Μαμά τίγρης!
Περνάμε την φάση της απόλυτης αγάπης και αφοσίωσης. Τα φιλιά που μου δίνει πια πρωί, μεσημέρι, βράδυ είναι με διαφορά τα πιο τρυφερά φιλιά που μου έχει δώσει ποτέ άνθρωπος. Κάθε μα κάθε φορά που χώνεται στην αγκαλιά μου και εγώ την γεμίζω με φιλιά, μου έρχονται στο μυαλό εικόνες από το ζωικό βασίλειο… Συγκεκριμένα, μεταμορφώνομαι σε τίγρη που φιλάει το τιγράκι της:
 |
| Photo via National Geographic |
Tι διαφορά πιστεύουμε αλήθεια ότι έχουμε εμείς οι άνθρωποι από τα υπόλοιπα ζωντανά στον πλανήτη; Η εικόνα μιας οποιασδήποτε μαμάς, είτε είναι τίγρης, είτε είναι άνθρωπος, αποδεικνύει ότι έχουμε πολλά περισσότερα κοινά απ’ ότι φανταζόμαστε…
Μεγαλώνει το κοριτσάκι μου! Μεγαλώνει και μου κλέβει το κολιέ και εγώ της λέω «Θα στο χαρίσω όταν μεγαλώσεις!» όπως μου έλεγε και εμένα η μαμά μου…
Σκέφτομαι τα βράδια πριν την γεννήσω, όταν μούσκευα το μαξιλάρι από άγχος μήπως δεν τα καταφέρω, μήπως η ζωή μου γίνει ανιαρή, κουραστική… Σκεφτόμουν μήπως παραήμουν μικρή, μήπως χάσω τους φίλους μου, μήπως χάσω τον ύπνο μου… Έκλαιγα, μεθυσμένη από τις ορμόνες και μουδιασμένη από τον φόβο μπροστά στο άγνωστο, μα μέσα μου κάτι μου έλεγε ότι όλα θα πάνε καλά.
Και όντως… Όλα πήγαν και πηγαίνουν καλά… Λες και αυτό το πλάσμα με το δικό του αόρατο ραβδί με μεταμόρφωσε σε μία τίγρη… Τίποτα δεν με φοβίζει και για το τιγράκι μου είμαι δυνατότερη από ποτέ. Οι προσωπικές ανάγκες έχουν εκμηδενιστεί, όλη μου η ψυχή είναι συγκρεντρωμένη πάνω στο τιγράκι μου. Και εκεί θα παραμείνει μέχρι να πατήσει καλά στα πόδια του και να βγει κάποια στιγμή με αυτοπεποίθηση μόνο του βόλτα.
Αν δεν φοβηθείς και δεν αγχωθείς, η μητρότητα μπορεί να σε παρασύρει στα πιο αγνά μονοπάτια της ζωής..!
Όλες οι μαμάδες τίγρεις κουραζόμαστε. Όλες κάποια στιγμή αναστενάζουμε. Καμιά φορά κλαίμε. Μα όλες συμφωνούμε ότι το τιγράκι μας είναι ότι καλύτερο μας έχει συμβεί!
''Σκέφτομαι τα βράδια πριν την γεννήσω, όταν μούσκευα το μαξιλάρι από άγχος μήπως δεν τα καταφέρω, μήπως η ζωή μου γίνει ανιαρή, κουραστική… Σκεφτόμουν μήπως παραήμουν μικρή, μήπως χάσω τους φίλους μου, μήπως χάσω τον ύπνο μου… Έκλαιγα, μεθυσμένη από τις ορμόνες και μουδιασμένη από τον φόβο μπροστά στο άγνωστο, μα μέσα μου κάτι μου έλεγε ότι όλα θα πάνε καλά.'' Έχεις μιλήσει μέσα στην ψυχή μου μ΄αυτά τα λόγια σου! Σε λίγο περιμένω κι εγώ το πρώτο μου παιδάκι και ανάμεικτα συναισθήματα διαρκώς με κυριεύουν! Να χαιρόμαστε όλοι τις οικογένειές μας και να είναι όλα τα παιδάκια γερά και χαρούμενα!
>Ολιβια το link που παραθετω με εκανε να δακρυσω... αξιζει μια ματια, μιας και μιλαμε για μαμαδες τιγρεις και τα κοινα μας ενστικτα με τα ζωα.......ΔΕΙΤΕ ΤΟ!!!
http://www.videoman.gr/?p=2263
>όταν έμεινα έγκυος,έκλαιγα ,νόμιζα πώς η ζωή μου,έριξε τίτλους τέλους...!που να φανταζόμουνα όμως τι ευτυχία με περίμενε,από την ώρα που θα αντίκριζα το μικρό μου πλασματάκι!το πιό σημαντικό που έχω στην ζωή μου..η ευτυχία δέν περιγράφεται,μόνο μια μανούλα μπορεί να το καταλάβει..φιλάκια στης μανουλες και στα μωρακια μας..και χρόνια μας πολλά---Φένια,μαμά της Μαριαννας 3/μιση χρ.
>Tι διαφορά πιστεύουμε αλήθεια ότι έχουμε εμείς οι άνθρωποι από τα υπόλοιπα ζωντανά στον πλανήτη; Η εικόνα μιας οποιασδήποτε μαμάς, είτε είναι τίγρης, είτε είναι άνθρωπος, αποδεικνύει ότι έχουμε πολλά περισσότερα κοινά απ' ότι φανταζόμαστε...
yperoxo kamia apolitos oute me tin gourouna oute me tin agelada ... :)
marina