που συναντάμε καθημερινά στο δρόμο μας.
Η συμμετοχή των φίλων με αναπηρικά αμαξίδια ήταν καταλυτική: αν μια μαμά δεινοπαθεί κάθε φορά που πάει μια βόλτα το παιδί της με το καρότσι, φανταστείτε πόσο δύσκολο είναι για αυτούς τους ανθρώπους να μετακινηθούν, ειδικά όταν είναι μόνοι τους.
Πρέπει να το δεις από κοντά για να το… μετρήσεις. Σε κάνει να αναρωτηθείς αν έχει απομείνει έστω και μια στάλα ενδιαφέροντος για τον συνάνθρωπο σε αυτή τη χώρα…
Τους ευχαριστώ -και φαντάζομαι συμφωνούν και όλοι όσοι συμμετείχαν- που μας ακολούθησαν στην βόλτα μας. Πήραμε ένα αληθινό μάθημα.
Η μικρή Κυριακάτικη βόλτα που κάναμε δεν είναι καν ενδεικτική της απελπιστικής κατάστασης των δρόμων και των πεζοδρομίων σε κάθε μεριά της Ελλάδας. Μια οποιαδήποτε καθημερινή στο κέντρο της Αθήνας, θα συναντήσει κανείς πολλά ακόμα εμπόδια: παράνομα παρκαρισμένα και διπλοπαρκαρισμένα αυτοκίνητα, μηχανάκια παντού και έναν «πεζόδρομο», αυτό της Ερμού, γεμάτο φορτηγάκια, μηχανάκια, περιπολικά και οχήματα του Δήμου. Όχι μόνο σταθμευμένα, αλλά και σε κίνηση.
Το χωράει ο νους σας; Να μην μπορεί κανείς να περπατήσει αμέριμνος ούτε καν σε πεζόδρομο; Σε ποια άλλη αναπτυγμένη χώρα γίνεται αυτό;
Προκειμένου να αλλάξει κάτι, δεν πρέπει να μείνουμε μόνο εδώ. Πρέπει να επαναληφθούν οι βόλτες, όχι μόνο στην Αθήνα και μάλιστα με περισσότερα άτομα. Πρέπει οι γονείς να τολμήσουμε να κυκλοφορήσουμε στο δρόμο με τα παιδιά μας. Πρέπει να δείξουμε ότι υπάρχουμε. Μπορεί να είναι κουραστικό, μπορεί να είναι πιο εύκολο να περιορίσουμε τις βόλτες μας στις απολύτως αναγκαίες, όμως όσο το κάνουμε αυτό, κανείς δεν θα μας θυμηθεί και κανείς δεν θα μας υπολογίσει. Γιατί όσο… κρυβόμαστε, για αυτούς είμαστε απόντες.
Είναι κάτι που δεν αφορά μόνο τους γονείς με μωρά. Αφορά και τους συνανθρώπους μας που θέλουν δεν θέλουν μόνο με αμαξίδιο μπορούν να μετακινηθούν, αφορά την ασφάλεια των μεγαλύτερων παιδιών, αφορά τα εγγόνια μας, τα δισέγγονά μας, αφορά όλους τους πολίτες που γεννιούνται και θα γεννηθούν σε αυτή τη χώρα για όσο αυτή θα συνεχίσει να υπάρχει.
Την επόμενη φορά, ακολουθήστε μας!
>Ελειπα αυτο το Σ/Κ ειχα παει σε βαφτιση, αλλιως σιγουρα θα ερχομουνα.
>@florentiab
ε και συ βρε Φλώρα, δεν έκανες λίγο παραπέρα να ξεπαρκάρει ο χριστιανός...καλά σου είπε ο "κύριος"...τι μάνα είσαι?
Ευγενία
>πριν λίγες μέρες περπατούσα με το παιδί αγκαλία στο πεζοδρόμιο και πήγε να μας χτυπήσει ένας που ξεπάρκαρε το ρημάδι του (το είχε παρκάρει παράνομα στο πεζοδόμιο). όταν του χτύπησα το καπώ για να σταματήσει και του ζήτησα το λόγο, με έβρισε και με είπε ανεύθυνη μάνα γιατί δεν προσέχω που πάω. δηλαδή που περπατούσα στην Αττική οδό? στο πεζοδρόμιο. you know ΠΕΖΟΔΡΟΜΙΟ!
>Λευτεριά στα πεζοδρόμια! Γιά πάρτε το στα σοβαρα εσείς οι μαμαδες.
>ΔΕΝ ΕΙΧΑΜΕ ΙΔΕΑ ΚΑΙ ΘΕΛΑΜΕ ΤΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΣΟ ΠΟΛΥ ΝΑ ΕΡΘΟΥΜΕ!!!!!ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΣΥΜΑΝΤΙΚΟ ΝΑ ΣΕ ΒΟΜΑΣΤΕ ΤΟΝ ΣΥΝΑΝΘΡΩΠΟ ΚΑΙ ΝΑ ΤΗΝ ΔΥΣΚΟΛΕΥΟΥΜΕ ΤΗΝ ΖΩΗ ΤΟΥ ΑΠΟ ΑΜΕΛΕΙΑ Η ΟΧΙ............
ΘΑ ΧΑΡΟΥΜΕ ΝΑ ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΟΥΝΕ ΣΤΗΝ ΕΠΟΜΕΝΗ ΒΟΛΤΑ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
>νομίζω η λέξη-κλειδί είναι το "ανεπτυγμένη". Γιατί φοβάμαι πως δεν πληρούμε τις προϋποθέσεις να θεωρούμαστε τέτοια χώρα. Δυστυχώς είμαστε πολύ πιο κοντά στα δεδομένα των τριτοκοσμικών χωρών, όπου η διαφθορά και η ατιμωρησία βασιλεύουν, μαζί με την έλλειψη σεβασμού στον πολίτη και στο συνάνθρωπο...
Και άλλη μία διαπίστωση: μένω πίσω από το Θέατρο Βράχων, δηλαδή πολύ κοντά στο κέντρο. Σχεδόν τσακώθηκα με τον άντρα μου για να μην κατεβάσουμε αυτοκίνητο για να έρθουμε να σας συναντήσουμε εχτές στο Σύνταγμα. Ξέρετε πόσο μας στοίχισε να πάμε και να έρθουμε με το μετρό οικογενειακώς? €8.40 και ο μικρός μου δεν πληρώνει!!! €8.40 μόνο στα εισητήρια!!! Γιατί εγώ μετά (αν εξαιρέσουμε το θέμα του πού θα παρκάρω) να ΜΗΝ κατεβάσω αυτοκίνητο στο κέντρο? Ευγενία
>Αν το ξέραμε σίγουρα θα ακολουθούσαμε! Δεινοπαθούμε κι εμείς σε κάθε μας βόλτα και έχουμε τηλεφωνήσει πάνω από δέκα φορές - σε έξι μήνες - στην τροχαία για σταθμευμένα οχήματα σε πεζοδρόμια και σε ράμπες αλλά ποτέ δεν ήρθε περιπολικό (εκτός αν ήρθε μετά από καμιά ώρα που είχαμε βαρεθεί και φύγει και εμείς αλλά και το εν λόγω όχημα). Και αν εμείς που είμαστε γονείς με καρότσια δυσκολευόμαστε, φαντάσου όσοι κινούνται με αμαξίδιο. Κάτι τέτοιες στιγμές δυστυχώς λυπάμαι που θα μεγαλώσουμε την κόρη μας στην Ελλάδα...