Τα Ups και Downs ενός τοκετού

Η ιστορία της Αύρας

Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου ήθελα να γίνω μαμά… Ώρες περνούσα μπροστά στον καθρέφτη τοποθετοντας μαξιλάρια μέσα από τις μπλούζες ή τα φορέματα μου (θα παραδεχτώ ότι μέχρι και μεγάλη το έκανα αυτο το παιχνιδάκι στον καθρέφτη), παίζοντας την… έγκυο… Και πόση ευτυχία ένιωθα με αυτή την εικόνα….

Το θετικό τεστ κρατήθηκε στα χέρια μου μετά από πολλούς μήνες αρνητικών, στα τέλη Αυγούστου του 2011… Ήξερα ότι είμαι έγκυος, όμως από την τόση μου λαχτάρα, το θετικοτατο τεστ το έβλεπα κι αυτό ως αρνητικό και προσπαθούσα με χέρια που έτρεμαν να διαβάσω τις οδηγίες!!! Πόσο χαζή νιώθω τώρα που το σκέφτομαι!!!

Η εγκυμοσύνη μου διόλου ευχάριστη δεν υπήρξε σαν περίοδος, καθώς είχα εμετούς μέχρι τον 9ο μήνα, συσπάσεις από τον 5ο, πίεση από τον 6ο και θρομβοφιλια που μέχρι τότε ούτε και ήξερα τι σημαίνει… Δε βαριέσαι έλεγα… Ότι έχει κανείς καλό είναι!!! Θέλοντας λοιπόν τόσο πολύ αυτό το θαυματακι που μεγάλωνε μέσα μου, έκανα οοοοοοοολες τις εξετάσεις, μέσα στα χρονικά τους όρια, διάβαζα, διάβαζα, διάβαζα και διάβαζα, για το πόσο μεγαλώνει, τι κάνει, τι νιώθει, τι ακούει, τι τρώει κλπ, ολα αυτα που κάνουν τα έμβρυα μέσα στις κοιλιτσες μας…

Στην Β Επιπέδου διαπίστωσε η γιατρός ότι η μια μου αρτηρία (αυτη που τροφοδοτούσε το μωράκι) λειτουργούσε κατά 35%, γεγονός που επέβαλε παρακολούθηση από καρδιολογο, συχνοτερους υπέρηχους (γιουπιιιιιι θα την έβλεπα πιο συχνα!!! Μόνο αυτό κράτησα στην όλη ιστορία), καθώς το μωράκι δεν αναπτυσοταν σωστά… Ένα σοκ με το τελευταίο το πήρα δεν σας κρύβω, όμως έλεγα μέσα μου ότι ΟΛΑ θα πάνε καλά….

Ξεκίνησε λοιπόν ο αγώνας με τους γιατρούς, την μέτρηση ανά 3ωρο της πίεσης μου (α!!! Μέχρι τότε νόμιζα ότι η μεγάλη πίεση ήταν η επικίνδυνη τρομάρα μου, οπότε και με ένοιαζε μόνο η μεγάλη να μένει χαμηλή… Τι βλήμα!!!!), τις αντιπηκτικες ενέσεις στην κοιλιά μου, τα φουσκωματα στα παραπάνω από 10 βήματα (κάποια στιγμή στο δρόμο είχε σταματήσει ένας παπους με μπαστούνι να με ρωτήσει αν χρειάζομαι βοήθεια να πάω κάπου!!! Άρα σκεφτείτε πως πήγαινα η φρεγάτα!!!) και αυτό το στομάχι που ήταν λες και είχα φάει λάσπη, τσιμέντο και πέτρες μαζί…

Στις μετρήσεις μου λοιπόν διαπιστώθηκε ότι στην δουλειά μου, η πίεση μου χτυπούσε 17αρια, γεγονός που έκανε την γυναικολόγο μου έξαλλη και ζήτησε η ίδια από τον διευθυντή μου αλλαγή του ποστου μου, η οποία φυσικά πότε δεν έγινε (αχ τι καλός αυτός ο διευθυντής Ε;).. Έφτασα λοιπόν να έχω αιμορραγια ταυτόχρονη και από την μύτη και (γιουπιιιιιιι) η γυναικολόγος έκανε επιστολή αιτήματος άδειας επαπειλουμενης κυήσεως!!!

Έμεινα λοιπόν σπίτι…. Εγώ, οι γάτες μου, η αυλή μου… Ωραιότατα!!! Τα θεματακια μου βέβαια συνέχιζαν, όμως η μεγάλη μου πίεση είχε πια πεσει στο 12 (επιτυχία μεγάλη και από τις λίγες!!!) και οι τιμές στις αντιπηκτικες να μην πέφτουν…

Για να μην σας κουράζω, επιτέλους έφτασα στον 9ο μήνα όπου οι επισκέψεις στη γυναικολόγο έφτασαν να είναι μέρα πάρα μέρα… Έπαιρνα χάπια για την υπέρταση ώστε να είμαι σταθερή εκεί, αντιπηκτικες ενέσεις κανονικότατα και σε μεγάλη δοσολογία, μαγνήσιο για τις κράμπες και πολύ φολικο οξύ!!! Το παιδάκι μου μεγάλωνε καλά πια, είχε ξεπεράσει τα 3200 και όλα έμπαιναν στο ρουν για την μεγάλη άφιξη… Είχα περάσει άπειρες ώρες χαϊδεύοντας την κοιλιά μου, μιλώντας και τραγουδώντας της… Της έγραφα και της διάβαζα… Ονειρευόμουν να την κρατάω αγκαλιά και να την φιλάω… Της έλεγα συνέχεια πόσο ευτυχισμένη με έχει κάνει και πόσο την αγαπούσα ήδη… Της υποσχομουν πως θα της χαρίσω οοοοοολη μου την αγάπη και όλη μου την ψυχή…. Προσευχομουν στο Θεό να με κάνει τη μαμά που της αξίζει… Πιεζα ελαφρά την κοιλιά μου και της έλεγα «αν με ακούς κάνε μου κάτι«… Πότε έκανε και πότε όχι… Πόσο όμορφα ήταν όλα!!!

Πέμπτη 5/4/2012 μου λέει η γυναικολόγος μου, «Μετρηθηκες για πίεση σήμερα;;«

Της απάντησα ότι το πρωί ήταν λίγο τσιμπημενη στο 14, αλλά είχα φάει ελιές (άστο αυτό!!! Πρωί μεσημέρι βράδυ ΕΛΙΕΣ!!!)

Με μετράει λοιπόν και την βλέπω να γουρλωνει τα μάτια και να με ξαναμετραει…. Αφήνει το αναλογικό-ηλεκτρονικό σούπερ πιεσομετρο και πιανει τη φούσκα…. Φφφφστ φφφφστ φφφφφστ!!!

«Κοριτσάκι μου η μικρή σου πίεση είναι στο 12!!«

«Εγώ τώρα έπρεπε να νιώθω κάτι που είναι στο 12;; Η μεγάλη πόσο είναι;; Αυτή δε μας ανησυχεί;;» σκέφτηκα…

Με έστειλε κατευθείαν στην καρδιολογο, όπου ξαφνικά όλα τα ραντεβού της μου παραχώρησαν τη σειρά τους… Εκεί σαν να θορυβηθηκα λίγο… Όταν οοοοοοολοι σε συμπαθούν ξαφνικά, μάλλον κάτι έχεις… Με βλέπει λοιπόν η καρδιολόγος, μου αυξάνει τη δοσολογία των αντιυπερτασικων στο 3πλασιο κ μου λέει «αύριο πάλι εδώ!«…

Για να μην μακρυγορω, η κατάσταση την επόμενη ήταν καλύτερη, μετά το Σαββατοκύριακο όμως είχα χειροτερέψει… Δευτέρα πρωί το μωρό μου είχε χάσει βάρος και ήταν ατονο... Η γυναικολόγος μου ήθελε να το παλεψουμε φυσιολογικά, να καθήσω στο κρεββάτι, να παίρνω τα χάπια μου και να μου δείξει η μικρούλα μου πότε θέλει να βγει…

Η καρδιολόγος που την είδα το ίδιο βράδυ είχε άλλη άποψη… Μετά την εξέταση μας, βγαίνοντας από το γραφείο της, τρυπωσα στο μπάνιο καθώς η συχνοουρια μου ήταν στο ζενίθ της… Βγαίνοντας την άκουσα να φωνάζει «Μα γιατί δεν της το παίρνεις; Παίζεις με 2 ζωές;«

Εκεί παγωσα και μάλλον συνειδητοποίησα τη σοβαρότητα της κατάστασης…

Την επόμενη η γυναικολόγος μου μου εξήγησε τους κινδύνους με αποτέλεσμα να κλείσω ραντεβού την αμέσως επόμενη για καισαρική, σε μαιευτήριο εξαιρετικής φήμης, σε γειτονική πόλη, ώστε στον τοκετό να βρίσκεται και καρδιολόγος παρόν…

Η Μαρίνα μου γεννήθηκε στις 11 Απριλίου 2012… Ήταν στην 37η εβδομάδα και 3η μέρα… Μεγάλη Τετάρτη… Στις 14.36 το μεσημέρι… Δεν κατάλαβα τίποτα στον ερχομό της καθώς λόγω επισκληριδιου, ένιωσα απλά ένα τράβηγμα σαν βεντουζας και ένα κλάμα σε δευτερόλεπτα μετά… Στο κλάμα της άρχισα να κλαίω κ εγώ…

«Είναι το παιδί μου αυτό που ακούγεται;» ρωτούσα και ξαναρωτουσα… Ο αναισθησιολογος μου χαμογελούσε και με χάιδευε στα μαλλιά…. Μου έλεγε ότι είναι πολύ όμορφη και μου ευχοταν όλου του κόσμου τα καλά για εκείνη… Η γυναικολόγος μου με κοιτούσε να κλαίω και μου έλεγε «Θα γίνεις η πιο καλή μανούλα εσύ… Να μου το θυμηθείς!«…

Πήραν το μωρό μου για να το «περιποιηθουν»…. Και ακούω μια φωνή από την διπλανή αίθουσα να φωνάζει «Έχουμε κάνει Β’ Επιπέδου; Γιατί νταουνιζει!!! 2650 και 50 εκατοστά γράψε!«….

Παγωσα!!! Ξαφνικά η ψυχή μου έφυγε από το σώμα μου και απεμεινα εκεί, παγωμένη να νιώθω το μούδιασμα του εγκεφάλου μου… Είδα όλους να παγώνουν μαζί με εμένα… Ο αναισθησιολογος που μέχρι εκείνη τη στιγμή ήταν πάνω από το κεφάλι μου, βγήκε τρέχοντας ώστε να πάει δίπλα… Απεμεινα να παρακολουθώ τα πάντα να συμβαίνουν και να ακούω συνέχεια μέσα στο μυαλό μου το «νταουνιζει!«…. Είχα σφίξει τις γροθιές και τα δόντια μου και χτυπιομουν να δω το παιδί μου…

Η γυναικολόγος μου έφυγε από την αίθουσα βρίζοντας και άφησε τον βοηθο της στα υπόλοιπα…. Ήρθε το μωράκι μου, τυλιγμένο μέσα σε μια μπλε πετσέτα και με κοιτούσε σαν να με ήξερε από όλο του το πάντα…. Ήξερε ότι ήμουν η μαμά της…. Είμαι σίγουρη ότι ήξερε και πόσο την αγαπούσα… Άρχισα να την φιλάω στο στόμα κ να της λέω «Καλως όρισες…. Τα πάντα μου είσαι… Όλος ο κόσμος μου εσύ…«…

Την πήραν σε δευτερόλεπτα… Άρχισα να τρέμω και κάτι μου έβαλαν για να κοιμηθώ… Είχα ζητήσει να την θηλασω αμέσως αλλά δεν έγινε… Ξύπνησα στην ανάνηψη… Η γυναικολόγος μου με χάιδευε, την κοίταξα και άρχισα να κλαίω… Ζητούσα το παιδί μου.. Μου είπε να μην ανησυχώ και ότι θα μείνει κανένα 2ωρο στη θερμοκοιτιδα γιατί βγήκε μικρή… Την ρώτησα αν είναι καλά και μου είπε ότι είναι από τα πιο όμορφα μωρά που έχει ξεγεννησει… Την ξαναρωτησα αν είναι καλά και μου είπε ότι μου μοιάζει πολύ… Ότι έχει τα μάτια μου…. Έπιασα τα χέρια της και τα φίλησα…. Την κοίταξα κατάματα κλαίγοντας και την παρακάλεσα να μου πει αν το παιδί μου είναι καλά… Με επιβεβαίωσε ότι είναι καλά…

Την ρώτησα αν έχει σύνδρομο Down και μου απάντησε «Πώς σου ήρθε αυτό τώρα;«…. Ξανακοιμηθηκα με τα χέρια της στα χέρια μου….

Ξύπνησα όταν με έβγαζαν από την ανάνηψη… Ο άντρας μου με περίμενε στον προθάλαμο… «Την είδες;» τον ρώτησα όλο προσμονή…. Έδειχνε τόσο ευτυχισμένος Θεέ μου!!!

«Την είδα… Και έπαθα πλάκα από την ομορφιά της!«

Με φίλησε και μου είπε ευχαριστώ…. Έβαλα πάλι τα κλάματα και του είπα ότι τον αγαπάω…

Βγαίνοντας ήταν όλοι εκεί!!! Φίλοι και συγγενείς… Μου έλεγαν όλοι πόσο όμορφη ήταν η μικρή μου… Μου έδειχναν φωτογραφίες της… Η αδερφή μου δεν μπορούσε να σταματήσει να κλαίει… Δεν ήξερα γιατί έκλαιγαν… Από χαρά ή επειδή είδαν «κάτι διαφορετικό»;

Είχα αρχίσει να πονάω φρικτά καθώς περνούσε η νάρκωση…. Η μικρή δεν ερχόταν…. Κοιμόμουν και ξυπνούσα…. Η μικρή ακόμη να έρθει…. Παρακάλεσα τον άντρα μου να πάει να ρωτήσει τι ώρα θα μου τη φέρουν… Σαν όλα να συναινουσαν σε αυτό που φοβόμουν…. Κόντευε 11 το βράδυ… Είχαμε μείνει μόνοι μας με τον άντρα μου… Άκουσα κάτι να τρίζει… Ένα πυρεξάκι μπήκε μέσα στο δωμάτιο και μέσα του ένα τόσο δα μικρό μωρό… Την πήρα αγκαλιά κλαίγοντας από ευτυχία… Άρχισα να της μιλάω και να της λέω τα πάντα…. Για το σπίτι μας, τα αδέρφια της (από τον πρώτο γάμο του άντρα μου), για τα γατάκια μας, για εμένα, για τον μπαμπά της, για το πόσο ευτυχισμένη ένιωθα…. Κοιμηθήκαμε αγκαλιά…. Εκείνη στο στήθος μου και εγώ ακίνητη να την χαϊδεύω όλο το βράδυ…

Την επόμενη περάσαμε ωωωωωρες επάνω στο στήθος ώστε να μάθουμε να θηλαζουμε, με αμέριστη βοήθεια από μαιες υπέροχες και γλυκύτατες και τόσο μα τόσο υπομονετικες…

Και ήρθαν πάλι οι γιατροί…

«Το παιδί σου είναι πολύ μικρό για θηλασμούς… Μάθατε όλες με τον θηλασμό καραμέλα… Θες να θηλασεις; Θηλασε… Θα δώσεις και έτοιμο να πάρει τα πάνω της… χάνει βάρος και είναι κ πρόωρο!!!«…

«Μα εγώ…» τόλμησα να πω «ξέρω ότι ο θηλασμός είναι ότι καλύτερο για ένα μωράκι«… Τα μάτια μου είχανε βουρκωσει σε σημείο που δεν έβλεπα τίποτα πέρα από θαμπαδα… Είμαι σίγουρη στο μεταξύ πως θα μου απαντούσε ευχαρίστως «μαμουνια που τολμάς να έχεις και άποψη! Ηλίθια!!«, αλλά οοοοχι, συνέχισε τον πόλεμο των νεύρων μου…

Κάπου εκεί άρχισε κ ο πληθυντικός!!!

«Κάντε ότι θέλετε κα Π. Μόνο υπογράψτε ότι αναλαμβάνετε κάθε ευθύνη για τη πορεία του νεογνού και ότι δεν θα ζητάτε ευθύνες από το Νοσοκομείο για ότι προκύψει!»

Στήλη άλατος εγώ να κλαίω πάνω από το παιδί μου…. Συναινεσα λοιπόν να το μπουκωσω με γάλα αλλά ταυτόχρονα να συνεχίσω να θηλάζω όσο περισσότερο μπορώ…

Το Down ακόμη τριβελιζε το μυαλό μου στο μεταξύ… Έμπαινα στον υπολογιστή, έψαχνα, κοίταζα… Δεν έβλεπα να έχει κάποιο από τα 5 κοινά χαρακτηριστικά…. Μήπως όντως όλο αυτό ήταν στη φαντασία μου;;

Με παιρνει τηλέφωνο η γυναικολόγος μου να με ρωτήσει πως είμαι κai της εκμυστηρευομαι κλαίγοντας οοοολα αυτά που δεν τολμούσα ούτε στον εαυτό μου να παραδεχτώ… Για το νταουν, τον θηλασμό, για το μωρό που έδειχνε πολύ ήρεμο κai συγκαταβατικο… Άρχισε να μου φωνάζει κai να μου λέει ότι θα έρθει να με πάρει η ίδια από το μαιευτήριο.. Ότι δεν καταλαβαίνει γιατί μου το έκαναν όλο αυτό, ότι γέννησα ένα τέλειο πλάσμα, ότι δείχνω αχάριστη σε όλο αυτό το μεγαλείο που ζω και ότι καλά θα κάνω να μην χάσω άλλες στιγμές κλαίγοντας εκεί μέσα…

Ότι και νταουν να είναι, είναι το ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ και θα το αγαπήσω όπως και αν είναι…

Η αλήθεια είναι ότι στην αρχή θύμωσα μαζι της… Στη συνέχεια όμως και όσο περνάει ο καιρός της δίνω τόσο μα τόσο δίκιο…

Το παιδί μου έκανε τεστ DNA για τυχουσα χρωμοσωμικη ανωμαλία, το οποίο βγήκε αρνητικό (και το οποίο είχε αντίστοιχο κόστος της φήμης της κλινικής), φεύγοντας την έβαλαν «προληπτικά» στις λάμπες για ικτερο, άσχετα αν δεν είχε, στη συνέχεια μου πρότειναν να την δει ένας ΑΡΙΣΤΟΣ νεογνολογος για τα χαλαρά της ισχυα και ένας παιδοκαρδιολογος καθώς σαν να ακουγόταν ένα φύσημα στην καρδούλα της (150 € έκαστος ανά επίσκεψη)… Παίρνοντας τα τιμολόγια στα χέρια μου διαπίστωσα πως οοοολα τα αναγκαία που προανέφερα (θερμοκοιτιδα πάνω από 8 ώρες θεωρείται ως μέρα δλδ κόστος περί τα 300 €, λάμπες ικτερου ένα βράδυ € 150, τεστ DNA χρωμοσωμικης ανωμαλίας περί τα 500 € κλπ κλπ κλπ)

Βγαίνοντας πραγματικά από την τεράστιας φήμης κλινική της επαρχίας (το επόμενο αποφάσισα να το γεννήσω κρεμασμένη από καμία ελιά παρεμπιπτόντως), η ψυχολογία μου άλλαξε ριζικά, η ανασφάλεια μου όμως και η εξάρτηση από την μικρή μου πολλαπλασιάστηκε…

Στη συνέχεια έμαθα ότι η γυναικολόγος μου έκανε αναφορά στη διοίκηση του νοσοκομείου για την συμπεριφορά των γιατρών τόσο κατά τον τοκετό όσο και για την παραμονή μας εκεί, η οποία αναφορά δεν βρήκε κανένα αντίκρισμα, άγνωστο το γιατί… Τα συμπεράσματα εδώ θα αφήσω να τα βγάλετε μονες σας…

Ο λόγος που έγραψα οοοολα τα παραπάνω είναι ότι όλο αυτό από τη μια είναι ακόμη μια ιστορία τοκετου που ίσως σε κάμποσες φανεί γνώριμη.. Από την άλλη, πλέον έχω ένα υγιέστατο παιδάκι 11 μηνων, ζωηροτατο και πανέμορφο (ναι ναι!!! Είναι αλήθεια αυτό που σας λέω), που ακόμη θηλάζει διακαως, το οποίο φωτίζει την κάθε μου μέρα και με κάνει καλύτερο άνθρωπο… Ένα παιδί που είναι ολόκληρος ο κόσμος για εμένα… Ένα παιδί που θα μπορούσα να γράφω για μέρες το πόσα σημαίνει και πόση ευτυχία νιώθω μαζί της…. Ένα παιδί που και νταουν να είχε, πάλι όλα τα παραπάνω θα μου προκαλούσε… Ίσως και πολλαπλασιασμενα…

Υποκλινομαι στις γυναίκες που μεγαλώνουν ιδιαίτερα παιδιά… Υποκλίνομαι στην δύναμη και το σθένος τους… Υποκλίνομαι στην «ψυχή» που χρειάζεται για να παραμένεις βράχος… Τέλος θεωρώ προσωπικά πως ο Θεός επιλέγει πού θα δώσει ένα τέτοιο παιδί, καθώς ποτέ δεν θα έδινε οπου και οπου να φυλάνε τους αγγέλους του…

Μαμά Αύρα

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com