Οι πρώτες αναμνήσεις!
‘Οταν ταξιδέψαμε τον Ιούνιο με την Αθηνά στη Γερμανία, αναρωτηθήκαμε με τον Μάνο, αν θα θυμάται έστω και σαν όνειρο κάποιες από τις εικόνες που είδε εκεί. Να τις θυμάται δεν νομίζω, όμως σίγουρα κάτι κέρδισε από τη διαφορετική αύρα, τα διαφορετικά χρώματα και την ήρεμη, ταξιδιάρικη διάθεση που είχαμε όλοι οικογενειακώς.
Πολλοί θα αναρωτήθηκαν «Ωχουυυ, τι το σέρνετε μαζί σας μωρό παιδί, σάμπως θα θυμάται τίποτα;«, όμως εγώ είμαι σίγουρη ότι κάτι θα της μείνει. Άλλωστε το διασκέδασε περισσότερο απ’ όλους μας!
Ψάχνω λοιπόν και εγώ να συλλέξω τις πρώτες μου αναμνήσεις. Ξεκινούν γύρω στα 2.5-3, όμως γίνονται εντονότερες από τα 4 και μετά. Να, κάπου στην εποχή που τραβήχτηκαν οι φωτογραφίες αυτές (τεσσάρων προς πέντε) βρίσκω τις περισσότερες από τα πρώτα μου χρόνια σε αυτή τη γη.
Θυμάμαι πως στον ζωολογικό κήπο της πρώτης φωτογραφίας από κάτω, έπαιξα με κατσικάκια και προβατάκια και τσιμπήθηκα από ένα φυτό, προσπαθώντας να ταίσω έναν… πιγκουίνο (ω ναι!)
Δεν θυμάμαι το σκηνικό της δεύτερης φωτογραφίας, αλλά θυμάμαι ότι στο ίδιο ταξίδι είχα ζητήσει πορτοκαλάδα, γιατί διψούσα πολύ και δυστυχώς για μένα μου έφεραν πορτοκαλάδα με «κομματάκια» (φυσικό χυμό σε μπουκάλι, γιαξ!) και μου χάλασε όλη η διάθεση.
Θυμάμαι που ντύθηκα μπαλαρινο-κάτι (φωτό νάμπερ θρι) και καμάρωνα σαν το γύφτικο σκεπάρνι, αλλά δεν θυμάμαι το πάρτι που ακολούθησε και ας έχουμε και πόσες φωτογραφίες.
Θυμάμαι το πρώτο μου πάρτι γενεθλίων σε αίθουσα για παιδικά πάρτι (εκεί θα ήμουν τριών), τα πρωινά με τη γιαγιά στο σπίτι, τα μπάνια στη θάλασσα που κατεβαίναμε μια τεράστια απότομη κατηφόρα για να φτάσουμε στην παραλία, τους φίλους μου στο νηπιαγωγείο, την αποφοίτηση από το νηπιαγωγείο… Θυμάμαι πως κάπου ανάμεσα στα 3-4, σαβουρντήχτηκα στο σπίτι μιας θείας μου και κατέληξα στο νοσοκομείο Πολυγύρου, όπου ένα κοριτσάκι στο διπλανό κρεβάτι -μεγαλύτερο από μένα- με απειλούσε όλο το βράδυ ότι θα έρθουν να μου κάνουν ένεση (δεν θα σε πετύχω μια μέρα, κοριτσάκι; Θα σου πω εγώ!!)
Επίσης θυμάμαι ότι αρρώσταινα πολύ από μικρή και έφαγα τόσες ενέσεις στον πωπό που είχα φτάσει να τις αντιμετωπίζω λες και ήταν… χάδι. Και κάθε φορά που πήγαινα να γίνω καλά, η μαμά μου έδινε κοτοπουλάκι πανέ! 🙂
Θυμάμαι και κάποιους απαίσιους εφιάλτες που έβλεπα πολύ πολύ μικρή: ήμουν, λέει, σε μια τεράστια σκακιέρα και με κηνυγούσαν… αγάλματα (τότε νόμιζα ότι τα αγάλματα έκρυβαν μέσα τους…. νεκρούς ανθρώπους, ο Χριστός και η Παναγία).
Θυμάμαι τις γκοφρέτες Κουκουρούκου που τότε τις θεωρούσα το υπέρτατο γλυκό στον πλανήτη γη, νομίζω πως τις πρωτογεύτηκα πολύ πολύ μικρή!
Και επειδή αν συνεχίσω δεν θα τελειώσω ποτέ, να καταλήξω εκεί που θέλω… Αυτά που θα θυμάται αύριο μεθαύριο η κόρη μου, κατά 99% δεν τα έχει ζήσει ακόμα. Όμως θα συνεχίσω να κάνω τα πάντα για να είναι η κάθε μέρα της όμορφη, οι βάσεις για την μετέπειτα ζωή της τώρα χτίζονται και ας μην θυμάται τίποτα αύριο μεθαύριο.
Για πείτε και μερικές δικές σας αναμνήσεις..! Πλάκα έχει! Θα μου έρθουν και εμένα και άλλες!
Το ανάχωμα στο στο ποταμι στοχωριό το καλοκαίρι,το υποβρυχιο(μαστίχα)σε επισκεψη,την Κάντυ Κάντυ,τα μπάνια στη θάλασσα με την οικογένεια και παγωτό στο αεροπλάνο καφετέρια (Μακρύγιαλο) Κατερίνης,αγώνες κρος με τον αδερφό και μπαμπά μου,εκκλησία κάθε Κυριακή με τη μαμά και αδερφια,J.i.joe κάθε Σάββατο πρωι,Μario bross,και πολύ αγάπη!
θυμαμαι τις γιορτες στο παιδικο σταθμο που καναμε σκετσακια....θυμαμαι που ηθελα να με ντυνουν ιδια με τη δυδιμη αδερφη μου(σκαλωμα κι αυτο)...θυμαμαι το πεσιμο και τα ραμματα οταν ημουν 6...θυμαμαι το παππου και τη γιαγια σαν μια θολη φωτογραφια γιατι τους χασαμε οταν ημουν 3...θυμαμαι μια σκηνη σαν ονειρο που μας αφησε ο μπαμπας μεσα στο αυτοκινητο με τη μαμα,σουρουπο και απομακρυνοταν...(πριν λιγο καιρο εμαθα οτι δεν ηταν ονειρο απλα σε ενα ταξιδι ειχε σκασει το λαστιχο και ο μπαμπας εφυγε να βρει βενζιναδικο)ημουν 2,5!θυμαμαι τοσα πολλα και ωραια πραγματα!μακαρι να γεμισω με ωραιες αναμνησεις και μονο και τη δικη μου κορουλα!
Τα παιδιά έχουν αναμνήσεις από γεγονότα της ζωής τους κυρίως μετά την ηλικία των τριών ετών και μετά. Είναι στο χέρι των γονέων να συντηρήσουν τις αναμνήσεις των παιδιών τους, σε σημαντικά γεγονότα και συμβάντα, που έχουν λάβει χώρα πριν την ηλικία των τριών ετών! Οι αναμνήσεις σίγουρα υπάρχουν βαθιά μέσα τους αλλά τους είναι δύσκολο να τις ανασύρουν στην επιφάνεια από μόνα τους. Εκτός κι αν κάτι τους έχει κάνει τόσο μεγάλη εντύπωση που έχει χαραχτεί βαθιά στη μνήμη τους!
Μμμμ...Διαβάζοντας και αυτό το άρθρο σου Ολίβια με έβαλες και πάλι σε σκέψεις...Δυστυχώς η μνήμη μου είναι σαν του χρυσόψαρου. Μπορεί να συμβούν διάφορα σοβαρά πράγματα κιόλας στη ζωή μου, στις σχέσεις μου με τους ανθρώπους και να τα ξεχάσω...Κάποιες φορές πάλι κάποια πράγματα χαράσσονται στην μνήμη μου...Όσο για τις αναμνήσεις, έκατσα και σκάλισα και γω λίγο το παρελθόν μου...Θυμάμαι στον παιδικό σταθμό που με πήγε η μαμά μου για πρώτη φορά και με άφηνε το πρωί και εγώ για πολλές πολλές μέρες μέχρι να προσαρμοστώ καθόμουν πίσω από την πόρτα που κλείδωνε σχεδόν μέχρι να μεσημεριάσει και να έρθει να με πάρει...Θυμάμαι τις δασκάλες που έρχονταν να μου δώσουν παιχνίδια για να με κάνουν να ξεχαστώ..Συγκεκριμένα ένα μικρό μπουζουκάκι που κούρδιζε... Θυμάμαι τα μακαρόνια με κιμά που μας φτιάχνανε εκεί και ακόμα έχω τη γεύση τους στο στόμα μου. Ήταν τα αγαπημένα μου. Θυμάμαι ένα μικρότερο παιδάκι που με δάγκωσε στην κοιλιά με όση δύναμη είχε. Ακόμα νιώθω τον πόνο...Θυμάμαι που σε μια χριστουγεννιάτικη σχολική γιορτή, επειδή ήμουν το πιο μεγαλόσωμο κοριτσάκι, θέλανε να με βάλουν να κάνω την Παναγία. Εγώ χτυπιόμουν και τους έλεγα πως δε θέλω γιατί η στολή ήταν κάτι κουρελιασμένα ρούχα που δε μου αρέσανε καθόλου! Έτσι με τα πολλά με βάλανε να κάνω τον άγγελο με φανταχτερά φτερά...Θυμάμαι τον μπάμπά μου τα βράδια του χειμώνα που γύριζε από το καφενείο και μας έδειχνε με νόημα τις τσέπες του σακακιού του. Πηγαίναμε με τον αδερφό μου και πότε ανακαλύπταμε έκείνες τις μικρές lacta, πότε γλυφιτζούρια...Θυμάμαι σε διακοπές που ήμασταν και γω πρέπει να ήμουν γύρω στα 3-4, να κάνει αφόρητη ζέστη...Είχαμε πάει σε ένα κάμπινγκ να δουν οι δικοί μου κάτι φίλους και η μαμά μου "τόλμησε" να μου βγάλει την μπλούζα για να μην ζεσταίνομαι...Με το στήθος το ανύπαρκτο εγώ έξω και κατακόκκινη από τη ντροπή άρχισα να τρέχω, να τρέχω να φύγω.Βγήκα ως τον αυτοκινητόδρομο και στο τσακ με αρπάξανε οι δικοί μου πριν με κάνει λιώμα κανένα αυτοκίνητο. Τώρα που τα γράφω βλέπω ότι έχω πολλές αναμνήσεις από τα παιδικά χρόνια...Τις διακοπές που πήγαινα μαζί με τον παππού και τη γιαγιά, τον αδερφό μου και τη μαμά μου γιατί ο μπαμπάς μου δούλευε...Και γω πιστεύω ότι κάτι μένει στα μικρά μας από τα ταξίδια και τις βόλτες μας...Το χαίρονται απίστευτα, αν μη τι άλλο επειδή περνάνε όλη τους τη μέρα μαζί μας...
Εγω μεταξυ 3-4 θυμαμαι σαν ταινια φασεις με τον μπαμπα μου που με κυνηγουσε στην σαλαμινα να μου βαλει παγο οταν ερχοταν ο παγοπωλης,μαζευαμε καβουρια του χορευα τσιφτετελι οταν ερχοταν απο την δουλεια....και ξαφνικα γυριζοντας μια μερα απο το προνηπιο ολα αλλαξαν.κοσμος κλαμματα μεναμε στο αφεντικο του ενα διαστημα και γυριζοντας σπιτι αρχισα να καταλαβαινω οτι ο μπαμπας δεν ερχεται πια σπιτι και η μαμα φοραει μονο μαυρα ρουχα.η ζωη μου αλλαξε ριζικα...
Ήμουν γύρω στα 8 και ο αδερφός μου 11 όταν μας έφερε ο νονός μου 10 κουτιά γεμάτα Κουκουρουκου. Μεγάλο γλέντι εκείνη την ημέρα. Ανοίγαμε, κολλάγαμε, τρώγαμε. Ανοίγαμε, κολλάγαμε, τρώγαμε. Παρόλ' αυτά δεν καταφέραμε να συμπληρώσουμε το άλμπουμ με τα αυτοκόλλητα. Αναμνήσεις νωρίτερα από εκείνη την ηλικία? Πολλές! Ξύλο, ξύλο, ξύλο κι άλλο ξύλο και γενικά πολύ ξύλο. ΧΟΡΤΑΣΑ! Τώρα μη δω καμιά να χτυπάει το δικό της την τρώω ζωντανή.
οι αναμνησεις απο τη παιδικη ηλικία συντηρούνται στη μνημη μας με τη βοηθεια της ανακλησης των γεγονοτων. Οσο πιο συχνα συζητουμε για τις εμπειριες που βιωσαμε καποια στιγμη στο παρελθον τοσο πιο εντονα και ξεκαθαρα τις διτηρούμε στη μνημη μας. Παραδειγμα των όσων αναφέρω ειναι ο γιος μου ο οποιος ειναι τεσσεραμισυ χρονών και στα τρια του ειχε βιωσει μια μοναδικη εμπειρια υπερατλαντικού ταξιδιού μαζι μας. Τον πήρα στην αυστραλία για 40 μερες οπου καναμε διακοπες ταξιδευοντας και εντος της ηπειρου. το παιδι ηταν ενημερο μερι και για την τελευταια λεπτομερεια του ταξιδιου μηνες προτου ταξιδεψουμε. γνωριζε που θα παει με ποιους πως θα ειναι το ταξιδι με το αεροπλανο τι θα συνατησει και όλα τα συναφη.Συζητούσαμε για καθε τι που του εκανε εντυπωση που του αρεσε ή οχι, Σημερα 2 χρονια μετα το ταξιδι θυμαται πραγματα που δεν θυμαμαι εγω..... μου αναφερει συχνα τις εμπειριες του απο εκει και τις συζηταμε. οσο θα κραταμε λοιπον ζωντανες τις αναμνησεις του, τοσο αυτες θα επιβιώσουν στο χρονο. και να θυμαστε παντοτε πως τα παιδια δεν ειναι αποσκευες που τις περνουμε μαζι μας.Ειναι ξεχωριστες προσωπικοτητες με τη δικη τους αποψη για το κοσμο και τα δικα τους γουστα γιαυτο πρεπει παντα να συζηταμε μαζι αναλογα με την ηλικια φυσικα του παιδιου, καθε μελλοντικη μας κινηση που τα αφορα ετσι γινονται και πιο υπευθυνα αλλα και πιο ολοκληρωμενες υπαρξεις στο μελλον!!!!!
Είμαι και εγώ σίγουρη οτι κάτι μένει στα μικρά μας... Έχω αναμνήσεις και εγώ , σαν εικόνες από πολύ μικρή ηλικία. Θυμάμαι τα κάγκελα και το διαχωριστικό τζάμι στο μπαλκόνι από το πρώτο μας σπίτι που μετακομίσαμε όταν ήμουν κοντά 2 χρόνων. Θυμάμαι στα 2,5 σε ένα τσίρκο που κράτισα αγκαλιά μια μαϊμουδίτσα αληθινή.Θυμάμαι την αίσθηση από το βελουτέ φορμάκι που φορούσε. Θυμάμαι 3-4 χρόνων να περνάμε μέσα στο λεωφορείο μπροστά από το Ζάππειο και να προσπα8ώ να δω τη λίμνη με τις πάπιες(δε φαίνεται φυσικά). Είναι πολλές οι εικόνες που σκάνε κατά καιρούς και είναι φανταστικά!!!
Συμφωνω απολυτα μαζι σου, κι εμεις μαζι με τα παιδια ταξιδευουμε, μπορει ναι μεν να μη θυμουνται κατι αργοτερα αλλα εμεις προσπαθουμε να τους χαρισουμε τις πιο ομορφες και πιο γλυκες αναμνησεις που μπορουμε!!!ειδικα η μεγαλη που ειναι κατι λιγοτερο απο 4 θυμαται τα παντα απο το ταξιδι μας στο λονδινο και ζηταει να ξαναπαμε!!!!
Εγώ ένα θα πώ μόνο!!! Μα πόοοοοσο σου μοιάζει η Αθηνούλα!!!! Πόσο?!?!?!? Φτου φτου κουκλιά μου!!!
Θυμαμαι πολλα αλλα θα σου πω την πιο εντονη αναμνηση. θα πρεπει να ημουν μικρουλα, διοτι πηγαιναμε στον βρεφονηπιακο σταθμο Αγιο Στυλιανο (θεσσαλονικη). θυμαμαι που ημουν στο κρεββατακι, ειχα βγαλει το χερι μου απο τα καγκελα και κρατουσα ενα αγορακι απο το χερι που ηταν σε διπλανο κρεββατακι. Ακομη την αιθουσα που παιζαμε και με θυμαμαι στο θρανιακι με την καρεκλα. Α, και γυρω στα 3 θυμαμαι που ειχα ντυθει πεταλουδιτσα με ενα υπεροχο σετ φτερα σε μια γιορτη στα νηπια!!! και εναν εφιαλτη, οτι η μητερα μου εμπαινε φυλακη! α, και απο φαγωσιμα, κουκουρουκου, μικρο πορτοκαλι χυμο Φλωρινα, και "τι και τι" κατι τετραγωνα πατατακια!!!!
Χυμός Φλώρινα!!! Πωπωπω!! Πορτοκάλι αλλά και βερύκοκο που εγώ το έλεγα "Ρύκο"!!