Η εργασία του παιδιού στο σπίτι (2o μέρος)
Η εργασία του παιδιού στο σπίτι και γιατί δεν αποδίδει στο σχολείο
της Κατερίνας Καλιμικεράκη*
Συνεχίζοντας την κουβέντα μας για τη μελέτη του παιδιού στο σπίτι, θα ήθελα να επισημάνω ότι οι γονείς -από την πρώτη κιόλας τάξη του δημοτικού- οφείλουν να δείξουν ενδιαφέρον για τη δουλειά που έχει να κάνει το παιδί και να την αντιμετωπίζουν με την ίδια σοβαρότητα που αντιμετωπίζουν τη δική τους εργασία. Κάποιοι γονείς κάνουν το σφάλμα να εκφράζονται κάπως ειρωνικά για τα «σπουδαία πράγματα» που έχει να κάνει το παιδί ξεχνώντας τη διαφορετική ηλικία και την αναλογία που υπάρχει ανάμεσα σε αυτή και στα καθήκοντα.
Το παιδί πρέπει από νωρίς να έχει ένα πρόγραμμα και ένα σύστημα μελέτης που να δίνει προτεραιότητα στο διάβασμα και στο γράψιμό του. Το πρόγραμμα γίνεται σε συνεργασία με το παιδί και είναι σημαντικό να τηρείται (κάτι σαν ρουτίνα). Είναι καλό, μετά το μεσημεριανό φαγητό κι αφού υπάρξει λίγος χρόνος ξεκούρασης, να καταπιαστεί το παιδί με τη μελέτη του με σοβαρότητα και συγκέντρωση. Όταν τελειώσει (το μάξιμουμ σε 3 ώρες με μικρά διαλείμματα), μπορεί να παίξει ή να ασχοληθεί με εξωσχολικές δραστηριότητες.
Αναγνωρίζω ότι υπάρχουν κάποιες δυσκολίες με τα υπερκινητικά παιδιά και όσα δυσκολεύονται να συγκεντρωθούν και να μείνουν πολλή ώρα καθισμένα στην καρέκλα. Αυτό αντιμετωπίζεται αν τους δίνουμε την ευκαιρία για εκτόνωση σε τακτά διαστήματα κατά τη διάρκεια της μελέτης τους (δεκάλεπτα ξεκούρασης για ένα σνακ, ένα αναψυκτικό, δυο-τρεις κλωτσιές στην αυλή με τη μπάλα, μια βόλτα με το ποδήλατο στο τετράγωνο, αλλαγή αντικειμένου μελέτης και πολλά άλλα κολπάκια που μπορεί να εφεύρει ο καθένας).
Ο κάθε μικρός μαθητής ή μαθήτρια πρέπει να μάθει από την αρχή ότι η εργασία του σχολείου και το μάζεμα της τσάντας είναι δική του υποχρέωση αλλά ότι μπορεί να προστρέχει στη βοήθεια των γονιών όταν αυτό είναι απαραίτητο. Συνήθως τα παιδιά έχουν την ανάγκη να τους εξηγήσει κάποιος ξανά ΤΙ ζητούν από αυτά οι εργασίες τους. Μόλις το καταλάβουν τότε στο 90% των περιπτώσεων μπορούν να ανταποκριθούν με επιτυχία. Μην περιμένετε να θυμούνται πολλά από την ημέρα τους στο σχολείο. Είναι δεκάδες οι πληροφορίες που δέχονται και δεν είναι απαραίτητο ότι καταγράφονται όλες.
Οι γονείς πάλι, με τη σειρά τους, πρέπει να ενθαρρύνουν το γιο ή την κόρη τους καθ ‘όλη τη διάρκεια της μελέτης και να δείχνουν εμπιστοσύνη στις ικανότητές του για την επιτυχή διεκπεραίωση των καθηκόντων του. Όταν χρειάζεται να δίνουν τη βοήθειά τους να το κάνουν με προθυμία (όπου και όσο μπορούν) και με τέτοιο τρόπο ώστε να βοηθήσουν το παιδί τους ν’ αυτενεργήσει (και όχι να του τα λύσουν όλα οι ίδιοι). Ας μην ξεχνάτε ότι η σχολική εργασία είναι για τους μαθητές, όχι για τους γονείς τους-δεν είναι αυτοί που διδάσκονται ούτε αυτοί που αξιολογούνται.
Θυμηθείτε τώρα που αρχίζει η χρονιά: ΜΗ ΦΟΡΤΩΝΕΤΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΕ ΠΟΛΛΑ ΕΞΩΣΧΟΛΙΚΑ ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΑΦΗΣΤΕ ΤΟΥΣ ΧΡΟΝΟ ΓΙΑ ΠΑΙΧΝΙΔΙ!!!
* H Kατερίνα Καλιμικεράκη είναι δασκάλα με σπουδές και μελέτες πάνω σε θέματα παιδοψυχολογίας
Αν ειχα τη δυνατότητα και το επέτρεπε ο νόμος μόνο εξωσχολικές δραστηριότητες θα είχαν τα παιδιά μου. Το σχολείο τα τσακίζει, κυριολεκτικά. Τα βαζει σε ωραια ομοιόμορφα κουτακια, με τον κάθε κομπλεξικό να βγαζει τα απωθημενα του πάνω τους, που δεν μπορείς και να του κάνεις τίποτα, γιατί μεχρι να κουνηθει το σύστημα εχει τελειώσει η χρονια. Δεν συζητω ότι δεν έχεις καμία ΜΑ ΚΑΜΙΑ δυνατότητα να προχωρησεις το παιδί σου αν είναι προικισμενο ή να το βοηθήσεις αν έχει κάποιο μαθησιακό πρόβλημα. Πφφφφφ κάθε Σεπτέμβρη το ίδιο σκεφτομαι, βλέπω τα Πρωτάκια και θέλω να φωναξω τρέξτε να ξεφύγετε.
Αυτό το επιχείρημα με τα εξωσχολικά μαθήματα, δεν με πείθει και τόσο. Νομίζω ότι οι γονείς κουράζονται περισσότερο από το να πηγαινοφέρνουν τα παιδιά τους στις ποικίλες δραστηριότητες παρά τα παιδιά από αυτές. Ως μαθήτρια είχα λίγο πολύ το πρόγραμμα που περιγράφεται στο post: σχολείο, μεσημεριανό γεύμα, μισή ώρα ύπνος και διάβασμα. Μοναδικό εξωσχολικό μάθημα η ξένη γλώσσα 2 φορές την εβδομάδα. Για παιγνίδι ούτε λόγος, αφού στην επαρχιακή μας πόλη "άδεια εξόδου" από το σπίτι για παιγνίδι είχαν μόνο τα αγόρια. θυμάμαι στα πρώτα χρόνια του γυμνασίου είχα αρκετό χρόνο μετά το διάβασμα, που αναγκαστικά αφιέρωνα σε περισσότερο (εξωσχολικό αυτή τη φορά) διάβασμα. Όταν στα 18 μου απέκτησα δικό μου νοικοκυριό και βγήκα στον κόσμο (φοιτήτρια ούσα) ανακάλυψα ότι οι συνομίληκοί μου είχαν πολλές δεξιότητες που τότε το σχολείο αγνοούσε σχεδόν εντελώς: έπαιζαν κάποιο μουσικό όργανο, ήξεραν παραδοσιακούς χορούς, ήταν εξοικειωμένοι με κάποιο άθλημα (π.χ. κολύμβηση, στίβο) ή με κάποια τέχνη (ζωγραφική, θέατρο). Κι από αυτές τις εξωσχολικές δραστηριότητες είχαν και φίλους και γνωστούς! Πολύ λίγο κατάφερα να αναπληρώσω το κενό κατά τη διάρκεια των σπουδών μου, αφού δούλευα παράλληλα. Πολλές φορές λοιπόν ευχήθηκα οι γονείς μου να μου είχαν προσφέρει κάποιο εξωσχολικό μάθημα εκείνα τα χρόνια που είχα χρόνο και ρουφούσα τα πάντα σαν σφουγγάρι... Και το παρέλειψαν όχι από φτώχεια ή τσιγγουνιά, ούτε από τεμπελιά, αλλά επειδή θεωρούσαν το σχολείο επαρκές, κάτι που αποδείχτηκε εντελώς εσφαλμένο.
όλο το νόημα και κάτι που πρέπει να γίνει συνείδηση στους γονείς σε μια φράση "ΜΗ ΦΟΡΤΩΝΕΤΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΕ ΠΟΛΛΑ ΕΞΩΣΧΟΛΙΚΑ ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΑΦΗΣΤΕ ΤΟΥΣ ΧΡΟΝΟ ΓΙΑ ΠΑΙΧΝΙΔΙ!!!".... τα παιδιά πρέπει να παραμένουν παιδιά!!!!