Ένα σώμα, δυο ψυχές! Η απίστευτη ιστορία των διδύμων Hensel
Στο σχολείο μου υπήρχε μια σούπερ βιβλιοθήκη για τους μαθητές. Εκτός από τα πολλά, πολλά βιβλία που υπήρχαν στη διάθεσή μας, κάθε μήνα είχαμε πρόσβαση και σε μερικά από τα καλύτερα αγγλικά και αμερικάνικα περιοδικά.
Ένα μεσημέρι, λοιπόν, έπιασα στα χέρια μου ένα τεύχος του Life. Και έτσι γνώρισα τις αδερφές Abigail και Brittany Hensel, δύο σιαμαίες δίδυμες, πολύ διαφορετικές απ’ ότι έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε.
Η Abigail και η Brittany μοιράζονται ένα σώμα. Ένα κοινό σώμα, ένα σώμα περίπου σαν το δικό μου και το δικό σας.
Και σήμερα είναι 21 ετών και κάνουν τους πάντες να τρίβουν τα μάτια τους, τόσο για το πόσο υγιείς εξακολουθούν να είναι, όσο και για το πόσο… φυσιολογική μοιάζει να είναι η ζωή τους.
Από το 1996 που τις πρωτογνώρισα μέχρι σήμερα, εξακολουθώ να παίρνω μαθήματα ζωής από αυτές, αλλά και από την οικογένειά τους.
Όταν γεννήθηκαν οι μικρές, οι γονείς ρωτήθηκαν αν συμφωνούσαν να προχωρήσουν οι γιατροί σε διαχωρισμό. Όπως καταλαβαίνετε, όταν όταν τα σιαμαία δίδυμα έχουν από ένα κεφάλι, αλλά ένα μόνο σώμα, δεν υπάρχει σχεδόν καμία πιθανότητα να επιζήσουν και τα δύο. Κάποιο θα έπρεπε να θυσιαστεί για να ζήσει το άλλο. Οι γονείς αμέσως το απέκλεισαν. Απέκλεισαν ξανά οριστικά το ενδεχόμενο διαχωρισμού, όταν τα κορίτσια άρχισαν να μεγαλώνουν.
Και τα κορίτσια άρχισαν το κοινό τους ταξίδι στη ζωή.
Η κάθε αδερφή έχει το δικό της κεφάλι, τη δική της σπονδυλική στήλη, το δικό της στομάχι, την δική της καρδιά, τους δικούς της πνεύμονες, τη δική της χολιδόχο κύστη. Μοιράζονται ένα παχύ και ένα λεπτό έντερο, ένα αναπαραγωγικό σύστημα και τρία νεφρά.
Η κάθε μια ελέγχει το ένα χέρι και το ένα πόδι. Αυτό σημαίνει ότι για να μπουσουλήσουν, να περπατήσουν, να τρέξουν, να κάνουν ποδήλατο, ακόμα και να δέσουν ένα κορδόνι, πρέπει να συνεργάζονται. Και όμως, μέσα στα 21 χρόνια που πέρασαν από την γέννησή τους, έχουν μάθει να συνεργάζονται τόσο… φυσικά που μέχρι και αυτοκίνητο οδηγούν.
Η Abigail και η Brittany έχουν διαφορετική κλίση και διαφορετικά γούστα, ακόμα και στο φαγητό. Ονειρεύονται να παντρευτούν και να κάνουν παιδιά.
Εμφανίζονται σπάνια στην τηλεόραση και το κάνουν μόνο για να δείξουν πως είναι φυσιολογικά κορίτσια και δεν χρειάζεται να τις φωτογραφίζουν άγνωστοι στο δρόμο. Ζουν ευτυχισμένες με τα αδέρφια και τους φίλους τους στη Μινεσσότα.
Η υγεία τους είναι πολύ καλή, χρειάστηκαν μόνο δύο επεμβάσεις για να διορθωθεί η σκολίωσή τους και να διευρυνθεί το στέρνο τους για να μην έχουν προβλήματα στην αναπνοή τους.
Δεν χρειάζεται να σας γράψω περισσότερα.
Τα κορίτσια τα λένε από μόνα τους ΟΛΑ!
Δεν είναι ευτυχισμένα αυτά τα παιδιά! Δεν μπορεί να είναι! Όσο κι αν θέλουν να δείξουν το αντίθετο. Μου φαίνεται πολύ καλό για να είναι αληθινό όλο αυτό. Σέβομαι την άποψη όλων αυτών που δε μπορούν να δεχθούν το διαχωρισμό ως λύση γιατί έτσι στην ουσία σκοτώνεις ένα από τα δύο αλλά δε μπορεί να κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας. Δεν θα καταφέρουν ποτέ να αποκτήσουν οικογένεια γιατί πρακτικά είναι αδύνατον. Αλλά ας το αφήσουμε αυτό στην άκρη. Δεν θα ερωτευτούν, δε θα νιώσουν πως είναι να σε αγαπάει κάποιος γιατί πόσο εύκολο θα είναι για έναν άντρα να προχωρήσει σε μια σχέση μαζί τους? Άντε....ας το αφήσουμε κι αυτό στην άκρη,. Γιατί προσπαθούν οι δημιουργοί του video να μας πείσουν πως έχουμε να κάνουμε με 2 διαφορετικά άτομα? Πως θα δουλέψουν? Πως θα εξελιχθεί η ζωή τους? Πως θα καταφέρουν να "συζήσουν" έτσι μέχρι το τέλος της ζωής τους? Και όπως πολύ σωστά είπε κάποιος στα σχόλια του άρθρου αυτού.....αν πάθει κάτι η μία τι θα συμβεί στην άλλη? Και όταν οι γονείς τους δε θα μπορούν πια να τους φροντίζουν? Τι θα γίνει τότε? Ναι.....όλα είναι όμορφα όταν έχουμε να κάνουμε με παιδάκια που έχουν τους γονείς τους να τα προστατεύουν και να μπαίνουν μπροστά και να κάνουν τον κόσμο τους όμορφο και να τα βάζουν να μιλάνε για κούκλες και παιχνίδια. Ο κόσμος εκεί έξω όμως δεν είναι έτσι. Θα πληγωθούν, θα πονέσουν και ίσως μισήσουν η μία την άλλη. Και όλα αυτά γιατί? Γιατί οι γονείς δεν είχαν το θάρρος να πάρουν μια απόφαση. Καταδίκασαν τα παιδιά τους να ζήσουν τη ζωή που ζούνε. Λυπάμαι ειλικρινά τα δύο αυτά κορίτσια. Όχι επειδή βλέποντάς τα νιώθω αμήχανα. Αλλά επειδή ξέρω ότι θα στερηθούν στη ζωή τους βασικά πράγματα τα οποία είχαν κάθε δικαίωμα να έχουν. Μακάρι να κάνω λάθος. Τι φταίνε κι αυτά στο κάτω - κάτω......
Η κάθε αδερφή έχει το δικό της κεφάλι, τη δική της σπονδυλική στήλη, το δικό της στομάχι, την δική της καρδιά, τους δικούς της πνεύμονες, τη δική της χολιδόχο κύστη. Αναρωτιέμαι εάν η μία από τις δύο αδερφούλες πάθει κάτι κ φύγει από τη ζωή, ο διαχωρισμός πως θα γίνει, η άλλη αδερφούλα τί θα απογίνει?
>Kαι για όσους σχολίασαν περί γάμου των διδύμων:
Η περίπτωσή τους είναι δύσκολη, αλλά ξέρω πολλούς άντρες που ονειρεύονται δύο γυναίκες στο κρεββάτι - ίσως τελικά τα καταφέρουν!
Έφόσον μοιράζονται ένα υγιές αναπαραγωγικό σύστημα, η συνουσία και η εγκυμοσύνη δεν είναι αδιανόητες.
Όσο για τις γενετικές ανωμαλίες, η περίπτωσή τους δεν οφείλεται σε χρωμοσωμικό πρόβλημα, αλλά σε πρόβλημα διάπλασης: κατά την ανάπτυξη του ωαρίου, έγινε διαχωρισμός που θα οδηγούσε σε ομοζυγωτικά δίδυμα. Κάτι όμως πήγε στραβά στο περιβάλλον της μήτρας και ο διαχωρισμός δεν ολοκληρώθηκε. Το γενετικό υλικό των κοριτσιών είναι όπως όλων των άλλων ανθρώπων.
>Όχι, αυτά τα κορίτσια δεν έχουν φυσιολογική ζωή.
Φυσιολογική ζωή δεν έχουν επίσης οι τυφλοί, οι κωφοί, οι παράλυτοι, κτλ κτλ.
Όλοι τους όμως έχουν ζωή, ψυχή, αισθήματα και τη δυνατότητα να κυνηγήσουν την ευτυχία, μέσα στους περιορισμούς που επιβάλλουν σε όλους μας οι κοινωνικές συνθήκες και η φυσική μας κατάσταση.
Δεν πιστεύω να προτείνετε στα σοβαρά να σκοτώσουμε όλους τους ανάπηρους για να τους απαλλάξουμε από τη "δυστυχία" τους;
Μόνο ο Χίτλερ εφάρμοσε πρόγραμμα ευθανασίας για όσους δεν ήταν "φυσιολογικοί".
Θέλουμε αλήθεια να γίνουμε σαν κι αυτόν;
Οι δίδυμες Hensel είναι εικοσιενός ετών και, παρά τους περιορισμούς τους, η οικογένειά τους τις ανέθρεψε έτσι ώστε έζησαν εικοσιένα ευτυχισμένα χρόνια. Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που είναι λιγότερο τυχεροί.
Όχι, η "ευθανασία" και η "επιλογή" παραβλέπουν κάτι σημαντικό: αν υπάρχει θέληση για ζωή, η ζωή αξίζει περισσότερο από οποιαδήποτε αντιξοότητα και η ευτυχία μπορεί να βρεθεί ακόμη και στις πιο δύσκολες συνθήκες.
Μπράβο στα κορίτσια για το κουράγιο τους και μπράβο στην οικογένειά τους.
Τους εύχομαι κάθε ευτυχία, γιατί την αξίζουν.
>καθε μωρακι εχει δικαιωμα να ζησει ενα δευτερολεπτο η 80 χρονια...δεν ειμαστε θεοι να αποφασισουμε και μακαρι να μη βρεθει κανεις σε αυτη τη θεση...
>Αυτά τα δύο κορίτσια γεννήθηκαν και μεγάλωσαν έτσι, γι αυτά η συγκεκριμένη κατάσταση είναι η "φυσιολογική" και να σας πω και κάτι?Εμένα μου φαίνονται ευτυχισμένες!
Όσο για την οικογένεια..μπορεί να τους στέρησαν οι γονείς τους αυτή τη χαρά αλλά τους έδωσαν μια μεγαλύτερη..που λέγεται ζωή!
Δεν ξέρω αν θα έκανα αυτή την επιλογή..αλλά μην είμαστε τόσο αυστηροί......
>Δεν νομίζω πως η επιλογή θα ήταν των γονιών. Οι γιατροί θα έλεγαν ποιό από τα δύο εχει τις περισσότερες πιθανότητες να έχει μια φυσιολογική ζωή χωρίς προβλήματα. Επίσης, είμαι της γνώμης πως μια γυναίκα δεν έχει το δικαίωμα να κάνει έκτρωση απλά και μόνο επειδή δεν θέλει να κάνει παιδί, ως μέσο αντισύληψης δηλαδή. Αλλά σε περιπτώσεις γεννετικών ανωμαλιών ή σοβαρών προβλημάτων υγείας, το κάνεις.
>@Ανώνυμος
Aφήνουμε στην άκρη, όμως, και έναν άλλον παράγοντα. Το "συναισθηματικό" φορτίου του παιδιού που θα επιζήσει. Θα μείνει για πάντα στιγματισμένο ως αυτό που επέζησε, χάρη στην θυσία του άλλου.
Άσε που αν πάρουμε ως δεδομένο το ψυχικό δέσιμο των ομοζυγωτικών διδύμων. δεν ξέρω κατά πόσο η απουσία του αδελφιού σ' αυτή την περίπτωση μπορεί να επηρεάσει αυτό που θα επιζήσει...
ενώ το γεγονός οτι κάποια στιγμή αν κάποια απ τις 2 αρρωστήσει και πεθάνει η άλλη απλά θα περιμένει το θάνατό της εν γνώση της ενώ σε εμβρυακή ή βρεφική ηλικία όλο αυτό το συναισθηματικό τραύμα θα μπορούσαν σαν οικογένεια να το παλέψουν??
>Πρώτα απ'όλα εφόσον υπάρχει γενετική ανωμαλία υπάρχει μεγάλη πιθανότητα αυτή να υπάρχει και στους γαμέτες τους.Η αναπαραγωγή θεωρώ ότι δεν είναι καθόλου ρεαλιστική, ίσως αν γίνει τεχνητή γονιμοποίηση.
Όσο σκληρό κι αν ακούγεται είμαι υπέρ της φυσικής επιλογής. Γι'αυτό και τα μουλάρια είναι στείρα. Γι'αυτό και οι άνθρωποι με σοβαρές χρωμοσωμικές ανωμαλίες είναι στείροι (turner κτλ).
Όσο για το κριτήριο "ποιο θα σκότωναν"? Έχω μια απάντηση. 1. Από τη στιγμή που υπάρχουν υπέρηχοι και πλέον γίνονται γενετικές αναλύσεις κατά τη διάρκεια της κύησης, γιατί να αποφασίσεις να γεννήσεις δύο παιδιά που θα αναγκάζονται να βασανίζονται σε όλους τους τη ζωή και δεν θα είναι ποτέ φυσιολογικά; Κάνε μια έκτρωση και ξαναμείνε έγκυος (ΕΛΕΟΣ δηλαδή με τους χαζοσυναισθηματισμούς για 100 κύτταρα!) 2. Επειδή τα κορίτσια είναι 21 και δεδομένου ότι το 1989 δεν υπήρχαν τέτοιες τεχνικές, όταν είναι μωρά δεν υπάρχει η έννοια του κριτηρίου, διαλέγεις ένα και το θυσιάζεις. Καλύτερα ένα και ευτυχισμένο , παρά δύο και καταδικασμένα. Από τη στιγμή που οι γονείς ήταν ανίκανοι να πάρουν μια απόφαση και τα παιδάκια μεγάλωσαν και πλέον έχουν προσωπικότητα, χτίσει μια ζωή, μια τέτοια απόφαση θα ήταν φόνος.
>@Ανώνυμος
Και με τι κριτήριο θα επέλεγες στη θέση τους, ποιο από τα δύο, υγιέστατα κατά τ' άλλα, κορίτσια θα σκότωνες;
>"Ονειρεύονται να παντρευτούν και να κάνουν παιδιά;" Ε δε νομίζω ότι είναι και πολύ ρεαλιστικό αυτό. Δυστυχώς οι γονείς τους τούς το στέρησαν αυτό γιατί δεν μπορούσαν να πάρουν μία απόφαση όσο τα παιδιά ήταν μωρά.Καλύτερα να θυσιάσεις το ένα για να έχει το άλλο μια φυσιολογική ζωή παρά να καταδικάσεις και τα δύο σε μια τέτοια ζωή.Οσο κι αν θεωρούν ότι έχουν φυσιολογική ζωή η αλήθεια είναι ότι δεν έχουν.
>Αναφερόμενη στο σχόλιο για την περίπτωση που θέλουν να κάνουν οικογένεια κλπ - που θέλουν και είναι φυσικό!
Θα παντρευτούν 2 συζύγους? Πως θα συνευρίσκονται με τους αντρες τους αφού ουσιαστικά έχουν 1 σωμα? Και έστω ότι θελήσουν να κάνουν παιδί (κάτι που δεν ξέρω αν μπορεί ιατρικά να γίνει), ποια θα κάνει το παιδί ποιας?
Ερωτήματα βέβαια που φαντάζομαι δεν μπορούν να απαντηθούν...
>Δε θέλω καν να φανταστώ πόσο δύσκολο θα είναι για το γονιό να επιλέξει αν θα πρέπει ή όχι να κάνει τη διαχωριστική επέμβαση, σκοτώνοντας ουσιαστικά το ένα παιδί του. Ο Θεός να φυλάει να μη βρεθώ σε αυτή τη θέση..
ΑΛΛΑ..
μήπως η επιλογή του να αφήσω έτσι τα παιδιά μου είναι πιο εγωιστική; Μήπως επειδή εγώ δεν αντέχω να πάρω μια τέτοια απόφαση, ουσιαστικά καταδικάζω τα παιδιά μου; Ας δεχτώ ότι όλα συνηθίζονται και ότι αυτές οι αδερφές έχουν μάθει να ζουν χωρίς προβλήματα και κάνουν όνειρα για γάμο και οικογένεια. Και η πρώτη σκέψη που μου ήρθε στο μυαλό ήταν η εξής (πείτε με φτηνή, αλλά το θεωρώ πολύ σημαντικό): ποιός άνθρωπος θα αντέξει να κάνει έρωτα με μία κοπέλα και με την αδερφή της ταυτόχρονα; Μήπως έτσι στερώ από τα παιδιά μου την πιο όμορφη ανθρώπινη εμπειρία, στην τελική;
Δεν λέω ότι έχω απάντηση... απλά προβληματίζομαι.
>Καλά αυτό δεν είναι τίποτα, μόλις διάβασα το συγκεκριμένο post σου, ξεκίνησα να ψάχνω και να διαβάζω διάφορα άρθρα για σιαμαία δίδυμα στο google και τελικά έφτασα σε μια οικογένεια που διατηρούν το παρακάτω blog.
http://faithhopeandjoy.blogspot.com/
Είχαν ήδη ένα κοριτσάκι όταν απέκτησαν τα σιαμαία κοριτσάκια τους. Έγινε η επέμβαση και τα χώρισαν. Το ένα απ' τα δυο έπαθε ανακοπή κατά την διάρκεια κάποιας επέμβασης(γιατί προφανώς έχουν κάνει πολλές) και έμεινε παράλυτο από την μέση και κάτω. Από τότε αυτή και η οικογένεια της κάνουν προσπάθειες και μεγάλο αγώνα για να μπορέσει να περπατήσει και ας τους έχουν πει οι γιατροί ότι δεν έχει καμία ελπίδα. Αλλά η ιστορία δεν τελειώνει εδώ!!! Ξαφνικά ανακαλύπτουν ότι η μεγάλη τους κόρη είχε όγκο στην σπονδυλική στήλη. Ξεκινάει και αυτή επεμβάσεις και καταλήγει με ατροφικό το αριστερό πόδι, ακολουθεί και αυτή μια σειρά με επεμβάσεις και φυσιοθεραπείες. Το τρίτο κοριτσάκι φαίνεται καλά αλλά για να είμαι ειλικρινής δεν άντεξα να διαβάσω άλλο. Είναι να τρελαίνεσαι!! Θα πω μόνο αυτό για να μην πω κάτι πιο χοντρό περί Θεού κτλ.!!
Γωγώ
>Πραγματικά δεν μπορείς να πεις πολλά όταν είσαι έξω από μια τέτοια κατάσταση!
Από την μια θαυμάζω την ζωντάνια τους, την συνεργασία, την αποδοχή, την ζωή τους γενικά.
Από την άλλη, ζώντας στον δικό μου προστατευμένο από όλα κόσμο (κατά μια έννοια) δεν ξέρω πόσο εύκολο είναι να ζεις έτσι, είτε ως το άτομο που το αντιμετωπίζει, είτε ως η μητέρα τους....
Δεν ξέρω, είναι διφορούμενες οι σκέψεις και τα αισθήματα...