Αποφάσισα να κρατήσω μόνη το μωρό μου!
Η ιστορία της Χρύσας
(Η Χρύσα γέννησε φυσιολογικά)
Καλησπέρα Ολίβια, καλησπέρα στις μαμάδες, πάμε να σας πω και τη δική μου – όχι τόσο ρόδινη – ιστορία εγκυμοσύνης και τοκετού. Με λένε Χρύσα, είμαι 30 χρονών κι έχω μια κόρη τη Μαρκέλλα που τον Απρίλη κλείνει τα 10. Έμεινα έγκυος στην ηλικία των 20 χρόνων, μέτά από 6 μήνες σχέσης με ένα συμφοιτητή μου στη Θεσσαλονίκη. Είχα κι εγώ, όπως πολλές κοπέλες, πολυκυστικές ωοθήκες.
Το 2000 μετά από μια περίοδο – αιμοραγία 3 εβδομάδων, θεραπείας με χάπια, και αλλαγή 4 γυναικολόγων (γιατί δεν σταθεροποιούταν ο κύκλος μου με τιποτα), έχοντας μάλιστα ακούσει τη δήλωση ότι για να κάνω αργότερα παιδί θα πρέπει να πάρω ορμονες και να προσπαθήσω πολύ, μπορώ να πω ότι δεν ήμουν και πολύ προσεκτική στις επαφές με το αγόρι μου. Είχα πειστεί ότι θα κάνω παιδί μόνο αν το θελήσω και μετά από προσπάθεια, (φυσικά στη φάση και στην ηλικία που ήμουν δεν ήθελα παιδί) άλλα το καλοκαίρι του 2000 μετά από μια αντιβίωση για κολπίτιδα και με μια βδομάδα καθυστέρηση (που ούτε καν είχα πάρει χαμπάρι, τόσο πολύ το είχα βγάλει από το μυαλό μου) κάνω τεστ και βγαίνει θετικό.
Ο φίλος μου κόντεψε να πεθάνει από τη στεναχώρια του, εγώ πήγα στην πόλη μου και εκλεισα ραντεβού με το γιατρό για να το δούμε ήταν όμως πολύ νωρίς και δε φαινόταν τίποτα. Μέχρι να περάσουν 10 μέρες και να δούμε επιτέλους την καρδούλα του ομολογώ ότι περάσαν πολλά από το μυαλό μου, μόλις όμως το είδα αποφάσισα ότι θα το κρατήσω. Οι δικοί μου ήταν πολύ υποστηρικτικοί απέναντί μου και κατά των εκτρώσεων (εμείς είμαστε 5 αδέρφια να καταλάβετε) και μου είπαν πως θα με βοηθήσουν να το μεγαλώσω, έτσι λοιπόν σταθεροποιήθηκε μέσα μου η απόφαση.
Οι συνθήκες της εγκυμοσύνης μου ήταν αρκετά δύσκολες, ο πατέρας του παιδιού με χώρισε μόλις του είπα ότι θα κρατήσω το μωρό, δυστυχώς όμως έπρεπε να τον βλέπω κάθε μέρα μια που έμενε έναν όροφο πιο πάνω στη σχολή και στην τάξη ήταν 2 θρανία πίσω μου. Δε μου μιλούσε όμως, γενικά φερόμασταν σαν ξένοι και την φροντίδα μου είχαν αναλάβει κάποιες κολλητές συμφοιτήτριές μου. Τα υπόλοιπα 200 παιδιά στη σχολή δε μου μιλούσαν επίσης, και ο διευθυντής της σχολής έκανε ότι μπορούσε να παρατήσω τη σχολή και να φύγω, μια που νομικά δεν μπορούσε να με διώξει. Η κοιλιά μου λοιπόν σε πείσμα όλων φούσκωνε, οι περισσότεροι εκεί μέσα μου συμπεριφερόντουσαν σα να ήμουν αόρατη ή άρρωστη, εμένα φαινομενικά δε με πείραζε τίποτα από όλα αυτά, άλλα υποσυνείδητα φαντάζομαι ότι αυτή η απόρριψη δούλευε μέσα μου και με έβλαπτε όπως και το μωρό.
Κάθε σαββατοκύριακο έπαιρνα το σάκο μου, έπαιρνα το λεωφορείο και κατέβαινα στους δικούς μου. Μικρούλα, μαζεμένη , με την κοιλίτσα μου (10 κιλά σε όλη την εγκυμοσύνη, αφού δεν είχα όρεξη να φάω τίποτα) κι ένιωθα γύρω μου ματιές περίεργες, ματιές οίκτου, μάτια να κοιτάνε τα χέρια μου για να εντοπίσουν βέρα, σχόλια, γελάκια και τα λοιπά. Χαμογελαστή εγώ, να κάνω ότι δεν καταλαβαίνω, δεν ξέρω πού έβρισκα τη δύναμη.
Ο πατέρας της κόρης μου γύρω στα Χριστούγεννα και ενώ βρισκόμουν στον 5ο μήνα μου μίλησε και έκανε την πρώτη απόπειρα να αγγίξει την κοιλιά μου. Δεν τον απομάκρυνα, μέσα μου διψούσα για λίγη αποδοχή και αγάπη, τον άφηνα να έρχεται σε μένα όποτε ήθελε και να φεύγει πάλι όποτε ήθελε. Έβλεπα ότι και ο ίδιος πάλευε από τη μία με τη συνείδησή του κι από την άλλη με τον εγωισμό του, έλεγε πως τελείωσε η ζωή του και θύμωνε μαζί μου, είχε τελοσπάντων κι αυτός τα ψυχολογικά του. Τον καταλάβαινα από τη μία, από την άλλη δεν μπορούσα κι ούτε ήθελα να αναιρέσω την επιλογή μου.
Φτάνουμε αισίως στον 8 μήνα, η εγκυμοσύνη μου ήταν τέλεια, ούτε αναγούλες, ούτε εμετοί, τιποτα, χοροπηδούσα πάνω κάτω, αμα με έβλεπες απο πίσω δεν καταλάβαινες ότι είμαι έγκυος, είχα μέση. Ένα βράδυ ήρθε ο πατέρας της μικρής στο δωμάτιό μου (περιστασιακά κάναμε σεξ, εφόσον δεν υπήρχε πρόβλημα με την εγκυμοσύνη) έτσι κι εκείνο το βράδυ, το κακό ήταν ότι ήταν χάλια μεθυσμένος και προφανώς του βγήκε άχτι, του έλεγα ότι με πονούσε άλλα δεν το καταλάβαινε, όταν τελειώσαμε άρχισε το αίμα… αίμα να στάζει με χοντρές πιτσιλιές στα πόδια μου, στο πάτωμα, παντού, τρελάθηκα από την αγωνία, ο γιατρός μου 70 χλμ μακριά, η μάνα μου επίσης, η ώρα ήταν 2 το πρωί, παίρνω τηλεφωνο το γιατρό, του λέω τι έγινε, βουρ στο Ιπποκράτειο με αποκόλληση.
Επειδή δεν υπηρχε κρεββάτι στην εντατική (εγώ συνέχιζα αιμορραγία) με βάλαν στην αίθουσα ωδινών, μέσα στα ξημερώματα, απέναντι ήταν η αίθουσα τοκετού, μια γυναίκα γεννούσε και φώναζε, εγώ ολομόναχη (οι δικοί μου ήρθαν κι αφού δε μου πήραν το μωρό φύγαν πάλι στην πόλη μας) να βουλώνω τα αυτιά μου με το μαξιλάρι, τρέμοντας από φόβο, να ακούω τα πάντα και να κλαίω, έλεγα τι με περιμένει; Μου κάναν ένεση για τα πνευμόνια του μωρου και μου βάλαν έναν ορό ο οποίος μου έφερνε τρέμουλο για να σταματήσουν οι συσπάσεις.
Με τα πολλά έμεινα στο νοσοκομείο περίπου ένα μήνα μέχρι να μπω στον 9ο. Το τί είδαν τα μάτια μου εκεί μέσα ήταν απίστευτο, εμπειρίες πρωτόγνωρες για ένα κορίτσι 20 χρονών. Ο πατέρας του μωρού ερχότανε μια στο τόσο να με δει και μάλιστα μια δυο φορές μου πέταξε ότι οι δικοί του θέλανε να κάνω τεστ dna για να είναι σίγουροι ότι το παιδί είναι του γιού τους. Δεχόμουν τα πάντα με μια στωικότητα και μια ηρεμία πολύ αντίθετη από το χαρακτήρα μου που είναι αυθόρμητος και παίρνει φωτιά με το παραμικρό. Ίσως με προστάτευαν οι ορμόνες της εγκυμοσύνης, τι να πω.
Γυρνάω στην πόλη μου και αφού έχω πάρει μια βδομάδα από τον 9ο πηγαίνω στο νοσοκομείο για την καθιερωμένη εξέταση, μου λέει η μαία «Έχεις 2 εκατοστά διαστολή θες να γεννήσεις σήμερα;» (Μεγάλο Σάββατο, 14 Απριλίου)
Φυσικά και ήθελα, ένας μήνας καθηλωμένη στο κρεββάτι με την κοιλιά τούρλα να μην μπορώ να κοιμηθώ ήταν αρκετός.
Ξεκινάμε λοιπόν, μου βάζουν ορό 9 το πρωί, με ξυρίζουν, κλύσμα και τα λοιπά εγώ τραλαλά δεν πονούσα σχεδόν καθόλου παρά κάτι πονάκια σαν περιόδου στην κοιλιά και στη μέση. Μετά από κανα δυο ώρες ακούω από τον καρδιοτοκογράφο να πέφτουν οι παλμοί του μωρου, φώναξα μια νοσοκόμα, ήρθανε και μου πατούσαν την κοιλιά να αλλάξει θέση το μωρό, μετά από λίγο πάλι πτώση των παλμών. Αρχίζουν να λένε για καισαρική, τους παρακάλεσε η μάνα μου (νοσηλεύτρια) να με κρατήσουν όσο μπορούν, οπότε μου βγάλαν τον ορό και περιμέναν να ανοίξει ο τράχηλος φυσιολογικά.
Ηρέμησαν οι παλμοί του μωρού και στις 5 το απόγευμα είδαν ότι έχω 5-6 εκ διαστολή οπότε μου ξαναβάλαν ορό, μου σπάσαν τα νερά και εκεί ξεκίνησαν τα όργανα, ο πόνος δηλαδή. Ευτυχώς η διαδικασία κράτησε μόνο 3μιση ώρες, ο πόνος ήταν απίστευτος, διπλωνόμουν τόσο που κόντευα να πέσω από το κρεββάτι, η μάνα μου με έβλεπε έτσι κι έφυγε από τα κλάμματα, ο μπαμπάς δίπλα να μου κρατάει το χέρι, έρχεται μια νοσοκόμα τον ρωτάει τον μπαμπά μου «Το πρώτο σας είναι;» εκεί κόντεψα να πέσω από τα γέλια μέσα στον πόνο μου, να ναι καλά η κοπέλα, καταντράπηκε φυσικά όταν της είπα ότι είναι ο μπαμπάς μου…
Έρχεται η ώρα, θέλω πάρα πολύ να σπρώξω, οι συσπάσεις μου ερχόταν ανα λεπτό, αυτό το λεπτό που πονούσα ήταν αιωνιότητα και το λεπτό που δεν πονούσα έλεγα θα με πάρει ο ύπνος από την κούραση. Έκανα αναπνοές και γενικώς δε φώναζα, ήθελα να γίνουν όλα σωστά. Λέω τη μαία θέλω να σπρώξω, με κοιτάει 10 εκατοστά διαστολή, βουρ στο καροτσάκι και στο ασανσέρ να πάμε στο ισόγειο όπου είναι το χειρουργείο. Κόντεψα να γεννήσω μες το ασανσέρ, να μου λένε όλοι «Μη σπρώχνεις κρατήσου«, πώς να κρατηθώ κοπέλα μου θα μου φύγει το παιδι! Με τα πολλά φτάνουμε στο χειρουργείο, βλέπω το μπουμ μου λένε «Ορίστε πάτα εδώ στο σκαμνάκι κι ανέβα«, τους λέω
«Ρε παιδιά πώς να σκαρφαλώσω εδώ πάνω μόνη μου, θα μου φύγει το παιδί σας λέω!«, με τα πολλά κρατάω την κοιλιά με το ένα χέρι, με το άλλο πιάνω το μπουμ, κάνω λίγη σουηδική γυμναστική, πατάω με τα γόνατα, γυρνάω, κόντεψα να φύγω στο πλάι, ουφ, ξαπλώνω επιτέλους ανάσκελα, ανοίγω τα πόδια, τα βάζω στη σωστή θέση, αυτές με κοιτούσαν , ήμαρτον λέω.
Μετά από 3 σφιξίματα ένιωσα το κεφάλι της κόρης μου να βγαίνει, ήταν ένα απίστευτο συναίσθημα, ένιωθα τα πάντα, τα υπόλοιπα ήταν εύκολα, με 2-3 εξωθήσεις ακόμα βγήκε ολόκληρη η μικρή. Εγώ από την κούραση και τα νεύρα μου μόλις βγήκε άρχισα να βρίζω απίστευτα, τώρα που τα θυμάμαι ντρέπομαι αφόρητα, άλλα εκείνη τη στιγμή δεν ξέρω τί με είχε πιάσει ήθελα να τους χτυπήσω όλους. Μου φέραν τη μικρή άλλα επειδή ήταν λίγο μικρούλα (2.700) τη βάλανε για λίγες ώρες στη θερμοκοιτίδα και μου τη φέραν μετά στο δωμάτιο όπου έμεινε μέχρι να φύγω από το νοσοκομείο.
Δεν ήμουν από τις μανάδες που άκουσα αγγελάκια να ψέλνουν και καμπάνες να χτυπούν χαρμόσυνα όταν πρωτοσυναντήθηκα με την κόρη μου. Πιο πολύ έκπληκτη ένιωθα και πανικοβλημένη. Διαβάζω τόσο καιρό τις ιστορίες των μαμάδων εδώ και πολλές φορές νιώθω άσχημα που εγώ δεν ήμουν έτσι. Αυτό το μητρικό ένστικτο που λένε εγώ για να το βιώσω χρειάστηκε να δουλέψω πολύ με τον εαυτό μου, να συμφιλιωθώ με τα λάθη μου, να συγχωρήσω τον εαυτό μου. Για ενάμιση χρόνο από τη γέννηση της μικρής υπέφερα από σοβαρή κατάθλιψη, άλλα αυτό είναι μια άλλη ιστορία.
Δέκα χρόνια μετά, τα πράγματα έχουν μπει στη θέση τους εδώ και καιρό. Ο μπαμπάς της μικρής έχει μια πολύ καλή σχέση μαζί της και μαζί μου, οι δικοί του είναι ξετρελλαμένοι με το μωρό (της πληρώνουν και τα αγγλικά χεχε), εγώ κι αυτή είμαστε μια ομάδα αχτύπητη, σε ένα μήνα αρραβωνιάζομαι και ήδη ξεκίνησα προσπάθειες για να της χαρίσω ένα αδερφάκι. Αυτή τη φορά δε θα κάνω τα λάθη που έκανα τότε, είμαι πολύ πιο συνειδητοποιημένη, νίκησα την κατάθλιψη, νίκησα τις προκαταλήψεις του κόσμου για το γεγονός ότι υπήρξα ανύπαντρη μητέρα εν έτει 2001 σε μια μικρή επαρχιακή πόλη. Η κόρη μου είναι ένα πραγματικό κουκλί κι ένα πολύ καλό παιδί που ποτέ της δε με προβλημάτισε (ξέρει ο Θεούλης πώς θα τα στείλει).
Ζητώ συγγνώμη αν τα έγραψα μπερδεμένα, άλλα πάλι είναι τόσα πολλά αυτά που γίναν τότε.
Εύχομαι σε όλες να είμαστε γερές σωματικά και κυρίως ψυχολογικά, τα παιδάκια μας μας χρειάζονται, ακόμα κι αν εμείς θεωρούμε πως είμαστε οι πιο άχρηστοι, να θυμόμαστε πως γιαυτά τα πλάσματα είμαστε μικροί θεοί!
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
Απο μενα απλα ενα μεγαλο μπραβο σε σενα και στους γονεις σου... Να ειναι γερη και τυχερη η κορουλα σου και εσυ μαζι να την δεις να μεγαλωνει...
Μπράβο σου... Που είχες την δύναμη να κρατήσεις την κόρη σου και που την μεγαλώνεις σωστά. Ήθελε πολύ δύναμη αυτο,εγω ειμαι 23χρονων και δεν μπορω να φανταστώ να είχα την δύναμη σου.
ΜΠΡΑΒΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Μπράβο Χρύσα σε σενα κ στους γονείς σου!!! Υποστηρίξες την επιλογή σου κ είχες δίπλα σου κ την οικογένεια σου!!! Προφανώς εχεις πάρει πολλή αγάπη απο τους δικούς σου κ ήσουν έτοιμη να δώσεις με τη σειρά σου!!!! Λυπάμαι για το ρατσισμό που δέχθηκες, πραγματικά απαράδεκτο!!! Κάτι τελευταίο κ εγω γέννησα την κορούλα μου Μεγάλο Σάββατο, αλλα πριν τρία χρόνια!!!να είσαι πάντα ευτυχισμένη!!!!
Μπραβο σου για την αποφαση αυτη να κρατησεις αυτη την ψυχουλα ζωντανη!!!!!χιλια μπραβο για ολα κ ολη σου την δυναμη.....να εισαι παντα καλα κ εσυ κ το παιδακι σου κ συντομα το δευτερο!!!!
να σου πω οτι εγινα χαλια αλλα χαλαλι σου......να σου πω οτι ειμαι πατερας μιας μπεμπας 40 ημερων αλλα ειναι μακρια μου αυτον τον καιρο λογω δουλειας ....να σου πω οτι αντε το παιδι ηταν μικρο και ξερεις οτι τα αγορια σε σχεση με τα κοριτσια σε τετοια ηλικια ειναι πολυ παιδακια αλλα αυτοι οι γονεις του ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΜΠΑΤΣΕΣ ακομη και τωρα που της πληρωνουν τα αγγλικα.Διοτι σε ''υποδεχτηκαν'' σαν μην το πω.....και τωρα που εβγαλες το φιδι απο την τρυπα απολαμβανουν τον καρπο που φτυναν.Συγνωμη αλλα την μπουνια την θελω να την δωσω κατι που επρεπε να κανουν αυτοι στον Πριγκηπα τους πολλα χρονια πριν...............και φυσικα να σου πω οτι πρεπει να σαι πολυ υπερηφανη που εχεις τετοιους γονεις και αξιζουν τα χιλια καλα στην ζωη τους γιατι απλα........ΟΣΟ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΓΟΝΕΙΣ και οχι επιλεκτικα ''γονεις'' ΤΟΤΕ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΘΑ ΓΕΜΙΣΕΙ ΑΠΟ ΧΑΡΟΥΜΕΝΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ...........ΕΝΑ ΜΕΓΑΛΟ ΜΠΡΑΒΟ ΚΑΙ ΣΕ ΣΕΝΑ ΚΑΙ ΣΕ ΑΥΤΟΥΣ
Μπράβο σε εσένα γιατί ήθελε πολλά κοτσια η απόφαση πού πήρες στα 20 σου χρόνια αλλά ένα μπράβο και στους δικούς σου.να είστε όλοι καλά οικογενειακώς
Αν το 2001 σε στραβωκοιτούσαν σκέψου το 1982 που με έφερε στον κόσμο η δική μου μητέρα , ως ανύπαντρη τι γινόταν.. δυστυχώς στο μυαλό του κόσμου το παιδί έρχεται μόνο μέσα από τον γάμο. Εύχομαι το όμορφο σου αγγελουδι να σου προσφέρει ατέλειωτες στιγμές χαράς μέχρι τα βαθειά γεράματα και να μην σκεφτείς ποτέ τι θα πει ο κόσμος.
Μια από τα ίδια... φουρνιά του '81 εγώ. Δύσκολα αλλά με πολύ αγάπη όλα περνάνε.
ΣΕ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΩ ΑΠΟΛΥΤΑ Κ ΕΓΩ ΕΧΩ ΜΙΑ ΚΟΡΟΥΛΑ 6 ΧΡΟΝΩΝ ΤΗΝ ΕΚΑΝΑ ΣΤΑ 17 ΜΟΥ Κ ΕΓΩ ΑΝΥΠΑΝΤΡΗ Κ ΟΛΑ ΚΑΛΑ ΟΙ ΔΙΚΟΙ Μ ΜΕ ΣΤΗΡΙΞΑΝ Κ Η ΖΩΗ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ......
Πολύ θετική ιστορία!!! Επικρατώ την οικογένεια σου για την στήριξη που σου παρείχε, και την δύναμη που έκρυβες μέσα σου, 20 χρονών κοπέλα... Δεν μπορώ όμως να μην αισθανθώ... πως να το πω... μάλλον θλίψη για τον πάτερα τις κορούλας σου... Κατανοώ την σύγχυση του... Αλλά, βρε αδελφάκι, αν ξέρεις να κάνεις σεξ, ξέρεις να αντιμετωπίζεις και τις συνέπειες, αν το κάνεις χωρίς προφύλαξη κι'ολας... Έχω έναν ανιψιό 17 χρόνων, που βγαίνει με μια κοπελιά εδώ και έναν χρόνο, και ένα γιο... που, ένταξη, είναι πολύ μικρός ακόμα, μόλις 15 μηνών αλλά, αν γίνει κάτι παρόμοιο , δεν θα φταίει μόνο η κοπέλα... Τέλος πάντων... να χαίρεσαι την οικογένεια σου, και σύντομα το αδελφάκι της κόρης σου)))
:) Παντα Δυνατή.
Τα καλυτερα σου ευχομαι απο εδω και περα και ολα καλα να πανε!!
>Δεν ξέρω πόσο συνειδητοποιημένο μπορεί να είναι ένα κοριτσάκι 21 χρονών για την κακία του κόσμου ( εγώ μέχρι τότε πάντως πίστευα ότι όλα είναι αγγελικά πλασμένα), παρόλα αυτά το καθήκον για να κάνεις αυτό που σου υποβάλλει η ψυχή σου έχω την αίσθηση ότι υπάρχει μέσα μας από τότε που αρχίζουμε να καταλαβαίνουμε τον εαυτό μας. Οπότε η επιλογή μου δεν είχε να κάνει τόσο με την "συνειδητοποίηση" όσο με αυτό που μέσα μας υπαγορεύει τί είναι σωστό και τι όχι. Σεβαστή η άποψή σου, απλά διαβάζοντας με έκανες να αναρωτηθώ: ήσουν από τα 20 συνειδητοποιημένος/η? Γιατί αν είσαι σε θέση να το λες αυτό,έχοντας κάνει την αυτοκριτική σου, τότε εγώ δεν μπορώ παρά να υποκλιθώ μπροστά σου.
>Εγω ξερω οτι οταν ενας ανθρωπος ειναι σιγουρος και συνηδειτοποιημενος για τις επιλογες του δε χρειαζεται ουτε τοιχη ουτε προστασιες ουτε τπτ γιατι κανενα σχολιο δεν τον αγγιζει ουτε τον αφορα....Αν οπως λες εκανες αυτο που σου επεβαλε η συνηδειση σου τοτε θα ειχες ποοοολυ διαφορετικη αντιμετωπιση!!!!!
>Μπράβο μονάχα στους γονείς μου που στάθηκαν σαν αόρατο τείχος γύρω μου και δεν άφησαν όσο ήταν στο χέρι τους κανένα κακό σχόλιο και κουτσομπολιό να φτάσει στα αυτιά μου σε όλη τη διάρκεια της εγκυμοσύνης μου, λειτουργώντας σαν κυματοθραύστης ανάμεσα σε μένα και την κακία ή καλύτερα θα έλεγα έλλειψη πληροφόρησης και ευαισθησίας του κόσμου.
Εγώ έκανα αυτό που μου υπέβαλλε η συνείδησή μου και νομίζω πως θα υπέφερα πολύ περισσότερο αν έκανα μια διαφορετική επιλογή.
Πάντως ειλικρινά τα θυμάμαι πλέον όλα σαν όνειρο και δηλώνω σε όσες κοπέλες αντιμετωπίζουν προβλήματα ας το πούμε κοινωνικά, άλλα και ψυχολογικά να κάνουν υπομονή γιατί τα πράγματα φτιάχνουν κάποια στιγμή και η ζωή πληρώνει άξια όπως αρμόζει στον καθένα. Φιλιά πολλά.
Χρύσα
>μπραβο σου κοριτσι μου!!!εγω στην θεση σου δεν ειμαι αλλα ημουν και ειμαι στην θεση της κορουλας σου...και ενα μονο θα σου πω ειμαι τοσο περηφανη για την μαμα μου ηταν και αυτη 21 και 4 μερες οταν με γεννησε και με μεγαλωσε μονη της απο οταν ημουν 3 μηνων στερηθηκε πολλα αλλα ποτε δεν στερηθηκα κατι ειτε υλικο ειτε ψυχικο,μονο την πατρικη στοργη αλλα αυτη ακομα μου λειπει!!!σου ευχομαι να να φτοιαξεις την ποιο ομορφη οικογενεια με οσα παιδακια θελετε και τοτε σιγουρα δεν θα λειπει τιποτα απο την κορουλα σου!!! και παλι μπραβο σου!!!κατερινα
>gero stomaxi... telika panta anakalyptoyme pws ta oria mas einai pio megala apo oso nomizame...
se niwthw... axia sevasmou eisai.
>Να σου ζησει η μικρη Χρυσα και να σου ερθουν όλα οπως επιθυμεις... Περασα περιπου τα ίδια με εσενα σε μεγαλυτερη ομως ηλικία (35) τωρα το αστερακι μου ειναι μολις 4 μηνων έχω την στηριξη των γονιων μου αλλα ο πατερας του εχει αποποιηθει οποιαδηποτε ευθύνη δεν τον νοιαζει για το μωρο. Την εγκυμοσυνη την περασα ολομοναχη δεν ηρθε ουτε μια φορα να με δει και το μωρο το ειδε ολο κ ολο 2 φορες πρωτη φορα όταν ήταν 20 ημερων κ μια οταν εκλεισε τον 2ο μηνα που καναμε την αναγνωριση. Εκτοτε ουτε φωνη ουτε ακροαση ουτε απο τον ιδιο ουτε απο τους δικους του (οι οποιοι το εμαθαν μετα 3μηνες απο την γεννηση για την υπαρξη του μωρου αλλα προφανως δεν τους επετρεψε να ερθουν να το δουν) Μακαρι κ το μικρουλι μου καποια στιγμη να τον κερδισει κ να εχουν καλες σχεσεις μεταξυ τους κ ας μην τα βρουμε ποτε οι δυο μας... (Ολιβια σου υποσχομαι μια απο τις επομενες μερε να σου στειλω την ιστορια μου) "Ν"
>xiliaaaaaaaaaaaaaaaa mpravoooo sou kopela mou!!!!!!ekanes ayto pou polles apo mas den 8a tolmousan na kanoun se tetoia hlikia!!!!egines manoula!!!to na se sthrizoun epishs stis apofaseis sou dikoi sou an8rwpoi einai oti kalytero!!!!na xairesai to paidaki sou k na eiste eytyxismenoi mia zwh!!!
>μπραβο σου...
>Μπραβοοοοο! Μπραβοοο Χρυσα! Μπραβο στους γονεις σου επισης που σε στηριξαν στην αποφαση σου να κρατησεις την κορουλα σου! Μπραβο που το κοριτσακι σου εχει καλη σχεση με τον μπαμπα της! Μπραβο για ολα οσα εγραψες! You are an amazing person and I m sure you are a great mother too! Ο Θεουλης οντως ξερει πως θα τα στειλει... Να εισαι ευτιχισμενη με τον ανθρωπο σου και σου ευχομαι συντομα και ενα δευτερο και γιατι οχι και ενα τριτο παιδακι!
>πολύ συγκινητική ιστορία, σε κάνει να λες τέλος καλό όλα καλά παρόλο που εσύ ξέρεις μόνο τι πέρασες. Σου εύχομαι ότι δυσκολίες πέρασες να έχουν φύγει ανεπιστρεπτί και να ζήσεις τη ζωή σου ευτυχισμένη με την οικογένειά σου.
>μπραβο χρυσα!!!!!!να σου ζησει το κοριτσακι σου!!!!!ευχομαι ολα να σας πανε τελεια αυτη τη φορα και γρηγορα να χαρισεις ενα γερο αδερφακι στην πριγκιπισσα σου!!!!!!!
>Συγχαρητήρια...Απλά,ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ,σου αξίζουν τα καλύτερα!
Εύχομαι σύντομα να χαρίσεις ένα δεύτερο αδερφάκι στην κορούλα σου,και να ζήσετε ευτυχισμένοι.
Μετά από όλη αυτή την μάχη,μόνο ό,τι καλύτερο μπορεί να δώσει ο Θεός σου αξίζει.
Επίσης,τα θερμά μου συγχαρητήρια στους γονείς σου.
Τα φιλιά μου...
Δήμητρα