Μάνα, μητέρα, μητριά
Μάνα, μητέρα, μητριά
της Δέσποινας Αντύπα
Σε λίγες ώρες από τώρα, στο επιβλητικό McEwan Hall του Εδιμβούργου, θα ακουστεί το όνομα του γιου μου. Θα τον φωνάξουν στο βάθρο και θα του δώσουν το πτυχίο του, με τιμητική διάκριση για το Μάστερ του στο Computer science. Νομίζω, μια ζωή θα λυπάμαι που δεν μπόρεσα να είμαι εκεί. Είναι η δεύτερη πιο σημαντική στιγμή της ζωής του, από την οποία έλειπα. Η πρώτη ήταν η γέννησή του.
Τον γώρισα λίγο καιρό πριν παντρευτω τον μπαμπά του. Ενα 7χρονο σιαμιαμίδι που πήδαγε πάνω στο κρεβάτι και με ρώταγε αν θέλω να παίξουμε. Την επόμενη φορά που πήγα στο σπίτι τους ήταν Σάββατο και περάσαμε ολη την ημέρα μαζί. Παίξαμε επιτραπέζια, φάγαμε έξω και το απόγευμα τον κρατούσα από το χέρι ενώ κατέβαινε την κατηφόρα με τα καινούργια του πατίνια. Εκείνη την ημέρα ένιωσα ότι αυτή είναι η οικογένεια μου και με αυτήν θέλω να περάσω την υπόλοιπη ζωή μου. Οι τρεις μας. Ετσι όπως ήμασταν εκείνο το Σάββατο.
Αν σκέφτηκα ποτέ να κάνω δικό μου παιδί; Πολλές φορές. Τα δικά μου όμως προβληματικά παιδικά χρόνια πάντα με σταματούσαν. Φοβόμουν μήπως μεταφέρω στο παιδί όσα εγώ έζησα, από την πλευρά του θύτη αυτήν τη φορά. Το έχουμε δει να συμβαίνει πολύ συχνἀ και επειδή είναι μια πολύ λυτρωτική για μας διαδικασία, σπάνια μπορούμε να αντιληφθούμε το κακό που κάνουμε. Στην περίπτωση όμως του θετού παιδιού, ξέρεις ότι δεν μπορείς να το βλάψεις ανεπανόρθωτα γιατί το βάρος που έχει μια δική σου κακή συμεπριφορά δεν είναι το ιδιο με αυτό που προέρχεται από τους φυσικούς του γονείς. Με δεδομένο, βέβαια, πάντα ότι η κάθε σου κίνηση, η κάθε σου λέξη, η κάθε σου πράξη είναι συνειδητή. Πρέπει ανα πάσα στιγμή να σκέφτεσαι τι αντικτυπο έχει αυτο που κάνεις πάνω στο παιδί. Και πάντα, να προσπαθεί να τα βλέπεις όλα από την δική του πλευρά.
Λάθη έκανα πάρα πολλά. Κι αν αυτό το παιδί δεν ήταν τόσο ώριμο από μικρό, δεν είχε αυτη τη χρυσή καρδιά, δεν ήταν τόσο μεγαλόψυχο, νομίζω ότι σήμερα δεν θα ήμασταν η οικογένεια που είμαστε. Νομίζω, δεν θα ήμασταν καν οικογένεια.
Μεγάλο κομμάτι της ισορροπίας μας, όμως, προήλθε και από τον ίδιο τον άντρα μου, ο οποίος πάντα με γνώμονα το συμφέρον του παιδιού, κατάφερνε να ζυγίζει κάθε φορά ποια πράγματα ἐχουν σημασία και ποια όχι, φροντίζοντας να δίνει δίκιο και στις δύο πλευρές όταν αυτό χρειαζόταν.
Στην Ελλάδα, όμως είναι δύσκολο να βρίσκεσαι σ᾽αυτην τη θέση, όσο κι αν τέτοιου είδους οικογένειες είναι πια συνηθισμένες. Για κάποιο λόγο οι άνθρωποι θεωρούν οτι δικό σου παιδί είναι μόνο αυτό που έχεις γεννήσει. Για αυτό και η απάντηση «Ἁ, τότε δεν είναι δικό σου παιδί«, όταν τους λες ότι είναι ο γιος του άντρα σου, πάντα με φέρνει σε τρομερή αμηχανία και το θεωρώ μεγάλη αδιακρισία. Ξέρω πολλές μαμάδες, που μπορεί να γέννησαν τα παιδιά τους, αλλά δεν περνάνε ούτε μια ώρα μαζί τους κάθε μέρα. Δεν ξέρουν ποιο είναι το αγαπημένο τους φαγητό, ή πώς αλλάζει το βλέμμα τους όταν είναι στεναχωρημένα. Ποιές κινήσεις προδίδουν τη χαρά τους και ποιά πράγματα τους θυμώνουν. Το ότι το «όχι»τους δεν σημαίνει πάντα όχι και το «ναι» δεν κρύβει πάντα κατάφαση και συμφωνία.
Για να τα ξέρεις όλα αυτά πρέπει να περάσεις χρόνο μαζί τους, να τα ακούσεις, να τα ερμηνεύσεις αλλά πάνω από ολα να τα αγαπήσεις. Και να τα αγαπήσεις γνωρίζοντας οτι ποτέ δεν θα έχεις ανταλλαγμα. Γιατί αλλοίμονο αν έχεις. Κανένα παιδί δεν πρέπει ποτέ, όσο τουλάχιστον είναι μικρό, να βάλει έναν ξένο στην θέση των γονιών του. Η ισορροπία του θα αντραπεί αυτοστιγμί και θα μπερδευτεί τόσο που θα είναι καταστροφικό. Είναι δύσκολο να αγαπάς ένα παιδί σαν να είσαι η μαμά του, γνωρίζοντας οτι ποτέ δεν θα γίνεις. Μπορεί οι σύγχρονες μητριές να μην έχουν ελιά στη μύτη και μουστάκι, σαν της Σταχτοπούτας, αλλά ας μην γελιόμαστε, κάπου στο βάθος η αγάπη μας δεν είναι εντελώς αλτρουιστική. Κάτι κερδίζουμε απο αυτο. Μπορεί να είναι ένα μυστικό που θα εξομολογηθεί μόνο σε μας, ή μια βοήθεια που θα ζητήσει μόνο από εμάς, αυτά τα μικρά μικρά πραγματάκια που μάς κάνουν να νιωθουμε ότι μπορεί και να είμαστε και κάτι παραπάνω από τον ρόλο που επιλέξαμε. Και που αν και κανείς από τους δύο φανερά δεν αναγνωρίζει, συνομωτικά μπορεί και να ισχύει.
Εγώ στάθηκα τυχερή γιατι η φυσική του μαμά με περιέβαλλε πάντα με μεγάλη αγάπη, δεν δημιούργησε ποτέ πρόβλημα στη σχέση που σταδικά δημιουργόταν με τον γιο μου και πάντα μου αφηνε χώρο, θυσιάζοντας πολλές φορές αρκετές δικές της αρμοδιότητες.
Ομως πολλές τέτοιες οικογένειες δεν είναι έτσι. Μερικές φορές οι φυσικές μαμάδες δημιουργούν σοβαρά προβλήματα οταν νιώσουν ότι η θέση και η κυριαρχία τους απειλείται. Τότε ο δικός μας ρόλος γίνεται πιο δύσκολος. Πρέπει να λειτουργείς και λίγο σαν κομάντο, να κινείσαι αθόρυβα και να δίνεις την αγάπη σου όσο πιο προσεκτικά μπορείς. Αν όμως κρίνεις ότι το συμφέρον του παιδιού κινδυνεύει πρέπει να συγκρουστείς και να δώσεις μάχη όποια επίπτωση αυτό κι αν έχει σε σένα.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε ποτέ ότι ένα παιδί σπάνια ρωτάται για τις επιλογές του γονιου του. Είναι μια κατάσταση που του επιβάλλεται. Ανοίγουμε την πόρτα και εισβάλλουμε στη ζωή του. Αν είμαστε τυχεροί, θα μάς κρατήσει μέσα. Αν είμαστε ακόμα πιο τυχεροί, θα μάς βάλει και στην καρδιά του…
—
Η Δέσποινα Αντύπα είναι δημοσιογράφος, αλλά εκτός αυτού
φτιάχνει τα νοστιμότερα macaron!
Ανακαλύψτε τα στο Le macaron grec
τι γλυκο και τρυφερο?
"κάπου στο βάθος η αγάπη μας δεν είναι εντελώς αλτρουιστική" Φυσικά και δεν είναι. Προσωπικά προσπάθώ για να εξασφαλίσω την ηρεμία και ευτυχία του πατέρα της και τη δικιά μου, αφού αυτό περνάει από το να περνάει η μικρή καλά. "Μπορεί να είναι ένα μυστικό που θα εξομολογηθεί μόνο σε μας, ή μια βοήθεια που θα ζητήσει μόνο από εμάς" Αλήθεια, δε με νοιάζει αυτό, αν έρθει ήρθε. Δεν είμαι η μαμά της. "Αν όμως κρίνεις ότι το συμφέρον του παιδιού κινδυνεύει" Εγώ είμαι η γυναίκα του μπαμπα. Το παιδί έχει μάνα και πατέρα που αυτοί θα κρίνουν ποιο είναι το συμφέρον του. Εγώ μπορώ μόνο να συγκρουστώ και να δώσω μάχη μόνο όταν κινδυνευει η ασφάλεια του. Δεν είμαι και δεν πρεπει να γίνω η μάνα του. (δίνω τη δικιά μου εικόνα πανω στο θέμα, γιατί σε μένα δουλευει και παει καλά, εδώ και καναδυο χρόνια) "Στην περίπτωση όμως του θετού παιδιού, ξέρεις ότι δεν μπορείς να το βλάψεις ανεπανόρθωτα γιατί το βάρος που έχει μια δική σου κακή συμεπριφορά δεν είναι το ιδιο με αυτό που προέρχεται από τους φυσικούς του γονείς. Με δεδομένο, βέβαια, πάντα ότι η κάθε σου κίνηση, η κάθε σου λέξη, η κάθε σου πράξη είναι συνειδητή. Πρέπει ανα πάσα στιγμή να σκέφτεσαι τι αντικτυπο έχει αυτο που κάνεις πάνω στο παιδί. Και πάντα, να προσπαθεί να τα βλέπεις όλα από την δική του πλευρά." Έτσι δεν πρέπει να φερόμαστε στα παιδιά μας ούτως ή άλλως; Γιατί μόνο στα ξένα;
ΣΕ ΝΟΙΩΘΩ ΑΠΟΛΥΤΑ........ ΚΙ ΕΓΩ 'ΠΑΝΤΡΕΥΤΗΚΑ' ΕΝΑΝ ΓΙΟ ΟΤΑΝ ΗΤΑΝ 8 ΧΡΟΝΩΝ ΠΑΙΔΑΚΙ ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΟΝ 'ΧΗΡΟ' ΜΠΑΜΠΑ ΤΟΥ... ΤΩΡΑ ΠΙΑ ΚΟΝΤΕΥΕΙ ΤΑ 23 ΚΑΙ ΤΟΝ 'Λ Α Τ Ρ Ε Υ Ω '...... ΤΟΝ ΚΑΝΑΚΕΨΑ....ΤΟΝ ΧΑΙΔΕΨΑ.....ΤΟΝ ΓΙΑΤΡΟΠΟΡΕΨΑ....ΕΚΛΑΨΑ ΜΑΖΙ ΤΟΥ 'Η ΓΙΑ ΑΥΤΟΝ....ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΠΑΙΞΑΜΕ ...ΓΕΛΑΣΑΜΕ....ΧΑΡΗΚΑΜΕ.... ΤΟΝ ΜΕΓΑΛΩΣΑ... ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ..... ΜΕ ΤΗΝ ΜΟΝΗ ΔΙΑΦΟΡΑ, Ο'ΤΙ ΜΕ ΛΕΕΙ 'ΜΑΜΑ',ΑΦΟΥ Η ΒΙΟΛΟΓΙΚΗ ΤΟΥ ΜΗΤΕΡΑ ΕΧΕΙ 'ΦΥΓΕΙ'ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΥΠΑΡΧΩ ΕΓΩ..... ΕΙΜΑΙ ΤΥΧΕΡΗ ΓΙΑΤΙ ΕΧΩ ΥΠΕΡΟΧΕΣ ΦΙΛΙΚΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ ΜΕ ΤΟΥΣ ΣΥΓΓΕΝΕΙΣ ΤΗΣ, ΜΕ ΑΓΑΠΑΝΕ ΚΙ ΟΤΑΝ ΑΝΑΦΕΡΟΝΤΑΙ ΣΕ ΜΕΝΑ, ΤΟΥ ΛΕΝΕ...Η 'ΜΑΜΑ' ΣΟΥ.... ΚΑΙ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ Ο ΠΑΤΕΡΑΣ ΤΟΥ, ΠΟΥ ΠΑΝΤΑ ΜΕ ΣΤΗΡΙΖΕ...ΓΙΑΤΙ ΥΠΗΡΞΑΝΕ ΚΑΙ ΔΥΣΚΟΛΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ..(ΟΤΑΝ ΕΡΧΟΝΤΟΥΣΑΝ...ΘΥΜΟΤΑΝΕ ΟΤΙ ΕΙΜΑΙ 'ΜΗΤΡΙΑ'...)ΑΛΛΑ ΟΧΙ ΠΙΑ...ΤΟ ΞΕΠΕΡΑΣΑΜΕ ΜΕ ΤΟΝ ΧΡΟΝΟ...ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ...ΤΗΝ ΕΝΗΛΙΚΙΩΣΗ....ΚΑΙ ΟΙ ΔΙΚΟΙ ΜΟΥ ΣΥΓΓΕΝΕΙΣ ΠΟΥ ΤΟΝ ΑΠΟΔΕΧΤΗΚΑΝ ΚΑΙ ΤΟΝ ΑΓΚΑΛΙΑΣΑΝ ΜΕ ΑΓΑΠΗ! ΚΑΙ ΟΛΟΙ...Ο ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟΣ ΚΟΣΜΟΣ ΔΕΝ ΞΕΡΕΙ ΚΑΝ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ ΚΑΙ ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΙ ΚΑΜΙΑ ΔΙΑΦΟΡΑ (ΚΑΤΑ ΚΑΛΗ ΜΑΣ ΤΥΧΗ, ΜΟΙΑΖΟΥΜΕ ΚΑΙ ΛΙΓΟ...ΧΑΧΑΧΑΧΑΑ) ΑΠΛΑ...... ΣΟΥ ΛΕΩ ΞΕΡΩ ΠΟΣΟ ΠΟΛΥ ΑΓΑΠΑΣ ΕΝΑ ΠΑΙΔΙ ΟΤΑΝ ΤΟ ΜΕΓΑΛΩΝΕΙΣ....ΚΑΙ ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΚΑΜΙΑ ΑΝΤΑΠΟΔΟΣΗ.... Η ΧΑΡΑ ΕΙΝΑΙ ΟΛΗ ΔΙΚΗ ΣΟΥ... ΝΑ ΝΟΙΩΘΕΙΣ ΚΑΙ ΝΑ ΕΙΣΑΙ...'ΜΗΤΕΡΑ'.... ΝΑ ΕΙΣΤΕ ΠΑΝΤΑ ΚΑΛΑ ΚΙ ΑΓΑΠΗΜΕΝΟΙ.... ΜΙΑ ΟΜΟΡΦΗ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ! ΜΕ ΦΙΛΙΚΟΥΣ ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΥΣ!... ΕΛΛΗ
Πολύ ενδιαφέρον το κείμενό σου! Ένα παιδάκι έχει κ ο φίλος μου, με τον οποίο είμαστε μαζί και συζούμε 4 χρόνια..δεν το χω γνωρίσει ακόμα γιατί δε μένουμε και πολύ κοντά, αλλά η αλήθεια είναι πως στην αρχή, ενώ μου είχε ζητηθεί, το απέφευγα. Τον τελευταίο χρόνο, που το παιδάκι είναι 6χρ.,έχω γίνει πιο διαλλακτική αλλά ακόμα λόγω απόστασης δεν το επιτρέπουν οι συνθήκες να γνωριστούμε. Έχω άγχος όμως για εκείνη τη στιγμή, θα μ'άρεσε να έγραφες ένα άρθρο για το πώς να αντιμετωπίσουμε μία τέτοια κατάσταση.
Γονιός είναι αυτός που τρίβεται στην καθημερινότητα με το παιδί...όλα τα άλλα είναι απλώς βιολογία.Μπράβο σε όλες τις μαμάδες που μπορούν να δώσουν την ψυχή τους ακόμα και στα παιδιά που δεν γέννησαν.Νομίζω ότι πρέπει να τις τιμούμε το ίδιο!
Με έχεις κατασυγκινήσει.Να σου ζήσει ο γιός σου και καλή του σταδιοδρομία. Μητριά είχε και ο μπαμπάς μου, τη γιαγιάκα μου, την οποία λάτρευα και ποτέ δεν την ξεχώρισα από τη βιολογική μου γιαγιά. Ήταν ένας άνθρωπος με χρυσή καρδιά, αγαπούσε τον μπαμπά μου τόσο που δεν απέκτησε δικό της παιδί ποτέ και η αγκαλιά της ήταν πάντα ένα καταφύγιο για εμάς.
Είσαι μακράν πολύ περισσότερο μαμά από πολλές μαμάδες που απλά κυοφόρισαν και επειδή γέννησαν νόμισαν πως το παιδί τους είναι ένσημο του ικα και άρα υποχρεωμένο να τους δώσει σύνταξη (aka να ικανοποιήσει τα αποθημένα τους). Και το παιδί σας (και των 3ων) πολύ τυχερό. Να σας χαίρετε και να το χαίρεστε.
Με μπέρδεψες λίγο Δέσποινα. Δεν είχα ποτέ ανάλογη εμπειρία και δεν μπορώ να μπω στη θέση σου. Γι'αυτό και δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει οπωσδήποτε η γυναίκα του πατέρα να ενδύεται το ρόλο της μαμάς για το παιδί. Γιατί δε διατηρεί ο καθένας το ρόλο του για να μην μπερδεύονται τα πράγματα και για να μη νιώθεις εσύ άσχημα όταν σου λένε ότι δεν είσαι η μητέρα του παιδιού;Θα ήταν κακό δηλαδή αν εσύ ήσουν απλώς η Δέσποινα για το παιδί του άντρα σου;Και είναι λίγο αντιφατικό από τη μια να τον αποκαλείς "ο γιος μου" και από την άλλη να λες ότι η δική σου επίδραση επάνω του δεν έχει την ίδια βαρύτητα.
Η μαμά μου είχε θετούς γονείς! Μεγάλωσε με αφάνταστη αγάπη και στοργή από εκείνους... Όταν μετά από πολλά χρονια βρήκε τη βιολογική της μητέρα, μου εξομολογήθηκε πως άν γύρναγε ο χρόνος πίσω, πάλι τους θετούς της γονείς θα επέλεγε... Να χαίρεσαι το γιο σου, Δέσποινα και εύχομαι καλή σταδιοδρομία!!!!! Πόσο τυχερός είναι...