Οι πρώτες αναμνήσεις!

‘Οταν ταξιδέψαμε τον Ιούνιο με την Αθηνά στη Γερμανία, αναρωτηθήκαμε με τον Μάνο, αν θα θυμάται έστω και σαν όνειρο κάποιες από τις εικόνες που είδε εκεί. Να τις θυμάται δεν νομίζω, όμως σίγουρα κάτι κέρδισε από τη διαφορετική αύρα, τα διαφορετικά χρώματα και την ήρεμη, ταξιδιάρικη διάθεση που είχαμε όλοι οικογενειακώς.

Πολλοί θα αναρωτήθηκαν «Ωχουυυ, τι το σέρνετε μαζί σας μωρό παιδί, σάμπως θα θυμάται τίποτα;«, όμως εγώ είμαι σίγουρη ότι κάτι θα της μείνει. Άλλωστε το διασκέδασε περισσότερο απ’ όλους μας!

Ψάχνω λοιπόν και εγώ να συλλέξω τις πρώτες μου αναμνήσεις. Ξεκινούν γύρω στα 2.5-3, όμως γίνονται εντονότερες από τα 4 και μετά. Να, κάπου στην εποχή που τραβήχτηκαν οι φωτογραφίες αυτές (τεσσάρων προς πέντε) βρίσκω τις περισσότερες από τα πρώτα μου χρόνια σε αυτή τη γη.

Θυμάμαι πως στον ζωολογικό κήπο της πρώτης φωτογραφίας από κάτω, έπαιξα με κατσικάκια και προβατάκια και τσιμπήθηκα από ένα φυτό, προσπαθώντας να ταίσω έναν… πιγκουίνο (ω ναι!)

Δεν θυμάμαι το σκηνικό της δεύτερης φωτογραφίας, αλλά θυμάμαι ότι στο ίδιο ταξίδι είχα ζητήσει πορτοκαλάδα, γιατί διψούσα πολύ και δυστυχώς για μένα μου έφεραν πορτοκαλάδα με «κομματάκια» (φυσικό χυμό σε μπουκάλι, γιαξ!) και μου χάλασε όλη η διάθεση.

Θυμάμαι που ντύθηκα μπαλαρινο-κάτι (φωτό νάμπερ θρι) και καμάρωνα σαν το γύφτικο σκεπάρνι, αλλά δεν θυμάμαι το πάρτι που ακολούθησε και ας έχουμε και πόσες φωτογραφίες.

Θυμάμαι το πρώτο μου πάρτι γενεθλίων σε αίθουσα για παιδικά πάρτι (εκεί θα ήμουν τριών), τα πρωινά με τη γιαγιά στο σπίτι, τα μπάνια στη θάλασσα που κατεβαίναμε μια τεράστια απότομη κατηφόρα για να φτάσουμε στην παραλία, τους φίλους μου στο νηπιαγωγείο, την αποφοίτηση από το νηπιαγωγείο… Θυμάμαι πως κάπου ανάμεσα στα 3-4, σαβουρντήχτηκα στο σπίτι μιας θείας μου και κατέληξα στο νοσοκομείο Πολυγύρου, όπου ένα κοριτσάκι στο διπλανό κρεβάτι -μεγαλύτερο από μένα- με απειλούσε όλο το βράδυ ότι θα έρθουν να μου κάνουν ένεση (δεν θα σε πετύχω μια μέρα, κοριτσάκι; Θα σου πω εγώ!!)

Επίσης θυμάμαι ότι αρρώσταινα πολύ από μικρή και έφαγα τόσες ενέσεις στον πωπό που είχα φτάσει να τις αντιμετωπίζω λες και ήταν… χάδι. Και κάθε φορά που πήγαινα να γίνω καλά, η μαμά μου έδινε κοτοπουλάκι πανέ! 🙂

Θυμάμαι και κάποιους απαίσιους εφιάλτες που έβλεπα πολύ πολύ μικρή: ήμουν, λέει, σε μια τεράστια σκακιέρα και με κηνυγούσαν… αγάλματα (τότε νόμιζα ότι τα αγάλματα έκρυβαν μέσα τους…. νεκρούς ανθρώπους, ο Χριστός και η Παναγία).

Θυμάμαι τις γκοφρέτες Κουκουρούκου που τότε τις θεωρούσα το υπέρτατο γλυκό στον πλανήτη γη, νομίζω πως τις πρωτογεύτηκα πολύ πολύ μικρή!

Και επειδή αν συνεχίσω δεν θα τελειώσω ποτέ, να καταλήξω εκεί που θέλω… Αυτά που θα θυμάται αύριο μεθαύριο η κόρη μου, κατά 99% δεν τα έχει ζήσει ακόμα. Όμως θα συνεχίσω να κάνω τα πάντα για να είναι η κάθε μέρα της όμορφη, οι βάσεις για την μετέπειτα ζωή της τώρα χτίζονται και ας μην θυμάται τίποτα αύριο μεθαύριο.

Για πείτε και μερικές δικές σας αναμνήσεις..! Πλάκα έχει! Θα μου έρθουν και εμένα και άλλες!