Η τραγωδία και το θαύμα της οικογένειας Coble
Πηγή: oprah.com
Τη μέρα μετά τα 5α γενέθλια του γιου της Kyle, η Lori Coble φόρτωσε τα μικρά παιδιά της στο μίνιβαν – τον Kyle, την 4χρονη Emma και την 2 ετών Katie– μαζί με τη μητέρα της, Cindy. Η οικογένεια πήγε σε ένα εμπορικό που είχε τροχό λούνα παρκ, στον οποίο ο Kyle ανυπομονούσε να ανέβει και σε ένα μαγαζί μικρών ζώων. Καθώς πλησίαζε η ώρα του ύπνου, οι Cobles επέστρεψαν στο μίνιβαν και κατευθύνθηκαν σπίτι. Η Lori βρήκε μπροστά της κίνηση όταν προσπάθησε να βγει από τον αυτοκινητόδρομο. Σταματημένη, γύρισε το κεφάλι της και έπιασε την Katie να πέφτει για ύπνο και της γαργάλησε τα πόδια.
![]() |
via oprah.com |
Στο "Είμαι Μαμά!" όλοι έχουν λόγο! Θες να μοιραστείς μαζί μας μια εμπειρία σου; Να γράψεις κάποιο κείμενο σχετικό με την ειδικότητά σου; Είδες κάτι ενδιαφέρον που πιστεύεις ότι αξίζει να δημοσιεύσουμε; Επικοινώνησε μαζί μας στο eimaimama@gmail.com
Απίστευτη ιστορία πολύ τραγικό συμβάν, μπραβο που προχώρησαν μπροστά, κι εγώ στο άκουσμα το πρωτο πράγμα που μου έρχεται ειναι όντως η αυτοκτονία αλλά ποτέ δεν ξέρεις.... όντως αυτο που έλεγαν οι γιαγιάδες "να μην σε αξιώσει ο Θεός να ζήσεις όσα μπορείς να αντέξεις" ισχύει. να ναι καλά τα τριδυμάκια αλλάκ όλα τα παιδιά του κόσμου.....
den yparxei xeirotero pragma apo enan gonio na xanei to paidi tou...poso mallon otan xanei e...manoules, prosoxi 100000% ston dromo...
Το ότι κάποιος που έχασε κάποιον και πόσο μάλιστα το ίδιο του το σπλάχνο που για μένα προσωπικά δεν υπάρχει μεγαλύτερος πόνος από τον πόνο της μάνας που χάνει το παιδί της, δεν κάνει αυτά τα κωμικοτραγικά να πέφτει σε μνήματα και να τσιρίζει, δεν πάει να πει ότι δεν πονάει το ίδιο... Πρέπει να μάθουμε επιτέλους να σεβόμαστε την γνώμη του κάθε ανθρώπου όποια κι αν είναι αυτή.Εαν δεν συμφωνείς, πες απλά ότι δεν συμφωνείς και πες την άποψή σου όμορφα κι ωραία για να σε σεβαστεί κι ο άλλος. Χαρακτηρισμοί του τύπου "πώς θα αναθρέψετε τα παιδιά σας" παίρνουν την απάντηση "Οπως γουστάρουμε θα τα αναθρέψουμε και εσύ που είσαι σωστότερη να τα μάθεις όπως γουστάρεις και νομίζεις" που προφανώς δεν είναι και η σωστότερη απάντηση για ένα site και έναν αντίλογο που γίνεται και εκφράζει η κάθε μια τις απόψεις τις. Είμαστε όλες τόσο διαφορετικές και τόσο ίδιες ταυτόχρονα απλά γιατί έχουμε το μεγαλύτερο κοινό. ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΑΝΑΔΕΣ, είτε γεννήσαμε με καισαρική, είτε φυσιολογικά, είτε υιοθετήσαμε, είτε μεγαλώνουμε ένα ξένο παιδί. ΜΑΝΑΔΕΣ. Για μένα, το ηθικό δίδαγμα είναι ότι δυστυχώς ο θάνατος είναι μες την ζωή και πρέπει να τον αντιμετωπίζουμε σαν ένα γεγονός που καλώς ή κακώς θα περάσει από τη ζωή μας. Μακάρι να ζούσαμε όλοι για πάντα. Ομως η ζωή συνεχίζεται μετά τον θάνατο των άλλων και πριν τον δικό μας... Ευχαριστώ και συγνώμη για το μεγάλο post...
Ε μα τι ανθρωποι τελοσπαντων....εγω παλι διαβαζοντας την ιστορια της οικογενειας,ανατριχιασα,στεναχωρηθηκα,και τελος....ανακουφιστικα.Χαμογελασα τελικα,δεν εκλαψα.Και αυτο γιατι ειμαι ανθρωπος.Αλλα μαλλον οχι σαν ολους τους αλλους.Και συγγνωμη αν θεωρω τον εαυτο μου νορμαλ.ΤΙ να πω,μερικοι ανθρωποι με κανουν να αναρωτιεμαι τι ειναι τελικα φυσιολογικο και τι οχι....Και εν κατακλειδη εσυ,κυρια ανωνυμη...α!και μανα,ντροπη σου να βγαζεις τα απωθημενα σου στη γυναικα.Μονο ντροπη σου.Πολυ εμετικη οντως...η συμεριφορα σου,κι εσυ προφανως.Αλλα...απο οτι καταλαβα...εισαι γνωστη αγνωστη εσυ ε? τι,οποτε βαριομαστε το εχουμε για χομπι?τι?σε πηρανε χαμπαρι? αντε και καλες γιορτες!ξεχασα να σου πω!μην περιμενεις το πνευμα των Χρισουγεννων,δεν περναει απο κει!!!!!!!!
Λώρα, συμφωνώ απόλυτα μαζί σου!!!