Η τραγωδία και το θαύμα της οικογένειας Coble
Η τραγωδία και το θαύμα της οικογένειας Coble
Πηγή: oprah.com
Τη μέρα μετά τα 5α γενέθλια του γιου της Kyle, η Lori Coble φόρτωσε τα μικρά παιδιά της στο μίνιβαν – τον Kyle, την 4χρονη Emma και την 2 ετών Katie– μαζί με τη μητέρα της, Cindy. Η οικογένεια πήγε σε ένα εμπορικό που είχε τροχό λούνα παρκ, στον οποίο ο Kyle ανυπομονούσε να ανέβει και σε ένα μαγαζί μικρών ζώων. Καθώς πλησίαζε η ώρα του ύπνου, οι Cobles επέστρεψαν στο μίνιβαν και κατευθύνθηκαν σπίτι. Η Lori βρήκε μπροστά της κίνηση όταν προσπάθησε να βγει από τον αυτοκινητόδρομο. Σταματημένη, γύρισε το κεφάλι της και έπιασε την Katie να πέφτει για ύπνο και της γαργάλησε τα πόδια.
Εκείνη τη στιγμή ακριβώς, ένα μεγάλο φορτηγό νταλίκα φορτωμένο με 40,000 λίβρες εμπορεύματος που πήγαινε με 55 μίλια την ώρα καρφώθηκε στο πίσω μέρος του μίνιβαν της Lori και το διέλυσε. Η Lori χτύπησε και έχασε τις αισθήσεις της και τα παιδιά τραυματίστηκαν σοβαρά. Το ατύχημα ήταν τόσο άσχημο, που οι υπεύθυνοι γιατροί στα επείγοντα χρειάστηκε να χωρίσουν την οικογένεια. Έστειλαν τη Cindy με τη Lori σε ένα νοσοκομείο, τον Kyle και την Katie σε ένα άλλο, και την Έμμα σ’ ένα τρίτο.
Ο Chris, ο άντρας της Lori και πατέρας των παιδιών, ήταν στη δουλειά όταν οι αρχές τον ειδοποίησαν για το ατύχημα. Έσπευσε στο νοσοκομείο όπου είχαν μεταφερθεί η Lori και η Cindy. Όταν έφτασε, οδηγήθηκε σε ένα μικρό δωμάτιο κοντά στα επείγοντα. «Ο γιατρός μου είπε «Λυπάμαι, αλλά η Katie έχει πεθάνει» Πέρασαν μερικά λεπτά και μου είπαν πως είχαν κλήση από το γιατρό του νοσοκομείου Saddleback. Πήγα στο τηλέφωνο, και το πρώτο πράγμα που είπα ήταν, «Σας παρακαλώ πείτε μου πως η Emma είναι ζωντανή» Και είπε. «Λυπάμαι, αλλά η Emma έχει πεθάνει» λέει ο Chris «Μου έπεσε το ακουστικό απ’ τα χέρια. Δε μπορούσα με τίποτα να πιστέψω πως συνέβαινε κάτι τέτοιο.»
Ο Chris είπε στη Lori πως και τα δύο κορίτσια τους είχαν πεθάνει, και μετά έτρεξε στο νοσοκομείο όπου είχαν κάνει εισαγωγή τον Kyle. Παρόλο που τα ανοιχτά μάτια του Kyle έδιναν στον Chris ελπίδα, οι γιατροί του είπαν την αλήθεια. Ο εγκέφαλος του Kyle δεν οξυγονωνόταν. Πρότειναν να βγάλουν τον Kyle από το σύστημα υποστήριξης.
Η Lori μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο του Kyle για να μπορέσουν να τον αποχαιρετήσουν μαζί με τον Chris. «Σκαρφαλώνει έξω απ’ το καροτσάκι όσο καλύτερα μπορεί για να αγκαλιάσει τον Kyle λέγοντας: «Πρέπει να πάει να βρεθεί με τις αδελφές του τώρα. Οι αδελφές του τον περιμένουν» ο Chris διηγείται. «Σταματήσαμε το σύστημα υποστήριξης, τα μηχανήματα έσβησαν και το δωμάτιο σκοτείνιασε. Είχα το χέρι μου στο στήθος του μέχρι που η καρδιά του σταμάτησε να χτυπάει. Και μετά έφυγε»
Η Lori και ο Chris λένε πως η τραγωδία έγινε πραγματικότητα γι’ αυτούς όταν χρειάστηκε να οργανώσουν την κηδεία και την ταφή των Kyle, Emma και Katie. «Τη μέρα πριν απ’ την κηδεία, κανονίσαμε να τους δούμε. Είχαμε την ευκαιρία να δούμε τα παιδιά μια τελευταία φορά» λέει η Lori. «Άνοιξαν τις πόρτες και στο πίσω μέρος του δωματίου [βρίσκονταν] μονάχα τρία μικρά φέρετρα σε ημικύκλιο»
Στην τελετή, η Lori και ο Chris συγκέντρωσαν αρκετή δύναμη για να μιλήσουν για τις ζωές των παιδιών τους. «Ήταν σημαντικό για μένα και τη Lori να το κάνουμε αυτό» λέει ο Chris. «Μία απ’ τις βασικές θεωρίες της θλίψης είναι να βρεθείς αντιμέτωπος με τη δυσκολία. Αυτή την κατάσταση, δε μπορείς απλά να καθίσεις και να την επιτρέψεις να σε καταστρέψει. Πρέπει να δεις τις ενοχές κατάμουτρα και να προχωρήσεις μέσα απ’ τον πόνο.»
Η Lori και ο Chris λένε πως η θλίψη τους εξελίχθηκε διαφορετικά. «Ήταν περίπου δύο βδομάδες πιο μπροστά από μένα» λέει ο Chris. «Τη χρησιμοποιούσα σχεδόν σα βαρόμετρο που θα μου έδινε να καταλάβω πού θα βρισκόμουν σε δύο βδομάδες στη διαδικασία της θλίψης»
Παρόλο που τα στάδια της θλίψης δεν ακολουθούν απαραίτητα μία αυστηρή σειρά – άρνηση, θυμός, παζάρεμα, κατάθλιψη και αποδοχή – ο Chris λέει πως τα δικά του όντως καθρεφτίζονταν στης Lori. «Πέρασα από την άρνηση στο θυμό και τη θλίψη ένα πρωινό, και ήταν τόσο προφανές πως βρισκόμουν εκεί,» λέει. «Η Lori ήδη βρισκόταν σ’ εκείνο το στάδιο μερικές βδομάδες και έβλεπα τι περνάει, και ξαφνικά αισθάνομαι το ίδιο»
Όσο επεξεργάζονταν τη θλίψη τους, η Lori και ο Chris έκαναν μια συμφωνία μεταξύ τους πως δε θα επιχειρούσαν την αυτοκτονία – πως θα κρατούνταν στη ζωή ο ένας για τον άλλο. «Ως ένα βαθμό, θέλεις να είσαι μαζί τους [με τα παιδιά] και να δώσεις ένα τέλος σ’ αυτό το διαρκές αίσθημα της θλίψης. Θα μπορούσες πολύ εύκολα να δώσεις τέλος στη ζωή σου ίσως γιατί θα ήταν καλύτερο με την έννοια του ότι θα μπορέσεις να τα δεις και πάλι» λέει ο Chris. «Αλλά την ίδια στιγμή, αφήνεις πίσω σου τον άλλον»
«Υποσχεθήκαμε να μην αφήσουμε μόνο ο ένας τον άλλον» λέει η Lori.
Από κει που είχαν ένα φασαριόζικο, χαρούμενο σπίτι, ο Chris και η Lori τώρα έβρισκαν απόλυτη ησυχία και μοναξιά. «Έχουμε άπειρα παιδιά στη γειτονιά μας και τα παιδιά παίζουν πάντα στο δρόμο» λέει η Lori. «Κλείναμε τα παράθυρά μας. Πηγαίναμε στο πίσω μέρος του σπιτιού για να μη χρειάζεται να ακούμε το γέλιο τους. Φύγαμε τη διάρκεια του Halloween μόνο και μόνο για να μη χρειαστεί να ακούσουμε τα παιδιά να έρχονται και να χτυπάνε την πόρτα»
Η μητέρα της Lori, η Cindy, λέει πως ανησυχούσε υπερβολικά για την κόρη της και το γαμπρό της μετά το θάνατο των παιδιών τους. «Μία μέρα πήγα απ’ το σπίτι τους γιατί δεν απαντούσε στο τηλέφωνο και άρχισα να σκέφτομαι «Μπορεί να κάνουν κακό στον εαυτό τους,» γιατί ήξερα πόσο πολύ πονούσα εγώ χάνοντας τα εγγόνια μου» λέει η Cindy. Ο Chris και η Lori δεν ήταν σπίτι όταν πέρασε η Cindy, και το αμάξι τους έλειπε. «Φυσικά, το μυαλό μου μετά πήγε αλλού. «Τι θα μπορούσαν να κάνουν με το αμάξι;» και μετά με πήρε τηλέφωνο η Lori» Ήταν έξω μαζί με τον Chris, αλλά η Cindy λέει πως την είχε πιάσει υστερία ώσπου να μιλήσει με την κόρη της, η οποία χρειάστηκε να την ηρεμήσει. «Υποτίθεται πως έπρεπε να την παρηγορώ, και τώρα με παρηγορούσαν εκείνοι. Αλλά φοβήθηκα τόσο πολύ γι’ αυτούς.»
Η Cindy έχει δύο γιους, και οι δύο μεγαλύτεροι από τη Lori, και λέει πως τους είπε τους φόβους της για το τι θα μπορούσαν να κάνουν ο Chris με τη Lori. «[Οι γιοί μου] ήταν σε διαρκή επικοινωνία μαζί τους, και [όλοι μαζί] προσπαθούσαμε να τους στηρίξουμε όσο καλύτερα μπορούσαμε» λέει.
Τρεις μήνες μετά το ατύχημα, ο Chris και οι Lori αποφάσισαν να προσπαθήσουν να κάνουν κι άλλα παιδιά. «Σ’ εκείνο το σημείο πάντα αναφερόμασταν στους εαυτούς μας ως «άτεκνοι γονείς»» λέει ο Chris. «Εννοώ, όταν έχεις τρία παιδιά τόσο μικρά, ολόκληρη η ζωή σου είναι αφιερωμένη σ’ αυτά και το αγαπάς αυτό.»
Για ιατρικούς λόγους, οι Cobles επιχείρησαν την τεχνητή γονιμοποίηση. Στην πρώτη τους προσπάθεια, ξεκίνησαν με 10 ωάρια. Τρία γονιμοποιήθηκαν επιτυχώς – δύο κορίτσια και ένα αγόρι.
«Θα χρησιμοποιούσαμε μόνο τα δύο απ’ αυτά, αλλά όταν μάθαμε πως είναι δύο κορίτσια και ένα αγόρι, το πήραμε ως σημάδι από ψηλά» λέει η Lori.
Σχεδόν ένα χρόνο αφού ο Kyle, η Emma και η Katie έφυγαν από τη ζωή, η Lori έφερε στον κόσμο τρίδυμα – την Ashley, την Ellie και τον Jake!
Ενώ η γέννηση των Ashley, Ellie και Jake είναι θαύμα, η Lori και ο Chris συνέχισαν να θλίβονται για τα παιδιά που είχανε χάσει. «Δε θα αντικαταστήσουν ποτέ τον Kyle, την Emma και την Katie» λέει η Lori. «Αλλά η χαρά επέστρεψε και πάλι στο σπίτι. Είναι και πάλι στις καρδιές μας. Γεμίζουν τις ζωές μας και πάλι με αγάπη και ευτυχία και γέλιο»
 |
| via oprah.com |
Τα τρίδυμα ήδη γνωρίζουν για τα αδέλφια τους γιατί υπάρχουν ακόμη φωτογραφίες στους τοίχους και η Lori με τον Chris συχνά μιλάν για εκείνα. «Γνωρίζουν πως έχουν δύο αδελφές και έναν αδελφό στον παράδεισο» λέει η Lori. «Και πηγαίνουμε στο νεκροταφείο και κάνουμε πικνικ»
Ο Jorge Romero, ο άντρας που οδηγούσε το φορτηγό που καρφώθηκε στο μίνιβαν της Lori, καταδικάστηκε τρις για τροχαία ανθρωποκτονία με ποινή ενός έτους στη φυλακή. Είναι πατέρας τριών παιδιών και είπε στον δικαστή πως είχε τάσεις αυτοκτονίας. Η Lori με τον Chris συνάντησαν τον Romero στη δίκη και είπαν πως τον συγχωρούν.
«Ο κύριος Romero ήταν στην πραγματικότητα ένας πολύ καλόκαρδος, ευγενικός άνθρωπος» λέει ο Chris. «Και μόνο που διηγείσαι αυτή την ιστορία μπορεί να βιαστείς να κατηγορήσεις κάποιον αμέσως, αλλά είναι κάποιος πίσω απ’ το τιμόνι, και ενώ μοιράζονται κάποιο μέρος της ευθύνης γι’ αυτή την τραγωδία, ένιωθε απαίσια.»
Η Lori λέει πως θα μπορούσε να βρισκόταν οποιοσδήποτε πίσω από το τιμόνι του συγκεκριμένου οχήματος και πως το ατύχημα προκλήθηκε κυρίως από τη θέση του δικού της αυτοκινήτου σε ένα άσχημο μποτιλιάρισμα. «Είχα μποτιλιαριστεί στον αυτοκινητόδρομο περιμένοντας να φτάσω στην έξοδο και είχα ακόμη μισό μίλι επάνω στον αυτοκινητόδρομο, μα ήταν σα να βρίσκομαι σε πάρκινγκ. Υπήρχε μία τυφλή στροφή πριν την έξοδο εκείνη και βρισκόμουν τόσο πίσω σ’ εκείνη την τυφλή στροφή που δε με είδε. Όταν είδε την κίνηση, ήταν πολύ αργά.»
Ο Chris λέει πως ο δρόμος όπου έγινε το ατύχημα ήταν περιοχή με προβλήματα εδώ και περίπου μία δεκαετία. Οι Cobles μήνυσαν την Αρχή Μεταφορών της Καλιφόρνια για εγκληματικό θάνατο, ισχυριζόμενοι πως ήταν μία επικίνδυνη έξοδος εθνικής οδού. Έχασαν την υπόθεση εκείνη και αποφασίστηκε να πληρώσουν $291,000 σε δικαστικά έξοδα, αλλά λένε πως θα κάνουν έφεση. «Με το που ακούν οι περισσότεροι τη λέξη «αγωγή» σκέφτοναι πως θέλουμε με κάποιο τρόπο να βγάλουμε λεφτά απ’ αυτή την υπόθεση» λέει ο Chris. «Θέλουμε [η Αρχή Μεταφορών της Καλιφόρνια] να αλλάξει τις διαδικασίες της, σχετικά με το πώς διατηρούν την ασφάλεια στους δρόμους μας»
Ο Chris παροτρύνει τους ανθρώπους που περνάνε τις χειρότερες μέρες της ζωής τους να μην εγκαταλείψουν τον αγώνα και να συνεχισουν, ακόμη και όταν τα πράγματα φαίνονται αβάσταχτα. «Για μένα, [η θλίψη] ήταν σαν ένας κουβάς που γέμιζε και κάθε τόσο ο κουβάς έπρεπε να αδιάσει» λέει. «Το άδειασμα του κουβά είναι όταν εσύ διαλύεσαι και γίνεσαι χάλια για κάποιο διάστημα. Και μετά προσπαθείς να σηκωθείς και πάλι όρθιος.»
Για τη Lori, η υποστήριξη που βρήκε από τους αγαπημένους της είναι ο μόνος τρόπος να επιζήσεις από τη θλίψη. «Στηριχθείτε στους αγαπημένους σας» λέει. «Κρατηθείτε γερά, γιατί πραγματικά θα τους χρειαστείτε»
νομίζω πως οι ψυχούλες των χαμένων παιδιών τους χαμογελούν από ψηλά, το διάβασα αποσπασματικά γιατί τρέμω στη σκέψη και μόνο.
πω,πω κλαιω τοση ωρα...εχω 3 παιδια αν παθαιναν κατι θα χαζευα .....μπραβο στην οικογενεια δεν αντικαθιστουν τα παιδια που σκοτωθηκαν τα τριδυμα αλλα δινουν κουραγιο να συνεχισουν την ζωη τους...
Απίστευτη ιστορία πολύ τραγικό συμβάν, μπραβο που προχώρησαν μπροστά, κι εγώ στο άκουσμα το πρωτο πράγμα που μου έρχεται ειναι όντως η αυτοκτονία αλλά ποτέ δεν ξέρεις.... όντως αυτο που έλεγαν οι γιαγιάδες "να μην σε αξιώσει ο Θεός να ζήσεις όσα μπορείς να αντέξεις" ισχύει. να ναι καλά τα τριδυμάκια αλλάκ όλα τα παιδιά του κόσμου.....
den yparxei xeirotero pragma apo enan gonio na xanei to paidi tou...poso mallon otan xanei e...manoules, prosoxi 100000% ston dromo...
Το ότι κάποιος που έχασε κάποιον και πόσο μάλιστα το ίδιο του το σπλάχνο που για μένα προσωπικά δεν υπάρχει μεγαλύτερος πόνος από τον πόνο της μάνας που χάνει το παιδί της, δεν κάνει αυτά τα κωμικοτραγικά να πέφτει σε μνήματα και να τσιρίζει, δεν πάει να πει ότι δεν πονάει το ίδιο... Πρέπει να μάθουμε επιτέλους να σεβόμαστε την γνώμη του κάθε ανθρώπου όποια κι αν είναι αυτή.Εαν δεν συμφωνείς, πες απλά ότι δεν συμφωνείς και πες την άποψή σου όμορφα κι ωραία για να σε σεβαστεί κι ο άλλος. Χαρακτηρισμοί του τύπου "πώς θα αναθρέψετε τα παιδιά σας" παίρνουν την απάντηση "Οπως γουστάρουμε θα τα αναθρέψουμε και εσύ που είσαι σωστότερη να τα μάθεις όπως γουστάρεις και νομίζεις" που προφανώς δεν είναι και η σωστότερη απάντηση για ένα site και έναν αντίλογο που γίνεται και εκφράζει η κάθε μια τις απόψεις τις. Είμαστε όλες τόσο διαφορετικές και τόσο ίδιες ταυτόχρονα απλά γιατί έχουμε το μεγαλύτερο κοινό. ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΑΝΑΔΕΣ, είτε γεννήσαμε με καισαρική, είτε φυσιολογικά, είτε υιοθετήσαμε, είτε μεγαλώνουμε ένα ξένο παιδί. ΜΑΝΑΔΕΣ. Για μένα, το ηθικό δίδαγμα είναι ότι δυστυχώς ο θάνατος είναι μες την ζωή και πρέπει να τον αντιμετωπίζουμε σαν ένα γεγονός που καλώς ή κακώς θα περάσει από τη ζωή μας. Μακάρι να ζούσαμε όλοι για πάντα. Ομως η ζωή συνεχίζεται μετά τον θάνατο των άλλων και πριν τον δικό μας... Ευχαριστώ και συγνώμη για το μεγάλο post...
Ε μα τι ανθρωποι τελοσπαντων....εγω παλι διαβαζοντας την ιστορια της οικογενειας,ανατριχιασα,στεναχωρηθηκα,και τελος....ανακουφιστικα.Χαμογελασα τελικα,δεν εκλαψα.Και αυτο γιατι ειμαι ανθρωπος.Αλλα μαλλον οχι σαν ολους τους αλλους.Και συγγνωμη αν θεωρω τον εαυτο μου νορμαλ.ΤΙ να πω,μερικοι ανθρωποι με κανουν να αναρωτιεμαι τι ειναι τελικα φυσιολογικο και τι οχι....Και εν κατακλειδη εσυ,κυρια ανωνυμη...α!και μανα,ντροπη σου να βγαζεις τα απωθημενα σου στη γυναικα.Μονο ντροπη σου.Πολυ εμετικη οντως...η συμεριφορα σου,κι εσυ προφανως.Αλλα...απο οτι καταλαβα...εισαι γνωστη αγνωστη εσυ ε? τι,οποτε βαριομαστε το εχουμε για χομπι?τι?σε πηρανε χαμπαρι? αντε και καλες γιορτες!ξεχασα να σου πω!μην περιμενεις το πνευμα των Χρισουγεννων,δεν περναει απο κει!!!!!!!!
Λώρα, συμφωνώ απόλυτα μαζί σου!!!
Αγαπητή "Ανώνυμη" να προσέχεις τα λόγια σου γιατί βρίσκεσαι σε ένα blog/site με μαμάδες και εκφράσεις του τύπου-"Ντροπη σου και σενα Ολιβια που αφηνεις αυτα τα comments να φαινονται στο blog σου…Αλλου και αλλου ξερεις να κανεις λογοκρισια…αλλα φυσικα! εδω δε σε θιγουν προσωπικα…οποτε στα @@ σου ετσι???"-δεν αρμόζουν εδώ. Καλά κάνει η Ολίβια και τα δημοσιεύει..Κυρίως όμως, εγώ προσωπικά της βγάζω το καπέλο που δημοσίευσε την δική σου -και καλά "οργή"- για να συνηδητοποιήσεις, πόσο "λίγη" είσαι για ένα τέτοιο site. Κρίμα, που δεν γνωρίζεις τι σημαίνει το ρήμα "συζητάω σαν άνθρωπος". Όσο για το post, είναι πολύ λυπηρό να χάνεις το παιδί σου(στην προκειμένη περίπτωση 3!) αλλά μη ξεχνάμε ότι υπάρχει ένας και μία σύζυγος από πίσω που περιμένει υποστήριξη αλλά και πίστη στο ότι όλα θα πάνε καλά με το πέρασμα του χρόνου! Κρίμα στα παιδάκια αλλά ένα μεγάλο μπράβο για το κουράγιο των γονιών που κατάφεραν να μείνουν ενωμένοι... Ολίβια, για άλλη μια φορά μέσα από ένα σου post, μας έκανες να καταλάβουμε την δύναμη που κρύβουμε μέσα μας.
Έχω μείνει άφωνη!!!!! Όχι μόνο από την τραγωδία των 3 παιδιών αλλά και από τα σχόλια. Για αρχή θα πω ότι όλες οι μάνες όλου του κόσμου είναι ίδιες. Αγαπάνε και πονάνε το ίδιο, είτε είναι Ελληνίδες είτε Αγγλίδες είτε Γερμανίδες. Ο κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός αλλά έχει την ίδια αξία απ' όπου και αν προέρχεται. Το θέμα της αυτοκτονίας δεν θέλω καν να το συζητήσω. Αρνούμαι!!!!! Όσο για την οικογένεια τους αξίζει ένα μεγάλο μπράβο για την ψυχραιμία και για την λογική τους στο να συγχωρέσουν τον άνθρωπο με την νταλίκα. Να είναι πάντα κάλα, να θυμούνται τα παιδάκια τους που βρίσκονται κάπου ψηλά και να χαίρονται τα τριδυμάκια τους!!!!
>Πολύ ενδιαφέρον κείμενο. Τη θυμάμαι την ιστορία και ένα σχετικό ρεπορτάζ όταν είχε ξαναμείνει έγκυος. Χάρηκα πάρα πολύ που τα κατάφεραν!!Περίπλοκο θέμα. Περισσότερο σκέφτομαι τις τύψεις της καημένης της μητέρας και ταυτόχρονα τη θαυμάζω για την καθαρότητα του μυαλού της να μη ρίξει ευθήνες στον άλλο οδηγό ενώ θα ήταν τόσο εύκολο στη θέση της.
Το σχόλιο για τις ελληνίδες μητέρες με πλήγωσε - πολύ. Το ότι άλλοι λαοί έχουν διαφορετικό τρόπο ζωής και έκφρασης του πόνου και της αγάπης δε σημαίνει πως δεν αγαπάνε και δε θρηνούν "αρκετά". Με τρομάζει η ευκολία που γράφονται τέτοια σχόλια.
Τέτοια κείμενα θα έπρεπε να μας κάνουν να σκεφτούμε και να εκτιμήσουμε αυτό που έχουμε παρά να προχωρήσουμε σε βιαστικές θεωρίες που το μόνο που καταφέρνουν είναι να πληγώνουν.
Οι πολιτισμένες συζητήσεις απαιτούν να προσέχουμε τις λέξεις και τις εκφράσεις που επιλέγουμε, δείχνωντας κάποια στοιχειώδη ευαισθησία και σεβασμό για τα αισθήματα και τις απόψεις που μπορεί να έχουν οι συνομιλητές μας.
Καλό μήνα!!
Κλειώ από Γερμανία
>Πωπω!!! Έλεος ιε (ρε) μαμά!!! (που θα'λεγε και το Μαράκι)!
Μάθετε πλέον ορισμένοι-ες να σέβεστε την άποψη του άλλου ΟΠΟΙΑ κι αν είναι αυτή και αν τυγχάνει αντίθετη με τη δικιά σας, απλά να διαφωνείτε ΠΟΛΙΤΙΣΜΕΝΑ!!!!!
>Απαράδεκτα τα σχόλια όντως ... Υψηλό "επίπεδο" έχει η ελληνίδα μάνα βλέπω...
Γνωρίζω δυστυχώς αρκετές μάνες (ελληνίδες) που έχασαν τα παιδιά τους και όλες ... ζουν ...
Το ίδιο θα κάνατε και εσείς ...
Τα υπόλοιπα τύπου ότι θα αυτοκτονούσατε (επειδή αγαπάτε πιο πολύ τα παιδιά σας από τις ξένες!!) είναι απλά εικασίες και εντυπωσιασμός ...
Σταματήστε επιτέλους να κρίνετε τις επιλογές άλλων ανθρώπων! Δεν μπορείτε ούτε καν να διανοηθείτε πώς είναι να περνάει κανείς κάτι τέτοιο!!! Καλά κάνανε και φέρανε στον κόσμο κι άλλα παιδιά και καλά κάνανε και το έκαναν 3 μήνες μετά!
>Αγαπητέ ανώνυμε,
πόσταρα την ιστορία ως ιστορία, δεν περίμενα ότι θα έσκαγες ΚΑΙ εδώ μύτη και θα ισοπέδωνες τα πάντα με το γλυκύτατο -όπως πάντα- λόγο σου.
Όπως βλέπεις, οι μαμάδες, ακόμα και στις διαφωνίες τους, μπορούν και τα συζητούν πολιτισμένα. Πολιτισμένα, αν καταλαβαίνεις...
>Τα ρατσιστικά σχόλια περί "ελληνίδων" μαμάδων που δένονται περισσότερο με τα παιδιά τους και οι υπόλοιπες μπούρδες περί αυτοκτονιών δεν τιμάνε κανένα...Που είσαι Ολίβια????Θέλουμε να πάρεις θέση.Ποστάρεις απλά ένα θέμα και πυροδοτείς μια συζήτηση με "εμετικά" σχόλια.
>Κλαιω κλαιω κλαιω... Τρεις αθωες ψυχες χαθηκαν. Τρια μικρα κουκλια. Ευχομαι να μην ξαναπερασει καμια οικογενεια κατι τετοιο. Να τους ζησουν τα τριδυμα.
>mallon esu den thn paleueis.... ama se xalaei toso kalo 8a einai na mhn asxoleisai!!!!
anyway oi gnwmes einai gnwmes kai einai oles sevastes asxeta me to an symfwnoyme h diafwnoyme!
euxaristw
Jenny
>Ρε δεν την παλευετε ρε..... Τι ειναι αυτα που λετε??? Τι ρατσιστικες κορωνες ειναι αυτες... Οι ελληνιδες μανες και δε ξερω και εγω τι.... Η μανα ειναι εννοια και ιδιοτητα οικουμενικη και δεν χωραει καμια φυλετικη η εθνικη διακριση... ΝΤΡΟΠΗ σας τπτ αλλο..... Δλδ η 'ελληνιδα'' μανα θα στεναχωρηθει πιο πολυ αν χασει το παιδι της απο τη γερμανιδα μανα??? στον 21ο αιωνα να ακουγονται τετοια πραγματα σε blog μαναδων... και μετα διερωτωμαστε πως διαιωνιζετε η φαρα του ελληναρα.... Ντροπη σου και σενα Ολιβια που αφηνεις αυτα τα comments να φαινονται στο blog σου...Αλλου και αλλου ξερεις να κανεις λογοκρισια...αλλα φυσικα! εδω δε σε θιγουν προσωπικα...οποτε στα @@ σου ετσι???
Οσο αναφορα τα σχολια περι αυτοκτονιων κλπ μονο γελιο μπορουν να μου προκαλεσουν... τα λογια ειναι περιττα μπροστα στο κουραγιο και τη δυναμη της ψυχης αυτων των ανθρωπων!!!
>Τα σχόλια εκφράζουν την προσωπική άποψη καθενός και το μόνο που δεν πρέπει είναι να δημιουργούν νεύρα και θυμό!
Ναι, πιστεύω ότι εκ του ασφαλούς οι μεν λένε "θα αυτοκτονούσα" και οι δε "δε θα αυτοκτονούσα".
Μυαλό είναι και παίζει άσχημα παιχνίδια...
10 μέρες να το σκέφτεσαι να αυτοκτονήσεις, εκείνη τη σωστή στιγμή που περνάει το τρένο από μπροστά σου, μπορεί και να μην το κάνεις...
Καθόλου να μην το έχεις σκεφτεί, αν σου ανακοινώσουν έτσι απλά ότι το παιδί σου πέθανε, ένα κλάσμα του δευτερολέπτου φτάνει για να σαλέψει το μυαλό σου και να δώσεις μία στο κενό!
Ελπίζω καμιά μαμά στον κόσμο, Ελληνίδα και μη, να μη χρειαστεί να διαπιστώσει σε ποια κατηγορία ανήκει.
Χαίρω πολύ... Η ζωή συνεχίζεται.. Χάνεις το παιδί σου και για 3 χρόνια ζεις σαν ζωντανός νεκρός. Μετά συνέρχεσαι ελαφρώς και κοιτάς μπροστά. Αυτά τα ρημάδια τα 3 χρόνια πως περνούν όμως?
Ο χρόνος είναι ο καλύτερος γιατρός, αλλά γιατί όταν χρειάζομαι άμεσα θεραπεία, αυτός ο μπάσταρδος αργεί να περάσει?
>...
>o ka8enas as milisei gia ton eauto tou den nomizw oti katigorise kaneis thn oikogeneia pou xanaftiaxe thn zwh tous ... mpravo tous!!
egw proswpika den mporw na fadastw thn zwh mou xwris ta paidia mou apo thn stigmh pou ta paidia mou einai h zwh mou! pes te me egwistria alla etsi niw8w! twra gia to ti 8a ekana??? den 8elw na ma8w pote! opoios katalave katalave! kai oso gia tis ellinides manes safws kai einai edelws diaforetikes apo alles... exw polla paradeigmata filwn apo exwteriko.... (mexri mia Germanida filh mou dinei enoikio epeidh menei sti spiti ths manas ths ELEOS!!!)
>απλά συγκλονιστικό.
>Μπράβο τους που βρήκαν το κουράγιο να ξανασταθούν στα πόδια τους κ να κάνουν κι άλλα παιδιά!!
Κατα τη γνώμη μου το να αυτοκτονήσει κανείς είναι πολύ εγωιστικό!Όποιος το κάνει σκέφτεται μόνο τον εαυτό του κ όχι τους άλλους που αφήνει πίσω του..
Συμφωνώ με τους παραπάνω 'ανώνυμους'!!
Βάσω
>den antexw na mhn sxoliasw,pragmatika den vazei o anthrwpinos nous ti shmainei thanatos tou paidiou sou an den to zhseis...kai euxomai na mhn to zhsei kanenas alla pragmatika eleos gia to na krinoume an eprepe na autoktonisoun h oxi, oi anthrwpoi!!!!!!!!kouragio den exei kapoios an autoktonisei alla an tha zhsei opote tetoies filosofies as tis krathsei o kathenas gia ton eauto tou, kai kala leei h allh kopela, an uparxei tetoio skeptiko .... wraia mhnumata tha perasete oloi sas, sta paidia sas
>Καλά κάνανε οι άνθρωποι!!Η ζωή συνεχίζεται!!Δεν κατάλαβα γιατί να αυτοκτονούσαν!!!Ήθελα να'ξερα αν όλες εσείς που δηλώνεται οτι θα αυτοκτονούσατε αν όντως σας τύχει κάτι ανάλογο θα είχατε τα κότσια να το κάνετε!!ΕΛΕΟΣ.Η γιαγιά μου πριν 55 χρόνια έχασε τη κόρης της 1 έτους!Μετά έκανε άλλα 4 παιδιά.Κρίμα που δεν αυτοκτόνησε...Στα 23 μου έχασε στον 5ο μήνα τα δίδυμα αγοράκια μου και μετά απο λίγους μήνες ξαναέμεινα έγκυος και τώρα έχω ένα γιο 14 μηνών.Τι κρίμα που δεν αυτοκτόνησα...Πως βρήκα το κουράγιο και συνέχισα τη ζωή μου..θα έπρεπε να ντρέπομαι...τι να πω ρε..(εμείς οι ελληνίδες μάνες δενόμαστε περισσότερο με τα παιδιά μας..μα τι σχόλια είναι αυτά????)έτσι θα μεγαλώσετε τα παιδιά σας??Με αυτές τις απόψεις??Θα τους μάθετε οτι αν τους συμβεί κάτι άσχημο στη ζωή τους να αυτοκτονήσουν???Σόρυ που είμαι τόσο πολύ επιθετική αλλά νευρίασα απίστευτα με τα σχόλια σας!!
>Έχω χάσει δύο φίλες από το σχολείο σε τροχαίο. Δύο αδερφούλες που μαζί με την οικογένεια τους είχαν ξεκινήσει για μια καινούργια ζωή λίγο έξω από την Αθήνα, επιτέλους σε μεγαλύτερο σπίτι. Κι όμως μια μέρα γυρνώντας από το σχολείο, με το λεωφορείο, ένας οδηγός τις παρέσυρε με το αυτοκίνητο του μπροστά στα μάτια της μητέρας τους!
Οι γονείς τους άφησαν το συγκεκριμένο σπίτι, γύρισαν στο παλιό και το άλλο το πούλησαν. Από τότε η μητέρα τους μαράζωσε παρόλο που υπάρχει και τρίτο παιδί στην οικογένεια, ο πρωτότοκος γιος. Δεν θα ξεχάσω ποτέ την ημέρα της κηδείας. Και ήμουν μόλις 15 ετών!
>Τραγικο...θυμαμαι μιλουσε μια μαμα καποτε στη στεφανιδου που εχασε και τα 3 παιδια της και τον αντρα της και παρολα αυτα βρηκε τη δυναμη,ξαναπαντρευτηκε και εκανε παιδια παλι. Πολυ αδικη ομως η ζωη ,κανενας ανθρωπος δε μπορει να αντικαταστησει καποιον που εφυγε...
Ομως μεσα μας οι ανθρωποι κρυβουμε πολλη δυναμη.Κι οπως λενε μακαρι να μη σου στειλει ο θεος οσα μπορεις να αντεξεις...
>Πω,πω...δεν υπαρχουν λογια!!!!
>Τρέλλα!!! Πραγματική τρέλλα. Δεν μπορώ να το διανοηθώ. Νομίζεις ότι κάπου εκεί θα γίνει το κλικ στο μυαλό σου και θα σου σαλέψει. Δεν είναι όλοι οι άνθρωποι το ίδιο δυνατοί. Άλλοι δέχονται απανωτά χτυπήματα και το κουτσοπαλεύουν και άλλοι λυγίζουν γρήγορα. Δεν θέλω ποτέ να μάθω σε ποια κατηγορία ανήκω.
Τους βγάζω το καπέλο.
>Μια γνωστή μου οικογένεια ζει κάτι αντίστοιχο. Στην οικογένεια υπήρχαν δύο αγόρια στην εφηβία. Ένα απόγευμα κινούταν σε επαρχιακό δρόμο με το μηχανάκι τους και συγκρούστηκαν με αυτοκίνητο. Σκοτώθηκαν και οι δύο. Οι γονείς έφτιαξαν δύο τάφους σαν μικρά κιόσκια και πέρασαν αρκετό χρόνο μένοντας καθημερινά στο νεκροταφείο, μέχρι το σημείο να κοιμούνται μερικές φορές πάνω στον τάφο. Δε μπορώ να ξέρω τι ακριβώς έζησαν και σκέφτηκαν αυτοί οι άνθρωποι. Αποφάσισαν όμως να ξαναφτιάξουν μια οικογένεια. Με εξωσωματική γονιμοποιήση απέκτησαν τρία τρίδυμα κορίτσια που τώρα είναι στο δημοτικό. Μια άλλη οικογένεια στην ίδια περιοχή μετά το θάνατο του μοναδικού τους γιού σε τροχαίο όπου ήταν ο ίδιος οδηγός και επειδή δεν μπορούσαν πλέον να τεκνοποιήσουν προχώρησαν σε υιοθεσία ενός αγοριού.΄Όταν διάβασα την ιστορία αυτή ήρθαν αμέσως στο μυαλό μου οι περιπτώσεις από τον περίγυρο μου. Το πιο σημαντικό είναι ότι μεγαλώνουν και τα επόμενα παιδιά όπως τα προηγούμενα, δηλαδή μακρυά από τη θλίψη, όσο μπορώ να γνωρίζω.
>θα ειχα φυγει μαζι με τα παιδια μου!!δεν αξιζει η ζωη χωρις αυτα!!!εμεις οι ελληνιδες μαμαδες ισως
ειμαστε πιο δεμενες με τα παιδια μας!!!παντως μπραβο στο κουραγιο τους να ειναι καλα να μεγαλσουν τα παιδακια τους!!!!!
>καθε ανθρωπος εχει τις δικες του αντοχες...εγω θα αυτοκτονουσα....το μονο σιγουρο...
>sumfwvw me to prwto sxolio epitopou kai egw 8a autoktonousa....
tragiko re paidia pou na vreis kouragio gia to otidhpote oxi gia na kaneis alla paidia meta
>Χριστε μου..τοση ψυχραιμια ποια???.... Δεν ξερω... εγω θυμωσα πολυ.... φυσικα δεν θα ηθελα να εχουν αυτοκτονησει οι ανθρωποι..αλλα κ αυτη η ψυχραιμια που ειχαν..δεν μου κανει πολυ φυσιολογικη...
>d uparxoun logia !!!!!!!
>δεν υπαρχουν λογια κανενας γονεις να μην γνωρισει ποτε τον θανατο παιδιου του τραγικο
>πω πω δεν εχω λογια...
>τραγικό.. ιδίως στο σημείο που περιγραφει οτι ειχε το χερι του πανω στην καρδουλα του παιδιου μεχρι που σταμάτησε να χτυπα.. τι να πω.. εγω θα αυτοκτονουσα επι τοπου.. τι 'κουβαδες' και πράσινα αλογα..
ava