Η μαία μου, ο φύλακας άγγελός μου!

Με λένε Μαρία και έχω ένα υπέροχο μωράκι 9 μηνών. Γέννησα στο Ιασώ φυσιολογικά με επισκληρίδιο. Είχα τελευταία ημερομηνία τοκετού 9 Νοεμβρίου. Ένα απόγευμα είχαμε μαζευτεί σπίτι για να δούμε το DVD του γάμου μας (ήταν 24 Οκτωβρίου).

Εγώ κομμάτια, ένιωθα πως κουβαλούσα και έσερνα μαζί ένα τρένο! Πρώτη φορά μου συνέβη, γιατί είχα μια φυσιολογική εγκυμοσύνη, τέλεια, με καθημερινό περπάτημα 2 χιλιομέτρων, δουλεύοντας ως τις 8 και χωρίς κανένα συμπλήρωμα όπως ασβέστιο ή σίδηρο.

Όταν λοιπόν έφυγαν όλοι, έπρεπε να πάω Ιασώ, γιατί είχα ραντεβού με τη μαία να με εξετάσει (η οποία είναι υπέροχη, Πόπη σε λατρεύω!). Με εξέτασε, μου είπε ότι έχω ακόμα μια βδομάδα και ότι θα τα ξαναπούμε.

Πήγαμε επίσκεψη σε ένα φιλικό σπίτι, πάω στην τουαλέτα και ξαφνικά ακούω ένα «Γλουπ!» τεράστιο σαν να ξεβιδώθηκε μια βίδα από κάπου! Λέω «Δεν είναι δυνατόν!! Μου πέφτει το μωρό!!»

Φωνάζω δυνατά τον άντρα μου, τρέχουν όλοι και βλέπω με μεγάλη έκπληξη ότι έσπασαν τα νερά μου. Πανικός, φόβος και τρέμουλο μαζί! Να νομίζω ότι θα φύγει το μωρό, τα νερά λίτρα να τρέχουν… Παίρνω τον γυναικολόγο μου τηλέφωνο κλαίγοντας και του φωνάζω «Πεθαίνω!!»

Να γελάνε όλοι τριγύρω μου και να προσπαθούν να με καθησυχάσουν. Τον παρακάλεσα να έρθει από Πειραιά αμέσως στο Ιασώ, γιατί δεν μπορούσα χωρίς αυτόν. Πήγα στο Ιασώ πολύ γρήγορα από Χαλάνδρι που μένω, ευτυχώς με πετσέτες μέσα στο αυτοκίνητο. Δεν πρόλαβα ούτε να κάνω μπάνιο, ούτε να αλλάξω από τον φόβο μου, αν και μου είχαν πει ότι είχα πολλές ώρες ακόμα να γεννήσω.

Μπαίνω μέσα, με γδύνουν, τα γνωστά όπως τα ξέρετε όλες οι μανούλες. Και πάω στο δωμάτιο με τη μαία μου, αφού είχε έρθει αμέσως και ο γιατρός και ο άντρας μου και μου έκαναν παρέα όσο ήμουν στον καρδιοτοκογράφο. Πολλές ώρες…

Κατά τις 6 το πρωί με τεχνητούς πόνους πια που δεν ανεχόντουσαν με τίποτα, ζητάω επισκληρίδιο και ξεκινάμε σιγά σιγά. Η ώρα πήγε δέκα και μισή και ακόμα η μπεμπούλα ήταν ψηλά. Προσπαθούσε να κατέβει, αλλά ο ομφάλιος λώρος την κρατούσε εκεί.

Ο γιατρός μου ενημερώνει έξω πως μου δίνει άλλη μία ώρα, αλλιώς πάμε για καισαρική. Ήδη η μπεμπούλα είχε εξασθενημένους χτύπους. Έκανα αναπνοές και της έδινα οξυγόνο και κουράγιο.

Όταν πια έφτασε στο απροχώρητο και θα με παίρνανε στο χειρουργείο, η μαία μου τα παίρνει κρανίο και μου λέει «Μαρία, τόση προσπάθεια κάναμε… Τόσα είπαμε, τόση δουλειά και εσύ θα πας χειρουργείο; Έλα, μην τα πάρω, κορίτσι μου..! Θα γεννήσουμε φυσιολογικά!!»

«Σάββα», του λέει, «Δώσε μου ακόμα μια ευκαιρία και θα τα καταφέρουμε»

Δεν ξέρω… Αυτή η κοπέλα ήταν ο φύλακας άγγελός μου! Μου έδωσε κάτι μαγικό, τα ξέχασα όλα, έριξα δυο σπρωξιές παρέα με την προισταμένη του γυναικολόγου μου και τη μαία να μου πατούν την κοιλιά και ξαφνικά ακούω το Σάββα να μου λέει «Μαρία, περίμενε να πάμε στην αίθουσα τοκετού!»

Κρατιέμαι λίγο και δίνω άλλη μία και ακούω «Περίμενε να την πιάσω βρε! Πήρες φόρα!»

Και αυτό ήταν! Γέννησα στις 12:30 το μεσημέρι από τις 12:30 το βράδυ που μου έσπασαν τα νερά! Ένα κοριτσάκι 2.650 και 47 πόντους! Στεναχωρέθηκα, αλλά τελικά ήταν υγιέστατη σε όλα της, απλά λίγο μικρούλα.

Τεσσάρων μηνών ήταν 62 πόντους και 7 κιλά! Μια τεράστια μπαλίτσα!!

Αυτή ήταν η εμπειρία μου στις 24.10.10! Είχα και έχω έναν υπέροχο γιατρό και μια φανταστική μαία που θα ήθελα να της πω ξανά ένα μεγάλο ευχαριστώ! Και να την έχει ο Θεός καλά!

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com