Η μικρή μας πατουσούλα!

Η ιστορία της Κικής

Ηταν 10 Νοεμβριου 2009, οταν μετα απο τρεις μερες περιεργης (για μενα) περιοδου (ειχα κατι σταγονιτσες μονο) αποφασισα να κανω ενα τεστ να μου φυγει η ιδεα. Οταν ξεκιναει η περιοδος μου παντα μετραω τις μερες για να υπολογισω την επομενη περιοδο και μολις υπολογισα (τον προηγουμενο μηνα) οτι η περιοδος η επομενη θα μου ερθει 10 Νοεμβριου μελαγχολησα με την ημερομηνια (θα σας πω παρακατω τον λογο) αλλα κατι μεσα μου μου ελεγε οτι δεν ειναι τυχαιο που περιμενω αυτη την μερα περιοδο. Στις 10 Νοεμβριου του 2008 γεννησα τον μπεμπη μου με καισαρικη και ολικη παλι, αλλα δυστυχως μετα απο 2 ωρες τον εχασα λογο σοβαρης υποπλασιας στους πνευμονες.

Και να που την ιδια ημερα ακριβως ενα χρονο μετα καθομαι με ενα θετικοτατο τεστ στο χερι!!!

Η ευτυχια μου απεριγραπτη αλλα μεχρι να κανω την χοριακη προσπαθω να ειμαι προσγειωμενη μηπως ηταν λαθος. Θετικη και η χοριακη! Μαλιστα θυμαμαι οταν εκανα το τεστ εγκυμοσυνης, ο αντρας μου μιλαγε με εναν πελατη στο τηλεφωνο και πηγα και του κολλησα το τεστ στη μουρη! Χαχαχα! Χαρηκαμε και οι δυο παρα μα παρα πολυ. Ειχα και παλι ενα σπορακι στην κοιλιτσα μου.

Ειχα μια τελεια εγκυμοσυνη, χωρις αναγουλες. Μονο λιγες ζαλαδες και αυτο επειδη δεν ηθελα να παιρνω σιδηρο. Μονο 2 φορες εκανα εμετο και η μια επειδη επιασα σολωμο, που αν και τον λατρευω στην εγκυμοσυνη ουτε το ονομα του δεν ηθελα να ακουω.. κατευθειαν το στομαχι μου γυριζε! Ολες οι εξετασεις ηταν τελειες, τοσο τελειες που στο τελος φοβομουν μηπως υπαρχει καποιο προβλημα και δεν το εχουμε εντωπισει, ή οτι τελος παντων σκεφτομουν δεν γινεται να πηγαινει τοσο καλα η εγκυμοσυνη, ειχα βλεπετε το αγχος απο την προηγουμενη.

Καθε μερα λοιπον καθομουν και κοιταζα την κοιλιτσα μου στον καθρεφτη. Και παντα ερχομουν στο σαλονι και σηκωνα την μπλουζα να δειξω στον αντρα μου την κοιλιτσα μου λεγοντας του «Κοιτα δεν εχει μεγαλωσει λιγο;» και με κοροιδευε… και εκει που σκεφτεσαι αντε ποτε θα μεγαλωσει η κοιλια, ξαφνικα μια μερα συνηδητοποιεις οτι εχεις μια κοιλουμπα ΝΑ! Kαι μετα σκεφτεσαι αντε ποτε θα γεννησω γιατι δεν αντεχω θα σκασω χαχαχα! Μαλιστα, εχοντας περασει ηδη την πρωτη εγκυμοσυνη, πιστευα πως ηξερα πια θα ηταν η πρωτη «κλωτσια» του μωρου μου… και ετσι την 13η εβδομαδα ενιωσα κατι σαν γουργουριτο χαμηλα και οταν πηγα στον γυναικολογο μου να του δειξω τα αποτελεσματα απο την αυχενικη διαφανεια που ειχα κανει του λεω με χαρα οτι ενιωσα το μωρακι μου. Τι λες καλε; μου λεει…δεν υπαρχει περιπτωση, το εντερο σου ητανε. Και ηταν οντως το εντερο μου. Τελικα πρωτη φορα ενιωσα την μπεμπουλα μου την 18η εβδομαδα καθως ημουν ξαπλωμενη στο κρεβατι.

Και για να μην πολυλογω (γιατι μπορω να γραφω σελιδες χαχα) κανουμε ντοπλερ τρισδιαστατο στην 33η εβδ (αν θυμαμαι καλα) και καθως καναμε τον υπερηχο ξαφνικα κανει ο γιατρος «Αχου!!» εφυγε η γη κατω απο τα ποδια μου. Τον ρωταω τι εγινε και που λεει κοιτα κατι πατουσακια που εχει! Ελιωσα στο γελοιο… και η μπεμπα εχει οντως μακρια πατουσακια! Και γι αυτο ειναι η μικρη μας πατουσουλα.

Την 36η εβδομαδα ενω καθομουν και μιλαγα με κατι φιλες που ειχα γνωρισει σε ενα site με μανουλες, τους λεω οτι εχω συσπασεις. Μονη μου στο σπιτι, ο αντρας μου στη δουλεια. Αρχιζω να μετραω καθε ποση ωρα «πετρωνει» η κοιλια μου και ηταν καθε 15 λεπτα. Παιρνω τηλ το γυναικολογο μου και μου λεει δεν ειμαι Αθηνα, πηγαινε στο μαιευτηριο και θα σε αναλαβει ο συνεργατης μου. Ερχεται ο αντρας μου στις 11:30 το βραδυ και με το που μπαινει μεσα μου λεει τι κανεις καρδουλα μου;

– Καλα ειμαι αγαπη μου, γενναω.

Ηρεμα και ωραια, χωρις αγχος. Παιρνω βαλιτσα, παμε κατω, ο αντρας μου μεσα στο αγχος, εγω τιποτα. Σκεφτομουν απο μεσα μου οτι επιτελους μου θα παρω τη γυναικαρα μου αγκαλιτσα και χαιδευα την κοιλια μου. Με βαζουν στο καρδιοτοκογραφο μιση ωρα, καμια συσπαση. Με εξεταζουν και απο κατω να δουν αν εχω διαστολη, τιποτα. Μου κανει ο γιατρος ενα ντοπλερ επι τοπου, αλλα ολα ηταν μια χαρα και τα υγρα και ο πλακουντας ολα. Μου λεει «Δεν γεννας, απλα η μπεμπα εχει ανεβασει τον πωπω της ψηλα γι αυτο νιωθεις ετσι«. Και ετσι γυρισαμε πισω σπιτι.

Παμε 37εβδ και 5 ημερων στον γυναικολογο μου να του δειξω εξετασεις και να κλεισουμε ραντεβου και μου λεει την αλλη Δευτερα μπαινεις μεσα για να γεννησεις την Τριτη. Του λεω ενταξει, μου δινει και το χαρτακι εισαγωγης και καθως εφευγα μου λεει Ειχες καθολου πονακια; Του λεω οτι χθες βραδυ ειχα σαν πονακια περιοδου αλλα 3-4 φορες και δεν κρατησαν και πολυ ωρα.

– Δεν προλαβαινουμε την αλλη βδομαδα αυριο μπαινεις μεσα για να γεννησεις την Πεμπτη!

Εκει ξαφνιαστηκα και εσφιξε το στομαχι μου. Δεν περιμενα τοσο γρηγορα. Και ετσι ετοιμαστηκαμε πηγαμε στο νοσοκομειο την Τεταρτη. Εννοειται οτι δεν μπορεσα να κοιμηθω ολο το βραδυ. Ερχονται το πρωι, μου βαζουν κλισμα, μετα με πανε κατω και μου βαζουν καθετηρα (αληθεια δεν πονεσα καθολου). Περιμενα απο τις 7 η ωρα το πρωι μονη μου σε ενα δωματιο, ο αντρας μου απο το αγχος του να παιρνει συνεχεια τηλεφωνα την πεθερα μου να δει τι γινεται (δυστυχως ηταν στη δουλεια, δεν ηθελε να παει αλλα το πιεσα γιατι ειχαμε αναγκη τα λεφτα). Με ειχαν συνδεσει με τον καρδιοτοκογραφο και επι 5μιση ωρες (ναι περιμενα 5μιση ωρες μονη μου) ακουγα το πιο γλυκο τραγουδακι! Την καρδουλα της μπεμπας μου που κρατουσε συντροφια, αλλα με ειχε ταραξει και στις κλωτσιες! Στην αρχη ημουν αγχωμενη αλλα μετα απο τοσες ωρες αναμονης το μονο που θελεις ειναι να τελειωνεις και να παρεις αγκαλια το μωρο σου. Αφηστε που με ειχε πεθανει και η μεση μου που ημουν ανασκελα.

Με βαζουν στο χειρουργειο λοιπον με ετοιμαζουν, μου βαζουν τη μασκα και θυμαμαι να λεω «Αχ ζαλιζομαι». Μετα ξυπνησα με πηγαν στην πεθερα μου να με δει και της λεω την ειδες; Και κλαιγοντας μου λεει ειναι μια κουκλαρα!!! Περασα κανα 2ωρο σε ενα δωματιο με μια αλλη κοπελα και μου εφεραν να δω την πατουσουλα μου τυλιγμενη με μια πετσετουλα και φενοταν το στραβωμενο της φατσονι μονο (σου λεει καλα ηταν εκει μεσα γιατι με βγαλατε) Εγω ακομα ζαλισμενη το μονο που εκανα ηταν να χαμογελασω και ειπα ειναι πανεμορφη και την πηραν. Μετα με πηγαν στο δωματιο και μου εφεραν τη μπεμπα που ακουγοταν απο κατω απο το διαδρομο. Μου την εβαλαν στο στηθος να παρει το πρωτογαλα και μετα ξεκινησε ο αγωνας για το θηλασμο.

Ενω στο μαιευτηριο που γεννησα εχουν παραδοση στον μητρικο θηλασμο, δεν ηρθε καμια να μου δειξει πως να θηλασω. Ευτυχως δεν πονουσα απο την καισαρικη καθολου και προσπαθουσα να αλλαζω θεσεις τη μπεμπα να δω τη θα μας βολεψει. Ευτυχως με ειδε μια απο τις νοσοκομες πως παιδευομουν και μου εδειξε τελικα πως να θηλασω. Μετα ξεκινησε ο αγωνας να κατεβασω γαλα μιας και εμεις που γενναμε με καισαρικη κατεβαζουμε γαλα μονο οταν βαζουμε το μωρο στο στηθος να πιπιλαει, για να κανει συσπασεις η μητρα (αυτο ποναει λιγο) για να κατεβει το γαλα. Το ειχα βαλει πεισμα οτι ηθελα να θηλασω, μαλιστα την τριτη μερα ειχα την μπεμπα 2 ωρες συνεχομενα στο στηθος (μια στο ενα, μια στο αλλο) μπας και κατεβασω γαλα.

Την επομενη μερα που την βλεπει η παιδιατρος, μου λεει «Το μωρο εχει χασει πολυ βαρος, πρεπει σε ολα τα γευματα να δινεις ξενο«

Να κλαμα εγω, της λεω «Να της δωσω τωρα;» Μου λεει «Οχι πηγαινε να την θηλασεις πρωτα και μετα ελα» Παω θηλαζω και την ωρα που την πηγα στο δωματιο για να της δωσω γαλα, βγαζει μια γουλιτσα.

Μου λεει η νοσοκομα «Αφου εβγαλε γουλιτσα απο το δικο σου γαλα το μωρο για θες να δωσεις και ξενο;» Ετσι κι ετσι της λεω εγινε και πιεσε το στηθος και ετρεχε ποταμι το γαλα! Χαρηκα παρα πολυ και μεσα σε μια μερα ειχε παρει 30γρ η μπεμπα απο το δικο μου γαλα μονο!

Και ενω ολα πηγαιναν μια χαρα, ξαφνικα στις 12 μερες η μπεμπα σηκωνει 39 πυρετο! Παμε κατευθειαν στο νοσοκομειο και εμεινε μεσα 12 μερες με ουρολοιμωξη. Οι χειροτερες 12 μερες της ζωης μου. Πηγαινα και την εβλεπα μιση ωριτσα μονο (τοσο ηταν το επισκεπτηριο). Μαλιστα την πρωτη μερα που την ειδα μεσα απο την θερμοικοιτιδα (εμεινε 3 μερες) μου ανοιξαν τα παραθυρακια και εβαλα μεσα το χερι μου, της χαιδεψα την πλατουλα και της μιλουσα και εκλαιγα. Σηκωσε (με οση δυναμη ειχε) το κεφαλακι της και το εφερε προς το μερος μου. Ακομα κλαιω που σκεφτομαι αυτη την εικονα. Μετα απο εξετασεις που καναμε διαπιστωθηκε οτι εχει παλλινδρομηση ουρων και απο αυτο επαθε την ουρολοιμωξη.

Η μικρη μου Αθηνα-Φοιβη γεννηθηκε 3160γρ και φυγαμε απο το νοσοκομειο 2945γρ. Και τωρα εχω διπλα μου μια γυναικαρα 10μιση μηνων! Το πιο υπεροχο πλασματακι στον κοσμο που μου χαμογελαει και χαμογελαει ολος μου ο κοσμος!
Σας ευχαριστω πολυ για το χρονο σας που διαβασατε την ιστορια μου. (Δεν ηθελα να πολυλογισω κιολας χιχι)

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com