Απαισιοδοξία στοπ
Είναι μέρες που θέλω να σας γράψω και όλο γράφω, όλο σβήνω. Ο λόγος; Δεν θέλω να ακουστώ (διαβαστώ) ξερόλας ή «κακιά» ή οτιδήποτε παραπλήσιο. Όμως, να που απόψε δεν αντέχω, θα τα γράψω.
Ξέρετε, από τον καιρό που ακόμα ήμουν έγκυος, είχα τρομοκρατηθεί από δηλώσεις τύπου «Απόλαυσε όση ζωή σου μένει, γιατί μετά…«. Σας έχω ξαναπεί ότι πολλές νύχτες είχα βρέξει το μαξιλάρι μου αγχωμένη για τη νέα μου ζωή που θα ξεκινούσε σε λίγους μήνες. Θα ήμουν πια μαμά. Θα είχα παιδί. Τέρμα όσα ήξερα. Ήρθε το τέλος;
Όταν η Αθηνά γεννήθηκε, μας έδειξε από τις πρώτες μέρες σημάδια «καλόβουλου» μωρού. Η τρομοκρατία συνέχιζε. «Κάτσε να μεγαλώσει και θα σου πω εγώ«. Η Αθηνά έφτασε 16 μηνών. Εξακολουθεί και είναι ένα ήρεμο παιδί, όχι ότι δεν κάνει τις σκανταλιές του, όμως εδώ και μήνες ξέρει και «ακούει». Ακούει το όχι και ήδη ξέρει πολλά από τα πράγματα που δεν πρέπει να κάνει.
Δεν έκλαψε ποτέ στο αυτοκίνητο. Δεν έκλαψε ποτέ από τσατίλα ή νεύρα. Δεν μας άγχωσε με το φαγητό. Εντάξει, δεν είναι και γαργαντούας, αλλά τρώει μια χαρά. Και μάλιστα ούτε αλεσμένα, ούτε «ειδικό φαγητό» εδώ και πολλούς πολλούς μήνες. Είναι κοινωνική. Λίγο ντροπαλή, αλλά όχι μαμάκιας.
«Κάτσε να μεγαλώσει λίγο και να αρχίσει να σε διώχνει και να σε χτυπάει«, μου είπαν προχθές.
Για μισό λεπτό, ρε παιδιά… Υπήρξα και εγώ παιδί και δεν θυμάμαι ποτέ να διώχνω ή να χτυπάω τη μαμά μου. Γιατί να το κάνει η κόρη μου;
Δεν ξέρω αν στην κλήρωση μωρών, μου έλαχε το ήρεμο και το καλό. Δεν ξέρω αν αυτό οφείλεται σε γονίδια, σε τύχη ή στον τρόπο που μεγαλώνουμε το παιδί μας από την πρώτη μέρα της ζωής του. Αν οφείλεται στο τελευταίο πάντως, τότε ένα έχω να προτείνω στους μελλοντικούς γονείς «Χαλάρωσε και απόλαυσε«.
Έπιασα τον εαυτό μου 3-4 φορές ηλιθιωδώς αγχωμένο για θέματα που αφορούν το μωρό μου και ευτυχώς συνήλθα γρήγορα. Τι στο καλό; Υποτίθεται πώς γεννιόμαστε με τη «γνώση» της ανατροφής ενός μωρού. Η σκυλίτσα το ξέρει, η τιγρίνα επίσης, η ανθρωπίνα γιατί πρέπει να αγχώνεται;
Δεν χρειάζεται να αλλάξεις όλη σου τη ζωή και όλο σου το είναι επειδή έκανες μωρό. Δεν χρειάζεται να διώξεις τις γάτες σου και ας αφήνουν και λίγες τρίχες. Δεν πειράζει να του πέσει η μπανάνα στο πάτωμα και να την ξαναπάρει να τη φάει. Δεν χρειάζεται να βγαίνεις βόλτα φορτωμένος με δέκα κιλά πράγματα, πάντα θα βρεθεί μια μαμά παραδίπλα να σου δώσει μια πάνα ή αν περάσει η ώρα και δεν έχεις μαζί σου φρούτο, του παίρνεις έναν στυμένο χυμό πορτοκάλι. Δεν πειράζει αν πέσει μια φορά. Ούτε αν αρρωστήσει. Δεν πειράζει να μην θέλει να φάει ένα μεσημέρι με 40 βαθμούς Κελσίου. Δεν πειράζει να φάει μια κουταλιά παγωτό. Δεν πειράζει να περπατάει ξυπόλυτο. Δεν πειράζει αν αργήσεις μια φορά να το πας για εμβόλιο. Δεν πειράζει αν δεν έχει πολλά παιχνίδια, τα τάπερ και οι λεκάνες να ‘ναι καλά.
Δεν χρειάζεται άγχος. Σας το ορκίζομαι πως δεν χρειάζεται. Η κόρη μου έφτασε 16 μηνών και ούτε που κατάλαβα ότι μεγάλωσα μωρό. Χωρίς τη βοήθεια της μαμάς μου που είναι μακριά, ούτε της πεθεράς μου που είναι πια μεγάλη.
Ναι, ώρες ώρες και εγώ αισθάνθηκα κουρασμένη. Πολύ κουρασμένη. Όχι όμως πιο κουρασμένη απ’ ότι παλιότερα όταν έβγαινα κάθε βράδυ μέχρι το πρωί.
Ναι, νοιάζομαι να είναι καλά και τρέμω μην μου πάθει τίποτα. Όπως νοιάζομαι και για τον άντρα μου, τη μαμά μου, τον μπαμπά μου και όλους όσους αγαπώ.
Ναι, είναι ότι πιο συγκλονιστικό μου έχει συμβεί. Ναι, θεωρώ ότι ένας από τους σκοπούς του ανθρώπου πάνω στη γη είναι να κάνει παιδιά -και ας ακούγεται τραγικό για κάποιους.
Όμως, διαφωνώ στους υπερβολικούς κανόνες. Διαφωνώ στο υπερβολικό άγχος. Μα πάνω απ’ όλα…
…διαφωνώ με την απαισιοδοξία!
16 μήνες και 9 της εγκυμοσύνης= 25 μήνες. 25 μήνες προσπάθησαν γνωστοί και άγνωστοι (βλέπε Facebook) να με προετοιμάσουν για σημεία και τέρατα.
Ε σημεία και τέρατα δεν συνάντησα. Λατρεύω την κάθε στιγμή με το παιδί μου, ακόμα και τα μεσημέρια που κουτουλάω από τη νύστα και αυτή θέλει να παίξουμε. Περάσαμε και δύσκολες, αγχωτικές στιγμές με κάποια θεματάκια υγείας, όμως δεν τις αφήσαμε να μας τρελάνουν.
Αυτές τις μέρες βρίσκομαι ξανά με τα αγαπημένα μου φιλαράκια και είμαι η Ολίβια που πάντα ήμουν. Απλά τώρα έχω και ένα παιδί. Είμαι η Ολίβια που είναι αυτό, αυτό και εκείνο και είναι και μαμά μιας υπέροχης κόρης.
Αν αύριο το αγγελούδι μου, μεταλλαχθεί σε διαβολάκι, θα το ζήσουμε και αυτό.
Ένα παιδί, αγγελούδι ή διαβολίνι, είναι πάντα παιδί. Το παιδί κάποιου. Με γκρίνια και μιζέρια, τίποτα δεν ανθίζει. Πόσο μάλλον ένα παιδί.
Υ.Γ. Στα παραπάνω συμφωνεί και η μαμά μου.
Ολιβια σε λατρευω στο εχω πει;;;;χαχα!μου αρεσει η αισιοδοξια σου!ειμαι μαμα δυο.κοριτσιων.στην πρώτη που ειχα τρελο αγχος ηταν και το παιδι στην τσιτα..στη δευτερη που ειμαι χαλαρη ειναι.και το παιδι πιο συνεργασιμο.οση η κουραση ομως τοση περισσοτερη ειναι η απολαυση να εισαι μαζι τους.και θυμωνω με τον εαυτο μου που οταν μου λενε "πωπω πως κουραζεσαι" ξεχναω να τους πω οτι" ναι,αλλα περναω υπεροχα!"
συμφωνώ απόλυτα μαζί σου....αλλά εργάζεσαι; (δηλάδη εκτός σπιτιού με καθημερινό πρόγραμμα και αφεντικό πάνω από το κεφάλι σου)
Ακριβως όπως τα γραφείς είναι!
Καλε ποτε το εγραψα κ δεν το θυμαμαι!!!!! Κ δεν εχω κ το πιο καλοβολο παιδακι αλλα οκ φασεις ειναι κ θα περασουν !!!!
Ακουγοντας τους τριτους κ προσπαθοντας να ειμαι τελεια αγχωθηκα τοσο που επαθα επιλοχια καταθλιψη!!!! Τα λουστηκε το παιδι μου. Ακουγοντας τις διαφορες συμβουλες για το σωστο κ πρεπει (τωρα να κοιμηθει, τωρα να φαει, ετσι να κανεις κ να ρανεις, στο κρεβστι του για υπνο, οχι φωτακι, ......) το παιδακιμου εγινε υστερικο. Χειροτερη η καταθλιψη. Το παιδακι μου το λουστηκε κ αυτο. Τωρα στην μπουμπουκα μου εκλεισα την πορτα κ τα αυτια σε ολους τους καλοθελητες. μθ Μερικες φορες ακομα κ στον αντρα μιμου. Το εχω απολαυσει απιστευτα!!!! Ηρεμο γλυκο κ λαχταριστο. Κ στο κρεβατι μου την πειρα,μια χαρα κοιμαται κ μονη της κ μαλιστα με κλειστη πορτα. Κ φωτακι εβαλα μια χαρα κοιμαται κ χωρις. Εκανα ολα τα ΜΗΝ κ μια χαρα λειτουργει κ σε διαφορετικες συνθηκες. Τελικα ενα πραγμα ισχυει. Η ΜΑΜΜΑ ΞΕΡΕΙ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΑΠΟ ΟΛΟΥΣ ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΟ ΓΙΑ ΤΟ ΠΑΙΔΑΚΙ ΤΗΣ!!!!