Μισούσα το σώμα μου στην εγκυμοσύνη!
Γιατί μισούσα το σώμα μου στην εγκυμοσύνη
Και πως κατέληξα να το αγαπήσω!
Πρωτότυπο κείμενο: Stephanie Powell για το Babble
«Σου έχω μεγάλα νέα» εξομολογήθηκα ενθουσιασμένη στη φίλη μου την Anne.
«Πιστεύω μπορώ να μαντέψω τι είναι» πέταξε σαν υπερενθουσιώδης παίκτης τηλεπαιχνιδιού. «Το κατάλαβα απ’ τη στιγμή που σε είδα – φαίνεσαι… μεγαλύτερη!»
«Σοβαρά;» ρώτησα, τραβώντας αμήχανα τη μπλούζα μου.
Το τρομαγμένο ύφος στο πρόσωπό μου έκανε την Anne να υποχωρήσει λιγάκι. «Επίσης, λάμπεις» πρόσθεσε γρήγορα.
Δεν κατάφερα να βγάλω στην πραγματικότητα τις λέξεις «Θα αποκτήσω μωρό» απ’ το στόμα μου. Προφανώς όλος ο κόσμος μπορούσε να το καταλάβει ήδη. Ήμουν μόλις 11 εβδομάδων έγκυος.
Προσπαθούσα να με πείσω πως η Anne ήταν απλά σούπερ παρατηρητική, πως φαινόμουν μια χαρά στριμωγμένη στα ρούχα μου μεγέθους 8. Αλλά μια βδομάδα αργότερα έπεσα πάνω στη Julie. Όταν ανακοίνωσα το μωρό σ’ εκείνη, καυχήθηκε κι αυτή πως ήξερε τι θα της έλεγα. Αν και η αντίδραση της Julie δεν ήταν τόσο ντροπιαστική όσο της Anne, το θανάσιμο πλήγμα του να έχεις δύο φίλες να ισχυρίζονται πως ξέρουν ότι είσαι έγκυος τόσο νωρίς άρχισε να με φρικάρει. Είχα μεταμορφωθεί σε μια υπερμεγέθη εκδοχή του προηγούμενου εαυτού μου εν μία νυκτί;
Όπως φάνηκε ναι. Λίγες μόνο ημέρες μετά την ανακοίνωσή μου, διάφοροι άρχισαν να μου δίνουν ρούχα εγκυμοσύνης σα να μη μπορούσα να συνεχίσω να περάσω άλλη μια μέρα φορώντας κανονικά. Η Julie μου χάρισε ένα τεράστιο πλαστικό κάδο ρούχα εγκυμοσύνης. Παρόλο που ήμουν ευγνώμων για την προσφορά, πίστεψα πως ήταν πολύ νωρίς. Αλλά μόλις οι χαριτωμένες μπλούζες της κάλυψαν τις μεγαλωμένες καμπύλες μου, συνειδητοποίησα πως έμοιαζα περισσότερο στην Pamela Anderson με μία γιγάντια μπυροκοιλιά παρά σε μια τυπική 30άρα με κοιλίτσα εγκυμοσύνης.
Ευτυχώς τα σχόλια του άντρα μου του James δεν ήταν τόσο άσχημα. Κατά τη διάρκεια των πρώτων μηνών, όσο φίλες μου έδιναν ρούχα και καταλάβαιναν το μυστικό μου, αυτός έλεγε ενθαρρυντικά πράγματα όπως: «Αγαπώ τη νέα σου κοιλιά» και «ο πισινός σου φαίνεται τέλειος σ’ αυτό το τζην»
Αλλά όταν με πέτυχε στο ντουζ ένα πρωί όταν ήμουν στο δεύτερο τρίμηνό μου, τον έπιασα να ρίχνει όχι-και-τόσο-κλεφτές ματιές στο στήθος μου που όλο και πρηζόταν. Μπορούσα να καταλάβω τι σκεφτόταν: Οι ρώγες της είναι στο μέγεθος πιάτων φαγητού!
«Σταμάτα να κοιτάς!» επέμεινα, όσο καλυπτόμουν με μια πετσέτα.
«Συγγνώμη. Απλά είναι σα να πονάνε… έτσι κατακόκκινα και πρησμένα.»
«Δεν πονάνε. Άσε με ήσυχη!» Γνωρίζοντας πολύ καλά πως οτιδήποτε και να έλεγε δε θα έσωζε την κατάσταση, ο James με φίλησε πειθήνια, έκανε μεταβολή και έφυγε απ’ το μπάνιο χωρίς άλλη κουβέντα.
Το συμβάν στο ντουζ με ώθησε ακόμη περισσότερα στα όρια της απόλυτης παράνοιας γύρω από το σώμα μου. Το Σαββατοκύριακο έσπευσα στο εμπορικό στο μαγαζί με τα είδη μητρότητας για να μάθω από τη νεαρή, καμαρωτή και λεπτή (την κατάρα μου νά ‘χει!) υπεύθυνη πωλήσεων πως δεν πουλούσαν σουτιέν μητρότητας, μόνο στηθόδεσμους θηλασμού. Συνέχισε ενημερώνοντάς με πως το στήθος μεγαλώνει περισσότερο μεταξύ του έκτου και ένατου μήνα.
«Τότε είναι που ανοίγει ο θώρακάς σου και το στήθος πραγματικά μεγαλώνει» μου εξήγησε καθώς μου έριξε μια γενική ματιά. Επιχείρησα να αποφύγω το βλέμμα της με το να κρυφτώ πίσω από μία βιτρίνα BellaBands. «Αν νομίζετε πως χρειάζεστε κάτι από τώρα» συνέχισε, κοιτώντας με και πάλι στα μάτια, «απλά αγοράστε ένα κανονικό σουτιέν μερικά νούμερα μεγαλύτερο από αυτό που φοράτε συνήθως» Εγκατέλειψα το κατάστημα ζαλισμένη με τις προοπτικές του σώματός μου για τους επόμενους τέσσερις μήνες και αναρωτήθηκα αν θα μπορούσα να τη γλιτώσω φορώντας πόντσο όλο το καλοκαίρι.
Όπως αποδείχτηκε δεν είμαι η μόνη απελπισμένη γύρω απ’ τις αυξανόμενες διαστάσεις μου. Μία γρήγορη έρευνα στο Google για την εικόνα που έχουν οι γυναίκες κατά την εγκυμοσύνη επιβεβαιώνει πως ενώ ορισμένες γυναίκες είναι ικανοποιημένες με το σώμα τους να αλλάζει, άλλες το βρίσκουν απαίσιο. Διάφορες ψυχολογικές έρευνες επίσης αναφέρουν πως όσο οι γυναίκες «μεγαλώνουν» σωματικά, πολλές απ’ αυτές εκφράζουν το συναίσθημα πως ως άτομα, εξαφανίζονται. Μπίνγκο!
Δεν ήμουν απολύτως έτοιμη για αυτή τη μεταμόρφωση. Έμεινα έγκυος αφού ο James και γω είπαμε επιπόλαια, «Ας δούμε τι θα συμβγεί αν σταματήσουμε να χρησιμοποιούμε αντισύλληψη». Το «ας δούμε» κομμάτι διήρκησε τρεις βδομάδες. Δεν είχα το χρόνο να συνηθίσω στην ιδέα της εγκυμοσύνης όταν το σώμα μου άρχισε να αλλάζει ανεξέλεγκτα.
Σε σπάνιες στιγμές λογικής, συνειδητοποιούσα πως ήμουν οικτρά ρηχή για τις αλλαγές του σώματός μου. Προ-εγκυμοσύνης, δεν επέτρεπα στο μέγεθος ή το σώμα μου να καταλαμβάνει όλες μου τις σκέψεις. Επίσης, είχα μια εντυπωσιακά εύκολη εγκυμοσύνη, γλιτώνοντας πρωινές ζαλάδες, αιμορροΐδες, καούρες, φούσκωμα, αϋπνίες, και το πλαίσιο όλων των φυσικών ασθενειών για τις οποίες με προειδοποιούσαν τα βιβλία εγκυμοσύνης. Πέρα απ’ τις φυσικές αλλαγές, ήμουν ενθουσιασμένη με την ιδέα πως μια καινούρια ζωή μεγάλωνε μέσα μου. Κι όμως, τις περισσότερες μέρες ένοιωθα τον παλιό μου εαυτό να χάνεται στο βάθος όσο το διογκωμένο σώμα μου ερχόταν στο προσκήνιο. Για μένα, η στρογγυλάδα μου συμβόλιζε το αναπόφευκτο: Η ζωή όπως την ήξερα εξατμιζότανε μπροστά στα μάτια μου. Η ελευθερία κι ο αυθορμητισμός της άτεκνης ύπαρξής μου θα διαταρασόταν για τα καλά.
Ώσπου μια νύχτα λίγο αφού είχα μπει στο τρίτο μου τρίμηνο, ο James κι εγώ είχαμε κατασκηνώσει μπροστά στην τηλεόραση και ένοιωθα τις κινήσεις του μωρού. Ρώτησα τον James αν ήθελε να νοιώσει το μωρό του.
«Αλήθεια;» ρώτησε ο James.
«Κινείται πέρα δώθε σα μανιακός!»
Ο James πρόθυμα έβαλε το χέρι του πλάι στο δικό μου επάνω στο στομάχι μου. Μαζί, στο σκοτάδι, κοιταχτήκαμε και περιμέναμε. Μετά από μερικές στιγμές αγωνίας, το μωρό μας υπάκουσε και κουνήθηκε.
Γύρισα στον James. «Το ένοιωσες αυτό;»
«Ναι» είπε, με σηκωμένα φρύδια και ένα χαμόγελο δέους ζωγραφισμένο στο πρόσωπό του.
«Είναι ο γιος μας.»
Ο James με φίλησε στον κρόταφο και γύρισε στην τηλεόραση. Κοίταξα τη στρογγυλή μορφή στη θολή αντανάκλαση της οθόνης και προσπάθησα να θαυμάσω το οτιδήποτε ήταν αυτό που είχε δει ο άντρας μου. Αλλά είδα κάτι ακόμη πιο θαυμάσιο.
Τύλιξα τα χέρια μου γύρω απ’ τη μέση μου που προεξείχε και έκανα μια μεγάλη αγκαλιά στην κοιλιά μου. Καθώς το έκανα, πρόσεξα τα χέρια μου επάνω στο στομάχι. Αντίθετα με το υπόλοιπό μου σώμα, τα δυνατά μου άκρα εκείνα είχαν παραμείνει ίδια τους τελευταίους επτά μήνες. Δεν ήταν πρησμένα, ούτε δυσανάλογα μεγάλα, και ακόμη χωρούσαν μέσα απ’ τις τρύπες για τα χέρια στις μακρυμάνικες μπλούζες μου. Δεν αγάπησα ποτέ ξανά ένα μέρος του σώματος πιο πολύ. Οι πήχεις μου αντιπροσώπευαν το εγώ που νόμιζα πως έχανα αλλά, στην ουσία, ακόμη έλαμπε αν απλά το αναζητούσα. Οι λεπτοί μου πήχεις έμοιαζαν εκπληκτικοί απλωμένοι γύρω απ’ τη μεγάλη μου κοιλιά, το είχα πάρει απόφαση. Ακόμη καλύτερα, έμοιαζαν να ανήκουν εκεί – αυτό το μέρος του τωρινού εγώ μου αγκάλιαζε και καλωσόριζε το καινούριο.
Ήταν τότε, επιτέλους, που σταμάτησα να ανησυχώ για το μέγεθός μου, σταμάτησα να αγχώνομαι για το επερχόμενο άγνωστο. Ήξερα εκείνη τη στιγμή πως όλα θα πήγαιναν μια χαρά.
Και εγώ λατρεύω την υπέρογκη πλέον κοιλίτσα μου μια που είμαι στις μέρες μου! Δυστυχώς αυτό που δεν μπόρεσα να αποφύγω είναι οι επίσης υπέρογκες ραγάδες που γέμισα παρ'ότι έβαζα κρέμα και δεν είχα ποτέ κοιλιά παρ'όλο που είμαι ευτραφής...Ο άντρας μου μου λέει πως δεν έχει κανένα πρόβλημα αλλά εγώ..σνιφ
>Πολυ εντυπωσιακη αφηγηση! Εγω παλι στην εγκυμοσυνη λατρεψα το σωμα μου, οχι μονο γιατι κυκλοφορουσε μεσα σ'αυτο ενα πλασματακι αλλα γιατι ενιωθα ελευθερη. Μπορει να ακουγεται κουφο αλλα καμαρωνα για την τεραστια κοιλια μου και για το φουσκωτο μου στηθος. Ωντας σχεδον σε ολη μου τη ζωη παρα πολυ αδυνατη (εκτος απο ενα μικρο διαστημα που ειχα παρει 17 κιλα) δεν ανυσηχησα ποτε για το βαρος μου και για την εικονα μου προς τα εξω. η κοιλια μου εκανε την εμφανιση της απο τον πρωτο κιολας μηνα και αυτο μου αρεσε παρα πολυ! ακομα και οταν αυτες οι απαισιες κοκκινες ραγαδες κανανε την εμφανιση τους εν μια νυκτι δεν στεναχωρηθηκα ιδιαιτερως. Τα χερια και τα ποδια μου ηταν σαν φρατζολες, για να βγαλω τη βερα κοντεψα να κοψω το δακτυλο μου! Το θεμα μου δημιουργηθηκε μετα, οταν οι ραγαδες εγιναν ασπρες και εμεινε μια χαλαρη κοιλια που με κανει ωρες ωρες να ντρεπομαι οταν βλεπω αλλες μαμαδες με πλακα την κοιλια. Μου εχει γινει ψυχωση. Δεν θελω να πεταξω τα παλια μου ρουχα, θελω να γινω οπως πριν... Πλεον οταν κοιταω την κοιλια μου, μετα γυρναω και ριχνω μια ματια στην κορη μου και λεω χαλαλι σου κοπελα μου, ειμαι ευτυχισμενη!
>τελειο κλεισιμο της εξιστόρησής της!
και αρκετά συγκινητικό μπορώ να πω!