Πεεεεέφτει!
Όταν κάνεις παιδί, πρέπει να είσαι προετοιμασμένος για πολλά πράγματα. Ένα είναι ότι αργά ή γρήγορα θα πέσει. Και θα ξαναπέσει. 1 στα 2 μωρά έχουν πέσει από το κρεβάτι ή από την αλλαξιέρα ή από τον καναπέ εκείνο το ένα και μοναδικό δευτερόλεπτο που η μαμά τους γύρισε το βλέμμα να πιάσει μια πάνα. Για τους περισσότερους γονείς, η πρώτη φορά είναι το απόλυτο σοκ.
Ευτυχώς, όταν παλιότερα έγραψα ότι φοβάμαι την αντίδρασή μου όταν η Αθηνά πέσει για πρώτη φορά -τότε ήταν ακόμα μωρούλι, πολλές μαμάδες με συμβούλευσαν να το πάρω χαλαρά, να μην την τρομάξω με καμιά στριγκλιά, να μην δείρω το κακό πάτωμα ή το κακό τραπέζι και γενικά να είμαι κουλ.
Η Αθηνά όπως και εκατομμύρια μωρά στον πλανήτη πέφτει σχεδόν κάθε μέρα. Λίγο θα σκοντάψει εκεί, λίγο θα γλιστρήσει παρακεί, μπαμ και κάτω. Ο Μάνος κάθε φορά παθαίνει ένα κάτι -ευτυχώς το έχει καταλάβει και αυτός ότι πρέπει να μετριάσουμε τα «αααααααααααα» μας- εγώ πάλι… χμμμ… Ψύχραιμη θα με έλεγα.
Σήμερα η Αθηνά έφαγε μια φοβερή σαβούρντα ανάμεσα σε τραπεζάκι και καναπέ την ώρα που μιλούσα με την Μαρία στο τηλέφωνο. Την πήρα αγκαλιά και στην αρχή έκλαιγε τόσο που νόμιζα ότι χτύπησε πολύ. Μόλις έκλεισα την Μαρία για να δω τι έπαθε το παιδί, αρχίζει να πνίγει τον λυγμό της στο παξιμάδι που έτρωγε και μετά… ξεσπάει σε χάχανα.
Μακάρι να είναι όλα της τα πεσίματα τόσο… ακίνδυνα!! Όσο κουλ και να το παίζω, τρέμω για εκείνη την πρώτη φορά που θα ανοίξει ένα γόνατο ή θα βγει ένα καρούμπαλο. Ψυχραιμία μάνα!!
Υ.Γ. Κακό χόμπυ: τα σάλτα και οι βουτιές πάνω στο κρεβάτι μας. Πρέπει να της το κόψω με κάποιον τρόπο, γιατί έτσι μια φορά έφαγε και ο αδερφός μου το κεφάλι του μικρός. Ήθελε, λέει, να δείξει στην μαμά μας πώς έκανε βουτιές στην θάλασσα και έφυγε στο καλοριφέρ. Μιλάμε, θα είχα λιποθυμήσει!
>Γεια σου Ολίβια & Αθηνά!
Πολύ καλό το άρθρο σου. Τα πεσίματα πράγματι είναι ένα σοβαρό θέμα που και εγώ τα έτρεμα και τα τρέμω ακόμα! Πάντα φοβόμουν το χτύπημα βασικά στο κεφάλι, αλλά η αλήθεια είναι ότι δεν μπορούμε να τα αποφύγουμε. Η ξαφνικές φωνές, που βγάζουμε όταν τρομάξουμε, πάντως δεν βοηθάνε σε τίποτα αντιθέτως δημιουργούν χειρότερο πρόβλημα στο παιδί όταν μας βλέπει και εμάς σε μια εκτός ελέγχου κατάσταση! Σίγουρα θα φοβηθεί περισσότερο και θα έχει ένα λόγο παραπάνω να συνεχίσει να κλαίει και εμείς να μην μπορούμε να διαπιστώσουμε τελικά πόσο σοβαρά χτύπησε! Γι αυτό μανούλες, ΨΥΧΡΑΙΜΊΑ και μόνο!!! Και πιστέψτε με από αυτό άμα θέλουμε έχουμε πολύυυυυυυυυ!
>Εγώ το πρώτο σοκ το έφαγα όταν ήταν περίπου 10 μηνών ο γιόκας μου.Τον είχα στο καρότσι στη βεράντα της κουζίνας όπου έβλεπε τον μπαμπά του που κούρευε το γρασίδι.Τον κοίταζα από το παράθυρο και του έκανα γκριμάτσες και γελούσε. Ώσπου μου ήρθε η φαεινή ιδέα να κρυφτώ και να του κάνω "κούκου τα" και να πεταχτώ να με δει από την πόρτα. Το κάνω και ετούτος από το τόσο ξάφνιασμα πετάχτηκε ολόκληρος πάνω με αποτέλεσμα να βγει από το καρότσι και να πέσει απέξω. Ευτυχώς μπλέχτηκαν τα πόδια του και κάπως σαν να κρεμάστηκε με το κεφάλι στο πάτωμα και τα πόδια μπλεγμένα στο καρότσι.Πρέπει να χτύπησε αλλά όχι τόσο όσο αν έσκαγε όπως το καρπούζι στο πάτωμα. Μετά από αυτό επειδή συνέβη ακόμη ένα πέσιμο από το κρεβάτι μας αυτή τη φορά.Ο μικρός μου παρότι σήμερα είναι 26,5 μηνών από τότε που γεννήθηκε το βράδυ πάντα με ξυπνάει 2-3 φορές. Τον έφερα ένα βράδυ στο κρεβάτι μας πριν καιρό και τον είχα στην αγκαλιά μου προς την άκρη του κρεβατιού και από την άλλη είχα ένα μεγάλο μαξιλάρι.Κάποια στιγμή το μαξιλάρι έπεσε στο πάτωμα και πάνω στην αναμπουμπούλα και τη νύστα μου νιώθω και το μωρό να γλιστράει από τα χέρια μου και να πέφτει κάτω. Προς καλή μας τύχη έπεσε πάνω στη μαξιλάρα οπότε γλιτώσαμε. Εκτός από κάτι μικροκουτουλιές μέχρι να μάθουμε να περπατάμε αυτά ήταν τα σοβαρά μας πεσίματα, ανώδυνα σχετικά και αναίμακτα. Ώσπου άρχισα να παίρνω θάρρος και να συγχαίρω τον εαυτό μου που ήμουν ψύχραιμη και αντιδρούσα χωρίς να φοβίζω και το μωρό.Μέχρι που πριν λίγους μήνες έγινε το εξής. Είχαμε γυρίσει από εκδρομή και ο μικρός ήτανε στο σαλόνι με το μπαμπά του μέχρι να ξεπακετάρω. Έκατσε να φάει το γιαουρτάκι του στο τραπεζάκι του σαλονιού σε μια από αυτές τις πλαστικές παιδικές καρεκλίτσες. Σε κάποια φάση ακούω φωνή από το μωρό και το σύζυγο.Βλέπω το σύζυγο να έρχεται στην κουζίνα με το μωρό αγκαλιά και το πρόσωπο του να γεμίζει από αίματα. Περιττό να σας πω ότι εγώ στην όψη του αίματος και στην μυρωδιά του ακόμα λιποθυμάω... Καθαρίζει λίγο το προσωπάκι του από τα αίματα να δει που χτύπησε και είχε σχιστεί το δέρμα δίπλα στα χείλια του.. Και τα αίματα τρέχανε όπως το ποτάμι. Ο μικρούλης μου κουνιότανε πάνω κάτω στην παλιοκαρέκλα ώσπου έγειρε και χτύπησε πάνω στο τραπεζάκι(το οποίο είναι και κυκλικό). Και αναρωτιέμαι πως κατάφερε να σχιστεί... Τον πήγαμε άρων άρων στιν πρώτες βοήθειες και τελικά είπανε αντί για ράμματα να του βάλουν μια ειδική κόλλα να κολλήσει. Την ώρα που είχαν ξαπλώσει το μικρό μου στο κρεβάτι του νοσοκομείου και προσπαθούσαν να καθαρίσουν την πληγή να δουν πόσο βαθύ είναι το μικρό μου είχε πλαντάξει στο κλάμα...Τον έβλαιπα και άρχισα να παθαίνω πανικό...Μου λένε αν δεν μπορείς να τον βλέπεις καλύτερα μείνε έξω..Μου ερχόταν να λιποθυμήσω! Αλλά σκέφτηκα εκείνη τη στιγμή ότι το μωρό μου με έχει ανάγκη να με κοιτάει για να νιώσει ασφάλεια και ότι όλα θα πάνε καλά. Έτσι του κρατούσα το χεράκι και το φιλούσα και τον κοίταζα και σταμάτησα να σκέφτομαι εμένα και μη πέσω κάτω από το φόβο μου. Παράξενο μου φάνηκε που βρήκα τη δύναμη, γιατί σας λέω ότι σε όλη μου τη ζωή πέφτω όπως το τούβλο στη θέα του αίματος...Τη μέρα εκείνη στεναχωρήθηκα αφάνταστα και ένιωθα βαθια λύπη. Όχι τόσο για τον πόνο που ένιωσε το μικρό μου, γιατί αυτός θα περνούσε...Αλλά για το σημάδι που θα έμενε πάνω στο όμορφο προσωπάκι του..Ε, να έχει να θυμάται μου λέγανε όλοι... Παρηγοριόμουν μόνη μου πως θα βγουν κάποτε τα γένια όταν γίνει αντράκι και θα το κρύψουν...Νιώθω πως τη μέρα εκείνη δυνάμωσα κι άλλο σα μάνα.. Άρχισα να συνειδητοποιώ ότι θα έρθουν κι άλλα τέτοια με τον μικρό μου κομάντο και θα πρέπει να είμαι έτοιμη. Αν δεν ήταν ο σύζυγος στο σπίτι??Για αυτό καλό θα είναι να έχουμε κάποια τηλέφωνα πάνω στο ψυγείο για ώρα ανάγκης. Γιατί τότε το μυαλό θολώνει και τα ξεχνάμε όλα..
>Τα χτυπήματα στο κεφάλι είναι το... φόρτε της κόρης μου. Το Φεβρουάριο μάλιστα -22 μηνών τότε- έκανε τα πρώτα της 5 ράμματα. Χτύπησε μπροστά στα μάτια μου. Έτρεχε μέσα στο σπίτι, έπεσε και άνοιξε το κεφαλάκι της στην πόρτα. Και φυσικά ο νόμος του Μέρφυ: Ήμουν μόνη στο σπίτι με δύο παιδιά και με αυτοκίνητο με σκασμένο λάστιχο. Εγώ Πειραιά, ο άντρας μου, η μαμά μου και ο θείος μου (που μένουμε πάνω - κάτω) όλοι στο ΙΑΣΩ, που είχε γεννήσει η νύφη μου. Για... πρωτάρα όμως καλά τα πήγα. Τηλεφώνησα σε καλό μας φίλο, που ήρθε μέσα σε 10 λεπτά και με πήγε με τα παιδιά στην Ευρωκλινική Παίδων. Εκεί μας περίμενε ο μπαμπάς μας, που ήρθε άρον-άρον από το μαιευτήριο. Από τη μικρή - κομάντο έχω να δω πολλά.
Ρούλα
>EMENA O GIOS MOY EPESE APO TON KANAPE 11 MHNVN K XTYPHSE APO TO TRAPEZAKI THS FISHER PRICE.MATVSAN TA OYLA TOY PNV APO TA DONTAKIA.EYTHXVS DEN ESPASE TA DONTIA.POLY AIMA.
>Πεφτει συνεχως, με εναρξη απο το κρεββατι μας (το πρωτο σοκο) και 1 ετους σε ενα μικρο ανισοπεδο 3εκ αλλα καταφερε και καναμε ενα ραμα!
απο τοτε πεφτει συνεχως. Οταν πεφτει, σταματαει η αναπνοη μου και μετρω μεχρι το 5. συνηθως μεχρι το 2 εχει ή τριψει το κεφαλι της κανοντας οοοοοοο ή κλαιει και ερχεται στην αγκαλια μου. μολις της δωσω κατι αλλο ξεχνιεται. εχει πεσει τοσε πολλες φορες που εκπαιδευτηκαμε ως γονεις!!!!!
>εμενα οποτε πεφτει κατω (ακομα δεν περπαταει αν δεν ακουμπαει καπου)κοιταω αλλου ....κι ετσι αφου βλεπει οτι δεν ασχολουμαι σταματαει να κλαιει..μια δυο φορες την εφαγε για τα καλα κι εκει απλα τον πηρα αγκαλιτσα και ψυχορραγουσα!!!!!!ποσο τον λυπαμαι οταν πεφτει,αλλα στεναχωριεμαι βρε κοριτσια οχι οταν πεφτει και με κοιτα κλαιγοντας..αλλα οταν πεφτει και χωρις να κοιταξει εμενα προσπαθει να σηκωθει σα να μη συμβαινει τιποτα...βλεπω ενα αντρακι μικρουτσικο να προσπαθει να σηκωθει σα να μην εχει γινει τιποτα και αχου μωρε παω και τον ρουφαω στα φιλια!!!μωρε εχουνε να φανε τουμπες...αν κρινω απο τις δικες μου σε μεγαλυτερη ηλικια που συνεχεια επεφτα..εχει να τρεξει πολυ αιματακι!!!!
>Ετσι και μεις χτυπησαμε την κακια καρεκλα και το τραπεζι, και τωρα καθε φορα που κατι δεν της αρεσει χτυπαει.... :( Αχ, στερνη μου γνωση....
>καλλιόπη κάπου διάβασα ότι όταν χτυπάς το "κακό" τραπεζάκι ειναι σαν να του περνάς το μύνημα ότι ότιδήποτε δεν μας αρέσει και μας κάνει να πονάμε το χτυπάμε. Εμμέσως μαθαίνει να αντιδρά βίαια.
Η απάντηση που δώσανε όταν χτυπάει ένα παιδί και κλαίει είναι να δέχεσαι ότι πονάει, να του λες την αλήθεια και να μην υποτιμάς τον πόνο του δλδ το παίρνεις αγκαλιά και του λες "το ξέρω ότι πόνεσες αλλά δεν θα είναι για πολύ, σε λίγο θα περάσει".
>Όλως παραδόξως δε μου έχει πέσει ποτέ από κρεβάτι, καναπέ, κτλ κτλ...
Αλλά 32 μηνών σήμερα, μπορεί να έχουμε καταναλώσει μια δωδεκάδα κεσεδάκια βιτάμ στα καρούμπαλα! Έχει χτυπήσει όπου μπορείς να φανταστείς. Σε γωνία από τραπέζι, στο πλακάκι, στη γωνία που κάνει ο τοίχος στο χωλ μας (το αγαπημένο μας σημείο σύγκρουσης). Και πάντοτε μπροστά, στο μέτωπο! Ποτέ πίσω!!!
Η αντίδρασή της πάντα η ίδια. Δεν έχει κλάψει ποτέ! Το τρίβει με δύναμη, κατσουφιάζει και όταν της λέω ότι μέχρι να παντρευτεί θα το έχει ξεχάσει, λύνεται στο γέλιο!
Φιλιά στο Αθηνάκι!!!
>Σήμερα που λες έπλενα το μπαλκόνι και λέω πολλή ησυχία έχει μέσα. Πάω μέσα και τι να δω??Τη μικρή μπρούμυτα στο χαλί και ο μικρός από πάνω της να παίζει ταμ ταμ. Την είχε ρίξει από τον καναπέ και ο κύριος χαιρόταν. Αυτή στην κοσμάρα της ευτυχως. Έπεσε από τον καναπέ 2 μηνών μωρό και δεν έκλαψε!!
Ο δε μικρός έχει ήδη 2 σημάδια στο πρόσωπο από πεσίματα και αίματα!! Και δε το λες ζωηρό παιδί Χαλλλλαρααα
>ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΚΑΝΕΙ ΝΑ ΧΤΥΠΑΜΕ ΤΟ ΚΑΚΟ ΤΡΑΠΕΖΑΚΙ ΚΑΙ ΤΟ ΚΑΚΟ ΠΑΤΩΜΑ?? ΕΓΩ ΕΤΣΙ ΚΑΝΩ.....ΟΥΠΣ!!! ΤΙ ΚΑΝΩ ΛΑΘΟΣ??
>ο γιος μου γλιστρυσε και επεσε απο το καροτσι σε ηλικια 8 μηνων. Το ΠΡΩΤΟ ΣΟΚ. Το δευτερο, πριν απο ενα εξαμηνο περιπου, σε ηλικια 20 μηνων, οταν στην κυριολεξια πηδηξε τη μαντρα, δηλαδη τα πανυψηλα καγκελα της κουνιας. Εκει επαθα μια φοβια, αλλα φαινεται οτι καταλαβε και αυτος τον κινδυνο οποτε δεν το ξανακανε. Και φυσικα, εχουν ακολουθησει δεκαδες πτωσεις καθημερινα, απο τοτε που αρχισε να περπαταει. Μια μικρη συμβουλη απο μενα, που δεν ειμαι κατα γενικη ομολογια καθολου ψυχραιμο ατομο, ομως αυτο το εφαρμοζω: την ωρα που θα πεσει το παιδι προσπαθησε να παραμεινεις οσο το δυνατον ψυχραιμοτερη και σε καμια περιπτωση μην καταλαβει οτι τρομαξες. Αν δεν επαθε τιποτα, σε ενα λεπτο θα το εχει ξεχασει, αν χτυπα ξυλο συμβαινει κατι πιο σοβαρο, ε, θα το καταλαβεις. Ψυχραιμια, απλα, και υπομονη. Ειναι και αυτο μερος της καθημερινοτητας του παιδιου!