Η ευλογια της μητροτητας δεν ειναι παντα ευκολη

Παντα ελεγα πως θα παντρευτω μετα τα 35!! Χα!! Στα 22 ειχα παντρευτει και ο αντρας μου (εκεινος στα 25) επεμενε να κανουμε αμεσως παιδακι.

Δεν ηθελα με τιποτα, αισθανομουν και ημουν μικρη αλλα πες-πες συμφωνησα («Eλα μωρε σιγα μη μεινω εγκυος ετσι ευκολα», ελεγα).

Μετα απο 5 μηνες γαμου αρχισαμε τις προσπαθειες και στους 6 μηνες γαμου ημουν εγκυος!  Μια εγκυμοσυνη πολυ ευκολη, δουλευα μεχρι την τελευταια μερα.

Την 36η εβδομαδα «εσπασαν τα νερᨻ, αμεσως στο μαιευτηριο και μεσα σε λιγες ωρες (χωρις επισκληριδιο) ειχα γινει μανουλα! Το μπουμπουκι μου ειναι τωρα 17 ετων!

Μετα απο 3 χρονια ειπαμε να κανουμε και ενα δευτερο παιδακι. Και εδω ξεκιναει ο γολγοθας μου!! Μετα τον πρωτο μηνα προσπαθειων αδιαθετω κανονικα, αλλα η περιοδος δεν ελεγε να τελειωσει. Λιγο-λιγο αιμα καθε μερα. «Κατι δεν παει καλα» σκεφτομαι και πηγαινω στο γιατρο.

Με εξεταζει και τα βρισκει ολα τελεια.

«Γιατρε, αισθανομαι εγκυος» του λεω, «εχω ζαλαδες, πρηξιμο στο στηθος, ανακατεμα….».

«Χαζομαρες, εισαι μια χαρα», μου απαντα «το ψυχολογικο σου δεν ειναι καλα!»

Το αιμα συνεχιζοταν και μετα απο υπερηχο μου δινει αντισυλληπτικα για να μου ρυθμισει τον κυκλο.

Το αποτελεσμα: ΗΜΟΥΝ εγκυος και αυτο το ανακαλυψα μετα απο παροτρυνση της μητερας μου με ενα απλο τεστ απο το φαρμακειο. Επαληθευση στο μαιευτηριο με χοριακη και αμεσως χειρουργειο (χωρις υπερηχο, δεν υπηρχε λογος μου ειπε, «Eχεις παρει πολλα χαπια, πρεπει να το παρουμε το εμβρυο»).

Λιγες μερες μετα την αποξεση ειχα ακομη πονους. Ενημερωνω το γιατρο και η απαντηση ηταν πως ειναι φυσιολογικο. Το «φυσιολογικο» ηταν πως μετα απο 8 ημερες ξανα στο χειρουργειο, γιατι μετα απο υπερηχο που μου συνεστησε η παθολογος μου (!!!!!) ανακαλυπτω πως ημουν ακομη εγκυος, μονο που το εμβρυο ηταν εξωμητριο!

Ο καλος μου ο γιατρος επεμενε και για διακολπικο υπερηχο και…. μπαμ, σπαει το εξωμητριο και μεσα σε λιγα λεπτα χειρουργειο για καισαρικη γιατι πλεον κινδυνευε η ζωη μου.

Χανω τη μια σαλπιγγα και τη μιση ωοθηκη!

Ψυχολογια αστα να πανε, πονοι ακομα χειροτερα!

Δεν το βαζω ομως κατω και μετα απο 1 χρονο προσπαθουμε ξανα να κανουμε παιδακι.

Το 2000 μενω εγκυος αλλα… αποβολη.

Το 2002 ξανα εγκυος αλλα… αποβολη!!!

Και μετα… ΤΙΠΟΤΑ!

Και αποφασιζουμε να κανουμε εξωσωματικη.

Μετα απο μια αποτυχημενη σπερματεγχυση κανω την εξωσωματικη και μενω εγκυος.

Ειχα ομως αιμορραγιες και καθηλωνομαι στο κρεβατι. Ενω ολες οι εξετασεις ηταν καλες εγω επεμενα για αμνιοπαρακεντηση, κατι μεσα μου μου ελεγε πως το μωρακι μου δεν ειναι καλα, και δυστυχως επαληθευτηκα.

Το μωρο μου επασχε απο μια σπανια παθηση και ετσι αποφασιζουμε διακοπη της κυησης στην 20 εβδομαδα με καισαρικη. Δε χρειαζεται να σας πω πως αισθανομουν,  σωματικα και ψυχολογικα.

Πεισματαρα καθως ειμαι αποφασιζω μετα απο εξι μηνες να κανω δευτερη εξωσωματικη. Κανω τις πρωτες ενεσεις και περιμενω την περιοδο που ομως δεν ερχεται και στον υπερηχο μου βρισκουν μια κυστη που πρεπει να φυγει, αλλιως δεν μπορουμε να συνεχισουμε.

Θα περιμενουμε δυο μερες, μου λενε, και βλεπουμε.

«Δεν κανεις παιδακι μου ενα τεστ;» μου λεει η μητερα μου ΠΑΛΙ και ουπς, ΝΑΙ ημουν εγκυος. Η «κυστη» ηταν το ωχρο σωματιο.

Εγκυος λοιπον ξανα, αλλα με αιμοραγιες ΞΑΝΑ!

Καθηλωνομαι στο κρεβατι και στον 5ο μηνα ολα αρχισαν να στρωνουν, η αμνιοπαρακεντηση πολυ καλη, ολα ΟΚ.

ΧΑ-ΧΑ!

Την 28η εβδομαδα ραγιζει ο σακος – εισαγωγη στο μαιευτηριο- παρακολουθηση για 7 μερες αλλα μετα αμνιακο υγρο μηδεν!

Τριτη καισαρικη και γενναω το μικρο μου ζουζουνακι 1.450 γραμμαρια.

Ενα πλασματακι μια σταλιτσα απ’ εξω αλλα θηριο απο μεσα. Δυο μηνες αγωνια στην εντατικη. Και μετα στην αγκαλιτσα μας.

Ολα πηγαιναν μια χαρα, ωσπου στους 18 μηνες ανακαλυπτουμε πως το μικρο μας αστερακι εχει αυτισμο!  Κλαμα, αρνηση, μπερδεμενα συναισθηματα και μετα αποδοχη! Το αστερακι μου ειναι μαχητης και ξερω πως θα τα καταφερει και τωρα.

Ειναι πια 5 ετων και εδω και εξι μηνες αρχισε να μιλαει, εχει βελτιωσει την επικοινωνια του, ειναι ενα πανεξυπνο ζουζουνι!

Και το κερασακι στην τουρτα…

Το 2010, την 9η μερα του κυκλου, μενω εγκυος ΞΑΝΑ!!!!!!!!!!!

Στα 39!!!!!!! Η εγκυμοσυνη… τελεια.

«Κοριτσακι» μου ειπαν στον υπερηχο.

Φυσικα και λογω ηλικιας και ιστορικου κανω αμνιοπαρακεντηση και μετα απο μια εβδομαδα ο σακος κανει «εκρηξη»!

Χανω σχεδον ολο το αμνιακο υγρο, το παλεψα για δεκα μερες αλλα το μονο που καταφερα ηταν να παθω σηψαιμικο σοκ και να νοσηλευτω και 3 μερες στην εντατικη.

Εχασα την κουκλιτσα μου την 20η εβδομαδα… Η ζωη ομως συνεχιζεται, ετσι δε λενε;;

Παντα πιστευα πως ημουν αδυναμος ανθρωπος αλλα μετα απο ολα αυτα  αναθεωρησα!!

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com