Ο γιος μου μου έδωσε δύναμη για να ξαναγυρίσω στη ζωή!

Η Έλενα μοιράζεται μαζί μας την πιο δύσκολη εμπειρία της ζωής της… Έχασε το κοριτσάκι της στη γέννα και λίγο έλειψε να αφήσει το μεγάλο της γιο ορφανό από μητέρα. Για καιρό ζούσε σε απόγνωση, μέχρι που ο γιος της την βοήθησε να δει πια το ποτήρι.. μισογεμάτο!

Είμαι η Έλενα και αποφάσισα να σας γράψω την ιστορία μου, γιατι διαπίστωσα πως το να φέρεις ένα γερό παιδάκι στομ κόσμο είναι το πιο εύκολο, αλλά συνάμα και το πιο δύσκολο πράγμα σον κόσμο.

Με τον άντρα μου γνωριστήκαμε το 2003 και παντρεύτηκαμε το 2006.

Τον Οκτώβριο του 2007 έμεινα έγκυος και τον Ιούλιο γέννησα φυσιολογικά το γιο μου. Πέρασα μια υγιέστατη εγκυμοσύνη και μία πανευκολη γέννα. Μέχρι την τελευταία μέρα χόρευα στο γάμο της καλύτερης μου φίλης.Το μεσημέρι πήγα στην κλινική και λίγο μετά τα μεσάνυχτα κρατούσα αγκαλιά τον πρίγκηπά μου.

Η όλη διαδικάσια ήταν τόσο ευχάριστη που ήθελα να κάνω δεύτερο παιδί το συντομότερο δυνατό.

Η καθημερίνότητα με ένα παιδί όμως και μάλιστα πολύ ζωηρό, ήταν δύσκολη, οπότε αποφασίσαμε με τον άντρα μου να το καθυστερήσουμε κάπως.

Ώσπου το Μαίο του 2010 έμεινα ξανά έγκυος. Όλα κυλούσαν ομαλά, όπως την πρώτη φορά.

Κανένα πρόβλημα ΑΠΟΛΥΤΩΣ! Τονίζω το απολύτως, θα καταλάβετε παρακάτω γιατι…

Φτάνω 38 εβδομάδα και στην επίσκεψη στο γιατρό ο γυναικολόγος μου βλέπει διαστολή 2 και το μωρό χαμηλά.

«Άντε Ελενάκι, γεννάμε όπου να’ ναι.Πάνε σπίτι και αν μέσα στο Σαββατοκύριακο δε σπάσουν τα νερά, έρχεσαι για πρόκληση απο Δευτέρα«.

Γυρίζω σπίτι,περνάνε οι μέρες αλλά η μπέμπα τίποτα… ακλώνητη!

Δεύτερα βράδυ παίρνω το γιατρό μου τηλέφωνο και του λέω ότι δεν αντέχω άλλο, πιέζομαι πολύ και ότι δε μπορώ να περιμένω άλλο.

«Όλα καλά» μου λέει «Έλα αύριο για πρόκληση στην κλινικη να τελειώνουμε, δεν έχει νόημα να ταλαιπωρείσαι«

Ξεκινάω λοιπόν μες την καλή χαρά….

Φτάνω στην κλινική, με ετοιμάζουν και περιμένω.. Ξεκινάω διαστολή, αρχιζουν οι πόνοι, βάζω επισκληρίδιο και περιμένω να σπάσουν τα νερά.

Ξαφνικά το μωρο κάνει μία πτώση παλμών απο 140 στους 50 για μερικά δευτερόλεπτα, αλλά με εξετάζουν και είναι όλα καλά. Μετά όλα φυσιολογικά και ξανά να περιμένω.

Έχω φτάσει να έχω διαστολή 6 και τα νερά δε σπάνε με τίποτα!!!!!

Κάπου εκεί αρχίζω να μη θυμάμαι ακριβώς τι ακολούθησε, για να είμαι ειλικρινής.

Έρχεται ο γιατρός μου με τη μαία για ρίξη υμένων και σε μία μεγάλη σύσπαση μου σπάνε τα νερα με εκείνο το ειδικό εργαλείο (ξερετε όσες γεννήσατε φυσιολογικά).

Ξαφνικά αιμοραγώ ασταμάτητα.

Ακούω τη μαία (η ίδια μαία που με βοήθησε στο γιο μου) να φωνάζει το γιατρό μου για επειγουσα καισαρικη.

Δε μιλούσα, δεν ήξερα τι να πω, τι να ρωτησω.

Ειδοποιουν τον άντρα μου που ήταν στο καφέ της κλινικής να ανέβει πάνω. Ανεβαίνει. Τον βλέπω με την άκρη του ματιού μου να μου λέει «Σ’ αγαπάω!» πριν μπω στο χειρουργείο.

Αυτά που σας περιγράφω έγιναν σε 1-2 λεπτά το πολύ.

Στο χειρουργείο φοράω ασύρματη συσκεύη μετρησης των παλμών του μωρού και το βλέμμα μου είναι κολλημένο πάνω της.

«Όλα καλα!» μου λένε οι μαιες, ενώ ο γιατρός μου ετοιμάζεται.

«Έπαθες αποκόλληση πλακούντα αλλά το μωρό σου είναι καλά«

Έρχεται ο αναισθησιολόγος.

«Θα σε κοιμήσω γιατι δεν έχουμε χρόνο για άλλη δόση επισκληριδίου«

Κοίταξα για τελευταία φορά το μηχάνημα που μετρούσε τους παλμούς του μωρού.150 έγραφε.

Έβαλα το χέρι μου στην κοιλιά και την ένιωσα να κινείται. Μετά βυθίστηκα σε λήθαργο…

Όταν ξύπνησα ήμουν ολομόναχη στο χειρουργείο.

Στο τραπέζι απέναντί μου καθόταν μία νοσοκόμα η οποία απέφευγε το βλέμμα μου. Ήθελα να της μιλήσω αλλά λόγω της νάρκωσης δε μπορούσα. Ήξερε τι ήθελα να της πω αλλά μάλλον δεν ήταν σε θέση να μου απαντήσει.

Το ρολόι απέναντι έδειχνε έξι και μισή

Ήξερα ότι το μωρό μου δε ζούσε.

Δεν είμαι απαισιόδοξη, το αντίθετο θα έλεγα, αλλά εκείνη τη στιγμή ήμουν σίγουρη ότι το κοριτσάκι μου δεν ήταν καλά.

Στις 7 κατάφερα να ρωτησω τι έγινε με το μωρό μου.

«Θα σας πει ο γιατρός σας» μου έλεγε.

Ότι ερώτηση έκανα, έπαιρνα την ίδια απάντηση.

«Θα σας πει ο γιατρός σας«

Λίγα λεπτά μετά ήρθε ο γιατρός μου.

«Η μικρή ζορίστηκε κάπως και την έχουν πάνω στην εντατική» μου είπε.

Δε μίλησα.Τι να πω άλλωστε;

Με έβγαλαν έξω και είδα τον άντρα μου κλαμμένο και την οικογένειά μου σοκαρισμένη.

«Την είδες;» τον ρωτάω

«Ναι» μου απαντάει

«Πως είναι;» τον ρωτάω.

«Κούκλα!«μου απαντάει.

Εκείνη τη στιγμή ακούω απο το μεγάφωνο να φωνάζουν τον άντρα μου στη μονάδα εντατικής. Θα την πήγαιναν στο Ιπποκράτειο. Δε ρωτούσα γιατι, δεν ήθελα να ξέρω.Ίσως γιατί μέσα μου ήξερα…

Ο άντρας μου με το γιατρό μου και τους γονείς μου φεύγουν με το μωρό. Με ανεβάζουν στο δωμάτιο και μένω μόνη με την αδερφη μου.Οι μαίες μου δίνουν κουράγιο.Τι να πουν κι αυτές; Τι να πεις ή καλύτερα τι να ακούσεις εκείνη την ώρα;

Ξαφνικά χτυπάει το κινητό μου. Το σηκώνει η αδερφή μου και ζητάνε εμένα.

«Απο το Ιπποκράτειο τηλεφωνώ.Το παιδάκι δεν θα τα καταφέρει, θέλετε να το αεροβαφτίσουμε;«

Δεν ξέρω τι έγινε και που βρήκα τη δύναμη να ψελλίσω «Μαρία«

Ο άντρας μου γύρισε στην κλινική και μου είπε ότι η κατάσταση της μικρής ήταν σοβαρή.

Να μη σας κουράζω, το επόμενο πρωι μας ανακοίνωσαν ότι το μωρό είχε πεθάνει.

Η αιτία ήταν ότι ο ομφάλιος λώρος μου είχε 4 (αντι για 3) αγγεία και ότι το 4ο «ψευδοαγγείο» έσπασε απο την πίεση των συσπάσεων της μήτρας και το μωρό μου έχασε όλο του το αίμα.

Ουσιαστικά γεννήθηκε εγκεφαλικά νεκρό.

Ήμουν τόσο τυχερή που τα νερά μου έσπασαν στην κλινική.

Αν έσπαγαν στο σπίτι (όπως παραλίγο να συμβεί), θα είχα φύγει κι εγω μαζί με την κόρη μου.

Για 9 ολοκληρους μήνες ζούσα στην κοσμάρα μου ότι κυοφορούσα ένα υγιέστατο μωρό, ενώ στην ουσία η ζωή μου και η ζωή της κορούλας μου κρεμόταν απο μία κλωστή.

Πολλοί βιάστηκαν να κατηγορήσουν το γιατρό μου, όμως δε φταίει εκείνος.

Ο έλεγχος των αγγείων του ομφαλιου λώρου γίνεται στον 1ο μεγάλο υπέρηχο, τον οποιο πληρώνουμε χρυσάφι στους υπερηχογραφιστές!!!!!

Εμένα το έγραφε καθαρα «ΟΛΑ ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΑ, ΟΜΦΑΛΙΟΣ ΛΩΡΟΣ 3 ΑΓΓΕΙΑ«

Που να φανταζόμουν….

Οι μερες που ακολούθησαν ήταν δραματικές.

2 ημέρες μετά απο την καισαρική έφυγα απο την κλινική.

Γύρισα στο σπίτι μου και μόλις αντίκρυσα όλα τα πράγματα που είχα ετοιμάσει για τη μπέμπα μου, με έπιασε υστερία.

Είχα φτάσει στο σημείο να μη θέλω ούτε το 2 1/2 χρονών αγοράκι μου.

Έκλαιγα όλη μέρα ώσπου μία μέρα ήρθε και μου είπε «Μανούλα σ’ αγαπάω πολύ, μην κλαίς άλλο!» και μου σκούπισε τα μάτια με τα μικροσκοπικά του χεράκια.

Αύτο ήταν. Απο εκείνη τη στιγμή ξεκινούσε μία καινούργια ζωή για μένα.

Πέρασαν 7 μήνες απο εκείνο το πρωί που έφυγα για την κλινική και έχασα την κορούλα μου.

Ζω ξανά και ομολογώ ότι είμαι πραγματικά ευτυχισμένη γιατι εκτιμησα το θαύμα του να μπορώ να μεγαλώνω το αγοράκι μου. Λίγο έλειψε και θα τον είχα αφήσει ορφανό.

Πόνεσα πολύ για το μωρό που κουβαλούσα 9 μήνες και δεν ξερω καν πως ήταν όμως το να είμαι εδώ και να μεγαλώνω το γιο μου είναι ανεκτίμητο.

Καθε φορά που σκέφτομαι το πόσο άσχημο ήταν αυτό που συνέβη, αμέσως σκέφτομαι ότι θα μπορούσα να είχα πεθάνει απο αιμοραγία και -κατά βάθος-νιώθω τυχερή.

Ευχαριστώ τον άντρα μου για την υπομονή και την αγάπη που μου έδειξε όλον αυτόν τον καιρό.

Ευχαριστώ το γιατρό μου,έναν υπέροχο επιστήμονα και άνθρωπο που μου έσωσε τη ζωή.

Ευχαριστώ τους φίλους μου που με στήριξαν αντιμετωπίζοντας με σα φυσιολογικο άνθρωπο και όχι σαν κάποιον που του σύνεβη «ότι χειρότερο μπορεί να σου συμβεί».

Μα πάνω απο όλα ευχαριστώ το Φιλιππάκο μου που με το χαμόγελο και την παιδική του αθωότητα με έκανε να δω τη θετική πλεύρα της ζωής.

Ελπίζω να του χαρίσω σύντομα το αδερφάκι που έχασε απο το λάθος ενός ακριβωπληρωμένου επιστήμονα που υπέγραψε οτι είμαι μια χαρά αλλά στην πραγματικότητα ήμουν με τα δυο πόδια στον τάφο.

Και όχι απλα ελπίζω, έχω ήδη αρχίσει να προσπαθώ..

Και δεν πιστεύω ότι θα μου ξανασυμβεί.

Μου συνέβη μία φορά, δε θα το ξαναπάθω, ήταν κάτι εντελώς τυχαίο και εξαιρετικά σπάνιο.

Χρωστάω στον εαυτό μου και στην οικογένειά μου που τόσο πικράθηκε απο αυτή την ιστορία μία δεύτερη ευκαιρία.

Σας ευχαριστώ για την προσοχή σας και ελπίζω να μη σας κούρασα.

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com