Κλινική ή νοσοκομείο; Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα!
Κλινική ή νοσοκομείο;
Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα
μαμά Αναστασία
Διαβάζοντας μια από τις ιστορίες τοκετού που τόσο μου αρέσουν γιατί βγάζουν «την αλήθεια» της κάθε μάνας που γεννήθηκε μαζί με το παιδί της, θυμήθηκα κάτι από τη δική μου «περιπέτεια» ή μάλλον από την περιπέτεια του μικρού μου Άγγελου που ήρθε στον κόσμο βιαστικός (και από τότε έχει μείνει με τη βιασύνη!)
Λοιπόν για να μην τα πολυλογώ, η εγκυμοσύνη μου πέρασε με αιμορραγίες που με κράτησαν στο κρεβάτι αρκετό καιρό και τέλειωσε με έναν πρόωρο τοκετό στις 32 βδομάδες με καισαρική και ολική (ο Θεός να την κάνει…) νάρκωση.
Το παιδί μόλις γεννήθηκε στην κλινική δεν πρόλαβα να συνέλθω για να το δω. Δεν μπορούσαν, έμαθα μετά, να το φροντίσουν λόγω του ότι οι πνεύμονες του δεν είχαν αναπτυχθεί και το πήγαν στην εντατική μονάδα νεογνών εδώ στην Κύπρο που κατοικώ. Σοκ πρώτο, αν και κατά βάθος γνώριζα από πριν ότι αν συμβεί οτιδήποτε σε μένα ή το παιδί θα καταλήξουμε στο νοσοκομείο. Που να φανταζόμουν όμως ότι θα τύχει σε μένα. Κανείς δεν το σκέφτεται αυτό ποτέ για τον εαυτό του. Όλες φαντάζονται την ευτυχή στιγμή που θα γεννήσουν και θα έχουν στην αγκαλιά τους το αγγελούδι τους και όλοι μαζί θα αναχωρήσουν για το σπίτι τους.
Έτσι εγώ αναγκάστηκα να σηκωθώ με τους φρικτούς πόνους της καισαρικής την επόμενη μέρα για να πάω στο νοσοκομείο και να δω το παιδί μου εκεί για πρώτη φορά, ανάμεσα στη βαβούρα και στα τόσα άλλα πρόωρα μωράκια και να το κάνω αυτό για 17 ολόκληρες ημέρες. Και από την άλλη να πληρώνω 400 ευρώ την ημέρα μια κλινική δήθεν πολυτελείας, η οποία όχι μόνο δεν είχε να προσέχει και το δικό μου μωρό αλλά το βράδυ όταν ξυπνούσα από τον πόνο και ήθελα βοήθεια χτυπούσα τα κουδούνια και μετά από κανα μισάωρο και βάλε, έρχονταν μια αλλοδαπή νοσοκόμα νυσταγμένη και αναμαλλιασμένη να δει τι θέλω και να προσπαθούμε να συνεννοηθούμε καθώς ελληνικά γιοκ…
Το στήθος μου άρχισε την επόμενη μέρα της γέννας να γίνεται νταούλι και να πονάω φοβερά και καμιά δεν ενδιαφέρθηκε να έρθει να μου δείξει πώς να ανακουφιστώ… Μες στον πόνο και τη στεναχώρια μου θυμήθηκα τα ζεστά ντους και τις μαλάξεις που είχα διαβάσει σε ένα βιβλίο. «Θα σου δείξουμε λίγο πιο μετά τι να κάνεις» μου έλεγαν χαμογελαστά και εξαφανίζονταν και εγώ έμενα να υποφέρω και να σκέπτομαι και το παιδάκι μου που ήταν στη θερμοκοιτίδα μοναχούλι του γεμάτο ορούς και σωληνάκια…
Το καλύτερο; Πέμπτη βράδυ γέννησα με καισαρική και Δευτέρα πρωί μου βγάλανε εξιτήριο! Να έρθει άλλη πελάτισσα γιατί έπεσα και σε high season βλέπεις και είχαν ζήτηση τα κρεβάτια και οι καισαρικές. Και όταν πήγα να πληρώσω και να φύγω ο γιατρός μου είδε το λογαριασμό που θα πλήρωνα και από τις 4000 θα έπαιρνε τις 2000 και λέει «Μα εγώ μόνο τόσα θα πάρω;» Ωραίος τύπος ε;
Παρόλα αυτά ο άντρας μου άφησε φακελάκι με 250 ευρώ για τις νοσοκόμες να κεραστούν τίποτε…Αγανάκτησα με την κίνηση του μιας και καμία βοήθεια δεν είχα εκ μέρους τους, προς τι λοιπόν τα χρήματα; Ούτε μωρό είχαν να φροντίσουν… Ας όψεται η χαρά του που έγινε πατέρας…Αυτές οι ωραίες εμπειρίες από την κλινική…Το 99% όσων πέρασαν από εκεί μέσα τις ημέρες που ήμουν και γω γέννησε με καισαρική. Τυχαίο; Δε νομίζω! Ήταν όλες τους τόσο δύσκολα περιστατικά βρε παιδί μου; Και πως γίνεται καινούρια κλινική με τελευταίας σου λέει τεχνολογίας εξοπλισμό για τον οποίον πληρώνεις τα άντερα σου να μην μπορεί να φροντίσει τα νεογέννητα και να αναγκάζουν να τα χωρίσουν από τη μάνα τις πρώτες τόσο σημαντικές ημέρες της ζωής τους;
Όσον αφορά το νοσοκομείο τώρα ή καλύτερα την εντατική μονάδα νεογνών… Είμαι ευχαριστημένη από την άποψη ότι το παιδί μου επέζησε και κρατήθηκε στη ζωή γερό και δυνατό… Ο κόσμος τους εκεί είναι αρκετά προσηλωμένος στο έργο του, υπάρχουν κάποιοι κανόνες και άπειρες φωτογραφίες παιδιών που επιβίωσαν εκεί μέσα και στέλνουν το ευχαριστώ τους. Το παιδί μου όπως σας έγραψα και πιο πάνω έμεινε εκεί για 17 ημέρες από τις οποίες τις 9 περίπου τρεφόταν με ορό μέσα στη θερμοκοιτίδα. Δε μπορούσα καλά καλά να το αγγίξω γιατί ίσως να του προκαλούσα δυσφορία στο λεπτεπίλεπτο τοσοδούλικο κορμάκι του.
Μία από τις φορές και ενώ ήταν στη θερμοκοιτίδα σε θάλαμο με άλλα 10 μωρά συνέβη κάτι που με δυσαρέστησε και μένα και το σύζυγο μου πολύ, αφού είμαστε ηλεκτρολόγοι μηχανικοί και οι δυο και γνώστες του αντικειμένου… Ένα από τα μωρά έπρεπε να κάνει ακτινογραφία(δε ξέρω το λόγο)… Η θερμοκοιτίδα με τον δικό μας ήταν σχετικά κοντά του. Αντί λοιπόν ο λειτουργός του νοσοκομείου να μεταφέρει το μωράκι σε ειδικό θάλαμο για ακτινογραφίες, έστησε σαν κύριος τον εξοπλισμό του πάνω από το μωρό και ετοιμαζόταν να βγει από την αίθουσα κρατώντας ένα καλώδιο για χειρισμό από απόσταση ώστε αυτός να μην είναι στην αίθουσα την ώρα της ακτινογραφίας.
Με το που είδε ο σύζυγος μου τι πάει να κάνει πήγε κοντά του να του μιλήσει. «Ξέρεις του είπε ότι τα μωρά έχουν μεγαλύτερη απορρόφηση της ηλεκτρομαγνητικής ακτινοβολίας κατά τουλάχιστον 10 φορές περισσότερο από τους ενήλικες;»
«Το ξέρω…» μας λέει
«Τότε πως στην ευχή αποφασίζεις να βγάλεις ακτινογραφία εκθέτοντας στην ακτινοβολία άλλα 10 μωρά αντί για 1 και μάλιστα εσύ βγαίνεις εκτός της αίθουσας προστατεύοντας τον εαυτό σου;»
Δεν απάντησε… Βλέποντας ότι δεν είχε σκοπό να μετακινήσει το μωρό εκτός της αίθουσας προσπαθήσαμε με τον άντρα μου να μετακινήσουμε τις θερμοκοιτίδες που βρίσκονταν κοντά στο μωρό εκείνο όσο πιο μακριά γινόταν και μας επέτρεπαν βέβαια τα καλώδια… Δεν είναι αδιανόητο σε μια μονάδα εντατικής που υποτίθεται πρέπει να έχουν τα μάτια τους 1014 στα νεογέννητα αγγελούδια να τα εκθέτουν σε επιπρόσθετους κινδύνους και μάλιστα εις γνώσει τους;; Το θεώρησα απαράδεκτο…
Επιπρόσθετα, από την μέρα που βγήκε το μωρό από τη θερμοκοιτίδα και άρχισε να τρώει γάλα με το μπιμπερό έπρεπε να περιμένουμε να βάλει λίγο βάρος για να μας επιτρέψουν να τον πάρουμε σπίτι και επίσης να ξεπεράσει τον ίκτερο που εμφάνισε. Στις επισκέψεις μου μετά από 2-3 μέρες που βγήκε από τη θερμοκοιτίδα μου τον δώσανε στην αγκαλιά μου και μου είπανε να τον ταίσω δείχνοντας μου πως με το μπιμπερό… Αργότερα μου δείξανε μια φορά πώς να του αλλάζω πανάκι. Ωστόσο ένιωθα φοβερή ανασφάλεια. Τι να σου κάνει η εξάσκηση μισής ώρας;
Καθώς οι μέρες περνούσαν και το μωρό έμοιαζε να πηγαίνει καλύτερα, κάθε φορά παίρναμε μαζί και το ειδικό καθισματάκι μήπως μας τον δώσουν. Αυτό συνέβαινε επί 5 μέρες περίπου και ήμασταν σε απόλυτη άγνοια για το πότε θα παίρναμε το παιδί. Το διάστημα εκείνο παρακαλούσα τις νοσοκόμες να μου δείξουν πως θα τον κάνω μπάνιο γιατί θα πήγαινα σπίτι και δε θα ήξερα.
«Αύριο, τον κάναμε σήμερα!», μου έλεγαν
Και το ίδιο συνεχιζόταν κάθε μέρα… Ώσπου μια μέρα το απόγευμα που πήγαμε για την κλασική επίσκεψη 5-6 μας λένε αυτό που «φοβόμουν»..
«Θα τον πάρετε σπίτι«
Από την μια ήθελα να τους πω πως θα βγάλουμε την νύχτα μέχρι να πάμε στον παιδίατρο το επόμενο πρωί; Τι θα τον ταίσω; Κάθε πότε; Γάλα δεν έχω σπίτι… Και από την άλλη δεν μπορούσα να αρνηθώ να πάρω το πλασματάκι μου στην αγκαλιά μου στο σπίτι μας…
Τελικά ίσως δούλεψε το ένστικτο των γονιών και τα καταφέραμε δόξα τω Θεό χωρίς να μας δείξει κανένας τίποτα… Το παιδί έφτασε 2 μηνών και κάθε βράδυ περίμενα τον άντρα μου να έρθει από τη δουλειά να με βοηθήσει γιατί δεν είχα την αυτοπεποίθηση να το κάνω μόνη μου… Σήμερα είναι 28 μηνών, υγιής και πανέμορφος και ευχαριστώ τον Θεό…
Όμως την επόμενη φορά δεν ξέρω τι θα πρέπει να διαλέξω. Κλινική ή νοσοκομείο;
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
ΣΕ ΔΗΜΟΣΙΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ ΣΤΗΝ 38 ΕΒΔΟΜΑΔΑ, ΜΕ ΠΟΝΟΥΣ ΑΝΑ 3', ΜΕ ΕΝΑ ΜΩΡΟ ΨΗΛΑ ΟΣΟ ΔΕΝ ΠΑΕΙ ΚΑΙ...ΑΝΑΠΟΔΑ... Η ΓΙΑΤΡΟΣ ΜΕ ΤΙΣ ΜΑΙΕΣ 6 ΩΡΕΣ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΜΟΥ (ΗΤΑΝ ΚΑΙ ΗΜΕΡΑ ΧΕΙΡΟΥΡΓΕΙΩΝ) ΜΟΥ ΠΗΡΑΝ ΤΗ ΜΙΚΡΗ ΜΟΥ ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΟΤΑΤΑ.... ΣΤΗΝ ΚΛΙΝΙΚΗ ΤΗΝ ΚΑΙΣΑΡΙΚΗ ΤΗΝ ΕΙΧΑ ΣΤΟ ΤΣΕΠΑΚΙ... ΕΠΙΣΗΣ ΜΟΛΙΣ ΓΕΝΝΗΣΑ ΠΡΙΝ ΤΟ ΠΛΥΝΟΥΝ ΤΟ ΘΗΛΑΣΑ... ΜΕΤΑ ΤΗ ΓΙΑΤΡΟ ΠΟΥ ΤΟ ΕΒΓΑΛΕ ΤΟ ΕΠΙΑΣΑ ΕΓΩ..ΟΧΙ 15 ΑΤΟΜΑ... ΕΙΧΑ ΤΟ ΠΑΙΔΑΚΙ ΜΟΥ ΜΑΖΙ ΜΟΥ, ΕΚΛΑΙΓΕ ΚΑΙ ΤΟ ΕΠΕΡΝΑ ΑΓΚΑΛΙΑ ΕΓΩ ΟΧΙ ΜΙΑ ΞΕΝΗ ΚΑΙ ΟΠΟΤΕ ΤΟ ΑΚΟΥΓΕ... ΤΟ ΤΑΙΖΑ ΚΑΙ ΤΟ ΕΒΛΕΠΑ ΟΠΟΤΕ ΗΘΕΛΕ ΑΥΤΟ ΚΑΙ ΕΓΩ ΟΧΙ ΟΠΟΤΕ ΟΡΙΖΕ Η ΚΛΙΝΙΚΗ Η ΟΠΟΤΕ ΣΠΑΡΑΖΕ ΣΤΟ ΚΛΑΜΑ... ΕΙΧΑ ΕΞΩΤΕΡΙΚΟ ΓΙΑΤΡΟ ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΞΕΤΑΣΕΙΣ ΜΟΥ ΠΟΥ ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΣΤΑ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΤΗ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ ΝΑ ΤΙΣ ΚΑΝΟΥΝ ΑΛΛΑ ΜΕΧΡΙ ΕΚΕΙ...ΩΡΑΙΑ ΘΕΑ ΕΧΟΥΝ ΟΙ ΚΛΙΝΙΚΕΣ ΣΤΟ ΝΗΣΙ ΜΟΥΔΕ ΛΕΩ..ΚΑΙ ΜΟΝΟΚΛΙΝΑ ΔΩΜΑΤΙΑ ΜΕ ΚΑΝΑΠΕ ΑΛΛΑ ΕΓΩ ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ ΔΕ ΘΑ ΓΕΝΝΟΥΣΑ ΚΑΠΟΥ ΜΟΝΟ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΑΥΤΟ ΓΙΑΤΙ ΜΟΝΟ ΑΥΤΟ ΤΟ ΚΑΛΟ ΕΧΟΥΝ...ΓΙΑ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΑΦΗΣΑ ΤΗ ΜΕΝΝ ΠΟΥ ΝΟΣΗΛΕΥΤΗΚΑΜΕ ΓΙΑ 5 ΜΕΡΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΜΑΙΕΣ ΕΚΕΙ ΦΡΟΝΤΙΖΑΝ ΤΟ ΠΑΙΔΑΚΙ ΜΟΥ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΑΠΟ ΕΜΕΝΑ...ΜΕ ΠΟΛΥ ΠΡΟΣΟΧΗ ΚΑΙ ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ ΝΑ ΠΩ ΟΤΙ ΣΤΗ ΜΟΝΑΔΑ ΔΕΝ ΣΟΥ ΔΕΙΧΝΟΥΝ ΠΩΣ ΝΑ ΦΡΟΝΤΙΖΕΙΣ ΕΝΑ ΜΩΡΟ, ΣΕ ΒΟΗΘΟΥΝ ΑΠΛΑ ΝΑ ΞΕΠΕΡΑΣΕΙ ΚΑΠΟΙΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΠΟΥ ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΕΤΑΙ... ΕΥΧΟΜΑΙ ΚΑΛΗ ΜΟΥ ΝΑ ΧΑΙΡΕΣΑΙ ΤΟ ΠΑΙΔΑΚΙ ΣΟΥ ΚΑΙ ΣΥΓΝΩΜΗ ΓΙΑ ΤΟ ΤΕΡΑΣΤΙΟ ΣΧΟΛΙΟ... ΕΠΙΣΗΣ ΟΛΑ ΤΑ ΠΑΙΔΑΚΙΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΝΑ ΤΑ ΕΧΕΙ Ο ΘΕΟΣ ΚΑΛΑ ΚΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΤΑΛΑΙΠΩΡΟΥΝΤΑΙ ΟΥΤΕ ΑΥΤΑ ΟΥΤΕ Η ΜΑΝΟΥΛΕΣ ΤΟΥΣ.
Εγώ γέννησα και τισ 2 φορές στο Αρεταίειο.Έμεινα πολύ ευχαριστημένη από τις μαίες εκεί.έκανα και τις 2 φορες καισαρική.Οκ έχει κάποιες ελλείψεις και την πρώτη φορά μου έκλεψαν το κινητό αλλά πουθενά δε τα βρίσκεις όλα και γω πρότιμησα να πάω εκέί που έχει τους καλύτερους γιατρούς.
νοσοκομειο με χιλια. ειμαι νοσηλευτρια (ανεργη) και δεν υπηρχε περιπτωση να παω σε ιδιωτικη. ειδικα με οσα επαθα στο γιο μου που παραλιγο να τον χασω δεν σταματω να λεω τα υπερ του δημοσιου. βεβαια εχει και καποια κατα αλλα ειναι τοσα λιγα και ανουσια που δεν εδωσα σημασια. δυστυχως ενα περιστατικο ξερω σε ιδιωτικη κλινικη που δυστυχως η μανουλα εμεινε 2 χρονια σε κωμα και κατεληξε. ευχομαι να μην ακουσω αλλο.