Μία διαφορετική ιστορία τοκετού! (Hypnobirthing)
Κείμενο: Monica – healthygreenmoms.com
Τρίτη, 7 Απριλίου. 38 εβδομάδων. Πήγα στο δεύτερό μου ραντεβού με τις νέες μου μαίες. Ευχαριστώ τα τυχερά μου αστέρια που συμφώνησαν να μας αναλάβουν λίγες μόλις εβδομάδες πριν από την ημερομηνία τοκετού. Ίσως να καταφέρουμε αυτή τη γέννα στο νερό λοιπόν!
Έχουμε μία τέλεια συζήτηση σχετικά με το τι θα θέλαμε να συμβεί στη γέννα μας. Εντυπωσιάζομαι που οι «ειδικές μου απαιτήσεις» φαίνεται να είναι η συνηθισμένη πρακτική και είμαι και πάλι ήρεμη… για λίγα λεπτά. Η μαία μου μετά θεωρεί πως ίσως να μην είναι δυνατό για μας να γεννήσουμε τον Evan στο σπίτι λόγω των Καναδικών οδηγιών μαιευτικής που τονίζουν πως η μητέρα και το μωρό πρέπει να είναι απόλυτα υγιείς. Μπορώ να το καταλάβω αυτό και παρόλο που τα τελευταία αποτελέσματα του υπερήχου δηλώνουν πως όλα είναι απολύτως καλά με την πυελονεφρίτιδα του Evan, είναι γεγονός πως είχαμε ένα θέμα εξ’ αρχής που θέτει σε αμφισβήτηση τον κατ’ οίκον τοκετό μας. Μου εξηγεί το πώς θα ήταν το σενάριο του να γεννήσω στο νοσοκομείο και επιβεβαιώνομαι πως η γέννα στο νοσοκομείο στα χέρια αυτών των μαιών χρησιμοποιώντας την τεχνική του Hypnobirthing θα είναι διαφορετική αισθητά. Μου λέει πως θα μιλήσει με τη γενετίστρια, θα πάρει τη συμβουλή της και θα με ενημερώσει. Σταυρώνω τα δάχτυλά μου. Αυτό είναι απλά ένα ακόμη εμπόδιο που πρέπει να ξεπεράσουμε σ’ αυτό τον ανώμαλο δρόμο για τον τερματισμό!
Στο δρόμο μου για το γραφείο, αποφασίζω να αγοράσω μια πισίνα τοκετού και ένα στρώμα «για παν ενδεχόμενο».
Το ίδιο απόγευμα, αποφασίζουμε να νοικιάσουμε το Yes Man με τον Jim Carrey. Γελάω τόσο δυνατά που πονάω. Είναι καλός πόνος. Σκέφτομαι στιγμιαία πως θα έπρεπε να είμαι προσεκτική – όλο αυτό το γέλιο θα με κάνει να γεννήσω – αλλά δε μπορώ να σταματήσω να γελάω.
Τετάρτη 8 Απριλίου. Ξυπνάω και έχω σημάδια τοκετού. Λίγο αργότερα, ήπιες συστολές ξεκινούν στο κάτω μέρος της μέσης μου. Μιας και αυτό συμβαίνει περίπου 2 βδομάδες νωρίτερα απ’ ότι όλοι περιμέναμε, τηλεφωνώ στις μαίες να τις ενημερώσω και να τις υπενθυμίσω να επιβεβαιώσουν με τη γενετίστρια αν θα μπορέσουμε να έχουμε τη γέννα στο νερό. (Έγραψα προηγουμένως για μία επιπλοκή με το νεφρό του Evan που κατέληξε να μην είναι επικίνδυνη – δόξα τω Θεώ!)
Ο Norb (HealthyGreen Dad) έχει ένα σημαντικό ραντεβού σήμερα αλλά τον πιέζω να μην πάει. Υπάρχουν ακόμη πολλά πράγματα που χρειαζόμαστε για να γεννήσουμε στο σπίτι. Φτιάχνουμε μια λίστα και πηγαίνει να τα πάρει όσο η Liv κι εγώ καθόμαστε στο σπίτι. Στις 11 πμ οι συστολές απέχουν μεταξύ τους 5 λεπτά και διαρκούν 45 δευτερόλεπτα, κυρίως στη μέση μου.
Απογοητεύομαι από τις συστολές στη μέση μου. Αναρωτιέμαι αν η μέθοδος HypnoBirthing θα λειτουργήσει γιατί ήδη γνωρίζω τι σημαίνουν οι ωδίνες τοκετού στη μέση και νιώθω σα να κατευθυνόμαστε και πάλι εκεί.
Η μέρα κυλάει και οι συστολές καθυστερούν και απέχουν πια 20-30 λεπτά. Η Liv χοροπηδαέι φωνάζοντας πως ο «αδελφούλης της έρχεται.» Έχουμε ένα μεγάλο δείπνο και διαβάζουμε στη Liv τις ιστορίες της πριν κοιμηθεί όσο 2 ισχυρές συσπάσεις περνούν. Οι ωδίνες ξεκινούν και πάλι στις 7μμ. (Εκ των υστέρων, όλο αυτό είναι τέλεια συγχρονισμένο ώσπου να ετοιμαστούμε.)
Έχω ακούσει πως μπορείς να κοιμηθείς στον πρόωρο τοκετό αλλά είμαι πολύ ενθουσιασμένη για να ξαπλώσω. Στριφογυρίζω βλέποντας μια ταινία μα σκέφτομαι μήπως θα έπρεπε να μείνω συγκεντρωμένη και να μπω καλύτερα στη μπανιέρα. Κοντεύει 9μμ και ο Norb πασχίζει να φέρει όλα τα πράγματα που χρειαζόμαστε σ’ ένα μέρος προτού φουσκώσει την πισίνα. Ακόμη δε γνωρίζουμε αν έχουμε εγκριθεί για κατ’ οίκον γέννα.
Είμαι στο μπάνιο με μία πετσέτα αρωματισμένη με αιθέρια έλαια τριαντάφυλλου γύρω απ’ το πρόσωπό μου για περίπου 1,5 ώρα. Ακολουθώ τις τεχνικές του Hypnobirthing και ακούω ένα απόλυτα χαλαρωτικό CD. Θέλαμε να κάνουμε μια λίστα με τραγούδια για τη γέννα αλλά δεν είχαμε το χρόνο, αλλά δεν πειράζει γιατί θα μπορούσα να ακούω μόνο το CD χαλάρωσης αυτή τη στιγμή. Είμαι πολύ χαλαρή.
Οι συστολές γίνονται συχνές. Βρίσκονται ακόμη στη μέση μου αλλά τώρα μπορώ να χαλαρώσω αρκετά βαθιά και η σκέψη του πόνου έχει μειωθεί. Οι μέθοδοι αναπνοών λειτουργούν χάρμα και με κρατούν συγκεντρωμένη και χαλαρή. Φουσκώνω την κοιλιά μου σαν ένα μεγάλο μπαλόνι για να δώσω χώρο στο μωρό μας και εκπνέω αργά όλη την ενέργεια, χαλαρώνοντας κάθε μυ του κορμιού μου όσο το δυνατόν περισσότερο. Οι συστολές είναι έντονες και όσο περισσότερο εξελίσσεται ο τοκετός, τόσο καλύτερα αισθάνομαι! Συνηθίζω στην ένταση που νιώθω, χωρίς πόνο και εντυπωσιάζομαι από το πόσο δυνατή αισθάνομαι που γίνομαι μάρτυρας αυτού του γεγονότος και είμαι εκεί για το μωρό μου με το σώμα μου.
Ζητάω μερικές φορές από τον Norb να ετοιμάσει την πισίνα αλλά πιστεύει πως έχουμε ακόμη χρόνο. Συμφωνώ, αλλά στο πίσω μέρος του μυαλού μου αναρωτιέμαι αν και οι δύο υποτιμούμε το πόσο έχει προχωρήσει ο τοκετός. Θέλει απλά να σιγουρευτεί πως η θερμοκρασία στην πισίνα είναι κατάλληλη όταν τη χρειαστούμε και με συμβουλεύει να μη χρησιμοποιήσω άλλο ζεστό νερό στο μπάνιο μου. Είναι όλα τόσο αστεία για μένα, να τον βλέπω να ζεσταίνει το μπάνιο μου τρέχοντας πάνω κάτω τις σκάλες για να φέρει κανάτες με νερό απ’ το φούρνο. Τρέχει στην κυριολεξία όλη μέρα! Οι κανάτες με το νερό και τα γάντια του φούρνου θυμίζουν προσκοπισμό. Αισθάνομαι αυτοπεποίθηση και ενθουσιασμένη.
Γύρω στις 11μμ, αρπάζουμε ένα ρολόι και μετράμε μερικές συστολές. Είναι όπως τις περιμέναμε – απέχουν 1-2 λεπτά και διαρκούν 90 δευτερόλεπτα περίπου. Αυτό συνεχίζεται για περίπου μισή ώρα οπότε αποφασίζουμε να τηλεφωνήσουμε να έρθει η δασκάλα τοκετού μας. Έχει μία ώρα δρόμο ως το σπίτι μας.
Παρατηρώ πως με γυροφέρνει η φοβία, να μη μπλεχτεί ο ομφάλιος λώρος γύρω απ’ το λαιμό του Evan αποτρέποντάς με απ’ το να έχω τη γέννα που ονειρευόμουν. Δουλέψαμε πολύ στο να οραματιστώ τη γέννα με τον τρόπο που θέλουμε να γίνει γι’ αυτό δε θέλω να συνεχίσουν τα άγχη μου για πολύ. Στο τηλέφωνο, μου ζητάει να οραματιστώ τον Evan στο αριστερό μέρος της κοιλιάς μου για μια ομαλή κάθοδο και πως δεν είναι μπλεγμένος με το λώρο.
Θέλω τον Norb στο πλάι μου τώρα αλλά βρίσκω δυσκολότερη την επικοινωνία. Έχω έντονο το αίσθημα πως μου ασκείται μια δύναμη. Είναι πολύ έντονο. Είναι υπέροχο συναίσθημα όσο κι αν η ισχύς του μου κόβει την ανάσα. Το σώμα μου είναι αρκετά χαλαρό οπότε μπορώ να αισθανθώ το πόσο δυνατά συσφίγγεται η μήτρα μου. Θυμάμαι τη δασκάλα μου να λέει πως θα καταλάβω πως το μωρό έρχεται όταν η στρογγυλάδα της κοιλιάς μου αρχίζει να γίνεται πεπλατυσμένη στην κορυφή. Κοιτάζω την κοιλιά μου και είναι σίγουρα πιο επίπεδη!
Ζητώ απ’ το Norb να καλέσει τις μαίες. Πρέπει να βγω απ’ τη μπανιέρα. Είμαι έτοιμη να μπω στην πισίνα τοκετού αλλά δεν είναι έτοιμη ακόμη! Όσο περιμένω στο στρώμα οι συστολές αρχίζουν να διαρκούν περισσότερο και πάλι και σχεδόν αισθάνομαι ενοχές. Ελπίζω να μην καλέσαμε τη μαία νωρίτερα απ’ ότι έπρεπε. Τα συναισθήματα με μπερδεύουν τώρα, παρόλο που βλέπω την κοιλιά μου να αλλάζει, το βρίσκω δύσκολο να πιστέψω πως έχω μόλις ολοκληρώσει το στάδιο της μετάβασης χωρίς να το συνειδητοποιήσω και τώρα το μωρό αρχίζει να κατεβαίνει!
(Εκ των υστέρων, αγαπώ το γεγονός πως δεν έλεγξε κανείς για να δει «πόσο προχωρημένος είναι ο τοκετός μου». Αυτή η πρακτική αποσυντονίζει τόσο πολύ την «αυτοσυγκέντρωσή μου» και νομίζω πως οδηγεί σε απογοήτευση αν η πρόοδος δεν ταιριάζει με τις προσδοκίες. Η απογοήτευση και πιθανώς η έλλειψη εμπιστοσύνης κατά τη διάρκεια της γέννας μπορεί εύκολα να τοποθετήσει τον τοκετό σε ξένα χέρια.)
Η μαία μάς λέει πως άλλη μία πελάτισσα είναι επίσης σε τοκετό και επέλεξε να είναι στο νοσοκομείο. Μιας και δε μπορεί να βρίσκεται σε δύο μέρη ταυτόχρονα, ίσως να χρειαστεί να τη συναντήσουμε στο νοσοκομείο. Αργκκκκ! Φαίνεται πως όλοι υποτιμούν το πόσο πλησιάζω στη γέννα οπότε τελικά φωνάζω πως «Σπρώχνω» και δεν υπάρχει περίπτωση να μπω σε αυτοκίνητο αυτή τη στιγμή! Η αβεβαιότητα σ’ αυτό το σημείο του τοκετού δεν αντέχεται.
Ο Norb τρέχει να γεμίσει την πισίνα. Συνδέει το λάστιχο αλλά πετάει νερό σε όλο το δωμάτιο. Συγχύζεται όσο μπορεί ο Norb να συγχυστεί (όχι πολύ) όσο σκέφτομαι το σχέδιο Β να γεννήσω το μωρό στη μπανιέρα! Είναι κωμικό να βλέπεις το νερό να πετιέται σ’ όλο το μπάνιο όσο κάνω αναπνοές στο στρώμα για να κατέβει το μωρό. Ευτυχώς, παρατάει το λάστιχο, αρπάζει αντ’ αυτού 2 κουβάδες και αρχίζει να μεταφέρει νερό απ’ τη βρύση της μπανιέρας. Αρχίζω να τρέμω απ’ τις ορμόνες και τη βρεγμένη μου ρόμπα οπότε σκαρφαλώνω στην πισίνα όσο γεμίζει.
Πρέπει να παραδεχτώ, μία πισίνα τοκετού είναι η απόλυτη ευτυχία – θα έπρεπε να είναι το καθιερωμένο!
Είναι περίπου 1πμ. Γεννάω στην πισίνα. Είναι σχεδόν σκοτάδι εκτός από ένα δυο κεριά. Παρόλο που ήμουν σίγουρη για τον εαυτό μου μόνη μου ως αυτό το σημείο, ανακουφίζομαι όταν η μαία μας τελικά καταφθάνει. Ναι…φαίνεται πως θα μείνουμε σπίτι τελικά! Με παρακολουθεί και λέει πως ο Evan είναι «σχεδόν εδώ» και χαμογελά, λέει πως θα ήταν καλό αν καθυστερήσουμε λίγο ώστε να στήσει τον εξοπλισμό της και να φτάσει και η άλλη μαία (χρειαζόμαστε δύο να παρευρίσκονται στη γέννα στον Καναδά). Καταλαβαίνω πως ο Evan έχει ακόμη περίπου 3 ίντσες απ’ το να φανεί.
Η βοηθός μητρότητας φτάνει λίγο αργότερα. Μου δίνει να πιω γευστικότατες γουλιές νερό ανάμεσα στις συστολές αλλά αρνούμαι να φάω φρούτο. Παρόλο που ξέρω πολλές μαμάδες που γεννάνε με HypnoBirthing να τσιμπάνε κάτι καθ’ όλη τη διάρκεια, θυμάμαι που έκανα εμετό κατά τη διάρκεια του τοκετού με την Liv και αυτό με απωθεί απ’ το να φάω. Μετά με ρίχνει στη βαθύτερη χαλάρωση που είχα ποτέ. Κυριολεκτικά «τα φώτα σβήνουν» όσο το σώμα μου επιπλέει στην επιφάνεια της πισίνας. Όταν έρχονται οι συστολές, το πάτημα είναι έντονο αλλά ήρεμο και με τον πιο ευχάριστο τρόπο!
Αισθάνομαι χαρούμενη και απόλυτα συντονισμένη στη διαδικασία. Δεν έχω την τάση να «κάνω» οτιδήποτε άλλο από το να χαλαρώσω. Τώρα καταλαβαίνω γιατί το εγώ να σπρώξω είναι ανούσιο – το σώμα μου είναι αρκετά δυνατό τώρα και γεννάει το μωρό μου μια χαρά. (Είναι λες και η έλλειψη έντασης στους εξωτερικούς μου μύες οδηγεί όλη τη δύναμη και την ενέργεια μέσα στο σώμα στη μήτρα μου)
Λίγο αργότερα, σπάνε επιτέλους τα νερά. Ακούγεται ένα δυνατό ποπ και εκτινάσσεται με δύναμη μέσα στην πισίνα. Το είχα ξεχάσει αυτό και πραγματικά αιφνιδιάζομαι! Το νερό αμέσως ελέγχεται από τη μαία μου η οποία με σεβασμό μου δίνει το χώρο μου όσο ελέγχει τακτικά τους παλμούς της καρδιάς του Evan. Συνειδητοποιώ πως ο Evan κατέβηκε σχεδόν όλο το γενετικό κανάλι μέσα στο σάκο του. Πόσο υπέροχο να έχει αυτή την τρυφερή προστατευμένη μετάβαση. Γελάω με τον εαυτό μου συνειδητοποιώντας πως αν δε βρισκόμουν στο νερό, όποιος βρισκόταν στην άλλη άκρη θα είχε γίνει μούσκεμα! (και γιατί ο προηγούμενος γιατρός μου δε μου επέτρεπε να αφήσω τα νερά μου να σπάσουν από μόνα τους).
Γύρω στη 1:30πμ αποφασίζω να κάνω βαθύ κάθισμα στην άκρη της πισίνας με το πάνω μέρος του σώματός μου τυλιγμένο. Αναπνέω βαθειά χρησιμοποιώντας τις τεχνικές του Hypnobirthing και αισθάνομαι το σώμα μου να συσφίγγεται γύρω απ’ τον Evan, σπρώχνοντάς τον όλο και πιο χαμηλά. Ο Norb βρίσκεται ήδη στην πισίνα έτοιμος να πιάσει το γιο του μόλις αυτός εμφανιστεί. Νιώθουμε ένα μικρό κομμάτι μαλλιά τώρα. Νιώθω επίσης «το δαχτυλίδι της φωτιάς». Δεν ξέρω πως να αποφύγω αυτό το συναίσθημα γιατί δε θέλω με τίποτα να ανοίξω και να σκιστώ όπως συνέβη με τη Liv. Νιώθω τον εαυτό μου να αγχώνεται μ’ αυτή τη σκέψη.
Από τα βίντεο που έχουμε δει με μαμάδες να γεννάνε τα παιδιά τους μόνες τους, αισθάνομαι σίγουρη πως μπορώ να αποφύγω να σκιστώ παίρνοντας τα πράγματα πιο ήρεμα. Μετά από μια έντονη συστολή, η βοηθός μου με ρωτάει ήρεμα αν διστάζω να τον φέρω στον κόσμο. Δε μπορώ να μεταφέρω με λόγια το τι κάνω, απλά πως δε θέλω να σκιστώ. Νιώθω πως ξέρω ακριβώς τι κάνω τη στιγμή αυτή και έτσι παίρνω μια βαθειά ανάσα και περιμένω. (Αργότερα μου είπε πως το να παρακολουθεί αυτό το κομμάτι του τοκετού ήταν τόσο εντυπωσιακό για εκείνη. Γεννούσα τον Evan με το δικό μου τρόπο και ήταν τέλειο!)
Η ησυχία στο δωμάτιο διαλύθηκε όταν η μαία μου πρότεινε να βάλω τη χούφτα μου πάνω απ’ το περίνεο και το κεφάλι του που ξεπρόβαλε για να ανακουφίσω την πίεση. Λειτουργεί μια χαρά αλλά η κατακόρυφη πίεση των συστολών στο βαθύ κάθισμα είναι τόσο έντονη που ανάμεσα στις συστολές καταλήγω στο να επιπλέω στην πλάτη μου και πάλι. Μονάχα ένα μικρό κομμάτι μαλλιών είναι εμφανές σ’ αυτό το σημείο, αλλά καθώς γυρίζω, το κεφάλι του Evan ξεπροβάλει ολόκληρο. Δεν κατάλαβα τίποτα! Κανένας πόνος. Κρατώ απαλά το πάνω μέρος του κεφαλιού του και τον αισθάνομαι να κλωτσάει μέσα μου, προσπαθώντας να κολυμπήσει προς τα έξω! Σ’ εκείνο το σημείο, γλιστράει με ευκολία στα χέρια του Norb. Όλοι σοκαριστήκαμε με την ευκολία και την ταχύτητα που ξεπρόβαλε και γεννήθηκε μέσα στην πισίνα!
(Εκ των υστέρων, καθυστερώντας λίγο περισσότερο μέχρι να βγει ο Evan επέτρεψε το κεφάλι του να προσαρμοστεί στο μέγεθός μου οπότε δεν υπήρχε καμία δυσφορία πέρα από τη σύντομη αρχική δυσφορία. Οι γυναίκες γενικότερα ενθαρρύνονται να σπρώξουν το μωρό προς τα έξω σ’ αυτό το σημείο. Εγώ προσωπικά θεωρώ πως θα έπρεπε να γίνεται πιο αργά.)
Ο Evan Lucas γεννήθηκε στις 2:10πμ. Ο Norb τον τοποθετεί στο στήθος μου και παίρνει την πρώτη του πνοή στη ζωή. Ζεστές πετσέτες τοποθετούνται γύρω μας. Η πισίνα είναι λίγο πιο κρύα απ’ όσο θα θέλαμε οπότε βγαίνουμε έξω από αυτήν, στο στρώμα. Φέρνουν τη Liv νυσταγμένη μέσα στο δωμάτιο. Ψιθυρίζει «ο μικρός μου αδελφός… ωωωω ουάου!»
Ο Norb κόβει το λώρο όσο η Liv παρακολουθεί. Αρνούμαι την ένεση ορμονών και βγάζω τον πλακούντα φυσιολογικά. Μετά με εξετάζουν και μου λένε πως δεν έχω ούτε ένα σκίσιμο! Είμαι εντελώς άθικτη! Γιούπι!!
Το δωμάτιο είναι ελάχιστα φωτισμένο και ήρεμο. Καθόμαστε ως οικογένεια και προσπαθούμε να ρουφήξουμε τη στιγμή. Γύρω στις 4:30πμ αποσυρόμαστε στη ζεστή άνεση του κρεβατιού μας. Αισθάνομαι υπέροχα. Είμαι τόσο ευγνώμων για όλα τα γεγονότα που μας οδήγησαν σ’ αυτή την εμπειρία που πραγματικά άλλαξε τη ζωή μας. Μια γέννα στο νερό στο σπίτι θα ήταν τέλεια, αλλά η μέθοδος HypnoBirthing που χρησιμοποιήσαμε παράλληλα με τον κατ’ οίκον τοκετό στο νερό είναι πραγματικά το κερασάκι στην τούρτα. Έδεσε ολόκληρη την εμπειρία, επιτρέποντάς μας να έχουμε την πιο γαλήνια και ευτυχισμένη εμπειριά που θα μπορούσαμε. Θα τη φυλάω στη μνήμη μου για πάντα.
>μακαρι να γινοντουσαν και στην ελλαδα αυτα αλλα δυστυχως κανεις δεν τα τολμαει!!!
>υπέροχη ιστορία !!!!!! πόσο θα θελα να έχω κι εγω μια τέτοια γέννα ......... (σνιφ...)
>Γεννήθηκα στο σπιτι μου, σε μία συνοικια της Αθήνας, το 197+ απο τον πατερα μου χωρις καμία μαία. Η μαμα μου δεν προλαβε να παει στην κλινική, ευτυχως ο φαδερ ήταν αγροτοπαιδο, είχε ξεγεννησει απειρα ζωντανα στην ζωη του, υπηρξε ψύχραιμος και αποτελεσματικος και στην μαμα μου, αν και πιο αντβανστ οντότητα (ΔΕΝ ΚΑΝΩ ΠΛΑΚΑ). Ασθενοφόρο μας μετεφερε στην κλινικη για να επιβεβαιωσουν ότι μανα και κορη ήταν χαίραν ακρας υγείας.
Την κόρη μου την γεννησα σε δημοσιο μαιευτηριο μεσα σε 10', παραλίγο να γεννησω στο σπίτι κι εγω, ευτυχως το απεφυγα γιατι ο αντρας μου δεν ειχε ιδεα τι θα πρεπε να κανει κι εγω δεν το πιστευα οτι θα ταν τοσο ευκολο και για μενα ώστε να καλεσω τον φαδερ να 'ναι καπου εκει γυρω just in case, ουτε υπηρχε τόση ενημερωση 4μιση χρονια πριν για τις doulas και τον τοκετο στο σπιτι.
(Ναι, το ξερω, πρεπει κι εγω καποια στιγμη να στρωθω να γραψω τις ιστοριες γεννησης και τοκετου μου :)
Ξέρω πάντως ότι θα μπορούσα να το κανω, όπως γεννησε και η Ευαγγελια την Ερατω της.
http://annoulasmom.blogspot.com/2010/06/blog-post_06.html ή οπως και αυτη η κυρια του ποστ τον γιο της.
Καταλαβαίνω όμως και την αδερφη που δεν αισθανεται καθολου ανετα με κατι τετοια και θα προτιμήσει την ασφάλεια του δημοσιου μαιευτηριου (αν υφισταται ακομα και μακαρι δηλαδη) αλλιως θα κατηφορίσει πιο νοτια στο ιδιωτικο. Στην πρωτη της κόρη της πηρε 22 ώρες να γεννησει, φυσιολογικα με επισκληριδιο και έζησε ολη την διαδικασια πριν και μετα, ευτυχως που δεν εζησε και το πανηγυρακι με τον αποκλειστικο θηλασμο γιατι το μωρο ήταν παντος καιρου, μπιμπερό, στηθος, όλα τα τρωγε απο την αρχη (εκει υπηρξε πολυυυυ τυχερη).
Να βάζετε τετοιες ιστοριες να ανοιγει το μυαλο μας... τουλαχιστον εγω τις βρίσκω τρομερα ενδιαφερουσες. Απο κει και περα, όπως και σε όλα τ' αλλα, δεν υπαρχει καλό και κακό, αλλα τι ειναι καλύτερο για την καθεμία μας.
Β.
>wow,,,h pio syginhtikh istoria pou exw diavasei...bravo sthn kopela!!!!