Ένα σώμα, δυο ψυχές! Η απίστευτη ιστορία των διδύμων Hensel
Στο σχολείο μου υπήρχε μια σούπερ βιβλιοθήκη για τους μαθητές. Εκτός από τα πολλά, πολλά βιβλία που υπήρχαν στη διάθεσή μας, κάθε μήνα είχαμε πρόσβαση και σε μερικά από τα καλύτερα αγγλικά και αμερικάνικα περιοδικά.
Ένα μεσημέρι, λοιπόν, έπιασα στα χέρια μου ένα τεύχος του Life. Και έτσι γνώρισα τις αδερφές Abigail και Brittany Hensel, δύο σιαμαίες δίδυμες, πολύ διαφορετικές απ’ ότι έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε.
Η Abigail και η Brittany μοιράζονται ένα σώμα. Ένα κοινό σώμα, ένα σώμα περίπου σαν το δικό μου και το δικό σας.
Και σήμερα είναι 21 ετών και κάνουν τους πάντες να τρίβουν τα μάτια τους, τόσο για το πόσο υγιείς εξακολουθούν να είναι, όσο και για το πόσο… φυσιολογική μοιάζει να είναι η ζωή τους.
Από το 1996 που τις πρωτογνώρισα μέχρι σήμερα, εξακολουθώ να παίρνω μαθήματα ζωής από αυτές, αλλά και από την οικογένειά τους.
Όταν γεννήθηκαν οι μικρές, οι γονείς ρωτήθηκαν αν συμφωνούσαν να προχωρήσουν οι γιατροί σε διαχωρισμό. Όπως καταλαβαίνετε, όταν όταν τα σιαμαία δίδυμα έχουν από ένα κεφάλι, αλλά ένα μόνο σώμα, δεν υπάρχει σχεδόν καμία πιθανότητα να επιζήσουν και τα δύο. Κάποιο θα έπρεπε να θυσιαστεί για να ζήσει το άλλο. Οι γονείς αμέσως το απέκλεισαν. Απέκλεισαν ξανά οριστικά το ενδεχόμενο διαχωρισμού, όταν τα κορίτσια άρχισαν να μεγαλώνουν.
Και τα κορίτσια άρχισαν το κοινό τους ταξίδι στη ζωή.
Η κάθε αδερφή έχει το δικό της κεφάλι, τη δική της σπονδυλική στήλη, το δικό της στομάχι, την δική της καρδιά, τους δικούς της πνεύμονες, τη δική της χολιδόχο κύστη. Μοιράζονται ένα παχύ και ένα λεπτό έντερο, ένα αναπαραγωγικό σύστημα και τρία νεφρά.
Η κάθε μια ελέγχει το ένα χέρι και το ένα πόδι. Αυτό σημαίνει ότι για να μπουσουλήσουν, να περπατήσουν, να τρέξουν, να κάνουν ποδήλατο, ακόμα και να δέσουν ένα κορδόνι, πρέπει να συνεργάζονται. Και όμως, μέσα στα 21 χρόνια που πέρασαν από την γέννησή τους, έχουν μάθει να συνεργάζονται τόσο… φυσικά που μέχρι και αυτοκίνητο οδηγούν.
Η Abigail και η Brittany έχουν διαφορετική κλίση και διαφορετικά γούστα, ακόμα και στο φαγητό. Ονειρεύονται να παντρευτούν και να κάνουν παιδιά.
Εμφανίζονται σπάνια στην τηλεόραση και το κάνουν μόνο για να δείξουν πως είναι φυσιολογικά κορίτσια και δεν χρειάζεται να τις φωτογραφίζουν άγνωστοι στο δρόμο. Ζουν ευτυχισμένες με τα αδέρφια και τους φίλους τους στη Μινεσσότα.
Η υγεία τους είναι πολύ καλή, χρειάστηκαν μόνο δύο επεμβάσεις για να διορθωθεί η σκολίωσή τους και να διευρυνθεί το στέρνο τους για να μην έχουν προβλήματα στην αναπνοή τους.
Δεν χρειάζεται να σας γράψω περισσότερα.
Τα κορίτσια τα λένε από μόνα τους ΟΛΑ!
Δεν είναι ευτυχισμένα αυτά τα παιδιά! Δεν μπορεί να είναι! Όσο κι αν θέλουν να δείξουν το αντίθετο. Μου φαίνεται πολύ καλό για να είναι αληθινό όλο αυτό. Σέβομαι την άποψη όλων αυτών που δε μπορούν να δεχθούν το διαχωρισμό ως λύση γιατί έτσι στην ουσία σκοτώνεις ένα από τα δύο αλλά δε μπορεί να κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας. Δεν θα καταφέρουν ποτέ να αποκτήσουν οικογένεια γιατί πρακτικά είναι αδύνατον. Αλλά ας το αφήσουμε αυτό στην άκρη. Δεν θα ερωτευτούν, δε θα νιώσουν πως είναι να σε αγαπάει κάποιος γιατί πόσο εύκολο θα είναι για έναν άντρα να προχωρήσει σε μια σχέση μαζί τους? Άντε....ας το αφήσουμε κι αυτό στην άκρη,. Γιατί προσπαθούν οι δημιουργοί του video να μας πείσουν πως έχουμε να κάνουμε με 2 διαφορετικά άτομα? Πως θα δουλέψουν? Πως θα εξελιχθεί η ζωή τους? Πως θα καταφέρουν να "συζήσουν" έτσι μέχρι το τέλος της ζωής τους? Και όπως πολύ σωστά είπε κάποιος στα σχόλια του άρθρου αυτού.....αν πάθει κάτι η μία τι θα συμβεί στην άλλη? Και όταν οι γονείς τους δε θα μπορούν πια να τους φροντίζουν? Τι θα γίνει τότε? Ναι.....όλα είναι όμορφα όταν έχουμε να κάνουμε με παιδάκια που έχουν τους γονείς τους να τα προστατεύουν και να μπαίνουν μπροστά και να κάνουν τον κόσμο τους όμορφο και να τα βάζουν να μιλάνε για κούκλες και παιχνίδια. Ο κόσμος εκεί έξω όμως δεν είναι έτσι. Θα πληγωθούν, θα πονέσουν και ίσως μισήσουν η μία την άλλη. Και όλα αυτά γιατί? Γιατί οι γονείς δεν είχαν το θάρρος να πάρουν μια απόφαση. Καταδίκασαν τα παιδιά τους να ζήσουν τη ζωή που ζούνε. Λυπάμαι ειλικρινά τα δύο αυτά κορίτσια. Όχι επειδή βλέποντάς τα νιώθω αμήχανα. Αλλά επειδή ξέρω ότι θα στερηθούν στη ζωή τους βασικά πράγματα τα οποία είχαν κάθε δικαίωμα να έχουν. Μακάρι να κάνω λάθος. Τι φταίνε κι αυτά στο κάτω - κάτω......
Η κάθε αδερφή έχει το δικό της κεφάλι, τη δική της σπονδυλική στήλη, το δικό της στομάχι, την δική της καρδιά, τους δικούς της πνεύμονες, τη δική της χολιδόχο κύστη. Αναρωτιέμαι εάν η μία από τις δύο αδερφούλες πάθει κάτι κ φύγει από τη ζωή, ο διαχωρισμός πως θα γίνει, η άλλη αδερφούλα τί θα απογίνει?
>Kαι για όσους σχολίασαν περί γάμου των διδύμων:
Η περίπτωσή τους είναι δύσκολη, αλλά ξέρω πολλούς άντρες που ονειρεύονται δύο γυναίκες στο κρεββάτι - ίσως τελικά τα καταφέρουν!
Έφόσον μοιράζονται ένα υγιές αναπαραγωγικό σύστημα, η συνουσία και η εγκυμοσύνη δεν είναι αδιανόητες.
Όσο για τις γενετικές ανωμαλίες, η περίπτωσή τους δεν οφείλεται σε χρωμοσωμικό πρόβλημα, αλλά σε πρόβλημα διάπλασης: κατά την ανάπτυξη του ωαρίου, έγινε διαχωρισμός που θα οδηγούσε σε ομοζυγωτικά δίδυμα. Κάτι όμως πήγε στραβά στο περιβάλλον της μήτρας και ο διαχωρισμός δεν ολοκληρώθηκε. Το γενετικό υλικό των κοριτσιών είναι όπως όλων των άλλων ανθρώπων.
>Όχι, αυτά τα κορίτσια δεν έχουν φυσιολογική ζωή.
Φυσιολογική ζωή δεν έχουν επίσης οι τυφλοί, οι κωφοί, οι παράλυτοι, κτλ κτλ.
Όλοι τους όμως έχουν ζωή, ψυχή, αισθήματα και τη δυνατότητα να κυνηγήσουν την ευτυχία, μέσα στους περιορισμούς που επιβάλλουν σε όλους μας οι κοινωνικές συνθήκες και η φυσική μας κατάσταση.
Δεν πιστεύω να προτείνετε στα σοβαρά να σκοτώσουμε όλους τους ανάπηρους για να τους απαλλάξουμε από τη "δυστυχία" τους;
Μόνο ο Χίτλερ εφάρμοσε πρόγραμμα ευθανασίας για όσους δεν ήταν "φυσιολογικοί".
Θέλουμε αλήθεια να γίνουμε σαν κι αυτόν;
Οι δίδυμες Hensel είναι εικοσιενός ετών και, παρά τους περιορισμούς τους, η οικογένειά τους τις ανέθρεψε έτσι ώστε έζησαν εικοσιένα ευτυχισμένα χρόνια. Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που είναι λιγότερο τυχεροί.
Όχι, η "ευθανασία" και η "επιλογή" παραβλέπουν κάτι σημαντικό: αν υπάρχει θέληση για ζωή, η ζωή αξίζει περισσότερο από οποιαδήποτε αντιξοότητα και η ευτυχία μπορεί να βρεθεί ακόμη και στις πιο δύσκολες συνθήκες.
Μπράβο στα κορίτσια για το κουράγιο τους και μπράβο στην οικογένειά τους.
Τους εύχομαι κάθε ευτυχία, γιατί την αξίζουν.
>καθε μωρακι εχει δικαιωμα να ζησει ενα δευτερολεπτο η 80 χρονια...δεν ειμαστε θεοι να αποφασισουμε και μακαρι να μη βρεθει κανεις σε αυτη τη θεση...