Ή δεν είναι. Δε με νοιάζει. Συνεχίζει να είναι ο γιος μου. Και είναι 5. Και είμαι η μητέρα του. Και αν έχετε κάποιο πρόβλημα με οτιδήποτε αναφέρθηκε πριν, δε θέλω να σας γνωρίσω.

Το σκέφτηκα πολύ για το αν ήθελα να αναρτήσω κάτι περισσότερο για το γλυκό μου αγόρι και τη φορεσιά που επέλεξε για το Χάλλογουην*. Ή πιο συγκεκριμένα, τις αντιδράσεις σ’ αυτό. Συνειδητοποίησα πως αν ακόμη μ’ ενοχλεί μετά από μερικές μέρες, καλό θα ήταν να το κάνω και να αναρτήσω τις σκέψεις μου.

Εδώ είναι τα γεγονότα τα οποία οδήγησαν στη φλυαρία μου:

1. Ο γιος μου είναι 5 και πηγαίνει σε εκκλησιαστικά προνήπια.

2. Αγαπά το Σκούμπι Ντου από τότε που ανέπτυξε την ικανότητα και τη διάρκεια αδιάσπαστου χρόνου προσοχής να καθήσει αρκετά ώστε να το δει.

3. Το Χάλλογουην είναι μια γιορτή που εστιάζε κυρίως στο μασκάρεμα.

4. Το σχολείο του γιου μου έβαλε τα παιδιά να ντυθούν, να κάνουν μια μικρή παρέλαση και μετά να βγάλουν τα κοστούμια τους για το υπόλοιπο του πάρτυ.

5. Ο καλύτερος φίλος του Μπου είναι ένα μικρό κορίτσι.

6. Ο Μπου έχει μια μεγαλύτερη αδελφή.

7. Ο Μπου περνά τον περισσότερο χρόνο του μαζί μου.

8. Εγώ είμαι γυναίκα.

9. Εγώ είμαι η μητέρα του Μπου, όχι εσείς.

Έτσι λοιπόν μερικές εβδομάδες πριν το Χάλλογουην, ο Μπου αποφασίζει πως θέλει να γίνει η Δάφνη απ’ το Σκούμπι Ντου, μαζί με την καλύτερή του φίλη Ε. Είχε ντυθεί Σκούμπι μερικά χρόνια πριν. Δίστασα στο να αγοράσω τη στολή, όχι επειδή ήταν μία διαφυλική κατάσταση, αλλά επειδή τα 5χρονα έχουν την τάση να αλλάζουν γνώμη. Αφού ρώτησα μερικές φορές ακόμη, είπα εντάξει και έκανα την παραγγελία. Ξετρελάθηκε όταν έφτασε. Ήταν τέλεια.

Έπειτα όσο πλησιάζαμε στην ημέρα, άρχισε να διστάζει και να αμφιβάλλει. Αφού το συζητήσαμε λίγο, κατάλαβα πως φοβόταν ότι θα τον κοροϊδέψουν. Επεσήμανα πως κάποιοι θα το κάνουν επειδή είναι μια χαριτωμένη και έξυπνη στολή. Επιμένει πως το γέλιο τους θα ήταν αυτό της «κοροϊδίας». Τον ανακουφίζω. Σοβαρά τώρα, ποιος θα κορόιδευε ένα μασκαρεμένο παιδί;

Και έτσι έφτασε η μεγάλη μέρα. Μασκαρευόμαστε. Αφήνουμε τον Σκουίρτ στα προνήπια και κατευθυνόμαστε για το δικό του. Ο Μπου δε θέλει να βγει έξω απ’ τ’ αμάξι. Φοβάται για το τι θα πουν ή θα του κάνουν. Τον πείθω να πάει μέσα. Σταματά στην πόρτα. Είναι εμφανώς αγχωμένος. Το αποδίδω στο ότι είναι γενικότερα αγχώδης. Σοβαρά τώρα, ΠΟΙΟΣ ΘΑ ΚΟΡΟΪΔΕΥΕ ΕΝΑ ΜΑΣΚΑΡΕΜΕΝΟ ΠΑΙΔΙ ΣΤΟ ΧΑΛΛΟΓΟΥΗΝ; Οπότε μπαίνει μέσα. Και ήταν αρκετοί φίλοι μου που ήξεραν ως τι θα πάει ντυμένος που χαμογελούν και χαιρετάνε και του κάνουν «κόλλα-το». Προχωράμε στο διάδρομο όπου είναι η τάξη του.

Και εκεί είναι που τα πράγματα πήραν λάθος τροπή. Δύο μαμάδες γούρλωσαν τα μάτια και πήραν ύφος λες και είχαν μυρίσει κάτι σάπιο. Και συνειδητοποιώ πως ο γιος μου βλέπει το ίδιο πράγμα που βλέπω και γω. Οπότε λέω, «Δεν είναι τέλειος;» και η μαμά Α λέει αηδιασμένη, «Ζήτησε ο ίδιος να γίνει αυτό;!» και είπα πως ναι μιας και το Χάλλογουην είναι μια εποχή του χρόνου που μπορείς να γίνεις ό,τι θα ήθελες να γίνεις. Συνεχίζουν με τις περίεργες, ενοχλητικές ερωτήσεις τους για το πως υπήρχε αυτή η επιλογή και δεν προσπάθησα να του αλλάξω γνώμη. Η μαμά Β κυρίως καθόταν απλά εκεί σοκαρισμένη και συγκλονισμένη.

Και μετά πλησιάζει η μαμά Γ. Ήταν στο βασικό δωμάτιο, μας είδε να μπαίνουμε μέσα, και μας ακολούθησε ως το τέλος του διαδρόμου για να μου πει τις απόψεις της. Οι οποίες ήταν πως δε θα έπρεπε ποτέ να έχω «επιτρέψει» κάτι τέτοιο και δόξα τω Θεώ που δε συνέβη την επόμενη χρονιά που θα ήταν Νηπιαγωγείο μιας και θα έπρεπε να έχω πατήσει πόδι και να το «απαγορέψω». Στο οποίο αποκρίθηκα ήρεμα πως δε θα έκανα κάτι τέτοιο και δε μπορούσα να φανταστώ για ποιο πράγμα μιλούσε. Συνέχισε για το πόσο μοχθηρά μπορεί να γίνουν τα παιδιά και πως θα τον γελιοποιούσαν.

Η απάντησή μου σ’ αυτό: Οι μόνοι άνθρωποι που φαινόταν να έχουν πρόβλημα μ’ αυτό ήταν οι μαμάδες. 

Μια άλλη μαμά επισήμανε πως στο γυμνάσιο και το λύκειο συχνά έχουν «Πνευματικές Ημέρες» όπου τα κορίτσια ντύνονται σαν αγόρια και αντίστροφα. Ανέφερα τους αγώνες Powderpuff όπου οι αθλητές του ράγκμπι ντύνονται τσιρλίντερς και αντίστροφα. Ή κάθε αγόρι που ήταν μέλος μιας αδελφότητας στο κολλέγιο (η μαμά Α είπε πως ο άντρας της ήταν σε αδελφότητα και ΠΟΤΕ δε ντύθηκε σα γυναίκα)

Αλλά εδώ είναι η ουσία, ότι δεν είναι δική σου δουλειά.

Αν θεωρείς πως το να επιτρέψω στο γιο μου να ντυθεί ως ένας γυναικείος χαρακτήρας για το Χάλλογουην θα τον κάνει με κάποιο τρόπο να «γίνει» γκέι τότε είσαι βλάκας. Πρώτα απ’ όλα, τι ηλίθια άποψη. Δεύτερον, αν ο γιος μου είναι γκέι, ΟΚ. Θα τον αγαπώ έτσι κι αλλιώς. Τρίτον, δεν ανησυχώ για το αν ο γιος σου θα μεγαλώσει και θα γίνει ένας πραγματικός νίντζα γι’ αυτό κάνε στην άκρη.

Αν η κόρη μου είχε ντυθεί Μπάτμαν, κανείς δε θα έκανε δεύτερη σκέψη για το θέμα. Κανείς.

Αλλά είναι αποκαρδιωτικό για μένα και το γλυκό μου, καλόκαρδο πεντάχρονο είχε δίκιο που ανησυχούσε. Γνώριζε πως υπάρχουν άνθρωποι όπως οι Α, Β και Γ. Και στα 5 του, ανησυχούσε για το πως θα τον έβλεπαν και τι θα γινόταν.

Όσο αποκαρδιωτικό ήταν και για τους γονείς που έχασαν τα παιδιά τους πρόσφατα λόγω του bullying. ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΝΤΑΞΕΙ ΝΑ ΚΟΡΟΪΔΕΥΕΙΣ ΚΑΠΟΙΟΝ. Ακόμη και αν του βάλεις μια κορδέλα και το ονομάσεις «ενδιαφέρον». Αυτές οι γυναίκες προσπαθούσαν να με εκφοβίσουν. Και το γιο μου. Το ΔΙΚΟ ΜΟΥ γιο.

Είναι προφανές πως δεν κακοποιώ ούτε και παραμελώ τα παιδιά μου. Δεν είναι τέλεια, αλλά μαθαίνουν πως να πορευτούν σ’ αυτό το μεγάλο, και πολλές φορές σκληρό, κόσμο. Μισώ το ότι ο γιος μου έπρεπε να λάβει αυτό το μάθημα ενώ στεκόταν μπροστά σε γυναίκες που θεωρούνταν Χριστιανές. Μισώ το ότι αυτές οι γυναίκες είχαν αυτές τις σκέψεις, και το χειρότερο ένιωθαν άνετα να τις λένε δυνατά. Μισώ το ότι το «ροζ» ακόμη λέγεται κοριτσίστικο χρώμα και το ότι το παιδί μου πρέπει να είναι τόσο θαρραλέο αν θέλει να ντυθεί Δάφνη τις Απόκριες.

Και το μόνο που εύχομαι για τα παιδιά μου, και τα δικά σας, και αυτά των μαμάδων ΑΒΓ, είιναι να είναι ευτυχισμένα. Αν ένα σετ μωβ στραφταλιζέ κολάν και ένα βελούδινο φόρεμα είναι αυτό που θα κάνει το μωρό μου χαρούμενο ένα βράδυ, ας είναι. Αν θέλει να κουβαλάει τσαντάκι, ή να παντρευτεί άντρα, ή να βάψει τα νύχια του με την καλύτερή του φίλη, τότε οκ. Η δουλειά μου σα μητέρα δεν είναι να τον αποθαρρύνω από τον άντρα που θα γίνει, αλλά να τον βοηθήσω στην πορεία του. Δεν είναι να τον δασκαλέψω τι είναι «φυσιολογικό» και τι όχι, αλλά να τον βοηθήσω να γίνει ένας καλός άνθρωπος. 

Ελπίζω πως αυτό κάνω.

Και ο μικρός μου άντρας φόρεσε το κοστούμι του όπως κανείς άλλος. Και η περούκα του πήγαινε χάρμα, και δε θα ήθελα τίποτα διαφορετικό γι’ αυτόν.